Λεφτά για τις εργατογειτονιές: Αντίσταση στις περικοπές που κοστίζουν ζωές

Στέλιος Μιχαηλίδης 29/11/2017, No 1301

Συνέντευξη με τον Πέτρο Κωνσταντίνου, δημοτικό σύμβουλο Αθήνας

Τι ζητήματα ανέδειξε η τεράστια καταστροφή στη Δυτική Αττική;

Πρώτον την παντελή έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων με αποτέλεσμα τουλάχιστον 22 νεκρούς και αρκετούς ακόμα αγνοούμενους. Και ήταν θέμα τύχης που δεν έγινε η πλημμύρα μιάμιση ώρα μετά που θα ήταν ανοιχτό το σχολείο με όλα τα παιδιά εκεί – το ρέμα πέρασε μέσα από το σχολείο. Και συνολικότερα την εγκληματική υποβάθμιση για τις εργατογειτονιές μέσα από τις περικοπές και τα μνημόνια. Είναι μια κατάσταση διαμορφωμένη εδώ και χρόνια – γι' αυτό και δεν έχει δικαίωμα να φωνάζει η Νέα Δημοκρατία. Μια κατάσταση που χειροτερεύει μέσα από την πολιτική της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζει τα ίδια. 

Ζητάμε από την Περιφέρεια και τους αρμόδιους να κάνουν προσλήψεις και να στείλουν στη Μάνδρα 1000 εργαζόμενους με τα κατάλληλα εργαλεία για να καθαρίσουν τα σπίτια και τους δρόμους. Επίσης στο βουνό δεν υπάρχει σταθμός της ΕΜΥ. Αν υπήρχε έγκαιρη προειδοποίηση, θα μπορούσε να είχε γίνει οργανωμένη εκκένωση της περιοχής. 

Δεν είναι δυνατόν να στέλνουν τον κόσμο να πάρει δάνειο για την αποκατάσταση των ζημιών. Στους ανθρώπους που μένουν αυτή τη στιγμή στο ξενοδοχείο, τους ανακοινώθηκε ότι ή πρέπει να φύγουν ή να πληρώσουν. Θέλουμε κόσμο για να δουλεύει στο Θριάσιο Νοσοκομείο. Στο Δήμο Μάνδρας υπάρχουν 45 συμβασιούχοι-παρατασιούχοι που κινδυνεύουν να απολυθούν στα τέλη Δεκέμβρη. 

Γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία η κινητοποίηση στις 29/11 για να μην χάσει κανείς τη δουλειά του, όπως και η πανεργατική απεργία στις 14 Δεκέμβρη.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά καταγγέλλει ότι “τα μνημόνια και οι περικοπές ευθύνονται για τις καταστροφές”. 
Πώς συγκεκριμενοποιείται αυτό στην περίπτωση της Μάνδρας; 

Τα τελευταία 6 χρόνια οι περικοπές στους δήμους έχουν φτάσει το 60%. Αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες, πρώτον στο τι υπηρεσίες έχουν, δεύτερον το τι κονδύλια διαθέτουν τόσο για μελέτες όσο και για έργα. Οι τεχνικές υπηρεσίες είναι διαλυμένες και δεν μπορούν να παρέμβουν αποτελεσματικά ακόμα και στα στοιχειώδη, όπως τον καθαρισμό των φρεατίων ή το ξεμπάζωμα των ρεμάτων. 

Να δώσω ένα παράδειγμα από το δήμο της Αθήνας. Είναι ένας δήμος που ακολουθεί την κεντρική πολιτική των πλεονασμάτων. Μάλιστα από τα 67 εκατομμύρια αποθεματικό που είχαν, φέτος ανέβηκαν στα 73 εκατομμύρια. Γιατί αυτά τα εκατομμύρια να τα κάνουν αποθεματικό και να μην τα κάνουν έργα πολιτικής προστασίας; Έτσι, να μη χρειάζεται να κλείσεις τα σχολεία επειδή έρχεται μια μπόρα, όπως έγινε την περασμένη βδομάδα. Γιατί αυτό έγινε. Έκλεισαν τα σχολεία της Κυψέλης, φοβούμενοι ότι θα έρθει πλημμύρα από τα Τουρκοβούνια. Τα 20 σχολεία που έκλεισαν την περασμένη Παρασκευή, φωτογραφίζουν τα ρέματα της Αθήνας και τα αντιπλημμυρικά έργα που δεν έχουν γίνει. Στον προϋπολογισμό του δήμου της Αθήνας, το ποσό που προβλέπεται για την Πολιτική Προστασία είναι μηδενικό. Είναι ένας κλειστός λογαριασμός κι έχει να κάνει με το αν το ίδιο το κράτος δίνει λεφτά για την Πολιτική Προστασία. Ε λοιπόν στο μεγαλύτερο δήμο της χώρας δίνει μηδέν ευρώ. Τί λέει στο δήμο; Κόψτε από τα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς, τις παιδικές χαρές κλπ και διαμορφώστε ένα κονδύλι για Πολιτική Προστασία. 

