Και τώρα τί, μπροστά σ’ αυτό που καταρρέει; Σ’ αυτό που μάταια προσπαθεί να βρει λύσεις από ένα σάπιο και παλαιωμένο οπλοστάσιο; Που ακόμη κι αυτή τη στιγμή της κατάρρευσής του κατακλέβει τον παραγόμενο πλούτο της εργασίας;

       Τη στιγμή που με τον πιο  δυνατό τρόπο έχει ανοίξει διάπλατα το φως για μια άλλη ανάπτυξη, μια άλλη κοινωνία. Της κοινωνίας εκείνης που μόνο η αριστερά οραματίζεται και αγωνίζεται γι αυτήν.

Όμως ποιάς αριστεράς;

-          Αυτής που αποφεύγει τις έννοιες ρήξη και ανατροπή, που πιστεύει πως θα ξεπεράσει την κρίση με την βοήθεια ή έστω την ανοχή των Αρσένηδων, Παπαδήμων  και των εντολοδόχων τους; Που όσο ψηλώνει το εκλογικό τους μπόϊ, τόσο πιο πολύ απομακρύνονται από το στόχο της ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, εγκλωβίζοντας ταυτόχρονα αρκετούς συντρόφους παρασυρόμενοι από τον ενθουσιασμό και την επιθυμία της εκλογικής νίκης;

-          Της αριστεράς που οραματίζεται αυτό που κατέρρευσε, που όσο, ούτε αντέχει ούτε ανέχεται (ενώ το ίδιο θα’πρεπε να επιδιώκει) τη δημιουργική κριτική, τόσο πιο πολύ απομονώνεται και με αφορισμούς και άναρθρες κραυγές κατακεραυνώνει τους δήθεν εχθρούς της. Συντρόφους με τους οποίους βρέθηκε όχι λίγες φορές μαζί στους αγώνες για ένα καλύτερο ελπιδοφόρο αύριο;

-          Ή της αριστεράς της ανατροπής και της ρήξης με την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Της αριστεράς που αποτίναξε  ένα μεγάλο μέρος της σεχταριστικής σκουριάς που είχε συσσωρευτεί πάνω της από τις ήττες και τις στρεβλώσεις του παρελθόντος και μας  δίνει τη δυνατότητα να ονειρευτούμε ξανά το πέρασμα «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας»;

    Σύντροφοι της αντικαθεστωτικής αριστεράς που δεν βρισκόμαστε σήμερα μαζί,  σύντροφοι όλοι εσείς που ελπίζετε στην υλοποίηση των υποσχέσεων της ηγεσίας της ρεφορμιστικής αριστεράς,  τέλος σύντροφοι εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα της γραφειοκρατικής ηγεσίας  του Περισού δηλαδή μ’ όλους εσάς που έχουμε βρεθεί μαζί στους δρόμους, στις πλατείες, στους τόπους δουλειάς μπορεί να βρεθούμε μαζί με το ελπιδοφόρο μετωπικό σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

   Μπορεί και πρέπει ακόμη και τώρα – σ’αυτή την εκλογική μάχη αλλά και το κυριότερο μετά απ’ αυτήν – όλα τα αντικαπιταλιστικά αριστερά σχήματα, να διευρύνουμε ακόμη πιο πολύ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να δείξουμε πως είναι πιο πολλά  ποσοτικά και ποιοτικά αυτά που μας ενώνουν, παρά αυτά που μας χωρίζουν.

    Για να δείξουμε πως το όραμα της ανατροπής και όχι της μεταρρύθμισης, παραμένει ζωντανό και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.

    Στις 17  Ιουνίου αλλά κυρίως μετά απ’ αυτή ας δυναμώσουμε τις γραμμές της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 

                                                                                                         Λάζαρος Θερμογιάννης

                                                                                         Πρώην Δήμαρχος Μεταμόρφωσης Αττικής