Σαν τη βροχή πριν πέσει*

Μεγάλη κινητοποίηση συνδικάτων τη Δευτέρα, πληθαίνουν οι κινήσεις αγώνα

του Γιάννη Ελαφρού

Μέσα στη βαριά καταχνιά φτώχειας και απογοήτευσης που σκεπάζει την εργατική τάξη και τον λαό μας, κάτι κινείται ξανά. Στον ορίζοντα φαίνονται τα κινηματικά πρωτοβρόχια. Όπου σπάει μια ρωγμή στο σκηνικό, όπου «μυρίζει» πραγματικός αγώνας, λογική σύγκρουσης για απόσπαση κατακτήσεων και διαμόρφωση κινήματος ανατροπής και νίκης, πέρα από τις ηττημένες λογικές του υποταγμένου συνδικαλισμού και της διαχειριστικής Αριστεράς, εκεί ξεπηδά μια μαχητική διάθεση, που μαζικοποιείται. Όπως στο ελπιδοφόρο μπλόκο στους πλειστηριασμούς στη Θεσσαλονίκη από τον Συντονισμό Συλλογικοτήτων της πόλης. Αλλά και στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις (όπως στο Ρέθυμνο), στα νοσοκομεία και βέβαια στην πολύ μαζική και μαχητική κινητοποίηση των συνταξιούχων, που ψέκασε με χημικά η αστυνομία. Οι αγωνιστές οπλίζονται ξανά με θέληση και παρεμβαίνουν, όπως για παράδειγμα με τη μαχητική παρουσία φοιτητών στην προχθεσινή σύνοδο των πρυτάνεων στη Θεσσαλονίκη. Αλλά και οι συσκέψεις, όπως της Συνέλευσης Αγώνα που κάλεσε η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για συντονισμό την Τετάρτη, αλλά κι αυτή του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Αττικής την Τρίτη, είχαν μαζικότητα, μια πρώτη συσπείρωση δυνάμεων και αποφασιστικότητα.

Όλα δείχνουν πως η αυριανή πανεργατική παλλαϊκή κινητοποίηση θα είναι μεγάλη, στέλνοντας μήνυμα για τη δυνατότητα αντεπίθεσης του κινήματος. Η Συνέλευση Αγώνα καλεί στα Προπύλαια, στις 6 μ.μ., και σε πορεία στο Σύνταγμα, όπου διοργανώνουν συγκέντρωση πλήθος σωματείων και συνδικάτων με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ (στις 6:30 μ.μ.), ενώ κάλεσμα έβγαλε και η ΑΔΕΔΥ. Έχει ιδιαίτερη σημασία να πετύχει αυτή η πρώτη κινητοποίηση-απάντηση στη συνάντηση Κατρούγκαλου-θεσμών και στις αντεργατικές τομές που προετοιμάζονται και ειδικά να είναι ισχυρό το μπλοκ του ταξικού ανυποχώρητου ενωτικού αγώνα, που θα συγκροτηθεί στα Προπύλαια.
Γιατί αυτό είναι ένα πρώτο βασικό ζητούμενο της νέας φάσης: για να αγωνιστείς πρέπει να έχεις όργανα πάλης κι ευρύτερης συσπείρωσης. Απαιτείται ενεργοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, με συνελεύσεις και αποφάσεις, δημιουργία επιτροπής αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς ή κλάδο (ειδικά εκεί που δεν καλύπτει αυτή την ανάγκη σωματείο), συναγερμός σε όλες τις συλλογικότητες του μαζικού κινήματος, από τις συνελεύσεις γειτονιάς μέχρι τους φοιτητικούς συλλόγους. Κι όλα αυτά να συσπειρώνονται σε συντονισμούς, να διαμορφώνουν κέντρα αγώνα του μαζικού κινήματος (όπως η Συνέλευση Αγώνα στην Αθήνα ή οι Συντονισμοί Συλλογικοτήτων σε Αττική και Θεσσαλονίκη). Να ξεπεραστεί η λογική να βαδίζει ο καθένας μόνος του και τελικά πίσω από τη ΓΣΕΕ ή να υψώνει απλά την κομματική του σημαία. Χρειάζονται όργανα πάλης του κινήματος και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστατεί σε αυτή την πολύ κρίσιμη υπόθεση.

Το δεύτερο ζητούμενο είναι ο συντονισμός και η κοινή δράση, η συσπείρωση όσο το δυνατόν ευρύτερων δυνάμεων στη διεκδίκηση των ζωτικών αναγκών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, με σαφή αντικυβερνητική, αντιΕΕ και αντιεργοδοτική τοποθέτηση. Είναι μεγάλη ανάγκη οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος (από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ταξική πτέρυγα, το ΠΑΜΕ, τους συνδικαλιστές της ΛΑΕ, αγωνιστικά ρεύματα της αυτονομίας και της διεκδίκησης) να στηρίξουν έμπρακτα ένα αγωνιστικό σχέδιο αντεπίθεσης του κινήματος. Να συζητηθεί πλατιά και να αποφασιστεί τολμηρά το επόμενο βήμα, μετά τις 17 Οκτώβρη. Η πρόταση των Παρεμβάσεων και των ταξικών κινήσεων για απεργιακό σταθμό στις 10 Νοέμβρη κλιμακώνει τον αγώνα και διεκδικεί την πρωτοβουλία των κινήσεων από την ψοφοδεή ΓΣΕΕ και γενικά τον αστικοποιημένο και κυβερνητικό συνδικαλισμό (παλιό και νέο), ενώ στριμώχνει και την κυβέρνηση και δεν την αφήνει να διαμορφώσει το δικό της επικοινωνιακό και όχι μόνο παιχνίδι.

«Δεν μπορούμε να περιμένουμε τον εργοδοτικό, υποταγμένο και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό για να οργανωθούν. Η ΓΣΕΕ συγκρότησε το καλοκαίρι μέτωπο με τους εργοδότες (ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, κ.α.) και την κυβέρνηση. Συνομιλεί με το ΔΝΤ και προετοιμάζει τον τρόπο που θα «σερβίρουν»-θα περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα στους εργαζόμενους με ελεγχόμενες και όσο γίνεται πιο αναιμικές αντιδράσεις. Η ΑΔΕΔΥ, στο ίδιο μήκος κύματος, κωλυσιεργεί, δεν ορίζει απεργία, περιμένει τη ΓΣΕΕ, και χωρίς ουσιαστικά αγωνιστικό σχέδιο «σπέρνει την απογοήτευση», τονίζει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση από τη Συνέλευση Αγώνα των πρωτοβάθμιων σωματείων. Στο έδαφος αυτό δημιουργούνται νέα ερωτήματα για την αναγκαία διέξοδο, γονιμοποιείται το έδαφος για να πέσει ο σπόρος της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και του προγράμματος πάλης που μπορεί να ανοίξει ένα δρόμο για το ψωμί, δουλειά, ειρήνη, ελευθερία της εποχής μας, χωρίς μνημόνια και χρέος, έξω από ευρώ και ΕΕ, σε ρήξη με τον μονόδρομο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δεν φτάνει μόνο να είναι στην πρώτη γραμμή, πρέπει άμεσα να συμβάλλει με μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση και με πρωτοβουλίες διαλόγου και συσπείρωσης όλου του μαχόμενου αντικυβερνητικού, αντισυστημικού και αντικαπιταλιστικού δυναμικού της Αριστεράς και του κινήματος.

* Ο τίτλος είναι από ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 16.10.2016

http://prin.gr/?p=11910