Δέκα χρόνια μετά την ίδρυσή της, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται παρούσα σε μια από τις δυσκολότερες εκλογικές μάχες. Η 7η Ιουλίου αποτελεί το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Το έκτρωμα της αριστερής διαχείρισης βαθιά αντιλαϊκών και βαθιά αντεργατικών και βαθιά ιμπεριαλιστικών πολιτικών οδεύει πιθανότατα προς το τέλος του. Ο αυθεντικός εκφραστής αυτών των πολιτικών βρίσκεται στην αναμονή της κυβερνητικής εξουσίας έχοντας προαναγγείλει ένα ακραίο αντι-κοινωνικό πρόγραμμα εμπνευσμένο από τη Θάτσερ και τον Πινοσέτ.

Ευρύτατα κοινωνικά μπλοκ της μισθωτής εργασίας, της αυτο-απασχόλησης και των μικροαστικών τάξεων, οδηγούνται είτε στην στήριξη της ΝΔ, είτε στο μη χείρον βέλτιστο του ΣΥΡΙΖΑ. Μέρα25 και ΚΙΝΑΛ αποτελούν εφεδρείες του ευρωμνημονιακού τόξου, ΧΑ και ΕΛ εφεδρείες του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του κοινωνικού κανιβαλισμού. Ο νέος πολιτικός και κοινωνικός συσχετισμός μοιάζει συντριπτικά αρνητικός, συντριπτικά υπέρ του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού, της κοινωνικής καταστολής.

Όμως ο αρνητικός συσχετισμός δεν μπορεί να αποτελεί για την κομμουνιστική αριστερά ούτε δικαιολογία στροφής προς το δεξιό οπορτουνισμό και τη σμίκρυνση του επαναστατικού στόχου, ούτε δικαιολογία φυγής προς μια ανέξοδη και ανυπόστατη πλειοδοσία αντι-καπιταλιστικων τσιτάτων. Η ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος είναι χαραγμένη από πολιτικές επιλογές που κοίταξαν τον αρνητικό συσχετισμό στα μάτια, τον πάλεψαν μέχρι τέλους, κράτησαν την ελπίδα ζωντανή και πέρασαν στην επόμενη γενιά το καθήκον να συνεχίσει. 

Νέος γύρος κοινωνικών αγώνων

Αν ο αρνητικός συσχετισμός ή ακόμα και οι συντριπτικές πολιτικές ήττες είχαν ηγεμονεύσει στην χάραξη της πολιτικής γραμμής δε θα ‘χαμε ούτε Αντίσταση, ούτε Γράμμο, ούτε Πολυτεχνείο. Όπως και οι κοινωνικές εκρήξεις, έτσι και ο αρνητικός συσχετισμός διέπεται από την ταξική πάλη και ανατρέπεται την ίδια στιγμή που οι κοινωνικές μάζες αποφασίζουν να εισέλθουν βίαια στο προσκήνιο. Η ελληνική αστική τάξη μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια μεγάλης κοινωνικής αναταραχής, μόλις τώρα φαίνεται να επιτυγχάνει μια αγχωτική πολιτική νίκη, με την αυτοδύναμη (;) παλινόρθωση της ακραίας νεοφιλελεύθερης ΝΔ. Όμως όσο βέβαιη είναι η νίκη της ΝΔ, άλλο τόσο βέβαιο είναι και το άνοιγμα ενός νέου γύρου κοινωνικών αγώνων.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να πορευτεί προς την εκλογική μάχη της 7ης Ιουλίου με το βλέμμα στην αντικαπιταλιστική, κομμουνιστική έκφραση των νέων κοινωνικών αγώνων που έρχονται. Δεύτερο λάθος αφ’ υψηλού κριτικής και υποτίμησης της κίνησης των μαζών όπως έγινε, κυρίως από τμήματα του ΚΚΕ, την περίοδο των πλατειών δεν δικαιούμαστε. Για να μπορέσουμε να επιδράσουμε πολιτικά, ή ακόμα περισσότερο, να υποδαυλίσουμε ένα νέο άνοιγμα των κοινωνικών αγώνων, πρέπει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να βγει όρθια, δυναμωμένη και με αυτοπεποίθηση και από την πολιτική μάχη των εκλογών, αξιοποιώντας στο έπακρο την ανάλυση και την πολιτική γραμμή μας.

Ο ειδικός τρόπος επίδρασης της διεθνούς κρίσης πάνω στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό δοκίμασε πολύ σοβαρά τις αντοχές και τις πολιτικές άμυνες του κεφαλαίου. Ο Δεκέμβρης του 2008, τα αλλεπάλληλα απεργιακά κινήματα του 2010-2012, οι Πλατείες, το Δημοψήφισμα του 2015 ταρακούνησαν συθέμελα το πολιτικό σύστημα, διέλυσαν τις παλιές πολιτικές ισορροπίες και διέρρηξαν μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες του Κεφαλαίου με τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους και τμήματα της μικροαστικής διανόησης.

