Το κίνημα στην Ελλάδα, με τις ιστορικές αντιΕΕ καταβολές, έχει πανευρωπαϊκή ευθύνη να σηκώσει το γάντι και να διαμορφώσει ένα μαζικό κίνημα
για την εργατική–λαϊκή, αριστερή, διεθνιστική αποδέσμευση από την ΕΕ.

του Γιάννη Ελαφρού

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αποτελεί κοινωνικό και πολιτικό σεισμό, που θα προκαλέσει τσουνάμι αντιδράσεων και πλήθος μετασεισμών στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Απέδειξε πως υπάρχει ζωή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, πως η ΕΕ δεν είναι μια νομοτέλεια στην οποία αναπόδραστα συγκλίνουν (και υποτάσσονται) όλοι οι λαοί, πως η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ολοκλήρωση δεν είναι μια αδιατάραχτη εξέλιξη, που δεν μπορεί να κλονιστεί από την ταξική πάλη και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Δύο στοιχεία που απογειώνονται στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης και της τρομερής αντεργατικής επέλασης του κεφαλαίου για το ξεπέρασμά της. Άρα, υπάρχει όχι μόνο αναγκαιότητα, αλλά και δυνατότητα για την αποδέσμευση των λαών από την ΕΕ.

Σε βρετανικό επίπεδο (και λαμβάνοντας υπόψη τις εθνικές διαφορές, που εξηγούν την ψήφο σε Σκοτία και Β. Ιρλανδία) η ψήφος στο δημοψήφισμα ήταν καθαρά ταξική. Υπέρ της αποδέσμευσης ψήφισαν η εργατική τάξη, οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι πληβείοι της πέμπτης οικονομίας του κόσμου. Εναντιώθηκαν σε Κάμερον και Κόρμπιν, σε Ομπάμα και Μέρκελ, στην πλειονότητα των ΜΜΕ και των βρετανικών συνδικάτων (εκτός ριζοσπαστικών εξαιρέσεων που συμμετείχαν στην καμπάνια του LEXIT, π.χ. RMT μεταφορές), στους 1.285 γιάπηδες των βρετανικών επιχειρήσεων και της πλειονότητας των εταιρειών του Σίτι που επίσημα βγήκαν υπέρ της παραμονής. Εξέφρασαν μια βαθιά δυσαρέσκεια για τη ζωή τους, την απόρριψη του πολιτικού συστήματος και της ΕΕ, στάση που έχει εν δυνάμει ανατρεπτικό χαρακτήρα. Πολιτικά, η ψήφος αυτή ηγεμονεύτηκε από αστικές δυνάμεις, από τους Συντηρητικούς μέχρι τους ακροδεξιούς, εθνικιστές και ρατσιστές του UKIP, που υπόσχονται πως μια Βρετανία εκτός ΕΕ μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα την κρίση και να μοιράσει ψίχουλα στους πληβείους. Είναι επικίνδυνη και ανησυχητική αυτή η ηγεμονία; Ασφαλώς. Αλλά αυτό είναι κυρίως αποτέλεσμα της κρίσης του συστήματος και της ΕΕ και μιας Αριστεράς κατοικίδιας του συστήματος και ντελίβερι της ΕΕ. Άρα, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η βαθύτερη ενσωμάτωση της Αριστεράς στο σχέδιο της ΕΕ και της διεθνοποίησης του κεφαλαίου (των κατεξοχήν εργαλείων για την προώθηση των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και της Ευρώπη-φρούριο κατά μεταναστών και προσφύγων) αλλά μια τομή που θα οδηγήσει σε μια νέα εργατική-λαϊκή, σύγχρονα κομμουνιστική και ανατρεπτική Αριστερά, που θα μιλήσει τη γλώσσα των εργατών και θα εκφράσει τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους.

