16 Μάρτη 2019, Διεθνής μέρα ενάντια στο ρατσισμό και τους φασίστες

Mετά από 4,5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της αντίστασης, ο κόσμος που είπε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, ο κόσμος που συνέχισε να δίνει τις μάχες ενάντια στη λιτότητα και τις απολύσεις, ο κόσμος που έχτισε την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και πάλεψε ενάντια στον ρατσισμό και στην Χ.Α, όλος αυτός ο κόσμος χρειάζεται να έχει την δική του έκφραση με μια αριστερά αντικαπιταλιστική. Μια αριστερά που λέει, πολύ απλά, ότι δεν γίνεται να βρίσκεται κανείς στα υπουργικά πόστα για να αλλάξει την κοινωνία. Αυτή η στρατηγική δεν λειτούργησε και είναι μια εμπειρία που την έχουν πια εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ελλάδα.

Στις εκλογές της 7ης Ιουλίου χρειάζεται να βγει ενισχυμένη η αντικαπιταλιστική αριστερά γιατί είναι εκείνη η υπαρκτή δύναμη μέσα στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας και εκπαίδευσης, στις γειτονιές που μπορεί να δυναμώσει την αντίσταση στη λιτότητα, τον φασισμό, την καταπίεση. Αυτές είναι οι προτεραιότητες για την εργατική τάξη και μόνο έτσι έρχονται οι αλλαγές στην κοινωνία, με τη δύναμη και τη δράση των από τα κάτω. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ακριβώς αυτό. Γεννήθηκε το 2008 στο ξεκίνημα της κρίσης, μέσα στη μεγάλη εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και για μια δεκαετία είναι η δύναμη που συστηματικά βρίσκεται μπροστά σε όλους τους αγώνες επιμένοντας ταυτόχρονα ότι υπάρχουν αντικαπιταλιστικές λύσεις.

Το ότι φτάσαμε μετά από 4,5 χρόνια σήμερα ο Μητσοτάκης να διεκδικεί να έρθει στην κυβέρνηση, οφείλεται στους ατελείωτους συμβιβασμούς από την μεριά της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα μέτωπα. Ο κόσμος διεκδικούσε κόντρα στην ανεργία προσλήψεις και δικαίωμα στη μόνιμη εργασία και αυτό που εισέπραξε ήταν ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και λίγες ολιγόμηνες συμβάσεις. Διεκδικούσε  την επαναφορά των πετσοκομμένων μισθών και των συντάξεων και του ρίξανε ψίχουλα. Διεκδικούσε ανοιχτά σύνορα και πόλεις στους πρόσφυγες και είδε, από τον φράχτη του Έβρου μέχρι τα στρατόπεδα στην Αμυγδαλέζα και στη Μόρια, να συνεχίζονται τα αίσχη της ρατσιστικής πολιτικής της ΕΕ. Ο κόσμος διεκδικούσε ειρήνη και έλαβε χειραψίες του Τσίπρα με τον σφαγέα των Παλαιστινίων Νετανιάχου και τον δικτάτορα Σίσι και πανηγυρισμούς για την υποστήριξη Τραμπ στους πολεμικούς τους άξονες. Έλαβε τη Συμφωνία των Πρεσπών, μια συμφωνία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ελληνικού καπιταλισμού με την ελληνική πολεμική αεροπορία να ελέγχει τον εναέριο χώρο της γειτονικής χώρας και αυτό να θεωρείται “προοδευτική λύση”. Δεν υπάρχει τίποτε το προοδευτικό σε όλα αυτά. 

Αυτά άνοιξαν τον δρόμο της επιστροφής στη ΝΔ και στον Μητσοτάκη και απέναντι σε αυτά στάθηκε ένα ολόκληρο κίνημα που οργάνωσε τις απεργίες στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους ΟΤΑ για προσλήψεις και χρηματοδότηση, αλλά και στην Cosco και άλλα σημεία του ιδιωτικού τομέα διεκδικώντας ΣΣΕ και τα εργατικά του δικαιώματα. Ένα κίνημα που στάθηκε δίπλα στα προσφυγόπουλα στα σχολεία, δίπλα στους μετανάστες εργάτες στη Γενική Ανακύκλωση ΑΕ κόντρα στη μαύρη εργασία, που συγκρούστηκε με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια. 

Αυτή είναι μια τεράστια δύναμη για την επόμενη μέρα. Ο Μητσοτάκης λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο όταν παριστάνει ότι θα μπορέσει να επιβάλει εφταήμερο εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις και όλες τις ανοιχτές επιθέσεις που δεν μπόρεσε να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ εξαιτίας της εργατικής αντίστασης. 

Κίνημα

Θα βρούνε μπροστά τους ένα ολόκληρο κίνημα που έχει τη δυνατότητα να τους οδηγήσει στα ίδια αδιέξοδα που βρέθηκαν ξανά πριν λίγα χρόνια και οδήγησαν στην κατάρρευση των κυβερνήσεων Σαμαροβενιζέλων. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης γκρεμίστηκε μαζί με την απόπειρά του να επιβάλει τη διαθεσιμότητα στο δημόσιο. Η δεξιά προπαγάνδα  “περί νόμου και τάξης”, δεν είναι καινούργια και αξίζει να θυμηθεί κανείς πώς αυτή η πολιτική οδήγησε στη δολοφονία του Γρηγορόπουλου αλλά και που κατέληξε τότε η κυβέρνηση Καραμανλή.