Είναι μια περίοδος που στα δημοτικά συμβούλια συζητιούνται οι προϋπολογισμοί των δήμων. Ποιά είναι η εικόνα από το δήμο της Αθήνας σχετικά με τον προϋπολογισμό του 2018;

Είναι ίδιος με τον προηγούμενο. Τα ποσά που γράφονται είναι πλασματικά. Αν ο προϋπολογισμός είναι 800 εκατομμύρια, το πολύ να φτάνει τα 450 εκατομμύρια σε πραγματικές δαπάνες. Το ποσό που έρχεται ως κρατική επιχορήγηση δεν ξεπερνά το 28%. Το υπόλοιπο 72% είναι δημοτικά τέλη, πρόστιμα, παράβολα, λεφτά δηλαδή που δίνουν οι δημότες για να λειτουργήσει ο δήμος. Ίσα – ίσα που φτάνουν τα χρήματα για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι του δήμου. Πώς λύνουν τις υπόλοιπες ανάγκες; Αναζητώντας χορηγούς και ΕΣΠΑ, με όλους τους όρους και τις προϋποθέσεις. 

Στην ουσία προβλέπονται σκληρές περικοπές. Για τα σχολεία της Αθήνας π.χ. από τα 7 εκατομμύρια χρηματοδότηση που είχαν, τώρα είναι 3,5 εκατομμύρια. Ο δήμος της Αθήνας, βασικός υπεύθυνος για τα σχολεία, τις επισκευές τους, τους λογαριασμούς τους κλπ. καταβάλει ένα ποσό που μετά βίας ξεπερνάει τις 800 χιλιάδες ευρώ, που προφανώς δεν φτάνουν. Για παράδειγμα, δώσαμε πρόσφατα τη μάχη για να μπει αναβατόριο σε ένα σχολείο, προκειμένου να έχει πρόσβαση ένας ανάπηρος μαθητής. Τα σχολεία δεν είναι προσβάσιμα κι αυτό γιατί δεν διεκδικεί ο δήμος λεφτά από το κράτος προκειμένου να γίνουν τα απαραίτητα έργα. 

Ο Καμίνης κατέβηκε υποψήφιος για την ηγεσία της κεντροαριστεράς, με ένα πρόγραμμα που προέβαλε ότι ο δήμος της Αθήνας είναι εξορθολογισμένος, έχει πλεονάσματα κλπ. Πλήρως ευθυγραμμισμένος με τη μνημονιακή πολιτική. Ο εξορθολογισμός του σημαίνει ότι έχουν χαθεί 4 χιλιάδες θέσεις εργασίας από το δήμο. Από τις 10 χιλιάδες που είχε, τώρα είναι στις 5μιση – 6 χιλιάδες εργαζόμενους, με το μεγαλύτερο κομμάτι να είναι κοντά στη σύνταξη και παρόλα αυτά να πρέπει να ανέβουν στα απορριματοφόρα. 

Ασκεί μια πολιτική υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και κύρια υπέρ των μεγαλοξενοδόχων και των μεγαλοεπιχειρηματιών του τουρισμού. Τα έργα του είναι προσανατολισμένα εκεί. Μεγάλα πακέτα για τη “βιτρίνα”. Και την ίδια ώρα που το τουριστικό κεφάλαιο θησαυρίζει από τα συνεχή ρεκόρ επισκέψεων τουριστών, η φορολογία που πληρώνει είναι στάσιμη εδώ και τρία χρόνια. Και μέσα από επιλεκτικές μειώσεις δημοτικών τελών να ευνοούνται σε σχέση με αυτά που πληρώνει ο απλός κόσμος.

Τι προτείνει η “Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας”;

Ξεκινάμε από το ότι οι δήμοι θα έπρεπε να είναι οργανισμοί που εξυπηρετούν τις κοινωνικές ανάγκες των απλών ανθρώπων και ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων ομάδων. Υπάρχει μια ανθρωπιστική κρίση, αποτέλεσμα της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης, δηλαδή των μνημονίων, των περικοπών κλπ. Αυτό σημαίνει μαζική ανεργία και φτώχεια. Κόσμος που το χειμώνα ζει σε σπίτια χωρίς πετρέλαιο και θέρμανση. Πάνω από το 65% των πολυκατοικιών στο δήμο της Αθήνας δεν έχουν πετρέλαιο ούτε για τις μέρες που χιονίζει. 

