Πόπη Χριστοδουλίδου, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Μαχητική και ανυποχώρητη αγωνίστρια, «πρύτανης» του ναυτιλιακού ρεπορτάζ, που βγάζει τη γλώσσα στα αφεντικά και τα τσιράκια τους – έτσι γνωρίσαμε την Πόπη Χριστοδουλίδου οι συνάδελφοί της στον «άγριο» κλάδο των ΜΜΕ. Πρώην μέλος στα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και του ΕΔΟΕΑΠ, μέσα από τις γραμμές της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή, τιμά τώρα με την παρουσία της το ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τις εκλογές της 7^ης Ιουλίου. Και με τη συνέντευξή της στο ΠΡΙΝ αποδεικνύει πως η φλόγα του αγώνα είναι ζωντανή.

Συνέντευξη στην Ματίνα Παπαχριστούδη

Στις εκλογές της 7^ης Ιουλίου, είσαι υποψήφια με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Γιατί με την αντικαπιταλιστική Αριστερά και με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Γιατί η τάξη μου, η βαθιά μαχητική εργατική μου συνείδηση, η πεποίθηση πως τίποτα δεν χάνεται όσο είμαστε  παρόντες και όρθιοι στο δρόμο της σύγκρουσης, του ανατρεπτικού αγώνα και της υπεράσπισης των λαϊκών εργατικών δίκαιων αιτημάτων δείχνουν μόνο ένα δρόμο. Αυτόν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρωτοστατεί στους αγώνες του ελληνικού λαού, απαντώντας πως δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όταν οι εργατικοί, οι κοινωνικοί, οι λαϊκοί αγώνες απευθύνουν το κάλεσμα τους για την ανατροπή και την πανστρατιά για τον ίδιο τον Άνθρωπο.

Είναι της μόδας σήμερα η λογική «δεν μπορεί να υπάρξει ανατροπή και ριζική αλλαγή, ας περιοριστούμε στα φτιασιδώματα και ας κάνουμε ό,τι μπορούμε». Συμφωνείς με αυτή;

Η λογική αυτή βολεύει τους καπιταλιστές, τους «διορισμένους» από αυτούς διαχειριστές της εξουσίας και το αντιδημοκρατικό και υποκριτικό σύστημα, που θέλει τον λαό απελπισμένο και κλεισμένο μέσα στα προβλήματά του, να σκύβει το κεφάλι και να μην αντιδρά. Χτυπάμε γροθιά στον τοίχο και απαντάμε πως υπάρχει δυνατότητα για ρήξη, όταν βγαίνεις στους δρόμους κρατώντας το χέρι των συντρόφων σου, χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να υπάρχει καμιά περίπτωση να υποταχθείς. Κοιτάζεις μόνο ψηλά στον ήλιο και  τους ανατρέπεις σε όλα τα επίπεδα!

Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό πως υπάρχει μοιρολατρία στην κοινωνία. Υπάρχει όμως και άλλος δρόμος; Μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση αυτή και πώς κατά τη γνώμη σου;

Έχει μεγάλη σημασία να συζητάμε με τον κόσμο στο εργοστάσιο, στο λιμάνι, στο πανεπιστήμιο, στα στέκια της νεολαίας, των συνταξιούχων, των εργαζομένων, των ανέργων και κυρίως όλων των συμπολιτών μας, που τους «τσάκισαν» τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα. Και μέσα από τον διάλογο να τους εμψυχώνουμε και να τους πείθουμε πως όλα είναι στο χέρι του λαού. Και ο λαός πάντα είναι έτοιμος για την μεγάλη ρήξη. Χρειάζεται συνεχής και εντατικός καθημερινός αγώνας για να καταφέρουμε να πεισθούν όλο και περισσότεροι πως μόνο ανυπάκουος, ανυπότακτος και ανατρεπτικός θα γίνεις μέρος του μεγάλου λαϊκού μετώπου. Του μετώπου που κερδίζει μάχες με κοινωνική αλληλεγγύη και γκρέμισμα των συνθηκών αδικίας, που μας επιβλήθηκαν. Ενάντια στον φόβο υψώνουμε τις γροθιές μας. Αλάνθαστη αγωνιστική απάντηση.

