Η Πανεργατική απεργία της περασμένης Πέμπτης έχει αλλάξει ολόκληρο το σκηνικό. Εκεί που η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα προσπαθούσε να μας πείσει ότι οι αντιδράσεις ενάντια στο Ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου περιορίζονται σε κινητοποιήσεις «της γραβάτας» (για τους δικηγόρους) ή «της πρέφας» (για τους αγρότες), βρήκε μπροστά της σύσσωμη την εργατική τάξη, η οποία συσπειρώνει γύρω της και όλα τα άλλα στρώματα που χτυπιούνται.

 

Τα απεργιακά συλλαλητήρια ήταν τα πιο μαζικά από το 2010-12. Το Σύνταγμα, την ώρα που βάδιζαν παράλληλα από την Πανεπιστημίου το ΠΑΜΕ και από τη Σταδίου τα συνδικάτα, θύμιζε τις μέρες που ο κόσμος ξεχυνόταν στις πλατείες. Παντού, ακόμη και σε μικρές πόλεις, οι συγκεντρώσεις των απεργών πήραν «παλλαϊκό» χαρακτήρα με τη συμμετοχή αγροτών, επαγγελματιών, επιστημόνων.

 

Αυτή η επιτυχία σημαίνει ότι είναι δύσκολο για την κυβέρνηση να απομονώσει τους απεργούς και δίνει νέα ορμή για κλιμάκωση του απεργιακού κύματος. Όχι μόνο με μια νέα Πανεργατική απεργία, αν η κυβέρνηση τολμήσει να στείλει το Ασφαλιστικό στη Βουλή, αλλά και με απεργίες διαρκείας στα πιο δυνατά κομμάτια της εργατικής τάξης: στα λιμάνια, τα καράβια και τα τρένα ενάντια στο ξεπούλημα, στα νοσοκομεία, τα σχολεία και τους δήμους για προσλήψεις και χρηματοδότηση, στις τράπεζες και τις πρώην ΔΕΚΟ για να σώσουμε όλες τις κατακτήσεις σε μισθούς και συντάξεις που μπαίνουν στο στόχαστρο. Αρχίζοντας από αυτή την Παρασκευή, στο πλευρό των αγροτών που κατεβαίνουν στο Σύνταγμα.

 

Πολιτική μάχη

 

Μπορούμε πραγματικά να τσακίσουμε το Ασφαλιστικό-σφαγείο. Αλλά αυτό απαιτεί ότι η εργατική τάξη θα συνεχίσει να είναι μπροστά και να καθορίζει τον χαρακτήρα των κινητοποιήσεων. Αυτή είναι η πολιτική μάχη που ανοίγεται μπροστά μας.

 

Εδώ είναι καθοριστικός ο ρόλος της Αριστεράς, σε δυο επίπεδα. Το πρώτο είναι η στήριξη για την κλιμάκωση των απεργιών κόντρα στις δεξιές και στις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που θέλουν «διάλογο» ή αναμονή μέχρι να έρθει η ώρα της Βουλής. Αν είχαμε μείνει στην αναμονή και στην «οικονομία δυνάμεων» δεν θα είχε ξεδιπλωθεί αυτή η δυναμική που δίνει τον αέρα της νίκης.

Αλλά πιο καθοριστικό είναι ένα δεύτερο επίπεδο, η κλιμάκωση των αιτημάτων. Χρειάζεται εργατική απάντηση στο ερώτημα «από πού θα βρεθούν τα χρήματα». Η Αριστερά δεν πρέπει να αφήνει κανένα περιθώριο, στο όνομα του «παλλαϊκού» χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, να προβληθούν οι δεξιές-νεοφιλελεύθερες δημαγωγίες ότι τάχα χρειάζεται να συρρικνωθεί το δημόσιο για να γλυτώσουμε από τους φόρους και τις εισφορές.

 

Εχθρός των αγροτών και των μικρομεσαίων δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι, είναι οι τραπεζίτες και οι μεγαλοκαπιταλιστές της βιομηχανίας τροφίμων και των σουπερμάρκετ. Οι φόροι δεν πάνε σε μισθούς και συντάξεις, πάνε στο χρέος και στη διάσωση των τραπεζιτών. Τα λεφτά για να κάνουμε το ασφαλιστικό σύστημα βιώσιμο υπάρχουν και η μόνη δύναμη που μπορεί να τα βρει είναι η εργατική τάξη παίρνοντας τον έλεγχο στα κλειδιά της οικονομίας και βάζοντας χέρι στα κέρδη του κεφάλαιου.

 

Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα με τα αιτήματα για διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών και εργατικό έλεγχο είναι το κλειδί για την εργατική ηγεμονία μέσα στον ξεσηκωμό ενάντια στο σφαγείο του τρίτου μνημόνιου. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που έχουν στη σημαία τους αυτό το πρόγραμμα είναι η ελπίδα της Αριστεράς για να γίνει πράξη η προοπτική της νίκης που διαγράφεται μπροστά μας.