Δυο μόλις μέρες πριν από την κρισιμότερη εκλογική αναμέτρηση της μεταπολιτευτικής περιόδου, ο εργαζόμενος ελληνικός λαός καλείται να εκφράσει και στην κάλπη την αντίθεσή του στην πολιτική εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, περιορισμού των δημοκρατικών ελευθεριών και κοινωνικής καταστροφής, όπως έχει κάνει επί δυο χρόνια στους δρόμους, στις πλατείες, στα απεργιακά ξεσπάσματα. Στις ηρωικές στιγμές των συγκρούσεών του με τις δυνάμεις καταστολής, με την επιστράτευση των οποίων επιχειρείται η αναπλήρωση του κενού που δημιουργεί η αδυναμία του κυρίαρχου συνασπισμού εξουσίας να εξασφαλίσει τη λαϊκή συναίνεση στη βαρβαρότητα που επιβάλλει η πολιτική των μνημονίων.

Καθώς η προεκλογική περίοδος κλείνει, τα βλέμματα όλων, εχθρών και φίλων, αγωνιστών και αντιπάλων, είναι στραμμένα προς την Αριστερά. Κι αυτό αποτελεί τομή για την ελληνική πολιτική ζωή, στην οποία επί δεκαετίες κυριάρχησε το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με την Αριστερά σε ρόλο συμπληρωματικό ή ενίοτε και περιθωριακό. Και είναι στραμμένα προς την Αριστερά, ακριβώς γιατί ο κυρίαρχος συνασπισμός εξουσίας έχει χρεοκοπήσει στη συνείδηση ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων. Γιατί ένα μεγάλο μέρος αυτού του κόσμου στην Αριστερά εναποθέτει τις ελπίδες του για διέξοδο, όπως αντιστρόφως η αναμενόμενη εκλογική ενδυνάμωση της Αριστεράς είναι που προκαλεί από ανησυχία έως και πανικό στα επιτελεία της αντιλαϊκής πολιτικής, εντός και εκτός της χώρας.

Όσο κι αν το τοπίο παραμένει σε μεγάλο βαθμό θολό, όσο κι αν κάποιοι συνεχίζουν ακόμα και σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές τη μοναχική πορεία της μονοκομματικής επάρκειας, όσο κι αν κάποιοι άλλοι συσκοτίζουν την προοπτική της ενότητας και της συνεργασίας της Αριστεράς, επεκτείοντας την απεύθυνσή τους και σε δυνάμεις που ούτως ή άλλως δεν έχουν τη διάθεση της αντιπαράθεσης με την κυρίαρχη πολιτική, το λαϊκό αίτημα της συνεργασίας και της ενότητας παραμένει πιεστικό.

Η αναμενόμενη ισχυροποίηση της Αριστεράς στο σύνολό της θα το θέσει με ακόμα πιο επιτακτικό τρόπο την επαύριο των εκλογών. Κι εδώ είναι που τη συζήτηση δεν θα μπορέσει να την αποφύγει κανείς. Όχι μια συζήτηση γενικόλογη, αλλά συγκεκριμένη. Πάνω στους πραγματικούς όρους μιας συνεργασίας, που να ανοίγει πράγματι δρόμους διεξόδου, ακόμα και με τη μορφή μιας μεταβατικής κυβερνητικής λύσης, στηριγμένης σε ένα ισχυρό εργατικό και λαϊκό κίνημα, που να πείθει πως μπορεί να αντιμετωπίσει τα τρέχοντα ζητήματα, ανοίγοντας συνάμα τον δρόμο για ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς.

Υπάρχει η βάση για μια τέτοια συζήτηση; Χωρίς τον ελάχιστο ενδοιασμό θα μπορούσαμε να πούμε πως μια τέτοια βάση αποτελούν τα σημεία που εγκαίρως έχει θέσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Διαγραφή του χρέους, έξοδος από το ευρώ, ρήξη με την Ε.Ε., εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος υπό τον έλεγχο των εργαζομένων, δραστική αναδιανομή του εισοδήματος, κατάργηση κάθε μέτρου που πάρθηκε ενάντια στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς. Χωρίς αναμονή της μέρας της Αποκαλύψεως, χωρίς την ατολμία της ρήξης με τις διεθνείς συμμαχίες του ελληνικού κεφαλαίου.