Αγωνίζομαι χρόνια στην συνδικαλιστική και πολιτική ζωή του τόπου με γνώμονα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των αγροτών, των μικροεμπόρων, της φοιτητικής, σπουδάζουσας και μαθητιώσας νεολαίας. Υπερασπίστηκα και υπερασπίζομαι τα λαϊκά συμφέροντα, γιατί αυτά, είναι συμφέροντα και της οικογένειας μου, αφορούν το μέλλον και των δικών μου παιδιών. 

Συνέχεια αυτής της δράσης μου είναι και η ένταξη μου στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ως Ανένταχτος, διατηρώντας τις όποιες ιδεολογικές, πολιτικές, προσωπικές μου απόψεις και παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές που έχουμε, συμφωνώντας στο κύριο. Στην ανάγκη της αντίστασης και της Ανατροπής των πολιτικών της απορύθμισης που εδώ και δεκαετίες εφαρμόζονται σε ΕΕ και όλο τον κόσμο.

Αντίθετος στους όρους και στην λογική που θέτει το πολιτικό κατεστημένο, αρνούμαι την έννοια και τον όρο μνημονιακός και αντιμνημονιακός, που στενεύει και περιορίζει την αναζήτηση για μια λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο τόπος. Αντιστρέφοντας λοιπόν αυτή την λογική, θα χρησιμοποιήσω τους ίδιους ορισμούς για να δείξω ότι η σημερινή κατάντια είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιων πολιτικών που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες και όχι μόνο στην χώρα μας.

Από το 1980 έως σήμερα είχαμε χιλιάδες μικρά μνημόνια (κοινοτικές οδηγίες και ντιρεκτίβες) όπου η κάθε χώρα έπρεπε να εφαρμόζει. Το πρώτο μεγάλο οργανωμένο μνημόνιο με μορφή συνθήκης ήταν αυτή του Μάαστριχτ το 1992.  Ακολούθησαν τα «μνημόνια» η Συνθήκη του Άμστερνταμ, η Συνθήκη της Νίκαιας, η Συνθήκη της Λισσαβώνας.  Ανάμεσα σε αυτές τις συνθήκες υπήρξαν χιλιάδες μικρά μνημόνια με την μορφή οδηγιών της ΕΕ.

Σήμερα την ταχεία εφαρμογή όλων εκείνων που έχουν αποφασιστεί με όλα αυτά τα μνημόνια – συνθήκες,  την καλύπτουν κάτω από την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, όταν όλες οι συνθήκες και οι οδηγίες που εφαρμόζονταν από το 1982 έως σήμερα είχαν ακριβώς αυτό τον στόχο. Με πρόσχημα την δημοσιονομική προσαρμογή, την ανταγωνιστικότητα, πετύχαιναν την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών, τραπεζικών και εφοπλιστικών ομίλων, φορτώνοντας στο λαό τα βάρη αυτής της πολιτικής αλλά και τα χρέη από το δανεισμό του κράτους.

Η χώρα μας έχει ένα τεράστιο χρέος που έχει συσσωρευτεί στο πέρασμα των προηγούμενων δεκαετιών.

Από το 1970 ακολουθήθηκε μια μακρά περίοδος αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργατικής τάξης στην προσπάθεια να βρεθεί μία λύση στο δομικό πρόβλημα υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και χαμηλής κερδοφορίας του συστήματος. Τα κύματα αυτά καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων πήραν διάφορες μορφές με κυρίαρχη αυτή του νέο-φιλελευθερισμού. Αντικειμενικός στόχος αυτών των πολιτικών καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ήταν η ανάσχεση της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους, μέσω της κινητοποίησης όλων εκείνων των δυνάμεων που δρουν ενάντια στο νόμο.  Ιδιαίτερα κρίσιμες ανάμεσα σε αυτές ήταν α) η αύξηση της εκμετάλλευσης της εργασίας και η εξεύρεση νέων αγορών και πεδίων εκμετάλλευσης με σκοπό την αύξηση της μάζας της υπεραξίας και των κερδών και

(β) η ελεγχόμενη απαξίωση ή καταστροφή υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων έτσι ώστε το σύστημα να απαλλαγεί από μη-επαρκώς κερδοφόρα ατομικά κεφάλαια και να ξαναρχίσει την λειτουργία του από πιο μικρή αλλά ταυτόχρονα εξυγιανθείσα και δυναμικότερη βάση.

