Τί φταίει για την κρίση στην ΓΣΕΕ;

 

του Τάσου Αναστασιάδη, Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια

 

Το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα δεν πραγματοποιήθηκε. Μπορεί οι καταγγελίες να δίνουν και να παίρνουν για «τραμπουκισμούς» από την μία μεριά και «εργοδοτικές μαφίες» από την άλλη, αλλά αυτό είναι μονάχα η επιφάνεια και δεν μπορεί να εξηγήσει από μόνο του το γεγονός. Πρόκειται για μια εξέλιξη στην οποία πρέπει να μείνουμε γιατί υπάρχουν πολλοί «καλοθελητές», έτοιμοι να δώσουν τις λάθος εξηγήσεις. Ξανά και ξανά ακούγονται φωνές «…για τον κόσμο που έχει απογοητευτεί από τα συνδικάτα…», που «...στρέφει την πλάτη του σε αυτά…». Λίγο πολύ μια προσπάθεια να ρίξουν τις ευθύνες στους εργαζόμενους που τάχα έχουν κουραστεί και απογοητευτεί και απομακρύνονται από το συνδικαλιστικό κίνημα. Η αλήθεια όμως βρίσκεται μακριά από αυτές τις επιφανειακές εξηγήσεις. Στην πραγματικότητα η μη πραγματοποίηση του συνέδριου της ΓΣΕΕ είναι ένα καθαρό δείγμα της κρίσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που υπάρχει τα τελευταία χρόνια.

 

Το πρώτο στοιχείο για να εξηγήσουμε αυτήν την κρίση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας έχει να κάνει με το ότι η ηγεσία των συνδικάτων ουσιαστικά έχει αποδεχτεί τα μνημόνια. Έχει αποδεχτεί όλη την επιχειρηματολογία της άρχουσας τάξης ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση παρά μόνο η αποδοχή των πολιτικών που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία δέκα χρόνια (μαζί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), με την ελπίδα ότι η ανάκαμψη της οικονομίας θα δώσει περιθώρια για να βελτιωθεί στο μέλλον η κατάσταση της εργατικής τάξης. 

 

Η ανατροπή των μνημονίων δεν είναι στην ατζέντα της και έχουμε δει με τον πιο καθαρό τρόπο την άρνηση της ΓΣΕΕ να στηρίξει την οποιαδήποτε μάχη δίνει ο κόσμος της δουλειάς για τα δικαιώματά του. Στο μεγάλο ξεπούλημα των ιδιωτικοποιήσεων, η ηγεσία της ΓΣΕΕ αντί να συντονίσει τις διάσπαρτες αντιστάσεις, άφησε τον κάθε χώρο να δίνει μόνος του τις μάχες. Ακόμη και στη μάχη ενάντια στον νόμο για τα Συνδικάτα και το δικαίωμα στην απεργία, αρνήθηκε να οργανώσει την οποιαδήποτε σύγκρουση. 

 

Στην πραγματικότητα η συνδικαλιστική γραφειοκρατία πολιτικά, βρίσκεται μίλια δεξιότερα από τον κόσμο στους χώρους δουλειάς. Η προσπάθειά τους ήταν να κάνουν από τα δεξιά αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, προσπαθώντας να  βάλουν στην ατζέντα τους κάθε είδους Πατούληδες με την «κοινωνική συμμαχία». Όμως και αυτό το σχέδιο ναυάγησε, και η «κοινωνική συμμαχία» παρέμεινε ένα άδειο κουφάρι. 

 

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι ότι πλέον  η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεν έχει την εύκολη δυνατότητα των παζαριών με τις κυβερνήσεις. Η συνδικαλιστική ηγεσία και κατά κύριο λόγο η ΠΑΣΚΕ, για δεκαετίες είχε αναλάβει τον ρόλο του ενδιάμεσου, ανάμεσα στις εργατικές διεκδικήσεις και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που κυβερνούσε το μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολίτευσης. Ο νόμος 1264 που έφερε το ΠΑΣΟΚ το 1982 δυνάμωσε την «διαπραγματευτική δύναμη» των συνδικαλιστικών ηγεσιών. 

