Εργατική ενωτική συγκέντρωση, με ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο, ανέδειξε την μαχόμενη Αριστερά που χρειαζόμαστε

Η φετινή διαδήλωση της ΔΕΘ πράγματι δεν ήταν μια από τα ίδια. Έχει αλλάξει άλλωστε η πολιτική περίοδος, όχι φυσικά λόγω της υποτιθέμενης «εξόδου από τα μνημόνια», αλλά ακριβώς για το αντίθετο. Ο λαός καταδικάζεται σε αιώνια λιτότητα και αλυσοδένεται ακόμα περισσότερο στο ΝΑΤΟϊκό άρμα, ενώ ο φασισμός, ως αναγκαίο μακρύ χέρι του συστήματος, ενισχύεται. Η «επίσημη» εικόνα της ΔΕΘ εμφάνισε τον πρωθυπουργό να εξαγγέλλει μέτρα με στόχο μια «κανονικότητα» κοινωνικής βαρβαρότητας, τις ΗΠΑ ως «τιμώμενη χώρα» να κάνουν επίδειξη ισχύος στο βαλκανικό «Φαρ Ουέστ», με τον ρόλο των Ινδιάνων να επιφυλάσσεται για τους λαούς, ενώ έξω από το Βελλίδειο τα ΜΜΕ είδαν κυρίως γραφικούς «μακεδονομάχους».

Αυτό που χάλασε την καλοσκηνοθετημένη εικόνα ήταν η μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις των εργατικών σωματείων και της Αριστεράς και ειδικά η μεγάλη σε όγκο συγκέντρωση και διαδήλωση της Καμάρας. Η μαζικότητα της ήταν αποτέλεσμα του πολιτικού πλαισίου που είχε θέσει με ένα τριπλό αδιαίρετο στόχο: αντικυβερνητικό, αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό, αντιεθνικιστικό. Έχοντας όπως πάντα ως αφετηρία το εργατικό κίνημα, με δεκάδες σωματεία, σχήματα, συλλογικότητες να βρίσκονται στην κεφαλή, τα μπλοκ της Καμάρας έσπασαν τις «υγειονομικές ζώνες» της καταστολής και της προπαγάνδας. Έφθασαν μέχρι και τις πύλες της ΔΕΘ δηλώνοντας ότι θα πρωταγωνιστήσουν στις μάχες που έρχονται.

Αυτή η δυναμική της Καμάρας που έρχεται από το παρελθόν, αλλά στοχεύει στο μέλλον, οδήγησε σε μεγαλύτερη από ποτέ συσπείρωση τις οργανώσεις της Αριστεράς, αλλά και τις περισσότερες από τις μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος: από την αντιφασιστική πάλη μέχρι τα κινήματα για τη λαϊκή κατοικία, την φύση, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ήταν εκεί και οι τάσεις στον αναρχικό χώρο με αναφορά στους ταξικούς αγώνες. Η συγκέντρωση της Καμάρας ήταν πραγματικά ενωτική επειδή ήταν βασισμένη στις διαδικασίες του κινήματος και είχε πολιτικό περιεχόμενο που μπορούσε να δώσει απάντηση στο σύνολο της επίθεσης που δέχονται η εργατική τάξη και η νεολαία. Ανέδειξε μια Αριστερά μαχόμενη, εργατική και ενωτική, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αντίλογος σε μια Αριστερά προϊόν εκλογικίστικων τακτικισμών, σε συνθήκες θερμοκηπίου χωρίς να συγκρούεται με τα ιερά και όσια του συστήματος: τις ανώδυνες φιέστες του αστικοποιημένου συνδικαλισμού, τα στήμενα δίπολα «εθνικισμού-αντιεθνικισμού» χωρίς ταξικό πρόσημο, την ιδεολογική κυριαρχία του ατομικού δρόμου.