Παρά τη λεγόμενη βρετανική ιδιαιτερότητα, η ψήφος στο μεγάλο Νησί ήταν τυπικά ευρωπαϊκή. Όπου έγιναν δημοψηφίσματα που αφορούσαν την ΕΕ παρόμοια ήταν τα αποτελέσματα. Η αστική τάξη, η ελίτ, τα κέντρα και τα εύπορα προάστια των μητροπόλεων (που κατοικεί η οικονομική και πολιτική νομενκλατούρα της παγκοσμιοποίησης) και τα ωφελημένα μεσαία στρώματα αποτελούν το στρατόπεδο των «Μένουμε Ευρώπη» (και γενικά μένουμε όπως είμαστε, εντός του συστήματος). Κόντρα σε αυτές τις νησίδες πλαστικής ευημερίας, διαμορφώνεται μια θάλασσα δυσαρέσκειας, αντίστασης και άρνησης που ψηφίζει «όχι» και «έξω». Δεν είναι τυχαίο πως οι αστοί αναλυτές καταριούνται τον Κάμερον, γιατί είχε αυτή την ηλίθια ιδέα να ρωτήσει τον λαό με δημοψήφισμα! Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα δημοψηφίσματα θεωρούνται πράξεις εχθρικές (το ζήσαμε πέρσι και στην Ελλάδα), η δημοκρατία είναι εξόριστη και οι λαοί θεωρούνται υπήκοοι των ευρωπαϊκών πολυεθνικών. Το πιο τίμιο από την πλευρά τους θα ήταν, στη μεταρρύθμιση της ΕΕ που σχεδιάζουν οι Μέρκελ με τον Σόιμπλε, να απαγορεύσουν τελείως τα δημοψηφίσματα…

Κι αν φύγει η Αγγλία (ή όποια άλλη χώρα) από την ΕΕ, δεν θα μείνει ο καπιταλισμός; Μήπως βαράμε το σαμάρι, αντί για τον γάιδαρο; Η Ευρωπαϊκή Ένωση (πρώην ΕΟΚ) δεν είναι μια απλή ένωση κρατών. Πάνω από μισό αιώνα αποτελεί το βασικό σχέδιο του κεφαλαίου στην Ευρώπη, συνασπίζει (χωρίς να καταργεί τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς) το κεφάλαιο και ειδικά τις ηγεμονικές πολυεθνικές πολυκλαδικές μονοπωλιακές μερίδες του ενάντια στις εργατικές τάξεις και τους λαούς, ενάντια και στους ανταγωνιστές τους. Είναι το επιτελείο και το φρούριο της αστικής επίθεσης, άρρηκτα συνδεδεμένη με το σημερινό καπιταλισμό στην ήπειρο. Κάθε πλήγμα στην ΕΕ, είναι ισχυρό πλήγμα στο κεφάλαιο. Και γι’ αυτό κάθε πραγματικός αντιΕΕ αγώνας δεν μπορεί παρά να έχει εργατικό-λαϊκό, διεθνιστικό και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο.

Σε μια Ευρώπη που η αντίδραση στην ΕΕ εκφράζεται κυρίως από τα δεξιά και εθνικιστικά, το κίνημα στην Ελλάδα, με τις ιστορικές αντιΕΕ καταβολές, έχει πανευρωπαϊκή ευθύνη να σηκώσει το γάντι και να διαμορφώσει ένα μαζικό κίνημα για την εργατική-λαϊκή, αριστερή, διεθνιστική αποδέσμευση από την ΕΕ. Ειδικά στην Ελλάδα, που ο λαός της στενάζει έξι χρόνια κάτω από ευρω-μνημόνια και τις ισοπεδωτικές αναδιαρθρώσεις που επιβάλλει η Ιερή Συμμαχία κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ με τις κυβερνήσεις παλιών και νέων μνημονιακών (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ -Ποτάμι), η απελευθέρωση από τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ αποτελεί όρο ζωής. Ήρθε η ώρα η μαχόμενη Αριστερά να τολμήσει και να μπει μπροστά σε ένα μαζικό κίνημα ρήξης με το σύστημα και εξόδου από την ΕΕ, ξεπερνώντας μεσοβέζικες απαντήσεις (έξοδος από το ευρώ) ή πετάγματος της μπάλας στην κερκίδα (έξοδος από την ΕΕ μετά τη λαϊκή εξουσία). Δεν ισχύει το «να μην φοβηθεί ο κόσμος». Ο λαός δεν φοβήθηκε ούτε πέρσι στην Ελλάδα ούτε φέτος στη Βρετανία. Ας μη φοβηθεί η μαχόμενη Αριστερά…

http://prin.gr/?p=11040