ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά τη συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης και ενόψει της επόμενης στην Αθήνα, το πολιτικό σκηνικό κινείται στον ρυθμό των «εθνικών θεμάτων» και επωάζονται ανακατατάξεις. Παζάρια Τσίπρα-Καμμένου, υπουργικά συμβούλια, ενημερώσεις αρχηγών κομμάτων, σύνοδος ιεραρχών και έλευση του ειδικού διαπραγματευτή Νίμιτς, την Τρίτη στην Αθήνα και μετά στα Σκόπια. Η απάντηση του λαού, όμως, μπορεί να είναι μόνο ταξική – και διεθνιστική.

Η μεγάλη χίμαιρα του εθνικισμού

«Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει!», φώναζε ο λαός που πλημμύριζε δρόμους και πλατείες μετά το πραξικόπημα της χούντας και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974. Νωπό ήταν το σύνθημα «Έξω αι ΗΠΑ, Έξω το ΝΑΤΟ» πάνω στη ματοβαμμένη πύλη του Πολυτεχνείου, ενώ αντηχούσαν ακόμη οι φωνές χιλιάδων φοιτητών για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Τότε, του Αδόλφου τα παιδιά, οι πρώην συνεργάτες των ναζί που είχαν γίνει τσιράκια των Αμερικάνων, οι χίτες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και δολοφόνοι του μετεμφυλιακού κράτους και παρακράτους της (ακρο)Δεξιάς, είχαν λουφάξει. Ένα εξεγερτικό κύμα σάρωνε την ελληνική κοινωνία, ενώνοντας στον αφρό του τα αιτήματα της απελευθέρωσης από τα δεσμά και του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού – φυσικά και των πολιτικών υπηρετών τους. Για να σταματήσουν οι πόλεμοι και οι τραγωδίες, για την ειρήνη των λαών.

Σήμερα, η απειλή δεν είναι μικρότερη ούτε οι τραγωδίες έχουν σταματήσει. Το αντίθετο συμβαίνει, καθώς η κρίση έχει καταστήσει το τοπίο εκρηκτικό. Η γειτονιά μας φλέγεται από τους ανταγωνισμούς ΗΠΑ και Ρωσίας, από τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Τουρκίας του Ερντογάν, αλλά και από τις κρυφές ελπίδες της Ελλάδας των Τσίπρα και Καμμένου, που θέλουν να επιβληθούν στους πιο αδύναμους, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Οι πόλεμοι μαίνονται, εκατομμύρια άνθρωποι ξεριζώνονται από τον τόπο τους και παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Η φτώχεια και τα μνημόνια τσακίζουν τις ανθρώπινες ζωές, την ώρα που ο πλούτος σωρεύεται στα χέρια ολοένα πιο λίγων. Ένας νέος Αρμαγεδώνας απειλεί τους λαούς, που μοιάζουν ζαλισμένοι.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ γνωρίζουν όμως καλά τον τρόπο να κοροϊδεύουν τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φραντς. Εχθρός σας δεν είμαστε εμείς, ούτε το ΝΑΤΟ και η ΕΕ που διαλύουν χώρες και αλλάζουν σύνορα – τους λένε. Οι δικές μας βόμβες είναι ανθρωπιστικές και η λιτότητα που σας επιβάλλουμε εκβιαστικά είναι για το καλό σας. Εχθροί σας είναι οι πρόσφυγες, που έρχονται να σας πάρουν τις δουλειές και να σας σβήσουν τον πολιτισμό. Τούρκοι εργάτες, τους Κούρδους πρέπει να φοβάστε κι εσείς Ισραηλινοί τους Παλαιστίνιους. Όσο για εσάς, Ελληναράδες, δείτε τα αλυτρωτικά σχέδια των «γυφτοσκοπιανών» και σταματήστε τους.
Κι αν δεν ξέρετε εσείς πώς, ξέρουν του Αδόλφου τα εγγόνια, οι Ιερώνυμοι, οι Άνθιμοι και Σεραφείμ, ο «είναι τρελός ο στρατηγός» και τα κέντρα που τον καθοδηγούν. Αυτά που τον έβαλαν να γίνει ντελάλης του «ναι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015, για να μείνει η χώρα στη φυλακή του ευρώ και να μη χαλαρώσουν τα δεσμά των εκμεταλλευτών του. Οι ίδιοι που τον προετοιμάζουν ώστε, εάν κριθεί αναγκαίο, να παίξει ηγετικό ρόλο στη συγκρότηση μιας «σοβαρής Χρυσής Αυγής». Ενός σχήματος που θα επιδιώξει να βάλει στη σκέπη του όλους όσοι βρέθηκαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης και θα βρεθούν σε αυτό της Αθήνας – συναντώντας τη συμπάθεια και την κατανόηση και ενός (θλιβερού, μα την αλήθεια…) τμήματος της Αριστεράς.

Φυσικά, δεν θα είναι τόσο απλό. Η παραδοσιακή Δεξιά οχυρώνεται ακολουθώντας τη συνταγή των όμορων κομμάτων της Ευρώπης. Υιοθετεί την ατζέντα της Ακροδεξιάς και προσπαθεί να γίνει ο εκφραστής της. «Θάβει» τα ιερά τοτέμ του φιλελευθερισμού, ακόμη και δεσμούς αίματος, όπως κάνει ο Μητσοτάκης σκυλεύοντας ακόμη και τον πατέρα του και δικαιώνοντας τον Σαμαρά ο οποίος τον είχε ρίξει από την κυβέρνηση το 1992. Την εποχή, δηλαδή, που το ελληνικό κεφάλαιο τα ήθελε όλα και τα ήθελε άμεσα, παρασέρνοντας με τον επεκτατικό του οίστρο πολύ περισσότερους από ό,τι σήμερα, στα εθνικοπατριωτικά συλλαλητήρια.
Αδίστακτοι και επικίνδυνοι είναι όλοι τους. Εχθροί μας.