Εμείς βάζουμε σαν κυρίαρχο ζήτημα ότι “πρώτα πρέπει να πάνε οι ανάγκες”. Κι αυτό σημαίνει ότι διεκδικούμε τα κονδύλια που δεν δίνει ο δήμος. Το 60% που περικόπηκε πρέπει να ξαναδοθεί. Το προσωπικό που απολύθηκε πρέπει να γυρίσει στις θέσεις εργασίας του. Όχι μόνο οι 1000 συμβασιούχοι με τα κοινωφελή προγράμματα να μη φύγουν, αλλά να προσληφθούν κι άλλοι, γιατί υπάρχουν μεγάλες ανάγκες. Να στελεχωθούν επαρκώς οι υπηρεσίες που εξυπηρετούν ανάγκες των φτωχών. Δεν αντιμετωπίζεται η φτώχεια μόνο με τις 26.000 μερίδες φαγητού που λέει ο Καμίνης ότι μοιράζει ο δήμος. Δεν μπορεί π.χ να μην υπάρχει παρέμβαση του δήμου, ώστε να λυθεί το ζήτημα των πολυκατοικιών που δεν έχουν πετρέλαιο και θέρμανση. “Χρειάζεται κοινωνικό βενζινάδικο” είχαμε πει χαρακτηριστικά, όπως υπάρχει κοινωνικό παντοπωλείο και κοινωνικό φαρμακείο. 

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσες χιλιάδες άστεγους και να μην τους βάζει ο δήμος σε άδεια σπίτια. Δώσαμε μάχη το καλοκαίρι να μην κλείσει η Κοινωνική Πολυκατοικία στην οδό Μπουμπουλίνας. Ακόμα και τώρα προσπαθεί να βγάλει έξω τον κόσμο που μένει εκεί. Το ότι δεν τα έχει καταφέρει ακόμα είναι γιατί έχουμε δώσει κοινό αγώνα με τους άστεγους που μένουν εκεί. 

Χρειάζεται πρόγραμμα για τη στέγαση του κόσμου, το ρεύμα του, τη θέρμανσή του.

Βάζουμε αυτή την αντιμετώπιση με την τοποθέτηση ότι μπορούν να δοθούν λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό αν σταματήσει να πληρώνει 6 δις στους τραπεζίτες και τα 3,5 δις για πολεμικούς εξοπλισμούς και F16. 

Πριν λίγες μέρες οι εργαζόμενοι των δήμων είχαν 24ωρη απεργία. Βλέπουμε ότι σε μια σειρά δήμους κόσμος κινδυνεύει με απόλυση λίγους μόλις μήνες μετά τη μεγάλη απεργία του καλοκαιριού και την τροπολογία του Σκουρλέτη. Τι γίνεται στο δήμο της Αθήνας; 

Στο δήμο της Αθήνας έχουμε 1275 που εργάζονται ως συμβασιούχοι. Μιλάμε για εργαζόμενους που στελεχώνουν όλες τις θέσεις και εξυπηρετούν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Πάνω από 400 στην καθαριότητα, κι εκατοντάδες άλλοι παντού, στις τεχνικές υπηρεσίες, τοπογράφοι, μηχανικοί κλπ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της λειτουργίας του δήμου. 

Στο τελευταίο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας είχαμε κινητοποίηση των “ωφελούμενων”. Τους στηρίξαμε υιοθετώντας την πρόταση που είχαν κι έλεγε να μείνουν στη δουλειά κι ο δήμος να καλύψει τη μισθολογική διαφορά που έχουν ως εργαζόμενοι ΟΤΑ, με βάση τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των εργαζόμενων στους δήμους. Η πλειοψηφία του Καμίνη το αρνήθηκε, βγάζοντας μια γενικόλογη τοποθέτηση στήριξης των συμβασιούχων, χωρίς να δεσμεύεται σε τίποτα. 

Ο δρόμος για να μην απολυθεί κανείς είναι η απεργία και η κατάληψη στο δήμο της Αθήνας και σε κάθε δήμο. Όπως έγινε το 2011, όταν οι συμβασιούχοι με τη μαζική τους κινητοποίηση και την κατάληψη στο δημαρχείο, ανάγκασαν το σωματείο των μονίμων να κινητοποιηθεί κι αυτό με στάσεις εργασίας και εμπόδισαν τις απολύσεις. 

Ο Π. Κωνσταντίνου μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη.