Έξω οι ιμπεριαλιστές από την Συρία - Ο Άσαντ δεν είναι η απάντηση

του Νίκου Λούντου

 

Τα γεγονότα στη Συρία είναι τόσο γεμάτα αίμα που πιέζουν την Αριστερά διεθνώς να προσαρμοστεί σε έναν υποτιθέμενο “ρεαλισμό”. Μισό εκατομμύριο νεκροί, πολλοί περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, είτε για “ασφαλή” σημεία, είτε για το εξωτερικό, ένας παρόμοιος αριθμός ανθρώπων βρίσκεται στο όριο της επιβίωσης, δεν ξέρει αν θα έχει νερό, φάρμακα ή φαγητό αύριο το πρωί. 

 

Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, ο “ρεαλισμός” λέει πως οι βομβαρδισμοί της Δύσης είναι το μικρότερο κακό και αντικειμενικά αποτελούν τη μόνη λύση απέναντι στις σφαγές του Άσαντ που δεν έχουν όριο. Η λογική αυτή λέει ότι αφού τα όπλα της αντιπολίτευσης έχουν αποδειχθεί πολύ λίγα για να αντιμετωπίσουν τη βροχή από βόμβες που εξαπολύει το καθεστώς, οι δυτικοί πύραυλοι είναι ο μόνος τρόπος να μπει ένα φρένο ή στην καλύτερη περίπτωση να εξασφαλιστεί μια ασφαλής περιοχής όπου ο κόσμος θα ξαναχτίσει τη ζωή του.

 

Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για ρεαλισμό, γιατί δεν πατάει σε καμιά πλευρά της πραγματικότητας. Η λογική της προσφοράς “ασφαλούς χώρου” εξελίσσεται εδώ και χρόνια στη Συρία και ο μόνος χώρος που έχει δοθεί είναι για να χωθούν στη χώρα όλο και περισσότερες ξένες δυνάμεις, από την περιοχή και όχι μόνο. Αντί για δυνατότητες στον κόσμο, οι παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών κομματιάζουν τη Συρία σε ζώνες επιρροής, μέσα στις οποίες ο καθένας έχει το δικαίωμα να μακελεύει ή να εξορίζει αυτούς που βρέθηκαν στη λάθος μεριά. 

 

Έτσι κι αλλιώς είναι εντελώς λάθος βάση να πιστέψει κανείς ότι ο Τραμπ, η Μέι και ο Μακρόν βομβαρδίζουν γιατί συγκινήθηκαν από το δράμα των κατοίκων της Γούτα. Τις ίδιες μέρες, ο εκλεκτός τους Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν της Σαουδικής Αραβίας περιόδευε στην Ευρώπη και κανείς τους δεν έβγαλε τσιμουδιά για τους 100 χιλιάδες αμάχους που έχει στείλει στα νεκροταφεία της Υεμένης. 

 

Το πιο ισχυρό παράδειγμα για το ότι δεν λειτουργεί η λογική της “ιμπεριαλιστικής ομπρέλας” το δίνουν οι Κούρδοι. Η ηγεσία τους αποδέχθηκε “ρεαλιστικά” την στήριξη των ΗΠΑ, με τον ίδιο τρόπο που και οι ΗΠΑ είχαν αποδεχθεί ρεαλιστικά τη συμμαχία μαζί τους. Ανάμεσα σε δύο ρεαλισμούς, νικητής βγαίνει ο ρεαλισμός του ισχυρού, και η κουρδική αντίσταση αφέθηκε αβοήθητη στα χέρια του Ερντογάν και του Πούτιν.

 

Υπάρχει και μια αντίστροφη μορφή “ρεαλισμού”. Είναι αυτή που λέει ότι απέναντι στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, το μόνο που μπορεί να κάνει η Αριστερά είναι να υποστηρίξει τον Άσαντ και να χειροκροτάει την επιβολή της “τάξης” στη Συρία. Ο Άσαντ ούτε ήταν ποτέ, ούτε έγινε ξαφνικά αντιμπεριαλιστής. Και οι πύραυλοι της Δύσης δεν έπεσαν στη Συρία γιατί ο Άσαντ κάνει “αντίσταση”. Την περασμένη βδομάδα ο Άσαντ επέστρεψε στη Γαλλία το μετάλλιο της “Λεγεώνας της Τιμής” για να διαμαρτυρηθεί για τον γαλλικό βομβαρδισμό. Προφανώς είναι αναγκασμένος σήμερα να πουλήσει “αντιμπεριαλισμό”, με τον ίδιο τρόπο που έφτασε να το κάνει ο Σαντάμ Χουσεΐν το 1991, αφού υπήρξε μαντρόσκυλο της Δύσης για δεκαετίες.

 

Το μετάλλιο φυσικά η Γαλλία δεν του το είχε δώσει γιατί ήταν “αντιμπεριαλιστής” αλλά γιατί οι παλιοί αποικιοκράτες έβλεπαν τον Άσαντ σαν εγγυητή της σταθερότητας τόσο στη Συρία όσο και στο Λίβανο. Η οικογένεια Άσαντ ανέβηκε στην εξουσία για να βάλει, μέσω του στρατού, φρένο στους ριζοσπαστισμούς του καθεστώτος Μπάαθ. Εισέβαλε στο Λίβανο το 1976 για να δαμάσει την παλαιστινιακή και τη λιβανέζικη αντίσταση. Ο Μπασάρ έβαλε μπρος ακόμη μεγαλύτερο άνοιγμα της οικονομίας και είχε εγκάρδιες συναντήσεις με όλους τους Γάλλους προέδρους και όχι μόνο.