Η μακροβιότερη, υπερ-τετραετής, μνημονιακή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διέψευσε και πρόδωσε όλες τις λαϊκές και εργατικές διεκδικήσεις πάνω στις οποίες πάτησε για να ανελιχθεί, προστατεύοντας το ελληνικό κεφάλαιο πίσω από την ασπίδα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Γιατί παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, είναι δεδομένο ότι η παραμονή και πιο σφιχτή πρόσδεση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αποτελεί όχι μόνο άμυνα για την αυτοτελή έκθεση του ελληνικού κεφαλαίου στο διεθνή ανταγωνισμό, αλλά και πλεονέκτημα απέναντι στην εργατική τάξη. Είναι δομικά αντεργατική και αντιλαϊκή κάθε πολιτική θέση που υπερασπίζεται την παραμονή της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και ισοδυναμεί με ολόπλευρη στήριξη του ελληνικού κεφαλαίου. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να λέμε σε όλα τα κοινωνικά στρώματα που χτυπήθηκαν και χτυπιούνται αλύπητα και από τα μνημόνια των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και από τα μνημόνια  του ΣΥΡΙΖΑ. Βελτίωση της οικονομικής κατάστασης για την κοινωνική πλειοψηφία δεν μπορεί να υπάρξει από καμία κυβέρνηση ενταγμένη στους κανόνες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κανόνες που δεν αφήνουν βαθμούς ελευθερίας στον πυρήνα της οικονομικής πολιτικής παρά μόνο στη θεσμική βιτρίνα του κράτους.

Πάλη για τη σοσιαλιστική προοπτική

Πέρα όμως από τα μνημόνια και τη συνεχή μείωση του μεριδίου της εργασίας στο παραγόμενο κοινωνικό προϊόν, ο δεύτερος πυλώνας της κοινωνικής συντριβής αφορά την εκποίηση, την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, του δημόσιου πλούτου από τα κοράκια των πολυεθνικών με την συμμετοχή και με την πρόσκληση του εγχώριου κεφαλαίου σε ανταγωνισμό με το τουρκικό κυρίως κεφάλαιο. Οι υποδομές, ο ορυκτός πλούτος, ο δημόσιος χώρος και τα νησιά, ολόκληρη η λαϊκή περιουσία που πρέπει να προστατευθεί και να διατηρηθεί δημόσια για τις επόμενες γενιές, κόντρα στην ισχύ των ιμπεριαλιστικών υπερόπλων με στόχο τη συνεχή πάλη για τη σοσιαλιστική προοπτική. Συνεπώς το δεύτερο πράγμα που πρέπει να λέμε καθαρά σε όλα τα πληττόμενα στρώματα είναι ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στο βασικό προγεφύρωμά του στην περιοχή, τον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος-Ισραήλ, δεν αποτελεί απλά και μόνο κάποια θεωρητική απειλή για την ειρήνη στην περιοχή στα πλαίσια του νατο-ρωσικού ενεργειακού ανταγωνισμού, αλλά αποτελεί έμπρακτη, απτή, υλική επίθεση και ληστεία του κόπου και της λαϊκής περιουσίας, της περιουσίας των πληττόμενων στρωμάτων που την έχτισαν με την εργασία τους και τους ανήκει. 

Με το ένα χέρι λοιπόν το κεφάλαιο κλέβει τον πλούτο που παράγεται από την ζωντανή μας εργασία, μέσα από τη μισθωτή εξαρτημένη σχέση, τα απλήρωτα μεροκάματα και τα εργασιακά κάτεργα, και με το άλλο χέρι ληστεύει τη λαϊκή περιουσία, μέσα από την δημιουργία πολεμικών εντάσεων και ανταγωνισμών που το ίδιο δημιουργεί και στη συνέχεια έρχεται να επιλύσει επεκτείνοντας το μερίδιο του.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατονομάζει και στοχοποιεί με σαφή τρόπο τον ταξικό αντίπαλο, υπηρετεί μια πολιτική συσπείρωσης και δράσης για την ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου με όρους άμεσης κοινωνικής ρήξης, έχοντας εμπιστοσύνη στο πολιτικό κριτήριο των μαζών και εμπιστοσύνη σε μια πολιτική γραμμή ρήξης με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανατροπή του κοινωνικού συσχετισμού και τη σοσιαλιστική προοπτική. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα από την καθημερινή ενιαιομετωπική παρέμβαση στο χώρο εργασίας, στη γειτονιά, στους χώρους της νεολαίας, περνά μέσα από την διεκδίκηση απτών υλικών κατακτήσεων, την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του λαού και την πολιτική στράτευση του δυναμικού που ριζοσπαστικοποείται πρωτόλεια.