Η νέα Πανεργατική απεργία στις 3 Δεκέμβρη, η δεύτερη μέσα σε τρεις βδομάδες, ταρακούνησε για τα καλά την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και άναψε το πράσινο φως για απεργιακή κλιμάκωση σε όλους τους χώρους που αντιστέκονται στα χτυπήματα του τρίτου μνημόνιου.

 

Στο κυβερνητικό στρατόπεδο άρχισαν να ψάχνουν για τρόπους να μειωθεί η ένταση και να ενισχυθεί η κυβερνητική πλειοψηφία. Ξαφνικά, συζητάνε μήπως το ασφαλιστικό μπορεί να ψηφιστεί τον επόμενο μήνα, να μεσολαβήσουν οι Γιορτές και να σερβιριστεί με καλύτερους τρόπους. Αναζητούν αυτό που στα αγγλικά λένε cooling off period, περίοδο αποσυμπίεσης. Παράλληλα, συνεχίζεται η φιλολογία περί εφεδρειών που μπορούν να καλύψουν τις όποιες απώλειες στη Βουλή είτε από τον Λεβέντη είτε από το Ποτάμι. Και μόνο η συζήτηση περί  κυβερνητικής συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-«Ενώσεως Κεντρώων» δείχνει πόσο πλησιάζουν στα όρια της ξεφτίλας.

 

Όλα αυτά λειτουργούν ενθαρρυντικά για τον κόσμο που παλεύει, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Οι γραφειοκράτες ψάχνουν και αυτοί για αναβολές που να μειώσουν την πίεση πάνω τους. Αυτό ισχύει προφανώς για τους Παναγόπουλους και τους Δακίτες, αλλά ούτε οι παρατάξεις της Αριστεράς βιάζονται. Η ΛΑΕ παραμένει μέσα στο ΜΕΤΑ μαζί με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κάθε λόγο να αναζητούν προσχηματικούς «διαλόγους» με τα υπουργεία. Το ΠΑΜΕ πάντα είναι κατά των κλιμακώσεων που τις θεωρεί «τυχοδιωκτικές».

 

Αυτή η αντίφαση οδηγεί πολλά κομμάτια να αναζητούν συντονισμούς από τα κάτω για να συνεχίσουν και να κλιμακώσουν. Τα Νοσοκομεία έκαναν 48ωρη ακριβώς επειδή έχουν το δικό τους Συντονιστικό. Οι Πενταμηνίτες των Δήμων αγωνίζονται να πετύχουν το ίδιο. Τα Λιμάνια, τα τρένα και οι συγκοινωνίες υπόσχονται να βαδίσουν στον ίδιο δρόμο.

 

Τέτοια βήματα δεν πρόκειται να γίνουν αυτόματα επειδή τα ευνοεί η περίοδος. Σε όλους τους χώρους η παρουσία του Συντονισμού ενάντια στα Μνημόνια είναι αντίδοτο στις ταλαντεύσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Το κλειδί είναι το δυνάμωμα αυτού του δίκτυου. Η συνέλευση του Συντονισμού την Πέμπτη 10/12 στο ΕΚΑ είναι ένα βήμα μπροστά.

 

Όσο η κυβέρνηση και οι γραφειοκράτες προσπαθούν να παρατείνουν το cooling off, τόσο εμείς αξιοποιούμε αυτό το διάστημα για να κερδίσουμε τα καλύτερα στοιχεία που ψάχνουν πώς θα οργανώσουν τη συνέχεια. Οι πιο μαχητικοί εργάτες και εργάτριες παντού ψάχνουν για εναλλακτικές προτάσεις, όχι «μόνο» για το απεργιακό τους πρόγραμμα, αλλά και για την προοπτική της Αριστεράς.

 

Οι συζητήσεις στον κύκλο των εκδηλώσεων που οργανώνει το περιοδικό «Σοσιαλισμός από τα κάτω» είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της δίψας που υπάρχει για εναλλακτική στρατηγική της Αριστεράς μπροστά στην κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η πολιτική αναζήτηση δεν σημαίνει «μόνο» συζήτηση. Μεταφράζεται και σε πολιτικές πρωτοβουλίες. Η πανελλαδική καμπάνια για συλλαλητήριο στις 23-24 Γενάρη στον Έβρο ενάντια στους φράχτες είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα του απεργιακού κινήματος.

 

Το καμπανάκι χτύπησε δυνατά με τα αποτελέσματα των περιφερειακών εκλογών στη Γαλλία που έφεραν πρώτη δύναμη τους φασίστες του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν. Όσο ο Αλέξης Τσίπρας προσαρμόζει την πολιτική του στα χνάρια του Ολάντ προσθέτοντας τη Frontex και την ισλαμοφοβία δίπλα στην Τρόικα και τα μνημονιακά μέτρα, τόσο ανοίγει την πόρτα για τους ντόπιους Λεπέν.

 

Η ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που παλεύει ενάντια σε Τρόικες και Φράχτες είναι το καλύτερο αντίδοτο.