Η ανεπάρκεια των αναλύσεων για το χρέος και το ευρώ

Κωστόγιαννης Ταξιάρχης*

Η μοναδική πολιτική δύναμη που –απόλυτα σωστά- έχει σταθερή και σαφή θέση για το ζήτημα της διαγραφής του χρέους και της εξόδου από το ευρώ και την ΕΕ, θεωρώντας πως αποτελούν απαραίτητα και κομβικά στοιχεία σε μια στρατηγική αντικαπιταλιστικής ρήξης είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θεωρώ όμως πως οι αναλύσεις μας αν και βελτιωμένες έχουν σοβαρότατες αδυναμίες που πρέπει να ξεπεραστούν.

  Η βασική βελτίωση είναι η θέση για «κοινή πάλη των λαών για πανευρωπαϊκή διαγραφή του χρέους» που έρχεται επιτέλους να ξεπεράσει την εθνική αφήγηση δημιουργίας του εξωτερικού χρέους, αναδεικνύοντας την παγκόσμια, ταξική διάσταση του χρέους. Το γεγονός δηλαδή πως τα  εξωτερικά χρέη  δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα αλλά ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο φαινόμενο.  Φαινόμενο που δεν απειλεί τα θεμέλια του καπιταλισμού ως συστήματος, ούτε των καπιταλιστών ως κυρίαρχης τάξης, αφού τους βοηθά να προωθούν τις στρατηγικές τους επιδιώξεις σε βάρος της εργασίας. Αντίθετα αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης σε όλες τις χώρες, αφού αργά ή  γρήγορα το δράμα που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός θα επαναληφθεί γενικευμένο παντού. Ο καπιταλισμός λειτουργεί όπως ακριβώς τα σαρκοβόρα. Ξεμοναχιάζουν αρχικά τα πιο αδύνατα θύματα της αγέλης και αφού τα κατασπαράξουν προχωρούν στα επόμενα. Ας πάρουμε μαθήματα από την ευφυή τακτική του αντιπάλου και συνασπισμένοι ας την ανατρέψουμε  για να μην καταλήξουμε σαν πρόβατα στη σφαγή. 

   Το πραγματικό  ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το εξής: «Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια των πραγματικών παραγωγών του κοινωνικού πλούτου που μοχθούν και ιδροκοπούν σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης παραγωγής  να είναι βουτηγμένοι στα χρέη που τους έχει δημιουργήσει μια χούφτα οργανισμών και ιδιωτών που δεν παράγουν τίποτα;» Δημιουργείται επομένως σε αδρές γραμμές ένα οξύμωρο δίπολο που από τη μια περιλαμβάνει την (παραγωγό) παγκόσμια εργατική τάξη στη θέση του οφειλέτη  και από την άλλη την παγκόσμια (παρασιτική) αστική τάξη στη θέση του πιστωτή.

  Η απάντηση, ανάμεσα στα άλλα, βρίσκεται στο γεγονός πως τα χρέη, που είναι πολλαπλάσια του παγκόσμιου ΑΕΠ, αποτελούν την κατεξοχήν έκφραση πλασματικών, παρασιτικών και τοκογλυφικών κεφαλαίων που πρέπει να καταστραφούν. Παρασιτικά είναι τα κεφάλαια που παράγει ο καπιταλισμός μέσω δυσνόητων και ακατάληπτων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, που το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν έχουν υλική υπόσταση ή χρησιμότητα και δεν παράγουν καμιά ωφέλιμη υπηρεσία. Αποτελούν «κοπανιστό αέρα» και συνιστούν μόνο πλασματικές, λογιστικές αξίες. Δεν πρέπει να αποκτήσουν την παραμικρή νομιμοποίηση στη συνείδηση της εργατικής τάξης η οποία πρέπει μονομερώς να απαιτήσει την καταστροφή τους.

  Η μεγαλύτερη όμως αδυναμία εντοπίζεται στη μη ανάδειξη της πραγματικής νομισματικής πολιτικής της ΕΕ και της ΕΚΤ και την ουσιαστική αναπαραγωγή των μυθευμάτων του συστήματος. Πρέπει έστω με καθυστέρηση 14 χρόνων να αναδείξουμε τον μεγάλο ένοχο της υπερχρέωσης στα πλαίσια της ευρωζώνης που είναι η ΕΚΤ , η  οποίας χαίρει απόλυτης ασυλίας. Με βάση τη μελέτη των Ετήσιων Εκθέσεων της ΕΚΤ ήδη από το 2002 αποδεικνύεται πως η ΕΚΤ μόνιμα και σταθερά προχωρά στην έκδοση τεραστίων ποσοτήτων νέου χαρτονομίσματος έχοντας δημιουργήσει από το 2002 μέχρι το 2013 (πριν δηλαδή από τη διακηρυγμένη νομισματική χαλάρωση) ένα τρισεκατομμύριο εκατό δισεκατομμύρια νέα ευρώ,  υπερτριπλασιάζοντας την ποσότητα των κυκλοφορούντων ευρώ  Το χρήμα αυτό έχει αποτελέσει τον πρωτογενή μηχανισμό πιστοδοτικών πράξεων  (δανεισμού) της ΕΚΤ  ανταλλάσσοντας το με χρεόγραφα δημοσίου και την υποθήκευση περιουσιακών στοιχείων δημιουργώντας και εκτοξεύοντας το δημόσιο χρέος όλων ανεξαίρετα των χωρών. Το γεγονός αντιστρέφει τους ρόλους του πιστωτή και του οφειλέτη (εκτός αν κάποιος υπερασπίζεται τη δυνατότητα της ΕΚΤ να σφετερίζεται και να ιδιοποιείται αυτό το χρήμα). Εμείς οφείλουμε άμεσα και ηχηρά να αναδείξουμε αυτόν τον μηχανισμό οικοδομώντας  μια συμμαχία με τα εργατικά και λαϊκά κινήματα των άλλων χωρών  απαιτώντας όχι μόνο διαγραφή των χρεών αλλά και αποζημίωση όλων των χωρών εκ μέρους της ΕΚΤ για τις ζημιές που έχουν υποστεί τόσα χρόνια. Μόνο έτσι η πολιτική μας μπορεί να αποκτήσει πειστικότητα, αποδεικτικότητα, εμβέλεια και να γίνει αποτελεσματική.

*μέλος της ΤΕ Πρέβεζας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ                                                              

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 28/2/2016