ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑ ΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΠΑΓΚΟΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ, στις  12.ΟΟ π.μ .

Στις 25 Νοέμβρη του 1960 στη Δομινικανή Δημοκρατία 3 γυναίκες αγωνίστριες, οι αδερφές Μιραμπάλ, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου από το δικτατορικό καθεστώς Τρουχίγιο επειδή πάλευαν για να το ανατρέψουν. Στη μνήμη τους καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, μια ημέρα τιμής στους αγώνες των γυναικών ενάντια στη λιτότητα, τους φασίστες, τη σεξιστική βία, καταπίεση και διακρίσεις.

Τα τελευταία χρόνια το γυναικείο κίνημα διεθνώς έχει βγει στους δρόμους κάνοντας έντονη την παρουσία του. Στη Λατινική Αμερική ενάντια στις γυναικοκτονίες και στη σεξιστική βία, στην Πολωνία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία και στην Τουρκία για το δικαίωμα στην έκτρωση και στο δικαίωμα των γυναικών να αποφασίζουνν για το σώμα τους, στις ΗΠΑ απέναντι στην κυβέρνηση Τραμπ και τις πολιτικές περικοπών στα προγράμματα υγείας καθώς και την σεξιστική, μισογυνική ρητορική του νέας κυβέρνησης. Στην Ελλάδα ανθίζουν ξανά οι φεμινιστικές και λοατκια+ ομάδες, οι ομάδες γυναικών των οργανώσεων της αριστεράς. Η πορεία της 8ης Μάρτη και αυτή της 25ης Νοεμβρίου για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών ήταν για πρώτη φορά τόσο μαζικές.

Στις κινητοποιήσεις αυτές συναντήθηκαν οι γυναίκες που έδωσαν εργατικούς αγώνες, όπως οι καθαρίστριες στα λεωφορεία, με τις νέες γυναίκες που βιώνουν το διπλό βάρος της καταπίεσης και εκμετάλλευσης, την καπιταλιστική κρίση και την σεξιστική βία καθημερινά στο πετσί τους, για να διαμαρτυρηθούν και να αντισταθούν στις επιθέσεις που δέχονται τόσο από τις κυβερνήσεις, όσο και από τον καθημερινό σεξισμό στη δουλειά, στον δρόμο, σε κάθε τομέα της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής. Ο καπιταλισμός στην προσπάθεια να υπερβεί την κρίση χρησιμοποιεί κάθε πρόσφορο μέσο. Η γυναίκα της εργατικής τάξης είναι εκείνη που ξανά, διεθνώς, θα μπει πρώτη στην ανεργία, θα δει πρώτη το μεροκάματό της να κόβεται, την περίθαλψη και την φροντίδα να βαρύνει τις δικές της πλάτες ως συνέπεια των περικοπών των δημόσιων κοινωνικών δομών. Την ίδια στιγμή είναι εκείνη που μπορεί να απειληθεί με απόλυση λόγω εγκυμοσύνης, λόγω συνδικαλιστικής δράσης γιατί “τι τα θέλετε τώρα αυτα; ασχοληθείτε με την κουζίνα και τα παιδιά σας” κλπ. Είναι αυτή που μπορεί να απορριφθεί από μια δουλειά με βάση την εμφάνισή της ή το αν θα ενδώσει στο πέσιμο του αφεντικού. Την ίδια στιγμή παρατηρούμε σε πολλές χώρες συντονισμένες επιθέσεις των κυβερνήσεων και της εκκλησίας στο δικαίωμά μας στην έκτρωση. Είτε μέσω επιβολής νόμων απαγόρευσής τους είτε μέσα από τη διάλυση της δημόσιας Υγείας. Ο δρόμος είναι πιο δύσκολος για μια γυναίκα τη νύχτα, και η έμφυλη βία και η κακοποίηση αποτελεί καθημερινότητα στο σπίτι, στις σχέσεις ανάμεσα σε συντρόφους, όπως αυτή καταγράφεται στην αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας. Στη χώρα μας οι τελευταίες έρευνες δείχνουν πως 8 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί βία και την έχουν καταγγείλει, την έχουν υποστεί μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Αλλά και έξω από αυτό, τα ποσοστά βιασμών ή απόπειρας βιασμού αυξάνονται τατελευταία χρόνια. Σε μεγάλα ποσοστά κινούνται επίσης οι επιθέσεις κατά τρανς γυναικών, σύμφωνα με μελέτη του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών υπήρξαν 325 τέτοια περιστατικά το 2016- σχεδόν δηλαδή ένα κάθε μέρα.

