Η “καθαρή έξοδος” περνάει από έναν βρόμικο πόλεμο;

 

του Πάνου Γκαργκάνα, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμένου όλο και περισσότερο συνδυάζει τους ισχυρισμούς ότι ετοιμάζει μια καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια με πατριωτικούς βρυχηθμούς στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Από τη μια μεριά ο Τσακαλώτος δηλώνει ότι εργάζεται για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ευρωπαϊκών θεσμών και του ΔΝΤ για να είναι διαχειρίσιμο το χρέος μετά τον Αύγουστο. Και ταυτόχρονα ο Καμένος βεβαιώνει ότι το Πολεμικό Ναυτικό και η Πολεμική Αεροπορία είναι έτοιμα να δώσουν μάχη από τα Ίμια ως την Κύπρο για να προασπίσουν τα σύνορα της χώρας που είναι και σύνορα της ΕΕ και φτάνουν μέχρι εκεί που φτάνει και η ΑΟΖ της Κύπρου!

 

Το δόγμα ότι η γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας ενισχύει τη θέση της χώρας στις οικονομικές διαπραγματεύσεις με τους “εταίρους και συμμάχους” δεν είναι καινούργιο. Όλες οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όλα τα προηγούμενα χρόνια φρόντιζαν να ντύνουν την πολιτική τους με τέτοιες δικαιολογίες. Χάρη στη βάση της Σούδας “εξασφαλίζουμε” τη στήριξη των αμερικάνων και επειδή είμαστε “μπαλκόνι της Ευρώπης” στη Μέση Ανατολή αναβαθμίζεται η θέση “μας” στην ΕΕ.

 

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κληρονόμησε και αγκάλιασε θερμά αυτό το δόγμα σε μια περίοδο όπου η όξυνση των ανταγωνισμών κλιμακώνει επικίνδυνα το κόστος της “γεωστρατηγικής σημασίας”. Στη Συρία οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ισραήλ, η Τουρκία, το Ιράν κάνουν πόλεμο. Κάθε μέρα δηλώνουν ότι νίκησαν το Ισλαμικό Κράτος και τώρα πάνε για την ανοικοδόμηση της χώρας και κάθε μέρα κλιμακώνουν τις επιθέσεις για το μοίρασμα της Συρίας σε ζώνες επιρροής. Ο Τραμπ απειλεί με νέα επίθεση παρέα με τον Μακρόν και την Τερέζα Μέι. Το Ισραήλ ήδη βομβαρδίζει και στη Συρία και στη Γάζα. 

 

Η εμπλοκή της κυβέρνησης Τσίπρα είναι άμεση. Κάθε πολεμική επιχείρηση ΗΠΑ-Βρετανίας-Γαλλίας στη Συρία διευκολύνεται από τις βάσεις στην Κρήτη και στην Κύπρο. Η συνεργασία με το Ισραήλ έχει φτάσει σε κοινές αεροπορικές ασκήσεις που απλώνονται από τα παράλια της ανατολικής Μεσογείου μέχρι την Ιταλία ως επίδειξη της δύναμης που θα προστατεύει τον αγωγό μεταφοράς αερίου από την Κύπρο στην ΕΕ. Οι παλικαρισμοί του Καμένου υπολογίζουν σε τέτοιες πλάτες και ανεβάζουν το θερμόμετρο με την Τουρκία για χάρη των γεωτρήσεων της Noble, της Total και της Exxonmobil.

 

Το εργατικό κίνημα που παλεύει ενάντια στα μνημονιακά “προαπαιτούμενα” έχει κάθε λόγο να απλώσει τους αγώνες και ενάντια στην πολεμοκάπηλη “γεωστρατηγική αναβάθμιση”. Όσο αντιδραστική είναι η εισβολή Ερντογάν ενάντια στους Κούρδους της Συρίας, άλλο τόσο αντιδραστική είναι η εμπλοκή Τσίπρα-Καμένου στο πλευρό Τραμπ, Μακρόν και Νετανιάχου. Μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε ενάντια στην απειλή ενός άδικου ελληνοτουρκικού πολέμου απαιτώντας τη μονομερή απεμπλοκή από αυτές τις βρόμικες εξορμήσεις, χωρίς ναι μεν αλλά.

 

Η Αριστερά που θέλει να στηρίξει τους εργατικούς αγώνες και να δώσει εναλλακτική απέναντι στον κατήφορο του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ξεκάθαρη σε αυτά τα ζητήματα. Είναι λάθος να κάνει ο Ριζοσπάστης επίθεση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για “πασιφισμό” και να δηλώνει προθυμία να πολεμήσει για τα κοιτάσματα πετρελαίου! Συγκεκριμένα ο Κ. Μπορμπότης από την ιδεολογική επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ γράφει στις 31/3 στον Ρ: “Το ΚΚΕ δεν αδιαφορεί γενικά για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, τα κοιτάσματα πετρελαίου κ.λπ. (...) Αδιαφορεί για όλα αυτά, τελικά, όποιος δεν σκοπεύει να παλέψει για την εργατική εξουσία, που θα στηριχτεί στις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και θα τις αξιοποιήσει στο έπακρο για τη λαϊκή ευημερία”. 

 

 

Άμα θυσιάσουμε τον ανθό της εργατικής τάξης στο βωμό ενός αντιδραστικού πολέμου δεν θα φτάσουμε πιο κοντά στην εργατική εξουσία. Το αντίθετο ισχύει. Η αντίσταση στα πολεμικά σχέδια ενισχύει τους εργατικούς αγώνες συνολικά. Μόνο με αυτή τη δύναμη μπορούμε να πετύχουμε την ανατροπή του συστήματος που γεννάει φτώχεια και πόλεμο.

 

Δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, τ. 1319.