Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατάφερε να δημιουργήσει ένα ρεύμα με τη παρέμβαση της στις εκλογές που δίνει τη δυνατότητα στον οργισμένο κόσμο να εκπροσωπηθεί με αντικαπιταλιστές εκπροσώπους στη Βουλή. Έστω και αν είχε πολλαπλάσια εμπόδια για να φτάσει σε κόσμο με τον αποκλεισμό των ΜΜΕ πλησίασε με εκδηλώσεις, προκήρυξη, περιοδεία και εξορμήσεις σε πλατείες, γειτονιές ακόμη και πόρτα-πόρτα πολλές χιλιάδες κόσμου. Έστρεψε τα πυρά της κατά των κομμάτων του κεφαλαίου κάνοντας μια καμπάνια αντικαπιταλιστική και όχι μια ρηχή αντιμνημονιακή παρέμβαση. Απέφυγε τις γενικολογίες και την επίθεση στη αριστερά. Προτίμησε την κριτική αντιπαράθεση απόψεων και όχι τη λασπολογία η τις επιθέσεις με παραδοσιακές μεθόδους πολιτικαντισμού.
Όμως μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να εκστρατεύσει για τη «χαμένη ψήφο» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ διότι λέει δεν μπαίνει στη Βουλή και ενισχύει το Σαμαρά! Ωραία η λογική των συντρόφων. Για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ μία επιπλέον έδρα στις τόσες που θα πάρει αξίζει να σπρώξει κόσμο να μην ψηφίσει ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να χαθούν οκτώ έδρες για την Αριστερά συνολικά, οι οποίες θα καταλήξουν σε ποιους άραγε; Σε αυτό απαντά μόνο η αλχημεία του εκλογικού νόμου.
Βέβαια χωρίς ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή κάνει πιο εύκολη τη ζωή του στη δεξιά προσαρμογή που ξεκίνησε βάζοντας πλώρη για συμμετοχή σε κυβέρνηση: μαζί με τη πάγια ευρωλαγνεία ανακάλυψε ο Αλέξης Τσίπρας την "υγιή επιχειρηματικότητα" ακόμη και δυσλειτουργία στη πολιτική των απελάσεων των μεταναστών.
Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να μπούνε στη Βουλή αντικαπιταλιστές, να στηριχτούν οι μαχητικοί αγώνες, να υπάρχει η κόκκινη σφήνα στη Βουλή και η πίεση στους συντρόφους της Αριστεράς ότι αν υποχωρούν υπάρχει άλλη πλάτη να στηριχτούν.
Μία από τις ερωτήσεις που έχουμε δεχτεί τις τελευταίες μέρες στις περιοδείες σε εργασιακούς χώρους ήταν η εξής: Αν μπαίνατε στη Βουλή και οι έδρες έδιναν πλειοψηφία στήριξης αριστερής κυβέρνησης θα ψηφίζατε υπέρ;
Καταρχήν, μιλάνε πραγματικά για αριστερή πλειοψηφία; Με ποιούς σχηματισμούς; Μήπως από τη αρχή συμπεριλαμβάνει και το Κόμμα του Καμμένου κατά την πάγια λογική των Λαϊκών Μετώπων του 1936 όπου τα αριστερά η Κομμουνιστικά Κόμματα έκαναν σύμπραξη με τάχα «προοδευτικά, αντιφασιστικά» τμήματα της άρχουσας τάξης; Το 1989 με τη συγκυβέρνηση ΝΔ-Συνασπισμού δεν είναι τόσο μακριά.
Στη απάντηση ΟΧΙ, μόνο τα αριστερά κόμματα ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ανοίγουν κάποια ερωτηματικά: Θα προτείνει η Αριστερά ένα πρόγραμμα άμεσο για αντιστροφή των μέτρων του Μνημόνιου, επαναφορά, μισθών και συντάξεων στα επίπεδα προ Μνημονίου, επαναπροσλήψεις απολυμένων, άμεση ενίσχυση κοινωνικών δαπανών; Θα διαγράψει το χρέος και θα κηρύξει άμεσα παύση πληρωμών; Θα καταργήσει τις δανειακές συμβάσεις, θα αποχωρήσει από την ευρωζώνη και το ευρώ; Θα νομιμοποιήσει τους μετανάστες και θα δώσει άσυλο στους πρόσφυγες κλείνοντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης;
Πάνω απ’ όλα θα στηρίξει τις εργατικές και λαϊκές διεκδικήσεις χωρίς όρους ή στο άμεσο πρόγραμμα θα αγνοηθεί η αγωνία χιλιάδων εργαζόμενων για συλλογικές συμβάσεις, για να μην κλείσουν εργοστάσια;
Αν, λοιπόν βρεθούμε στο σημείο όπου οι ψήφοι της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καθορίζουν την πλειοψηφία τότε θα ζητήσουμε όλη η Αριστερά να απευθυνθεί στο εργατικό κίνημα, στη νεολαία, σε όλο το λαό ώστε να γίνουν άμεσα ανοιχτές συνελεύσεις με προτάσεις για το ποιό πρόγραμμα θέλουμε να υλοποιηθεί άμεσα, για εκλογή παντού συντονιστικών και απεργιακών επιτροπών, για το ξεκίνημα μίας μαζικής δράσης ώστε η εκλογική επιτυχία να τροφοδοτήσει ένα κίνημα απεργιών και καταλήψεων που θα σαρώσει τις επιθέσεις.
Εμείς σε αυτό το κίνημα θα δώσουμε τα ρέστα μας ώστε η ασυμβίβαστη αντιπαράθεση με το κεφάλαιο να κερδίσει τη πλειοψηφία και πιστεύουμε ότι έτσι θα γίνει. Θα ζητήσουμε να συγκροτηθεί μία κεντρική συντονιστική επιτροπή που θα πάει στη Βουλή και θα ζητήσει την άμεση υλοποίηση των αιτημάτων των εργατών και της νεολαίας.
Από τη θετική ή αρνητική ανταπόκριση σε αυτό τον αγώνα θα καθορίσουμε τη στάση μας και όχι από υπολογισμούς του τύπου «να ομαλοποιηθεί η κατάσταση», «να βγούμε από τη κρίση με ρεαλισμό» δηλ. με παζάρια και συμβιβασμούς που θα καταστρέψουν αυτή τη δυναμική.
Δεν καλλιεργούμε αυταπάτες για να μην βρεθούμε στη θέση που βρέθηκε το ΠΑΣΟΚ, με Τσοχατζόπουλους, με ξεπουλήματα και απογοήτευση του κόσμου του.
Σε αυτό τον κόσμο που πάλεψε με 17 Γενικές Απεργίες, με μαχητικές διαδηλώσεις, με καταλήψεις υπουργείων και πανεπιστημίων πρέπει να στηριχτούμε και όχι να του γυρίσουμε τη πλάτη για να στρογγυλοκάτσουμε σε καρέκλες υπουργών.
Η νίκη της αριστεράς στις εκλογές πρέπει να γίνει προσκλητήριο για κλιμάκωση της δράσης ώστε μαζί με τα Μνημονιακά λαμόγια, τα κόμματα τους να αρχίσουμε να ξηλώνουμε τις δομές του καπιταλισμού που σαπίζουν και όχι να γίνουμε λίπασμα για να ξαναζωντανέψουν και να μας πνίξουν.

του Πέτρου Κωνσταντίνου, υποψήφιου Α΄ Αθήνας με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