Απομονώθηκαν επομένως οι πολιτικές δυνάμεις που δεν θέλησαν να συμπορευτούν με το ενωτικό, ταξικό, αγωνιστικό μπλοκ της Καμάρας είτε γιατί εξακολουθούν να επιθυμούν να έχουν κάποια επαφή με την σχεδόν ανύπαρκτη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ, είτε γιατί προτάσσουν ένα προσωποκεντρικό εκλογικό σχεδιασμό, που δεν εκφράζει την κουλτούρα συλλογικότητας της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Η ΛΑΕ, το ΣΕΚ και η ΟΚΔΕ επέλεξαν να συγκεντρωθούν χωριστά στην πλατεία Αγίας Σοφίας, μιλώντας μάλιστα για «ενότητα»! Ειδικά για την ΛΑΕ το υποτιθέμενο “ενωτικό κάλεσμα” έγινε φανερό ότι μοναδικό στόχο είχε να γεμίσει κομπάρσους μια προεκλογική συγκέντρωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Η αποτυχία της συγκέντρωσης της Αγ. Σοφίας ήταν αναμενόμενη, καθώς στον μαχόμενο κόσμο είναι πλέον καταδικασμένη η αντίληψη που θεωρεί αναγκαία συνθήκη τη ΓΣΕΕ της αντι-κοινωνικής συμμαχίας με τους εργοδότες. Έχει περάσει η εποχή της πολιτικής τακτικής με συναντήσεις κορυφής, με αποφυγή ξεκάθαρης τοποθέτησης απέναντι στον εθνικισμό, με μισόλογα για την ανάγκη ταξικής ανασυγκρότησης.

Ανώδυνη τελικά είναι και η κομματικοκεντρική γραμμή του ΠΑΜΕ. Παρά τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων του, αυτή είναι αποτέλεσμα μόνο της οργανωτικής δομής του ΚΚΕ, δεν εκπροσωπεί μια δυναμική για ξέσπασμα ανατρεπτικών αγώνων. Στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού υποτιμήθηκε η αντικυβερνητική πάλη, δε δόθηκε καμιά απάντηση στα ερωτήματα της εποχής. Οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα μπορούσαν να γίνουν πολύ πιο επικίνδυνες με τον στόχο του εργατικού ξεσηκωμού και με ένα άλλο πλαίσιο αγώνα όπως αυτό που προσπαθεί να βάλει, αν και με λιγότερες οργανωτικές δυνατότητες το μπλοκ της Κάμαρας.

Η «Καμάρα» λοιπόν για άλλη μια φορά έθεσε το επίδικο της εποχής: οι δυνατότητες υπάρχουν αλλά απαιτείται πλέον ένα ακόμα βήμα μπροστά. Η εποχή των μόνιμων ευρωμνημονίων, της μετατροπής της χώρας σε απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση, του εθνικιστικού σκοταδισμού δεν θα γίνει «κανονικότητα».

Κυβέρνηση και ΜΜΕ

Προσπάθεια εξαφάνισης ή αλλοίωσης της Καμάρας

Η συγκέντρωση της Καμάρας έγινε αντικείμενο άθλιας προσπάθειας χειραγώγησης από τα ΜΜΕ ώστε να ενσωματωθεί στην κυρίαρχη αφήγηση του συστήματος. Ειδικότερα τα ΜΜΕ που επηρεάζει άμεσα ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνίστησαν σε αυτή την προσπάθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις διαρροές που εμφάνιζαν τη φετινή ΔΕΘ ως πεδίο εκδήλωσης σχεδίων «ανατροπής του πολιτεύματος», τα ρεπορτάζ της ΕΡΤ, ακόμα και την μέρα της διαδήλωσης, εμφάνιζαν την Καμάρα ως συγκέντρωση μόνο του αναρχικού χώρου εξαφανίζοντας τις εργατικές πρωτοβουλίες, αλλά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Σε συνδυασμό με την υπερπροβολή της εθνικιστικής συγκέντρωσης, που απογοήτευσε τους οργανωτές, το γνωστό σενάριο της «σύγκρουσης των άκρων» έμοιαζε έτοιμο. Τους χάλασε το σχέδιο το κυρίαρχο εργατικό στίγμα της Καμάρας και η πολιτική ωριμότητα των οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και όλων των συγκεντρωμένων.

Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμά ως «αντίπαλο» την ακροδεξιά, ώστε να εμφανιστεί ως ο «προοδευτικός» πόλος. Θα ήθελαν να φύγει εντελώς από το κάδρο το εργατικό κίνημα* αλλά η Καμάρα δεν τους έκανε τη χάρη. Το μαχόμενο δυναμικό θα συνεχίσει να συγκρούεται με την κυβερνητική πολιτική, και γι’ αυτό θα είναι αποτελεσματικό και στη σύγκρουση με τον εθνικισμό-φασισμό.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 16.9.2018

 http://prin.gr/?p=22035