Καθώς διανύουμε την τελευταία εβδομάδα πριν από τις εκλογές της 20^ης του Σεπτέμβρη, το αίσθημα του θυμού είναι σίγουρο ότι κατακλύζει κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια της μεγάλης μάχης του ΟΧΙ στο δημοψήφισμά του περασμένου Ιούλη.

Θυμός και αγανάκτηση καθώς συνειδητοποιεί ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ που εκλέχτηκαν για να σκίσουν τα μνημόνια φέρνουν το 3^ο σκληρότερο μνημόνιο, θυμός και αγανάκτηση καθώς το μεγάλο συγκλονιστικό εργατικό – λαϊκό ΟΧΙ μετατράπηκε σε ΝΑΙ στον νέο γύρο αντεργατικής επίθεσης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θυμός και αγανάκτηση καθώς η ΝΔ το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι που το εργατικό – λαϊκό ΟΧΙ είχε βάλει στα αζήτητα της ιστορίας, νεκραναστήθηκαν από τον Τσίπρα για να στηρίξουν τον βιασμό της λαϊκής θέλησης από την κυβέρνηση του.

Και όλη αυτή η τεράστια στροφή γίνεται προσπάθεια από τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλυφθεί, να ξεχαστεί, να πιστέψουμε ότι ψηφίζοντας ξανά την παρέα του Αλέξη θα μπει φραγμός στην επιστροφή της Δεξιάς, θα γίνει αγώνας για να ακυρωθεί το νέο μνημόνιο. Πάντα στην ιστορία οι εφιάλτες είχαν θράσος. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.

Κανείς μας όμως δεν μπορεί να ξεχάσει ότι αυτός που ξαναζωντάνεψε την απειλή της Δεξιάς είναι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε μαζί της το νέο μνημόνιο. Κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει ότι το μνημόνιο -το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα αγωνιστεί να καταργήσει- είναι αυτό που υπόγραψε ο ίδιος, και σε κάθε συναγελασμό της ηγεσίας του με τον ΣΕΒ την Κομισιόν και τα λοιπά καθάρματα δεσμεύεται ότι θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα.

Και από κανένα δεν πρέπει να διαφεύγει ότι το νέο μνημόνιο είναι το σκληρότερο από όλα, γιατί όπως είπε και ο υπουργός οικονομικών της Σλοβακίας: η στάση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα συνιστά «Ελληνική Άνοιξη». Και για αυτό το ελληνικό και ευρωπαϊκό κεφάλαιο θέλει να τιμωρήσει αυτήν την απειθαρχία.

Τέρμα λοιπόν τα ψέματα. Η κυβέρνηση που θα σχηματιστεί την επομένη των εκλογών είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα είναι πρώτο και ποιο δεύτερο. Θα είναι μια κυβέρνηση που θα στηρίζουν και τα πέντε κόμματα που ψήφισαν το 3^ο μνημόνιο –ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ- με την συνδρομή αλλά και την σκληρή επιτήρηση των δανειστών. Το πρόγραμμα της νέας κυβέρνησης είναι και αυτό δεδομένο: είναι το 3^ο μνημόνιο και αποτελεί σκέτη κοροϊδία η παρουσίαση άλλων «προγραμμάτων» από τα μνημονιακά κόμματα, αφού την κατά  γράμμα υλοποίηση του μνημονίου θα επιβλέπουν οι «Θεσμοί» που θα προεγκρίνουν κάθε πράξη της κυβέρνησης.

Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό –στο οποίο προσχώρησε πλέον και ο ΣΥΡΙΖΑ- αισθάνονται ότι χρειάζεται να συσπειρωθούν για να τα βγάλουν πέρα με τον εχθρό λαό. Ήδη η δυναμική της μαζικής εξέγερσης του δημοψηφίσματος προκάλεσε τελικά την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, υποχρεώνοντας την απρόθυμη και διστακτική αριστερή του πτέρυγα να αποχωρήσει με την προκήρυξη των εκλογών, ξαναφέρνοντας έτσι την πολιτική αστάθεια στο προσκήνιο.

Χωρίς αυτήν την πολιτική συσπείρωση λοιπόν, και χωρίς το μαστίγιο της επιτήρησης από τους «Θεσμούς» να βρίσκεται στα χέρια των ελλήνων καπιταλιστών, τα μνημονιακά κόμματα δεν αισθάνονται ότι θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν την λαϊκή αγανάκτηση.

Αλλά ούτε η μνημονιακή συσπείρωση, ούτε η απειλή των «Θεσμών», αρκούν για να λυγίσουν μια εργατική τάξη και έναν εργαζόμενο λαό που έχει οπλιστεί με τις πολιτικές εμπειρίες των πέντε τελευταίων χρόνων.

Για αυτό και οι εκλογές αυτές έχουν τεράστια σημασία. Όχι γιατί κρίνουν την κυβέρνηση, αλλά γιατί καθορίζουν την αντιπολίτευση για όλη την επόμενη περίοδο.

Χρειάζεται να μαυριστούν μαζικά τα μνημονιακά κόμματα, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και οι ΑΝΕΛ.

Χρειάζεται να καταδικαστούν οι ναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής.

