του Γιώργου Κρεασίδη

Τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ καταγράφει η απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής που δημοσιεύτηκε στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη, επιβεβαιώνοντας τις τοποθετήσεις για τον αρνητικό συσχετισμό που κράτησε στάσιμα τα εκλογικά ποσοστά του. Το ΚΚΕ αποδίδει αυτή την εξέλιξη στην ιδεολογική χειραγώγηση των εργαζομένων, προσπερνώντας τις αγωνιστικές εμπειρίες, τη στάση της Αριστεράς και τη δική του, στην εξέλιξη της κρίσης. Η απάντηση που δίνεται στη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι το κάλεσμα για οργάνωση του λαού και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ. Αυτό θα υλοποιηθεί μέσα από την ανάπτυξη «εστιών αντίστασης παντού», αλλά και την πολιτική διαφώτιση και αποκάλυψη του χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής.

Είναι εντυπωσιακό ότι σε ένα πρόγραμμα δράσης που αφορά εργαζόμενους, αγρότες, γυναίκες και κρίσιμα ειδικά μέτωπα όπως των πλειστηρισμών ή της αλλήλεγγύης, ο στόχος δεν ξεπερνά την καταγραφή της δυσαρέσκειας και την οργανωτική ανάπτυξη. Απουσιάζουν τα αιτήματα και οι στόχοι ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής, της ρήξης και αποδέσμευσης από ΕΕ και ευρώ. Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στο χρέος και τον ειδικό ρόλο του στην αφαίμαξη της κοινωνίας και την επιβολή των μνημονίων. Η ανάγκη για ανατροπή των μνημονίων και το ξήλωμα τους υποτιμάται μέσα από μια κριτική στο σχήμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», όχι από μια σκοπιά βαθέματος περιεχομένου με αντιΕΕ και αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά από την υπεκφυγή ότι και χωρίς μνημόνιο, η κρίση πλήττει τους εργαζόμενους. Παράλληλα οι προϋποθέσεις για έξοδο από ΕΕ και ευρώ (λαϊκή εξουσία κλπ) τη μετατρέπουν σε ιδεολογική τοποθέτηση για ένα ιδανικό μέλλον.

Εμφανίζεται έτσι μια πρόταση για το λαϊκό κίνημα χωρίς στόχους ανατροπής, αντικυβερνητικό περιεχόμενο, αντιΕΕ στόχευση, άρνηση της πληρωμής του χρέους και του μνημονιακού μονόδρομου. Ακυρώνονται έτσι τα σωστά πολλές φορές επιμέρους αιτήματα, μένει αναπάντητη η κυρίαρχη προπαγάνδα πως «δεν υπάρχει άλλος δρόμος», αλλά και η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για φιλολαϊκές ρυθμίσεις εντός ΕΕ, που φυσικά αποδεικνύεται μια δηλητηριώδης αυταπάτη.

Σε ό,τι αφορά τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς πέρα από το μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ, τις αντιμετωπίζει εχθρικά, ενταγμένες σε αστικό σχέδιο χειραγώγησης, ισοπεδώνοντας τις μεταξύ τους διαφορές, λχ στα θέματα της ΕΕ, αλλά και τις διαφορές όλων τους με τη φασιστική Χρυσή Αυγή, τσουβαλιάζοντας ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΛΑΕ και φασίστες σαν οπαδούς του εγκλωβισμού στο σχήμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο. Ιδιαίτερα αρνητικές αναφορές υπάρχουν σε όσους αποχώρησαν ή διαγράφηκαν από το ΚΚΕ στα χρόνια της κρίσης (Εργατικός Αγώνας, Σύλλογος Κορδάτος, Νέα Σπορά, ανένταχτοι). Στην απόφαση γίνονται αναφορές για την ανάγκη συνάντησης με εργαζόμενων που δε συμφωνούν με το ΚΚΕ. Ιδιαίτερα τονίζεται το καθήκον της απόσπασης δυνάμεων από τον παλιό κυβερνητικό συνδικαλισμό των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ενώ για τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς η μόνη περίπτωση αγωνιστικής συνάντησης είναι στα πλαίσια των σωματείων.

Τι σημαίνουν όλα αυτά όμως στην πράξη, δεδομένου ότι αναπτύσονται πια αγώνες και ξεπερνιέται σταδιακά το μετεκλογικό μούδιασμα. Τα ερωτήματα τώρα αφορούν την κλιμάκωση και το συντονισμό των αγώνων, το βάθεμα του πλαισίου διεκδίκησης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στην απόφαση της ΚΕ όλα περιστρέφονται γύρω από την απεργία στις 12/11, χωρίς λογική κλιμάκωσης και σχέδιο για το επόμενο αγωνιστικό βήμα έστω και σε αδρές γραμμές. Θυμίζουμε ότι η απεργία αυτή προέκυψε με τη μετάθεση της ψηφισμένης για τον Οκτώβρη, πριν τα προαπαιτούμενα, απεργίας της ΑΔΕΔΥ, με πρόταση του ΠΑΜΕ και στήριξη του παλιού (ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ) και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΜΕΤΑ). Στην κριτική των Παρεμβάσεων ότι μια 24ωρη χωρίς σχέδιο κλιμάκωσης κινδυνεύει να μείνει μετέωρη και να υπονομεύσει το επόμενο βήμα, το ΠΑΜΕ απάντησε ξεχνώντας την παλιότερη κριτική του για «24ωρες απεργίες που είναι τουφεκιές στον αέρα», λες και έγιναν …κανονιές στο ψαχνό και βάφτισε απεργοσπάστη συλλήβδην όποιον ψήφισε ενισχυμένο αγωνιστικό πρόγραμμα. Άνοιξε όμως μέτωπο και στη λογική της κλιμάκωσης στην πορεία για την απεργία, πριν την Πέμπτη. Θεωρώντας ανταγωνιστική κινητοποίηση την απεργία για την κυριακάτικη αργία στις 1/11 την καταψήφισε στην ΟΙΥΕ, ενώ στους ναυτεργάτες παρά τη μεγάλη επιτυχία των πρώτων 4 ημερών και χωρίς αλλαγή στη στάση της κυβέρνησης, ψήφισε αναστολή μαζί τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Όσο για την κοινή δράση, παρά τα γραφόμενα που αφήνουν μια αμυδρή δυνατότητα, για την ώρα υπάρχει μια στοχοποίηση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς σε μια σειρά χώρους, όπως στο Σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Αριστοτέλης» στην Αθήνα.

Δημοσιεύτηκε στο Πριν, 8/11/2015