Η σημερινή κρίση είναι μια κρίση του ίδιου του συστήματος.  Είναι μια κρίση που ξέσπασε όπως και όλες οι προηγούμενες από την ίδια αιτία. Την τεράστια Υπερσυσσώρευση κεφαλαίου και την πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους, που προήλθε από την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργασίας.   Τεράστια κεφάλαια στην σφαίρα της χρηματιστικής κυκλοφορίας, ξαφνικά δεν μπορούν να επενδυθούν ακριβώς γι αυτό τον λόγο. Γιατί δεν υπάρχει εκείνο το ποσοστό κέρδους έτσι ώστε η επένδυση τους να είναι αποδοτική για αυτά τα κεφάλαια. Έτσι λοιπόν μαζί με την κρίση ξεσπούν και τα παιχνίδια της κερδοσκοπίας με τον δανεισμό επιχειρήσεων και κρατών γιατί είναι η μόνη διέξοδος για αυτά τα κεφάλαια να αρχίσουν να αποδίδουν.

Το κράτος σήμερα λειτουργεί σαν ο συλλογικός καπιταλιστής το «σωματείο» που φροντίζει τα μέλη του. Η Ε.Ε. είναι η «ομοσπονδία», η ένωση αυτών των συλλογικών καπιταλιστών. Εκτιθέμενος σε κάθε κακόβουλη ερμηνεία θα τολμούσα να πω ο,τι «χτίζουν ένα ιδιότυπο σοσιαλισμό όπου εξασφαλίζει τα πάντα για τους πλούσιους και αφήνει την «χαρά» του καπιταλισμού για τα εκατομμύρια των φτωχών».

Η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας. Αυτό που διασφαλίζουν με όλα αυτά τα μέτρα είναι η σταθερότητα του ευρώ, που σαν επενδυτικό νόμισμα εξασφαλίζει τις αποδόσεις των κεφαλαίων της πλουτοκρατίας και η μεταφορά των ζημιών της κρίσης στους λαούς της Ευρώπης και κύρια της Ελλάδας. Αυτό έγινε και με την αναδιάρθρωση του χρέους, όπου απαλλάγηκαν οι ιδιώτες κάτοχοι από ένα μεγάλο μέρος από τα ομόλογα και τα φορτωθήκαν οι Λαοί της Ευρώπης.

Το κλείσιμο των τραπεζών και ο έλεγχος στην κίνηση των μετρητών ήταν μοιραίο να γίνει, μόνο που έπρεπε να βρεθεί και η προφανής «αιτία» για να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτή ήταν και η υπηρεσία που πρόσφερε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και από την στιγμή που αυτό έγινε δημιουργήθηκε μια κατάσταση που από μοιραίο επακόλουθο της ακολουθούμενης πολιτικής έγινε γεγονός έκτακτης ανάγκης κάτω από το οποίο θα υπογραφεί και θα υλοποιηθεί το 3 μνημόνιο μέσω του οποίου θα μεταφερθούν όλες οι ζημιές των πλουτοκρατών στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων.

Όταν το σύστημα εξασφαλίσει την σταθερότητα του και ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο από μια επίσημη χρεωκοπία της Ελλάδος  τότε η χώρα θα οδηγηθεί στο δικό της νόμισμα κάτω από τον έλεγχο της ΕΕ.

Γι αυτό και το κόμμα «ΛΑΕ» δεν είναι η λύση αλλά μέρος του προβλήματος πολύ περισσότερο που σε καμία μα καμία διακήρυξη τους  δεν αναφέρονται σε έξοδο από την ΕΕ.

 

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανής και η λύση που πρέπει να αναζητηθεί από τον κόσμο της εργασίας,  τα λαϊκά στρώματα.

Η λύση βρίσκεται:

Στην αποφυγή πολιτικών των άκρων όπως αυτών της ΕΕ που μας οδηγούν 80 χρόνια πίσω. Την εποχή που το σύστημα προσπαθώντας να απαντήσει στις κρίσεις του, ανέδειξε και στήριξε τον φασισμό, που μέσα από αυτόν εφάρμοσε ακριβώς την ίδια οικονομική πολιτική που και σήμερα εφαρμόζεται. Δηλαδή ιδιωτικοποιήσεις, κτύπημα των συνδικαλιστικών και πολιτικών ελευθεριών υπερεκμετάλλευση της εργασίας και της περιουσίας των λαών. Αυτές οι πολιτικές ήταν που οδήγησαν στον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο.

