Σημαντική ήταν η παρουσία του ΚΚΕ στο τριήμερο των κινητοποιήσεων μπροστά στην ψήφιση του ασφαλιστικού-εκτρώματος. Το ΠΑΜΕ πραγματοποίησε συγκεντρώσεις σε μια σειρά από πόλεις τις μέρες της 48ωρης απεργίας 6-7/5 και την Κυριακή στην «πρωτομαγιάτικη» απεργία για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, αλλά και το απόγευμα στο Σύνταγμα την ώρα που ολοκληρωνόταν η συζήτηση για ασφαλιστικό-φορολογικό.

Αποτιμώντας το αγωνιστικό τριήμερο το ΚΚΕ κρατά υψηλούς τόνους για την παρουσία του ΠΑΜΕ και των αντίστοιχων σχημάτων, δίνοντας βάρος στη διάρκεια της κινητοποίησης, στον αριθμό των συγκεντρώσεων, τη μεγάλη μαζικότητα, στοιχεία που έχουν τη σημασία τους, καθώς η γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ, αν και βρισκόταν σε απεργία, δεν κάλεσε σε καμιά συγκέντρωση.

Ακόμα και αν προσπεράσει κανείς την υποτίμηση της Πρωτοβουλίας των Πρωτοβάθμιων Σωματείων, των συντονιστικών για την κυριακάτικη αργία, αλλά και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και την εξαφάνιση των συγκεντρώσεων που στήριξαν από τον κομματικό τύπο, υπάρχει κάτι σημαντικό που προβληματίζει.

Το γεγονός ότι η 48ωρη απεργία που είχε αναδειχτεί σε «μητέρα των μαχών» σε καμιά περίπτωση δεν ήταν απάντηση αντίστοιχη με το πλήγμα πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Η πρόταση του ΓΙΑΜΕ για 48ωρη απεργία «όταν και εφόσον η κυβέρνηση τολμήσει να καταθέσει στη Βουλή σχέδιο νόμου για το ασφαλιστικό έκτρωμα» (Ριζοσπάστης, 25/2/2016) «αγκαλιάστηκε» από τη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και αξιοποιήθηκε για να κλείσει ο αγωνιστικός κύκλος. Και αυτό τη στιγμή που η απεργία στις 4/2 έδειξε δυνατότητες κλιμάκωσης, ενώ ήταν στο δρόμο οι αγρότες και οι αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι κ.ά. Δόθηκε έτσι η πρωτοβουλία στην κυβέρνηση που το Φλεβάρη είχε πολιτικό πρόβλημα με τη λαϊκή κινητοποίηση και μετέτρεψε τη 48ωρη σε απεργία-φάντασμα, καθώς οι εργαζόμενοι δεν ήξεραν αν και πότε θα προκηρυχτεί παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση προχωρούσε αποφασιστικά.

Με αυτή την τακτική, δόθηκε στην κυβέρνηση η δυνατότητα να πετύχει τον απόλυτο αιφνιδιασμό, αντί να υπάρξει κλιμάκωση με σκοπό να μην τολμήσουν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να καταθέσουν το ασφαλιστικό-φορολογικό, αλλά και να διευρυνθεί το αντικυβερνητικό μέτωπο με μια συνολική αντιπαράθεση με τα ανοιχτά μέτωπα σε λιμάνια, εκπαίδευση, προσφυγικό.

Ένα τέτοιο αγωνιστικό μέτωπο θα μπορούσε να αναδείξει συνολικότερους πολιτικούς στόχους ενάντια σε χρέος και ΕΕ, δίνοντας τη δυνατότητα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα να παρέμβει και να μην αφήσει ανενόχλητη την κυβέρνηση στο παζάρι της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα που οδήγησε στον «κόφτη» και άλλα μέτρα.

Αυτή η εξέλιξη ήταν αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης λογικής για το κίνημα που αντιστοιχεί στην επίθεση που δέχεται ο κόσμος της εργασίας. Τα καλέσματα του ΠΑΜΕ λ.χ για την απεργία στο δημόσιο στις 7/4, στα συλλαλητήρια που οργάνωσε στις 26/4 και ενόψει της 48ωρης απεργίας μένουν στο «όχι» στα μέτρα και τα νομοσχέδια, χωρίς ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο διεκδικήσεων και κυρίως χωρίς πολιτικούς στόχους ενάντια στα απανωτά μνημόνια, το χρέος, το ευρώ και την ΕΕ.

Χωρίς κάποια αγωνιστική πρόταση και σχεδιασμό που αντιστοιχεί στο καθήκον το «όχι» να γίνει δυναμική σύγκρουσης. Ουσιαστικά προσανατολίζουν σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας που μετά από έξι χρόνια μνημονίων έχουν τα όριά τους. Αυτά τα όρια δεν μπορεί να γίνονται άλλοθι για διαπιστώσεις ότι ο «κόσμος δεν τραβάει» κ.λπ.

Η πολιτική στόχευση του ΚΚΕ για τους κοινωνικούς αγώνες και η καθήλωση στη γραμμή της διαμαρτυρίας που πάει παράλληλα με την πρόταση για την (εκλογική) ενίσχυση του για να αλλάξουν κάποτε οι συσχετισμοί, οδηγεί στις επιλογές του ΠΑΜΕ στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Τη διαμόρφωση του προγραμματισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ με βάση προτάσεις του ΠΑΜΕ την επιτρέπει η συνάντηση στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, με απεργίες χωρίς αύριο, χωρίς αντιΕΕ και αντικυβερνητικούς πολιτικούς στόχους που αντιστοιχούν στα συνθήματα για αντίσταση, ανατροπή και τέλος της υπομονής.

Δεν είναι παράξενο λοιπόν που οι 24ωρες απεργίες μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτέμβρη, καθώς και η απεργία-φάντασμα για το ασφαλιστικό ψηφίστηκαν από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΜΕΤΑ μετά από πρόταση. Και ο χαρακτηρισμός «φάντασμα» δεν είναι άδικος, καθώς αποκαλύφτηκε με τον πιο καθαρό τρόπο ότι παρά τις διακηρύξεις, ακύρωσε τη δυνατότητα για μια μαζική λαϊκή κινητοποίηση και απάντηση.

Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί το ΠΑΜΕ να εκλέγει προεδρείο με τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό στους νοσοκομειακούς γιατρούς της Αθήνας (ΕΙΝΑΠ) και για πρόεδρο τη δεξιά Παγώνη που σαν διευθυντικό στέλεχος στη δουλειά της χρεώνεται συνδικαλιστικές διώξεις, αντί να αφήνει ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ στη μειοψηφία του σωματείου. Και είναι αυτό το πλαίσιο που προκειμένου να ακυρώσει κάθε λογική αγωνιστικού μετώπου δυνάμεων ενάντια στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, καλλιεργεί μια πολεμική χωρίς περιεχόμενο, αλλά και χωρίς αρχές στην αντικαπιταλιστική Αριστερά και άλλες μαχόμενες δυνάμεις.

 Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 15.5.16