Σε αυτό το φόντο, η εκδήλωση φαινομένων σεξιστικής βίας δεν αφήνει αλώβητη ούτε την αριστερά ούτε άλλους κινηματικούς χώρους. Ακριβώς επειδή πρόκειται για μια σκληρή συστημική επιλογή και οι ιδέες της σεξιστικής διάσπασης διαπερνούν με διαφοροποιήσεις όλες τις ταξικές κοινωνίες, η μάχη ενάντια σε αυτές μας αφορούν όλες και όλους. Η διαφορά που παρατηρείται ευτυχώς τα τελευταία χρόνια είναι πως περισσότερες γυναίκες έχουν την αυτοπεποίθηση να καταγγείλλουν γεγονότα σεξιστικών επιθέσεων και ένα μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς αντιμετωπίζει με σοβαρότητα τόσο τις καταγγελίες όσο και τη συζήτηση για τις ρίζες της καταπίεσης και της αντιμετώπισής της. Για εμάς είναι καθαρό πως καμία δεν πρέπει να μένει μόνη απέναντι σε τέτοιες επιθέσεις και πως η επαναστατική αριστερά πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή ενάντια στην υποτίμηση ή και συγκάλυψη τέτοιων γεγονότων. 

Η πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση δεν διαχωρίζεται σε «πρωτεύουσες και δευτερεύουσες αντιθέσεις». Για μας είναι κοινός τόπος ότι ο φεμινιστικός αγώνας ενάντια στην γυναικεία καταπίεση και τον σεξισμό, συνδέεται με τον αντικαπιταλιστικό αγώνα. Η απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων από το σύστημα που γεννά κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση δε νοείται χωρίς τη γυναικεία απελευθέρωση κι αυτό δεν θα τεθεί γενικά σε κάποια μελλοντική συνθήκη ούτε θα επιλυθεί αυτόματα. Αφορά το εδώ και το τώρα των αγώνων μας. Γι’ αυτό το λόγο δεν υποτιμούμε τέτοια περιστατικά. Αγωνιζόμαστε συλλογικά ώστε στο αντικαπιταλιστικό μέτωπο που συμμετέχουμε, αλλά και στα κινήματα που παρεμβαίνουμε με συντρόφισσες και συντρόφους από άλλες οργανώσεις, να αποτρέπεται ο σεξιστικός λόγος, η αναπαραγωγή σεξιστικών συμπεριφορών κ.ο.κ. και φυσικά να αποκλείεται κάθε άσκηση έμφυλης βίας

Αλλά αγωνιζόμαστε και με τη δική μας οργάνωση ως γυναίκες, γιατί αυτό αποτελεί πραγματική ανάγκη και δικαίωμα κάθε κομματιού που υφίσταται καταπίεση και διακρίσεις, για να τις αντιμετωπίσει και να τις παλέψει συλλογικά. Δίνουμε στον φεμινιστικό μας αγώνα ταξικό περιεχόμενο και ανοίγουμε τη συζήτηση στο εσωτερικό μας και μέσα στο κίνημα για το ζήτημα της γυναικείας καταπίεσης και της πάλης ενάντιά της. Για να πάψει να θεωρείται δευτερεύον ζήτημα, για να αντιμετωπιστεί με το βάρος που του αναλογεί από όλους/ες.Αυτή είναι μια συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει στις δυνάμεις της αριστεράς και του κινήματος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, και θέλουμε να συμβάλλουμε για να συνεχιστεί και να βαθύνει..

Συμμετέχουμε στην αντισεξιστική διαδήλωση της 25ης Νοέμβρη, στα πλαίσια της Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, στην πλατεία Καπνικαρέας, στις 12 το μεσημέρι.

Σαν κεντρικό σύνθημα η φετινή κινητοποίηση έχει το δικαίωμα των γυναικών στην αυτοάμυνα. Αφορμή για αυτό είναι μια σειρά περιστατικών όπου γυναίκες μετανάστριες δικάζονται αυτή την περίοδο γιατί αμύνθηκαν στις επιθέσεις των “συντρόφων” τους ή επίδοξων βιαστών τους. Για εμάς η αναγνώριση του νόμιμου δικαιώματος στην αυτοάμυνα- η παραδοχή δηλαδή από το δικαστήριο ότι η ίδια τους η ζωή βρισκόταν σε απειλή- είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Για πρώτη φορά στα δικαστικά δεδομένα, φέτος κερδήθηκε μια μάχη με την αθώωση της Ν. πριν λίγο καιρό. Την ίδια στιγμή στεκόμαστε αλληλέγγυες με όλες τις υπόλοιπες γυναίκες αλλά και με κάθε άλλη που από θύμα μπορεί να κατηγορηθεί ως θύτης.

ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