Όπως έγινε γνωστό σήμερα  νωρίς το μεσημέρι, ο Τάσος Θεοφίλου δικαιώθηκε από την απόφαση 1333/2018 του Αρείου Πάγου η οποία δημοσιεύθηκε σήμερα 14 Αυγούστου, καθώς αυτή απέρριψε την αναίρεση που είχε ασκήσει ο εισαγγελέας στην αθωωτική απόφαση του δικαστηρίου (βλ. και εδώ: Οριστική η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου από τον Άρειο Πάγο!)

Για τη σημασία της οριστικής και αμετάκλητης αυτής απόφασης, μιλήσαμε σήμερα τηλεφωνικά με τον δικηγόρο του Τάσου Θεοφίλου Κώστα Παπαδάκη.

«Το αποτέλεσμα, μιλάει μόνο του», μας είπε επιγραμματικά στην αρχή της σύντομης αυτής συνέντευξης.

Συνοψίζοντας τη σημασία του αποτελέσματος αυτού σε πέντε σημεία – άξονες, συνέχισε:

«Το πρώτο είναι: Όταν το κίνημα αγωνίζεται, νικάει και επιβάλλει τη δικαιοσύνη και στη δικαστική εξουσία.

Το δεύτερο είναι, ότι υπάρχουν και δικαστές οι οποίοι δεν είναι γραμματοκομιστές της Αντιτρομοκρατικής, σε αντίθεση με την «παράγκα», που έγραφα σε πρόσφατο κείμενό μου (DNA και υπερασπιστικά δικαιώματα: Η αντεπίθεση της ‘’Παράγκας” και τα καθήκοντα του κινήματος).

Το τρίτο είναι ότι πρόκειται για μια νίκη χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι έδωσαν τη μάχη των δημοκρατικών δικαιωμάτων μέσα και έξω από το δικαστήριο και, φυσικά, νίκη της εξαιρετικής υπερασπιστικής στάσης του Τάσου Θεοφίλου, τόσο πολιτικά όσο και προσωπικά.

Τέταρτον, τα καθήκοντα τα οποία ανακύπτουν από το αποτέλεσμα της δίκης αυτής, είναι όλα αυτά που αναφέρονται στα παραπάνω κείμενό μου, δηλαδή:

α) Να καταργηθεί το άρθρο 187Α

β) Να τεθούν περιορισμοί στην αποδεικτική κατάχρηση του DNA

γ) Να μπει τέλος στην αυθαιρεσία του τρόπου λήψης και επεξεργασίας του, κλπ (βλ. αναλυτικά εδώ).

Τέλος, πέμπτον: Κάποια στιγμή τίθεται και ζήτημα αναζήτησης ευθυνών, και όχι μόνο πολιτικών, από τα στελέχη της Αντιτρομοκρατικής, τα οποία κατασκευάζουν ενόχους.

Είναι η δεύτερη περίπτωση, μετά την Ηριάννα, που αποδεδειγμένα ένας αθώος άνθρωπος μπαίνει φυλακή, κάθεται χρόνια, από μία υπηρεσία η οποία ‘’έχει πάρει στο ψιλό’’ την κυβέρνηση, εξακολουθεί να ψάχνει την τρομοκρατία στην άκρα αριστερά, την ώρα που οι ναζιστές, και τις λίγες φορές που συλλαμβάνονται πέφτουν στα μαλακά.

Μπαίνει ένα ζήτημα λοιπόν, αναζήτησης ευθυνών προς τα εκεί, αν όχι κατάργησης της ίδιας της υπηρεσίας της Δ.Α.Ε.Ε.Β. (Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Ειδικών Εγκλημάτων Βίας).»

Αν στα παραπάνω συνεκτιμηθεί και η συμβολή του συνηγόρου με τη μακρά θητεία στη μαχόμενη κινηματική δικηγορία, θα είχαμε μια πληρέστερη εικόνα, θα  προσθέταμε εμείς.