Στήνεται προεκλογικά από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κλίμα “εθνικής ομοψυχίας” με την ΝΔ, όπου πίσω από τα “εθνικά συμφέροντα” κρύβονται οι επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλισμού στα Βαλκάνια, την Μέση Ανατολή και το Αιγαίο και η προσπάθεια να κερδίσει στρατηγικά στον ανταγωνισμό του με την Τουρκία, έχοντας την εύνοια ποιών; Των ΗΠΑ και του Τραμπ. Μια πολεμοκάπηλη πολιτική για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των πολυεθνικών που φορτώνεται στις πλάτες των εργατών μέσα από τη συνέχιση της κούρσας των εξοπλισμών, ενώ τα κράτη τρέχουν γύρω από τις γεωτρήσεις να κατοχυρώσουν τον στρατηγικό έλεγχο της περιοχής. Και ενώ από την μια εμφανίζονται πολέμιοι του Ερντογάν, από την άλλη εφαρμόζουν και επιχαίρουν για τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας που εξακολουθεί να πνίγει πρόσφυγες στο Αιγαίο, μια πολιτική κλειστών συνόρων που επιπλέον τροφοδοτεί την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη.    

Απέναντι σε αυτήν την “ομοψυχία” έχουμε να δυναμώσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη των εργατών και τους αγώνες της εργατικής τάξης κόντρα στις επιθέσεις, επιμένοντας στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για πλήρη διαγραφή του χρέους, κρατικοποίηση των τραπεζών, έξοδο από την ΕΕ και εργατικό έλεγχο. Πρόκειται για λύσεις που αφορούν το σήμερα και όχι ένα μακρινό μέλλον. Για παράδειγμα, η εργατική αντικαπιταλιστική εναλλακτική στις προκλήσεις των τραπεζιτών που θέλουν να προχωρήσουν άμεσα σε απολύσεις στις τράπεζες είναι η κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και ο εργατικός έλεγχος που θα σημάνει ότι τα κόκκινα δάνεια δεν θα τα φορτωθούν οι φτωχοί αλλά θα διαγραφούν. Να παλέψουμε για την κατάργηση της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας απαιτώντας να ανοίξουν τα σύνορα – αυτή είναι η απάντηση στους πνιγμούς των προσφυγόπουλων στο Αιγαίο.

Μπορούμε να πάμε με αισιοδοξία στη μάχη των εκλογών αλλά το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα δεν θα κάνει από μόνο του τη διαφορά. Χρειάζεται η αντικαπιταλιστική αριστερά να κινηθεί στην κατεύθυνση του να βρει τρόπους να κερδίσει τον κόσμο που δεν αποδέχεται τα ξεπουλήματα του ΣΥΡΙΖΑ. Η εμπειρία της κοινής δράσης με τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων, κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, κόσμο της Ανοιχτής Πόλης, του ΚΚΕ, της Λαϊκής Ενότητας, στο δήμο της Αθήνας σήμανε δύναμη σε μια σειρά από μέτωπα -όπως πχ της δράσης ενάντια στην Χρυσή Αυγή με αποφάσεις στο δημοτικό και στα κοινοτικά συμβούλια να κλείσουν τα γραφεία τους. Η κοινή δράση μεταφράστηκε και σε εκλογικό δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, όπου έγινε με συνέπεια. 

Χρειάζεται να αντλήσουμε συμπεράσματα από την επιτυχία των εκλογικών αποτελεσμάτων μας στο δήμο της Αθήνας, αλλά και του Πειραιά και της Νίκαιας. Ήταν κατεβάσματα που έστειλαν το μήνυμα ότι αν η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι ανοιχτή, ενωτική, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να γίνει ο πόλος έλξης για τον κόσμο της αντίστασης. Το ότι η Ανταρσία στις Γειτονιές της Αθήνας πήρε 6800 ψήφους και 3,35% στα κοινοτικά συμβούλια του δήμου Αθήνας είναι ένα παράδειγμα του πως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να πετύχει ποσοστά που να την βάλουν στη Βουλή. Και αυτό δεν γίνεται με καταγγελίες και εξορκισμούς, γίνεται με σοβαρή πολιτική συζήτηση πάνω στη στρατηγική, πράγμα το οποίο μπορείς να κάνεις μόνο αν είσαι μέσα σε κοινούς αγώνες κερδίζοντας μαζικά αυτά τα ακροατήρια.

Τις μέρες που έχουμε μπροστά μας μέχρι τις 7 Ιούλη χρειάζεται να αναδείξουμε αυτή τη δυναμική. Ψηφίζοντας ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δυναμώνουμε το εργατικό κίνημα, δυναμώνουμε τους αγώνες της επόμενης μέρας, χτίζουμε την αντικαπιταλιστική εναλλακτική στην χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ για να φράξουμε το δρόμο στην απειλή των Μητσοτάκηδων και της ακροδεξιάς.