Ο κομμουνισμός δεν πέθανε και καθήκον όλων μας είναι να αγωνιστούμε, γιατί πράγματι ελπίδα υπάρχει μέσα από την κομμουνιστική προοπτική και μόνο

Έχει ηττηθεί και πεθάνει οριστικά ο κομμουνισμός ή το φάντασμά του κυνηγά ακόμη το κεφάλαιο και τους αστούς; Βρίσκεται η ελπίδα σε μια νέα κομμουνιστική προοπτική; 

Είναι μεγάλη η συζήτηση αυτή για να εξαντληθεί μέσα σε μία ολιγόλογη απάντηση. Ο κομμουνισμός δεν πέθανε και καθήκον όλων μας είναι να αγωνιστούμε, γιατί πράγματι ελπίδα υπάρχει μέσα από την κομμουνιστική προοπτική και μόνο. Για τον κόσμο συνολικά και τον άνθρωπο ειδικότερα, για τους πολλούς αλλά και για το κάθε άτομο ξεχωριστά.

Είναι γνωστή η παρέμβασή σου και οι αγώνες σου στο μεγάλο λιμάνι; Τι γίνεται τώρα εκεί, με τις ιδιωτικοποιήσεις και τις επενδύσεις, με την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας;

Επενδύσεις όπως αυτή της Cosco – που την υπέγραψαν αυτοί οι ίδιοι …αριστεροί οι οποίοι επί κυβέρνησης Καραμανλή και με Κεφαλογιάννη υπουργό Ναυτιλίας, «έτρωγαν» κατά πρόσωπο τα χημικά των ΜΑΤ έξω από τον ΟΛΠ στις διαδηλώσεις, φωνάζοντας «Όχι» – σημαίνουν καταλήστευση του εγχώριου πλούτου, συνθήκες εργασίας απάνθρωπες, άδικες και με καταστρατήγηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Σημαίνουν κλειστό λιμάνι για τους πολίτες (τους αποδόθηκε μόνο η έκταση των Λιπασμάτων, μετά από αγώνες), ενώ είναι μεγάλος και ορατός κίνδυνος να χαθεί και η Πειραϊκή και όλο τελικά το θαλάσσιο μέτωπο. Η δήθεν ανάπτυξη που μας τάζουν και μας πουλάνε σημαίνει οι κάτοικοι να μην έχουν πρόσβαση στη θάλασσα, το περιβάλλον να επιβαρύνεται συνεχώς και το «έγκλημα» να είναι διαρκές, με νέες και αλλεπάλληλες επιθέσεις επάνω στα κεφάλια του λαού. Μιλούν για θέσεις εργασίας και η ανεργία στον ναυτεργατικό κλάδο, στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος και γενικότερα στην Πρώτη και Δεύτερη Περιφέρεια του Πειραιά, συνεχώς αυξάνεται. Αυτό είναι το «βρόμικο» παραμύθι  των κεφαλαιοκρατών και των υπηρετών τους στις θέσεις εξουσίας, προκειμένου να πλανέψουν τον λαό. Μόνο με αγωνιστικές, επαναστατικές, μαχητικές δράσεις και κάλεσμα του λαού να ενωθεί με όλους όσους αντιστέκονται υπάρχει ελπίδα για ανατροπή.

Και στα ΜΜΕ; Στο χώρο σας, υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από τη μαυρίλα που καταγράφηκε και στις πρόσφατες εκλογές της ΕΣΗΕΑ; 

Εμείς δεν ξεχωρίζουμε από τον λαό και τους εργάτες. Θέλουμε να είμαστε και είμαστε παρόντες στους αγώνες μαζί με όλους τους εργαζόμενους. Όμως, πρέπει να «σπάσουμε» τα κεφάλια μας. Πιστεύω για τον κλάδο των εργαζομένων στα ΜΜΕ αυτό που έγραψε ο  μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης: «Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα. Πολλά κεφάλια θα σπάσουν. Μα κάποια στιγμή θα σπάσουν  και τα σίδερα…».