Μέρα θλίψης για το περιβάλλον θα έπρεπε να λέγεται η 5^η Ιουνίου. Από το πρωί μας έχουν κατακλύσει οι «πρωτοβουλίες οικολογικής ευαισθησίας» όλων εκείνων που θυμούνται για μια μέρα τα δάση και τα οικοσυστήματα, ενώ 365 μέρες φροντίζουν να τα εκμεταλλεύονται για το δικό τους, ιδιωτικό κέρδος.

Ποιος τολμά να διοργανώνει φιέστες τάχα για την προστασία του περιβάλλοντος σε μια χώρα που:

-Συνεχίζει να θεωρεί «εθνικής σημασίας επενδύσεις» τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και τις τεράστιες ανεμογεννήτριες σε κάθε βουνοκορφή της Ελλάδας;

-Που θεωρεί «αναπτυξιακή δυνατότητα» την επιτάχυνση των φαστ-τρακ επενδύσεων, δηλαδή για την φαστ-τρακ καταστροφή του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος όταν αυτό απαιτούν τα κέρδη των ιδιωτών, των μεγαλοεργολάβων, των ξενοδόχων και των «επενδυτών» από το Κατάρ;

-Προωθεί το ξεπάτωμα της αγροτικής παραγωγής για να «φυτευτούν» παντού φωτοβολταϊκά πάρκα, με τις ευλογίες της ΠΑΣΕΓΕΣ και την χρηματοδότηση της Ε.Ε.;

-Καταστρέφει και εμπορευματοποιεί κάθε ελεύθερο χώρο, κάθε ανάσα ζωής για τους κατοίκους των πόλεων;

-Παραχωρεί στους ιδιώτες την παραλία, τον αιγιαλό και κάθε δημόσιο κτήμα;

-Σε μια χώρα που όλες οι υποδομές ιδιωτικοποιούνται (μεταφορές, τηλεπικοινωνία, ενέργεια) ώστε τίποτε πλέον να μην υπόκειται στον κοινωνικό έλεγχο για το πώς και σε όφελος ποιου αναπτύσσεται.

-Σε μια χώρα όπου δρουν ανενόχλητα τα κατασκευαστικά συμφέροντα, όπου σωρηδόν νομιμοποιούνται αυθαίρετες βίλες (που έχουν χτιστεί ή που θα χτιστούν στο μέλλον), με τις ευλογίες της κυβέρνησης, της Τρόικας και του ΔΝΤ;

-Σε μια χώρα όπου το Υπουργείο «Περιβάλλοντος», ακόμη και εν μέσω προεκλογικής «νηνεμίας», προχωρά κανονικά τους διαγωνισμούς εκχώρησης δικαιωμάτων για την μελέτη και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και υδρογονανθράκων (πχ. στη Δυτική Πελοπόννησο), μέσα στο γενικό ξεπούλημα κάθε δημόσιου αγαθού;

Η Αριστερά και η ριζοσπαστική οικολογία σήμερα δεν γιορτάζουν!

Διεκδικούν την κατάργηση όλου του νομοθετικού πλαισίου που παραδίδει το φυσικό και το πολιτιστικό περιβάλλον βορά στους κάθε λογής «επενδυτές»: τους νόμους για τις ΑΠΕ, για το νέο χωροταξικό, για τις φαστ-τρακ επενδύσεις, για τις ΠΟΤΑ, το νόμο για τη  «Βελτίωση του επιχειρηματικού Περιβάλλοντος», τα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους. Νόμους που δυστυχώς ούτε στα προγράμματα των κομμάτων της Αριστεράς αναφέρεται η κατάργησή τους.

Συγκρούονται με τις πολιτικές της Τρόικας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πάνε κόντρα στις επιταγές των ιδιωτικοποιήσεων, στις «πράσινες πολιτικές» που βλέπουν το περιβάλλον ως πεδίο κερδοφορίας, διεκδικούν την εθνικοποίηση των στρατηγικών υποδομών και επιχειρήσεων. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετική πολιτική για το περιβάλλον με τα χρήματα των ΕΣΠΑ, εντός του ευρώ και της Ε.Ε., με την «ανάπτυξη» που ονειρεύεται η Μέρκελ και οι πολιτικοί της φίλοι. Γιατί διεκδικούμε μια άλλη ποιότητα ζωής σε μια κοινωνία που θα μετρά την ευημερία της με την ποιότητα της δωρεάν δημόσιας εκπαίδευσης, υγείας, παιδείας, περιβάλλοντος, του πολιτισμού και των ελεύθερων χώρων.

Η Αριστερά και η ριζοσπαστική οικολογία ζουν και αναπνέουν στους αγώνες των κατοίκων της Χαλκιδικής, στους αγώνες ενάντια στα πάρκα με τις ανεμογεννήτριες, στους αγώνες να παραμείνει το Ελληνικό χώρος πρασίνου, στους αγώνες ενάντια στην καταστροφή του Κάβο Σίδερο, στα αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, στις γειτονιές της αλληλεγγύης. Εκεί που ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός επιβάλλει τους δικούς του όρους, εκεί που η κοινωνική πλειοψηφία ματαιώνει τα σχέδια των ισχυρών.