Σεπτέμβρης: Από τη Διαμαντοπούλου ως τον Αρβανιτόπουλο και από τον Λοβέρδο ως τον Μπαλτά, όλοι οι υπουργοί Παιδείας των τελευταίων χρόνων διαβεβαιώνουν με έμφαση ότι …τα σχολεία ανοίγουν στις 11 του μήνα κανονικά… Δυστυχώς κάθε χρόνος που περνάει προσθέτει ολοφάνερα ακόμα περισσότερες ελλείψεις, αδυναμίες και προβλήματα στο δημόσιο σχολείο και δείχνει κούφιες τις διαβεβαιώσεις όλων των παραπάνω. Όλα αυτά τα χρόνια μαθητές, δάσκαλοι/καθηγητές και βιβλία σπάνια έτυχε να …βρεθούν όλοι μαζί στις 11/9 στα σχολεία. Πότε τα κενά δασκάλων και καθηγητών, πότε οι μεταφορές των μαθητών που δεν γίνονταν, πότε τα βιβλία που έλειπαν, το δικαίωμα της πρόσβασης στη μόρφωση δεν αμφισβητήθηκε ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη κοινωνική ιστορία του τόπου όσο την τελευταία πενταετία.

Η σημερινή κατάσταση είναι απελπιστική: πάνω από 25.000 κενά σε Α΄βάθμια και Β΄θμια Εκπαίδευση με πολλά σχολεία να μένουν κλειστά, μηδενικοί διορισμοί και ανεπαρκείς πόροι για αναπληρωτές, μεγάλη καθυστέρηση στις υπηρεσιακές μεταβολές, συμπτύξεις τμημάτων, αμφίβολη λειτουργία των ολοήμερων δημοτικών, 46.000 παιδιά εκτός παιδικών σταθμών, περικοπή λειτουργικών δαπανών για τις σχολικές επιτροπές, κοπτοραπτική στα προγράμματα σπουδών, ενώ οι γονείς συνεχίζουν να βάζουν το χέρι στην τσέπη για το κάθετι. Εδώ είναι που η προχειρότητα και η έλλειψη στοιχειώδους οργάνωσης συναντά την πολιτική επιλογή της συμμόρφωσης με ένα μοντέλο σχολείου στην υπηρεσία της αγοράς και του κεφαλαίου.

Το τρίτο μνημόνιο, που συνομολόγησε η απελθούσα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ψήφισαν στη βουλή μαζί με το υπόλοιπο μνημονιακό μπλοκ (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), συγκροτείται από μια σειρά άμεσα «παραδοτέων» νομοθετημάτων και έρχεται να αποτελειώσει την επίθεση στο Δημόσιο Σχολείο, σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, υιοθετώντας τις λεγόμενες «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ και της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ: νέο μισθολόγιο από 1/1/2016 με κατεύθυνση τον περιορισμό της μισθολογικής δαπάνης και τη σύνδεση με την «αξιολόγηση» και τις «επιδόσεις», νέο ασφαλιστικό, νέα αύξηση διδακτικού ωραρίου, αξιολόγηση του εκπαιδευτικού συστήματος με αυτονόμηση της σχολικής μονάδας και λειτουργίας της ως «επιχείρησης», μείωση του λειτουργικού κόστους, καθιέρωση της «μαθητείας»- τζάμπα εργασίας για τις επιχειρήσεις και υποταγή της τεχνικής εκπαίδευσης στις ανάγκες κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οι οδοστρωτήρες του δημόσιου σχολείου έχουν υπολογίσει όμως χωρίς ένα πράγμα: την κοινωνική δυναμική του «ΟΧΙ μέχρι το τέλος», της κοινωνικής πλειοψηφίας που δεν διανοείται να παραιτηθεί από την ευθύνη να υπερασπίζεται δικαιώματα και κατακτήσεις που έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών. Αυτή την κοινωνική δυναμική επιχειρεί να εκφράσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ (και η εκλογική συνεργασία με το ΕΕΚ και ανένταχτους αγωνιστές) διεκδικώντας στήριξη σε αυτές τις εκλογές, ώστε από την επόμενη μέρα, από καλύτερη θέση, να συμβάλει στις μάχες για το δημόσιο σχολείο, τα κοινωνικά δικαιώματα και ανάγκες, ενάντια στην πολιτική της όποιας μνημονιακής κυβέρνησης αναλάβει, ενάντια σε ΕΕ και ΔΝΤ, ενάντια στους φοβερούς μονοδρόμους που μας επιφυλάσσουν. Ο δρόμος του «ΟΧΙ μέχρι τέλους» είναι ο μόνος δρόμος που αξίζει να περπατηθεί!