του Γιάννη Ελαφρού

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!», όπως έγραφε ο Κώστας Βάρναλης. Αλλά τα θαύματα τελείωσαν, στην Αθήνα, τις Βρυξέλες, το Βερολίνο και την Ουάσινγκτον γράφονται οι τελευταίες λέξεις της σφαγιαστικής συμφωνίας.

Το πιο σημαντικό δεν είναι που διαφωνούν κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ (όπως μας βομβαρδίζουν τα συστημικά ΜΜΕ), αλλά που έχουν ήδη συμφωνήσει. Η τάχα μου αντιστεκόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέθεσε την Πέμπτη μια πρόταση αντιλαϊκών μέτρων ύψους 4 δισ. ευρώ(!), για να πιάσουν 3,8 δισ., όπως γράφτηκε πως είπε ο Γ. Χουλαράκης. Άρα το πακέτο υπάρχει, η συζήτηση είναι για το περιτύλιγμα.

Που έχουν συμφωνήσει λοιπόν; Στην πολύ μεγάλη μείωση του αφορολόγητου, αφού όλα δείχνουν πως θα πέσει κάτω από τα 6.000 ευρώ. Αυτό σημαίνει μεγάλη μείωση των πραγματικών μισθών και άγρια φορολεηλασία και των πολύ φτωχών. Μεγάλη μείωση συντάξεων, με καταρχήν κόψιμο της «προσωπικής διαφοράς». Ξεπούλημα της ΔΕΗ και παραπέρα εισβολή του κεφαλαίου στην ενέργεια (βλέπε σελίδες 12-13). Αιματηρά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% από το 2018 και μετά (γίνεται συζήτηση για το για πόσα χρόνια θα αποκαλυφθούν σε αυτή τη φάση). Διατήρηση-εμβάθυνση του ασφυκτικού αντεργατικού πλαισίου που επιβλήθηκε με τα μνημόνια, με διαπραγμάτευση ορισμένων οριακών αλλαγών, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στο έδαφος της εργασιακής ζούγκλας (βλέπε σελ. 6-7).

Αυτό που ενδιαφέρει την κυβέρνηση Α. Τσίπρα δεν είναι το πώς θα μειώσει τις απώλειες για εργαζόμενους και συνταξιούχους, αλλά το πώς θα περιορίσει το δικό της πολιτικό κόστος. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα των περικοπών των συντάξεων. Σε μία δόση από το 2019 ζητά το ΔΝΤ, μας λένε. Σε δύο δόσεις (2019 και 2020) λέει ο Τσακαλώτος. Ο λόγος; Μα το 2019 λήγει η τετραετία….

Πως θα προσπαθήσουν να περάσουν τα σφαγιαστικά μέτρα; Δύο σενάρια διακρίνονται, το ένα α λα 2016 και το άλλο μια πιο λάιτ εκδοχή του 2015. Στην πρώτη περίπτωση, κυβέρνηση και ΕΕ αφήνουν θέματα που βάζει το ΔΝΤ απ’ έξω και πατάνε γκάζι με στόχο να κλείσουν γύρω στο Πάσχα. Στόχος να ξαναπιάσουν τον κόσμο στον ύπνο, όπως και πέρσι, και να μας σταυρώσουν πασχαλιάτικα.

Στη δεύτερη περίπτωση να το τραβήξουν μέχρι Μάη ακόμα και Ιούνη, μετά την εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ στα τέλη Απρίλη, και να τα ψηφίσουν με τον εκβιασμό της χρεοκοπίας, λόγω των ομολόγων 7 και δισ. που λήγουν τον Ιούλιο. Παλιά μου τέχνη κόσκινο…

Μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιο «θάμα» από τους βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ; Αστεία πράματα. Ο Π. Σκουρλέτης είπε, πως αν και διαφωνεί με το σχέδιο για τη ΔΕΗ θα ψηφίσει. Το έχει ήδη κάνει, αφού όλα αυτά τα καθορίζει το 3ο μνημόνιο. Οι βουλευτές των ΑΝΕΛ φώναζαν περιχαρείς «τελειώσαμε τη διαπραγμάτευση», μετά την ενημέρωση που τους έκαναν Τσακαλώτος-Αχτσιόγλου (ενώ άμα ήταν κανένας συνταξιούχος μέσα θα πάθαινε συγκοπή). Μελοδραματικά έντυσε τον κυνισμό του ο βουλευτής Φλώρινας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Σέλτσας: «Θα ψηφίσω την απόφαση της κυβέρνησης. Έχω το σφίξιμο της καρδιάς και του στομαχιού όπως όλοι οι αριστεροί, κάτι παίρνουν από τα σωθικά μας αυτές οι αποφάσεις. Παρ’ όλα αυτά είμαι μάχιμος. Διαφορετικά θα έπρεπε να πάω στο Άγιο Όρος». «Όπως όλοι οι αριστεροί»… Τι λέτε βρε τομάρια, που τολμάτε να πιάνετε στο στόμα σας και τον Μπελογιάννη.

Αυτοί έχουν αποφασίσει τι θα κάνουν. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Δυστυχώς, λόγω της αστικής μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, έχει εμπεδωθεί σε πολύ κόσμο πως δεν γίνεται να ανατραπεί αυτή η πορεία. Δεν είναι έτσι. Αν κάτι δεν γίνεται είναι να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Δεν θα αλλάξει όμως μαγικά από κάπου αλλού. Είναι υπόθεση των πρωτοπόρων αγωνιστών, της ταξικής πτέρυγας του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της ανυπότακτης νεολαίας, της μαχόμενης και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να μπουν μπροστά.

Να δημιουργούν γεγονότα, να πυροδοτούν αγώνες, να ανοίγουν το δρόμο. Μόνο έτσι θα σπάσει η ευρύτερη απογοήτευση. Υπάρχει δυναμικό, πιο μαζικό και πιο έμπειρο πολιτικά από το 2010. Το διήμερο αγώνα στις 5-6 Απρίλη των πρωτοβάθμιων σωματείων και των συλλογικοτήτων αγώνα είναι μια ακόμα μάχη για να «γυρίσει ο ήλιος».

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 2.4.2017

http://prin.gr/?p=14420