 

Στην αντίσταση μέχρι την ολοκληρωτική ανατροπή αυτών των πολιτικών, μέσα από ένα δυνατό ενωτικό λαϊκό κίνημα που στόχο του θα έχει την έξοδο από την ευρωπαϊκή Ένωση, την αποδέσμευση από κάθε διεθνές όργανο του ιμπεριαλισμού. Στην Άρνηση του χρέους. Την δημιουργία θεσμών λαϊκού ελέγχου της εξουσίας. Την κατάργηση αντιλαϊκών νόμων. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών επιχειρήσεων με ταυτόχρονη αξιοποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων και του πλούτου της χώρας μέσα από την στήριξη πολιτικών που θα ενώνει τους παραγωγούς σε παραγωγικούς συνεταιρισμούς ισότιμης βάσης που λόγο σε αυτούς θα έχουν όλα τα νέα θεσμικά όργανα του λαϊκού ελέγχου.  Στην αποκατάσταση και διεύρυνση της δημοκρατίας και των λαϊκών ελευθεριών, ριζοσπαστικός εκ βάθρων εκδημοκρατισμός σε όλους τους τομείς με τους εργαζόμενους πρωταγωνιστές και οργανωτές μιας πραγματικής Δημοκρατίας του λαού.

 

«Είμαστε εμείς, που όλα αυτά τα χρόνια σε ειδοποιούσαμε. Προσπαθούσαμε να σε κάνουμε ν' ανησυχήσεις. Πολλές φορές σου θλίβαμε την ψυχή με τα κακά μαντάτα.

Όμως εσύ δεν πίστευες. Σου είχαν χρυσώσει το χάπι. Είχαν ορθώσει ένα τοίχος ανάμεσα σε σένα και την αλήθεια.

Σου είχαμε πει ότι θα σου τα πάρουν όλα. Δεν θα έχεις στον ήλιο μοίρα. Πάνε 20 χρόνια που σου είπαμε, ότι ελαφρύνουν τους εαυτούς τους, τους πλούσιους, τους μεγαλοκαρχαρίες.

Δεν μας πίστεψες. Σου είπαμε ακόμη ότι τα χρυσά κουτάλια είναι μόνο γι αυτούς και ό,τι περισσεύει για τους λακέδες τους, τα ποδάρια της εξουσίας τους.

Ότι η ΕΟΚ, η ΟΝΕ, δεν είναι για μας. Είναι για να αυγαταίνουνε περισσότερο τον πλούτο τους  και να κουμαντάρουν τους λαούς πιο καλά.

Αυτοί σου μιλούσανε για μεγάλες αγορές για τα αγροτικά μας προϊόντα, για μισθούς Γερμανίας, για μια ΟΝΕ που θα σε προστατεύει από τους εχτρούς μας.

Σου λέγανε οτι για τα χάλια που δημιουργούσαν φταις εσύ. Τ΄ αδέρφια σου οι εργαζόμενοι που δεν δουλεύουν τζάμπα. Ότι έτσι δεν είσαι ανταγωνιστικός. Ότι είσαι πολύ ακριβός. Ότι είσαι τεμπέλης.

Τους πίστεψες ,γιατί νόμιζες οτι όλα αυτά δεν σε αφορούσαν, σε εξαγόρασαν και τους ακολούθησες.

Ακολούθησες, πότε την ισχυρή Ελλάδα και πότε την ήπια προσαρμογή.  Μόνο που νόμιζες οτι τ΄ αρνητικά τους δεν είναι για σένα.

Εμείς φωνάζαμε δυνατά στο αυτί σου γι όλα αυτά. Όμως οι απολύσεις, η φτώχεια, οι περικοπές, η εξαθλίωση, τα κλειστά σχολεία, τα κλειστά νοσοκομεία, η αμορφωσιά που σε περιμένει, σου φαινότανε ξύλινη γλώσσα. Γιατί τ' αφεντικά έτσι σου λέγανε. Και ήθελες να τα έχεις καλά με τ΄ αφεντικά.

Προσπαθήσαμε να σε προετοιμάσουμε για αυτό που ήρθε. Όχι δεν είμαστε ξερόλες. Ούτε δογματικοί. Καταλάβαμε από νωρίς οτι όταν κερδίζουν τ΄ αφεντικά χάνουνε οι εργαζόμενοι. Διαβάσαμε νωρίς την πολιτική τους. Και έτσι θεωρήσαμε καλό να σου μεταδώσουμε την αγανάκτηση και την οργή μας. Όμως αυτό δεν στάθηκε δυνατό. Μας έλεγες οτι μιλούσαμε ξύλινα γι αυτά που σου συμβαίνουν τώρα.

Και τώρα διαπιστώνεις οτι όλα αυτά σε αφορούν. Τώρα που η ανάγκη τους δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Νοιώθεις την ξύλινη γλώσσα της πλουτοκρατίας που πριν δεν καταλάβαινες.