Χρειάζεται να απομονωθεί η φωνή του νεοφιλελευθέρου μίσους που εκφράζει ο Λεβέντης.

Ταυτόχρονα, κάθε ψήφος στην αριστερά έχει σε αυτές τις εκλογές τεράστια σημασία και ιδιαίτερη αξία.

Αλλά θα πρέπει παράλληλα να θυμόμαστε ότι δεν χρειαζόμαστε μια οποιαδήποτε αριστερή αντιπολίτευση αλλά μια μαχητική αριστερή εργατική αντιπολίτευση.

Μια αντιπολίτευση ικανή να οργανώσει με ταξικό ενωτικό τρόπο τους σκληρούς αγώνες που θα πρέπει να δώσει η τάξη μας την επόμενη περίοδο για να ανατρέψει το νέο κύμα της αντεργατικής επίθεσης. Μια αντιπολίτευση που μπορεί να δώσει το αναγκαίο περιεχόμενο στους αγώνες, το περιεχόμενο που εξασφαλίζει την επιβολή των πραγματικών λύσεων που εξυπηρετούν τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα και πλήττουν καίρια τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Μια αριστερή εργατική αντιπολίτευση που δένει άμεσα τους αγώνες και τα αιτήματα του σήμερα, με την αντικαπιταλιστική ανατροπή, με την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Μια αριστερή εργατική αντιπολίτευση που παλεύει μαζί με την εργατική τάξη σε όλα τα μέτωπα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, που δεν καλεί τον εργαζόμενο λαό σε αποχή κα παθητικότητα στους κρίσιμους αγώνες όπως το Δημοψήφισμα του Ιούλη. Που δεν καλλιεργεί την διάσπαση και δεν σπέρνει την απογοήτευση όπως δυστυχώς κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ.

Επιπλέον χρειαζόμαστε μια αριστερά που μπορεί να αναδείξει τα μαθήματα από την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τους προηγούμενους επτά μήνες, και όχι να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη και να κινδυνεύει να οδηγηθεί στα ίδια αδιέξοδα όπως η ΛαΕ.

Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να καλεί σε μαζική οργάνωση και αγώνα για να επιβάλλουμε τις εργατικές λύσεις:

Την άμεση κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων των μνημονίων και των εφαρμοστηκών νόμων.

Τη συνολική μονομερή παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, και όχι νέα διαπραγμάτευση που θα ρίξει την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό στα ίδια ναρκοπέδια που τον έριξε και ο Τσίπρας το περασμένο επτάμηνο.

Την έξοδο από το ΕΥΡΩ και από την ΕΕ και τη ρήξη με κάθε διεθνή ιμπεριαλιστικό οργανισμό.

Τον εργατικό έλεγχο του νομίσματος, την κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων και τον έλεγχό τους από τον εργαζόμενο λαό που είναι προϋπόθεση για κάθε εργατικό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση.

Τον εργατικό έλεγχο στο σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να διασφαλίσουμε ότι τα μέτρα για την ικανοποίηση των εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών θα εφαρμοστούν στην πράξη και δεν θα υπονομευτούν από τους καπιταλιστές.

Την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή απολύουν γενικεύοντας το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ

Την απαλλοτρίωση και την αυτοδιαχείριση των ΜΜΕ ακλουθώντας την εμπειρία της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ.

Τις αυξήσεις σε μισθούς συντάξεις και επιδόματα ανεργίας ξεκινώντας από την άμεση ακύρωση όλων των περικοπών που επιβλήθηκαν στα πλαίσια των μνημονίων. Την δραστική μείωση των ωρών εργασίας.

Την σκληρή φορολόγηση του κεφάλαιου και την δραστική μείωση των φόρων για τον εργαζόμενο λαό.

Το τσάκισμα των φασιστικών συμμοριών και πρώτα από όλες της Χρυσής Αυγής, τη διάλυση των ΜΑΤ-ΔΙΑΣ-ΔΕΛΤΑ, τον αφοπλισμός της αστυνομίας, τον ελεύθερο συνδικαλισμό των φαντάρων, που είναι μέτρα άμεσης εφαρμογής αν θέλουμε να εξασφαλίσουμε ότι θα ξεδοντιάσουμε τα εργαλεία καταστολής και καταπίεσης που διαθέτει το κεφάλαιο.

Την στέγαση και το άσυλο, τα πλήρη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και την ρήξη με την Ευρώπη-φρούριο που είναι η βάση για την ενότητα ντόπιων και μεταναστών εργαζομένων.

Μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την ενωτική στάση της στο μαζικό κίνημα, με την μαχητική δράση της στους χώρους δουλειάς με την αποφασιστική συμμετοχή της στην μάχη του Δημοψηφίσματος του Ιούλη, μπορεί να δώσει πραγματική αξία στην εργατική ψήφο στις 20 του Σεπτέμβρη.

Ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν, οργάνωση και μαζικός αγώνας για να ανατρέψουμε τα μνημόνια και να ανοίξουμε τον δρόμο για την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

Ο Παντελής Αυθίνος είναι υποψήφιος στη Β Αθήνας με την εκλογική συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -ΕΕΚ και ανένταχτοι αγωνιστές και αγωνίστριες