 

Το καθεστώς της Συρίας είναι μια λεπτομέρεια για τους ιμπεριαλιστές. Στο έδαφός της συγκρούονται πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις. Οι βομβαρδισμοί της Δύσης έχουν πολύ περισσότερο να κάνουν με την ισορροπία δυνάμεων με τη Ρωσία, με τον περιορισμό των φιλοδοξιών του Ιράν, και με το γενικότερο μήνυμα προς τους συμμάχους ότι παρά την υποχώρηση της αμερικανικής ηγεμονίας, δεν θα αφεθούν στην τύχη τους.

 

Αν μπορούσαν να γυρίσουν το χρόνο πίσω, είναι πολύ πιθανό οι ιμπεριαλιστές να είχαν στηρίξει τον Άσαντ από την αρχή της εξέγερσης που ξέσπασε το 2011. Ακριβώς όπως σήμερα το κάνουν στην Αίγυπτο που βάζουν πλάτη στον στρατηγό Σίσι (ο οποίος παρεμπιπτόντως στηρίζει τον Άσαντ), ή στη Λιβύη όπου προσπαθούν να βρουν ποιος από όλους τους επίδοξους δικτάτορες είναι ο καλύτερος. Αυτό που άλλαξε τα δεδομένα στη Συρία και έφερε τα πάνω κάτω δεν ήταν η οποιαδήποτε στροφή του Άσαντ, αλλά η επανάσταση. Υπήρξε μια περίοδος που η δύναμη του κινήματος από τα κάτω έκανε τους ιμπεριαλιστές να μην είναι σίγουροι αν η κατάσταση μπορεί να πισωγυρίσει ή αν θα πρέπει να συμβιβαστούν με το νέο σκηνικό που έφερναν οι ανατροπές στην περιοχή.

 

Στήριξη της Αριστεράς στον Άσαντ δεν είναι αντιμπεριαλισμός, αλλά το αντίθετο. Σημαίνει στήριξη στις δυνάμεις που θέλουν να επιβάλουν σιωπή νεκροταφείου σε όλους τους λαούς της Μέσης Ανατολής.

 

Δεν υπάρχει πραγματικά αριστερή τοποθέτηση που να μην προσπαθεί να ενώσει το νήμα με τις επαναστάσεις του 2011. Εκεί φάνηκαν οι τεράστιες δυνατότητες για απελευθέρωση στη Μέση Ανατολή. Μέσα σε λίγους μήνες η φλόγα πέρασε από την Τυνησία, στην Αίγυπτο, στο Μπαχρέιν, τη Λιβύη, τη Συρία και την Υεμένη. Το γεγονός ότι τα σαουδαραβικά τανκς, οι βασανιστές του Σίσι και οι αμερικάνικες και ρώσικες βόμβες σταμάτησαν με βία την επαναστατική διαδικασία, το τελευταίο που πρέπει να σημάνει είναι ότι η αριστερά πρέπει να σβήσει αυτή τη μνήμη και να τη θάψει βαθιά στην άμμο της Συρίας.

 

Όλη η δυναμική που οδήγησε στο 2011 συνεχίζει να είναι παρούσα και ακόμη πιο οξυμένη. Η εργατική τάξη από τις φτωχογειτονιές της Αιγύπτου ως τις πετρελαιοπηγές της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να ενώσει τις αντιστάσεις, όχι μόνο πάνω από σύνορα αλλά και πάνω από τις θρησκευτικές διαφορές που πριμοδοτούν οι ιμπεριαλιστές και τα καθεστώτα.

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι εδώ στην Ελλάδα απλώς περιμένουμε την εργατική τάξη στη Μέση Ανατολή να ξανακάνει ένα 2011. Είναι δικό μας καθήκον να μπλοκάρουμε τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των ΗΠΑ που δεν ξεκινάνε μόνο απ’την Ουάσινγκτον, αλλά από τη Σούδα και από την Πάφο. Είναι δικό μας καθήκον να ανοίξουμε τα σύνορα για τους πρόσφυγες και να οργανώσουμε την ειλικρινή αλληλεγγύη στο λαό της Συρίας. Και αυτά τα καθήκοντα συνδέονται άμεσα με τις άμεσα δικές μας μάχες: ενάντια στους εξοπλισμούς, ενάντια στην απειλή του πολέμου με την Τουρκία. Δίνουμε την ίδια μάχη εδώ όπως τη δίνουν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας σε οποιοδήποτε σημείο της περιοχής. Η Αριστερά που γνωρίζει πόσο αποτυχημένοι είναι οι “ρεαλιστικοί” συμβιβασμοί στις δικές μας μάχες, ας μην τους φοράει καπέλο με το ζόρι σε αυτούς που αγωνίζονται στη Μέση Ανατολή.

 

 

Δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη,  25/04/2018, No 1321