 

Οι γραφειοκράτες είχαν την πρόσβαση στα υπουργεία και ήταν σε μια συνεχή διαπραγμάτευση για να μπορούν να μαγειρεύουν συμβιβασμούς, να φρενάρουν τις αντιπαραθέσεις όταν ξεσπούσαν, και να διατηρούν την εργασιακή ειρήνη. Αυτή η δυνατότητα έχει περιοριστεί ακόμη και για τα υψηλά κλιμάκια της γραφειοκρατίας. O εύκολος δρόμος του παζαρέματος έχει κλείσει. Η μόνη δυνατότητα για να κερδίσεις πράγματα για τους εργαζόμενους υποχρεωτικά έρχεται μέσα από τη σύγκρουση με τις πολιτικές της άρχουσας τάξης και των κυβερνήσεων, αλλά αυτόν τον δρόμο η δεξιά πολιτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας τον κρατάει κλειστό.

 

Και δεν υπάρχει προς το παρόν καμία δύναμη στο επίπεδο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που να μπορεί να παίξει αυτόν τον ρόλο. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλιστικό επίπεδο, παρόλο που δεν είναι αμελητέες, δεν έχουν την δύναμη να αντικαταστήσουν την ΠΑΣΚΕ σε αυτόν τον ρόλο του επίσημου συνομιλητή και διαπραγματευτή με τους υπουργούς. Και αυτό το στοιχείο εντείνει την κρίση στους κόλπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

 

Το τρίτο στοιχείο που χρειάζεται να μείνουμε είναι το γεγονός ότι ο κόσμος στους χώρους δουλειάς συνεχίζει να αγωνίζεται για να ξηλώσει τις μνημονιακές πολιτικές. Δέκα χρόνια μνημονίων, και τέσσερα χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καταφέρει να τσακίσουν τη δύναμη της εργατικής τάξης και την εργατική αντίσταση. Αντίθετα παραμένει η μαχητική διάθεση μεγάλου κομματιού κόσμου που συγκρούεται με τους μνημονιακούς περιορισμούς και παραμένει με το βλέμμα στραμμένο στην αριστερά. 

 

Σε κάθε ευκαιρία οι εργαζόμενοι βγαίνουν μαζικά στους δρόμους και παλεύουν. Πριν ένα μήνα είχαμε μια τεράστια κινητοποίηση των εργαζόμενων στα ΕΛΤΑ ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Πριν λίγες βδομάδες είχαμε τους εργαζόμενους στην Τράπεζα Πειραιώς να γεμίζουν την Μεσογείων στην απεργιακή τους διαδήλωση ενάντια στις απολύσεις. Το προηγούμενο καλοκαίρι είχαμε την απεργία στην Cosco για την Συλλογική Σύμβαση. Τους προηγούμενους μήνες είχαμε την απεργία στο Ωνάσειο, τις απεργίες των εργολαβικών στη ΔΕΣΦΑ για την μονιμοποίηση τους. Ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος και όσο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία βρίσκεται μακριά από αυτή τη διάθεση των εργαζόμενων, αυτό μεγαλώνει την κρίση της. 

 

Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να καταλάβουμε την κρίση που υπάρχει στους κόλπους της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και να εξηγήσουμε τις εξελίξεις στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ. Όμως πάνω απ’ όλα για να δυναμώσουμε τον συνδικαλισμό στους χώρους δουλειάς. Με καθαρό προσανατολισμό σύγκρουσης με τα μνημόνια και την πολιτική που συνεχίζει να εφαρμόζει η κυβέρνηση, προβάλλοντας την εναλλακτική διέξοδο των εργατών. Με την στήριξη όλων των απεργιακών μαχών που συνεχίζουν να δίνουν οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρο δουλειάς, το άπλωμα και τον συντονισμό. Με τη συγκρότηση ομάδων μαχητικών εργατών από τα κάτω σε κάθε χώρο δουλειάς που οργανώνουν τους χώρους τους και κλιμακώνουν τις μάχες. Αυτή την προσπάθεια κάνει ο Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων τα τελευταία χρόνια και αποδίδει. Έτσι φτάσαμε στην οργάνωση της απεργιακής 8 Μάρτη, έτσι έχουμε να συνεχίσουμε την επόμενη περίοδο.