Απεργιακός Νοέμβρης με αποφασιστική σημασία

Παντελής Αυθίνος, TE Καλλιθέας, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε κομβικό σημείο κρίσιμων εξελίξεων αναδεικνύεται ο φετινός απεργιακός Νοέμβρης που ξεκίνησε με την διακλαδική απεργία για τις ΣΣΕ την 1^η του μήνα από 7 σωματεία του ιδιωτικού τομέα, συνεχίζεται με την 24ωρη απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 14 του Νοέμβρη, και ολοκληρώνεται με την 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ στις 28 του μήνα.

Η επιτυχία των απεργιών και στις 14 και στις 28 του Νοέμβρη, και η ανάδειξη τους, (παρά και ενάντια στην θέληση των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ), σε ημέρες αγωνιστικής συνάντησης των εργαζομένων στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, μπορεί να είναι η απάντηση στην επίμονη προσπάθεια των ηγεσιών των δύο συνομοσπονδιών να αποτρέψουν την εκδήλωση μιας πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας μέσα στο 2018. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για την ανάκαμψη του εργατικού κινήματος από την ήττα που υπέστη στην μάχη ενάντια στο ασφαλιστικό του Κατρούγκαλου τον Μάιο του 2016.

Είναι σημαντικό χαρακτηριστικό αυτού του απεργιακού Νοέμβρη, ότι και οι δύο κεντρικές κινητοποιήσεις που τον χαρακτηρίζουν πρόεκυψαν κάτω από την πίεση των διάσπαρτων απεργιών που χαρακτήρισαν την περίοδο από τον Ιούλη μέχρι και τον Οκτώβρη. Απεργιακός ανταρτοπόλεμος στις συγκοινωνίες με κέντρο το Μετρό ενάντια στην διάλυση των δημόσιων συγκοινωνιών, απεργιακές κινητοποιήσεις στους δήμους, στα νοσοκομεία, στην παιδεία, στην υπηρεσία «βοήθεια στο σπίτι» για να μην απολυθούν συμβασιούχοι εργαζόμενοι, για μονιμοποίηση και σταθερές εργασιακές σχέσεις, για τις απαραίτητες προσλήψεις που θα στηρίξουν τις καταρρέουσες δημοσιές υπηρεσίες, για το επίδομα ανθυγιεινής εργασίας.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ήλθε η νίκη των εργαζομένων στην COSCO που, σε σύγκρουση με την εργοδοσία την κυβέρνηση και την δράση των απεργοσπαστικών μηχανισμών, κατοχύρωσαν το συνδικάτο τους και κέρδισαν την ένταξη των λιμενεργατών στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Μια νίκη που θα μπορούσε να συνοδευτεί από μια ακόμα επιτυχία στο μέτωπο των ΣΣΕ, αν η ηγεσία της ΠΝΟ δεν βιαζόταν να κλίσει άρον – άρον την απεργία των ναυτεργατών αποδεχόμενη την πρόταση των εφοπλιστών για αυξήσεις μόλις 2%.

Η διακλαδική απεργία της 1^ης του Νοέμβρη για τις συλλογικές συμβάσεις που είχαν εξαγγείλει από το καλοκαίρι 7 σωματεία ήλθε να δώσει ένα ακόμα αγωνιστικό μήνυμα μέσα σε αυτό το περιβάλλον διάσπαρτων απεργιακών αγώνων. Το μήνυμα είναι σαφές. Ο συντονισμός μπορεί να έλθει από τα κάτω, από τα πρωτοβάθμια σωματεία, αφού οι γραφειοκρατίες των ομοσπονδιών των εργατικών κέντρων και των συνομοσπονδιών αρνούνται να συντονίσουν και να κλιμακώσουν.

Αυτή η ένταση στην εργατική αγωνιστική δράση άρχισε να θέτει σε αμφισβήτηση και αχρηστία την στρατηγική της «κοινωνικής συμμαχίας» που η ηγεσία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ(ΣΥΡΙΖΑ) στην ΓΣΕΕ προωθεί από τον φετινό Μάη. Η υπόσχεση προς τον ΣΕΒ και την κυβέρνηση, ότι η γραφειοκρατίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ μαζί με τους εκπροσώπους του μικρού και του μεσαίου κεφάλαιου, μπορούν να ελέγξουν της εργατικές κινητοποιήσεις στην πρώτη «μεταμνημονιακή» περίοδο, και να ακυρώσουν την προοπτική μιας γενικής απεργίας δεν φαινόταν να πατάει καλά στα πόδια της ήδη από το καλοκαίρι.

Το ΠΑΜΕ επιχείρησε να καρπωθεί το αγωνιστικό κλίμα που άρχιζε να διαμορφώνεται ορίζοντας αυθαίρετα τις 8 του Νοέμβρη σαν μέρα 24ωρης απεργίας για τα συνδικάτα που ελέγχει. Η ηγεσία του δεν ασχολήθηκε ούτε να συντονίσει και να επεκτείνει υπαρκτές κινητοποιήσει -διευρύνοντας για παράδειγμα την συμμετοχή στην απεργία της 1^ης του Νοέμβρη με όλα τα σωματεία στο τομέα του εμπορίου και της ιδιωτικής εκπαίδευσης που ανήκουν στην δύναμη του. Δεν ασχολήθηκε, ούτε καν να συζητήσει με άλλα σωματεία και ομοσπονδίες του Δημόσιου προκειμένου να συναποφασιστεί μια ημέρα κοινής κινητοποίησης ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που θα ξεπερνούσε την άρνηση των ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ για Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία. Το μόνο που ενδιέφερε την ηγεσία του ΠΑΜΕ ήταν να εμφανιστεί σαν ο εκφραστής της εργατικής κινητικότητας αυτής της περιόδου που μπορεί να την ελέγξει από τα πάνω, να την περιορίσει, και να την μεταφράσει ταυτόχρονα σε κοινοβουλευτική επιρροή για το ΚΚΕ.

Όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί ακυρώθηκαν. Η πίεση των κινητοποιήσεων κτύπησε αρχικά την πόρτα της ΑΔΕΔΥ. Με τον αναβρασμό γύρω από την αξιολόγηση στο δημόσιο και τη συνεχιζόμενη απεργία-αποχή, τις κινητοποιήσεις για μόνιμους διορισμούς στην εκπαίδευση, τις διεκδικήσεις για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, τα αιτήματα για ανθυγιεινό επίδομα, η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ υποχρεώθηκε να αποφασίσει 24ωρη απεργία για τις 14 του Νοέμβρη.

Το πρώτο «θύμα» αυτής της απόφασης ήταν το ΠΑΜΕ. Χάρις στην σωστή τακτική της ΑΤΕ-ΕΚΑ, η πίεση των αγώνων που βρίσκονταν σε εξέλιξη έφτασε και στο Δ.Σ. του ΕΚΑ και λειτούργησε ώστε να πιεστεί η ΕΑΚ και να μετατοπιστεί το ΠΑΜΕ από την αυθαίρετη απόφαση του για απεργία στις 8 του Νοέμβρη. Έτσι το ΕΚΑ αποφάσισε απεργία στις 14 του Νοέμβρη, ανοίγοντας τον δρόμο για μια απεργιακή κινητοποίηση με χαρακτηριστικά πανελλαδικής απεργίας από τα κάτω.

Η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, προκειμένου να μην χάσει τον έλεγχο, κήρυξε τελικά απεργία. Φρόντισε όμως αυτή να λειτουργήσει διασπαστικά. Αντί να κηρύξει απεργία στις 14 του Νοέμβρη μετατρέποντας την ημέρα αυτή σε Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία, κήρυξε απεργία στις 28 του μήνα με στόχο να ακυρώσει την προοπτική μιας απεργίας με πανεργατικά χαρακτηριστικά. Το είδος δηλαδή της απεργίας που είχε αρνηθεί να κηρύξει η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΑΚ(ΣΥΡΙΖΑ) στην ΓΣΕΕ σε μια προηγούμενη φάση. Φρόντισε επίσης να βάλει την απεργία σε μια ημερομηνία που εμποδίζει την κλιμάκωση με νέα κινητοποίηση πάνω στον προϋπολογισμό.

Σε κάθε περίπτωση όμως η ηγεσία της ΓΣΕΕ προκειμένου να ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης χρειάστηκε να θυσιάσει την «κοινωνική συμμαχία». Η αναφορά σε αυτήν είναι μια απλή υποσημείωση στην ανακοίνωση για την απεργία στις 28 του μήνα. Η απόφαση έχει παρθεί έξω από τα πλαίσια της «κοινωνικής συμμαχίας» η οποία καλείται απλώς να συμμετέχει εκ των υστέρων. Κυρίως όμως η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν μπόρεσε να υλοποιήσει την υπόσχεση της στην άρχουσα τάξη. Ότι δηλαδή δεν θα υπάρξουν απεργίες την «μεταμνημονιακή» περίοδο. Ότι η εργατική τάξη θα «σεβαστεί» το μνημονιακό κεκτημένο του κεφάλαιου και θα αρκεστεί στα ψίχουλα του Τσίπρα.

Η ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, από την πλευρά της, προκειμένου να αποφύγει την μετατροπή της 14^ης του Νοέμβρη σε σημείο συντονισμού δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (και σε μαζική απεργιακή απειθαρχία στη ΓΣΕΕ), φροντίζει να μην κουνήσει ούτε το μικρό της δακτυλάκι για την οργάνωση της 14/11, υποβαθμίζοντας την σημασία της. Παράλληλα, είναι δεδομένο ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ θα κάνει και αυτή ότι μπορεί για την αποτυχία της απεργίας στις 28 του Νοέμβρη.

Η γραφειοκράτες των συνδικάτων θέλουν να πάρουν έτσι την ρεβάνς για το γεγονός ότι τελικά υποχρεώθηκαν να κηρύξουν απεργία. Επιχειρούν να οδηγήσουν και τις δύο απεργίες σε αποτυχία.

Μπορούμε να μην τους επιτρέψουμε να το πετύχουν. Τις απεργίες που επιβάλλαμε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, μπορούμε και πρέπει να τις κάνουμε επιτυχημένες κινητοποιήσεις. Η Ομοσπονδία οικοδόμων και η ΟΣΝΙΕ θα απεργήσουν στις 14 του Νοέμβρη. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσο το δυνατόν περισσότεροι κλάδοι του ιδιωτικού τομέα μπορούν. Το ίδιο πρέπει να κάνουν στις 28 του Νοέμβρη και όσο το δυνατόν περισσότερες ομοσπονδίες του Δημόσιου.

Πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις για σηκωθεί όρθιο το εργατικό κίνημα τώρα που στις κορυφές της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας συζητούν το πλαίσιο της «μεταμνημονιακής» διαχείρισης. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη να βάλει τη σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις σε μια περίοδο που οι ισορροπίες στο πολιτικό σκηνικό είναι ιδιαίτερα ασταθείς, ενώ η αστική τάξη μαζί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ και το σύνολο του αστικού πολιτικού προσωπικού, επιχειρούν για μια φορά ακόμα να εκτρέψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια σε σκοτεινούς εθνικιστικούς δρόμους…