Φεστιβάλ ΛΑΕ: Eνότητα, αλλά σε ποια κατεύθυνση;

του Γιάννη Σηφακάκη 

 

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 7 και το Σάββατο 8 Ιούλη στο αμαξοστάσιο της ΟΣΥ στο Γκάζι, το φεστιβάλ της Λαϊκής Ενότητας, Unity. Τo φεστιβάλ περιλάμβανε συναυλίες και δύο εκδηλώσεις, μια με διεθνείς ομιλητές και μια με ομιλητές τον Αλέκο Αλαβάνο, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

 

Το φεστιβάλ της ΛΑΕ θα μπορούσε να ήταν μια ευκαιρία για να προχωρήσει παραπέρα η συζήτηση για το πως οργανώνεται η αντίσταση σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα της περιόδου, από τις εργατικές απεργίες και κινητοποιήσεις ενάντια στις μνημονιακές επιθέσεις μέχρι τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές μάχες, αλλά και για την γνήσια αριστερή εναλλακτική κόντρα στην δεξιά κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ. Μια συζήτηση αναγκαία, όχι μόνο για τους αγωνιστές που συγκρότησαν τη ΛΑΕ πριν από δύο χρόνια, αλλά για όλα τα κομμάτια της Αριστεράς πέρα από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναγνωρίζοντας αυτή την ανάγκη αλλά και τις αυξημένες δυνατότητες που δημιουργούν η κρίση των από πάνω και οι αγώνες και η συνεχιζόμενη αριστερή στροφή και αναζήτηση των από κάτω, είχε απευθύνει από τον Φλεβάρη πρόταση προς όλες τις δυνάμεις της μαχόμενης αριστεράς, ανάμεσά τους και τη ΛΑΕ, για κοινή δράση μέσα στο κίνημα, συντροφικό διάλογο και συνεργασία στη βάση ενός προγράμματος ρήξης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής. 

 

Από τότε έχουν γίνει κάποια πρώτα βήματα σ’ αυτή την κατεύθυνση που δείχνουν τις δυνατότητες, όπως η επιτυχημένη κι ενωτική αντιρατσιστική και αντιφασιστική κινητοποίηση στις 18 Μάρτη αλλά και συνεργασίες μέσα σε συνδικάτα και χώρους δουλειάς, εκδηλώσεις στις γειτονιές, κεντρικές ημερίδες σαν κι αυτή που οργάνωσε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την έξοδο από την ΕΕ. Πρέπει και μπορούν να γίνουν ακόμα περισσότερα τέτοια βήματα με στόχο το δυνάμωμα των αγώνων από τα κάτω και το προχώρημα της συζήτησης για την εναλλακτική προοπτική που θα ξεπερνάει τις αυταπάτες και τα αδιέξοδα του κοινοβουλευτικού δρόμου. 

 

Διαφορετικές επιλογές

 

Δυστυχώς όμως για την ηγεσία της ΛΑΕ οι επιλογές φαίνεται ότι είναι διαφορετικές. Στο φεστιβάλ απουσίαζαν οι αγώνες καθώς βασική προτεραιότητα της ηγεσίας της ΛΑΕ είναι η συγκρότηση ενός πολιτικού μετώπου με στόχο τις εκλογές και την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση. Ενός μετώπου που θα «ενώνει» δυνάμεις σαν την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή το ΕΠΑΜ του Καζάκη. Δυνάμεις συντηρητικές, που ούτε καν αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές. Όπως έχει φροντίσει από την αρχή να ξεκαθαρίσει η Ζωή Κωνσταντοπούλου: «σε όσους ρωτάνε  που τοποθετούμαστε στο υπάρχον πολιτικό φάσμα, δεξιά ή αριστερά, απαντάμε ότι τοποθετούμαστε μαζί με τον Λαό, με την Δημοκρατία, με την Κοινωνία, απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές». Σε αντίστοιχο μήκος κύματος ο Αλέκος Αλαβάνος στο κλείσιμο της εισήγησής του στο φεστιβάλ μίλησε για ένα λαϊκό μέτωπο, «που θα ανοίξει τους κλειστούς εδώ μια δεκαετία ορίζοντες της επιβίωσης, της αξιοπρέπειας, της απασχόλησης, της ανασυγκρότησης, της προόδου, της παιδείας, της έρευνας, της τεχνολογίας». 

 

Μια «ενότητα» που αποφεύγει το ταξικό πρόσημο για να γίνει πιο ελκυστική σε συντηρητικούς ψηφοφόρους είναι πολύ πίσω από τις αναζητήσεις ενός μαζικού και πρωτοπόρου κομματιού αγωνιστών και αγωνιστριών, μέσα κι έξω από τη ΛΑΕ. Η εγκατάλειψη του αντικαπιταλισμού ως μιας «εξαγγελίας» του μακρινού μέλλοντος δεν ανοίγει έναν πιο «ρεαλιστικό δρόμο» για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια, αντίθετα αδυνατίζει την αντιμνημονιακή πάλη καθώς την εγκλωβίζει σε ορίζοντες που δεν ξεπερνάνε τα όρια της διαχείρισης του συστήματος. 

 

Το «ΟΧΙ μέχρι το τέλος» που σάρωσε στο δημοψήφισμα πριν από δύο χρόνια, σημαίνει ρήξη με τον καπιταλισμό με τη δύναμη της εργατικής τάξης και των αγώνων της. Σ’ αυτόν τον δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής καλεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να στρατευθούμε όλες και όλοι μαζί!

 

 

Δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, 12/07/2017, No 1282