Ακόμα και τώρα τα κόμματα τους, οι εργατοπατέρες τους προσπαθούν να σε δουλέψουν. Να νομίζεις ότι το πρόβλημα είναι πρόβλημα προσώπων. Τώρα που ξεσηκώνονται σιγά - σιγά και οι πέτρες και η αλήθεια είναι δύσκολο να καμουφλαριστεί, προσπαθούν να πάρουν αποστάσεις. Νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να σε κοροϊδεύουν. Αν τους πιστέψεις, θα είναι εύκολο γι αυτούς αργότερα να σε αφανίσουν και σένα και τα παιδιά σου.

Προσπαθούν με τους υποτακτικούς τους, ξέρεις, με αυτούς που το έπαιζαν κομματάρχες και κατέχουν καλές θέσεις και μισθούς, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, να σε κάνουν να τους ακολουθήσεις σε αγώνες που σε ξεχωρίζουν από τους άλλους εργαζόμενους. Να σε πείσουν ότι εσύ μπορείς να σωθείς ενώ όλοι οι άλλοι χάνονται.

Μην τους ακολουθήσεις, δεν έχεις καμιά δικαιολογία, τους ξέρεις τόσα χρόνια. Αυτοί σε οδήγησαν μέχρι εδώ. Χωρίς αυτούς θα ήτανε δυσκολότερο να σε πείσουν και να σε υποτάξουν. Ακόμα και τώρα ξεδιάντροπα σε καλούν να αγωνιστείς ενάντια σε μας. Ενάντια στην ενότητα του αγώνα. Να σου κρύψουν το πραγματικό πρόβλημα. Αυτό θέλουν τα κόμματα τους και τ΄ αφεντικά τους.

Αν και σήμερα σε ξεγελάσουν, τότε θα είναι πιο εύκολο να σε πατήσουν, να σε αφανίσουν, να σε απολύσουν και σένα και τα παιδιά σου.

Ε! λοιπόν Να μην φοβάσαι. Πίστεψε στην δύναμη σου. Αυτοί που σε τρομοκρατούν σήμερα, είναι αυτοί που σε φοβούνται πιο πολύ. Γι αυτό φροντίζουν με τα τσιράκια τους και να σε φοβίσουν και να οδηγήσουν την οργή σου σε ακίνδυνους δρόμους γι αυτούς.

Μάθε λοιπόν να βαδίζεις μαζί μας, να δεις το συμφέρον σου μέσα στο εμείς. Εμείς ακριβώς για αυτό τον λόγο δεν κουραστήκαμε να σου μιλάμε. Πιστεύουμε οτι είσαι ένας από εμάς.

Οτι τώρα που δεν μπορούν να σε ξεγελάσουν, τώρα που έγινες δύσπιστος για την δική τους αλήθεια, τώρα που τα λεφτά τους δεν φτάνουν να σε εξαγοράσουν, τώρα που οι εκβιασμοί τους θα πρέπει να σε εξοργίζουν, θα σηκώσεις το κεφάλι, γεμάτος αξιοπρέπεια, περηφάνια και θα μας γνέψεις και εμείς θα ενωθούμε μαζί σου.

Τότε θα τρέμουν, τα παπαγαλάκια τους στις τηλεοράσεις και στις δουλειές. θα χάσουν τα λόγια τους. Θα σου φαίνεται ξένη και ξύλινη η γλώσσα τους. Θα αγριέψουνε, θα σε απειλούν ακόμη περισσότερο. Πολλές φορές θα σε δείρουν για να φοβηθείς, να κάνεις στην άκρη.  Θα είναι δύσκολα τα πράγματα, όταν ζητάς το δίκιο σου. Όταν καταλάβεις πως δεν τους χρειάζεσαι.

Τώρα θα σε αγγίζουν τα λόγια μας που από χρόνια έρχονται στ΄ αυτιά σου. Τώρα καταλαβαίνεις ότι εμείς, δεν σε καλούσαμε να μας ακολουθήσεις. Σε καλούσαμε να οργανώσεις τον αγώνα μας. Να γίνεις εσύ κυρίαρχος της ζωής σου. Να συμμετέχεις στην πιο πλατιά δημοκρατία. Στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις λαικές επιτροπές. Να ανησυχείς, να προτείνεις, να ψηφίζεις και ν΄ αγωνίζεσαι.

Και τότε δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε. Ούτε τις εξαγγελίες τους για χιλιάδες απολύσεις, ούτε την φτώχεια που μας ετοιμάζουν, τις δυστυχίες που μας φέρνουν.

Είναι μετρημένες οι μέρες τους.

Αν, δεν τους ακολουθήσεις. Αν, δεν μείνεις άπραγος.