Τελικά, παρά την προσπάθεια τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ να το αποφύγουν, την τελευταία εβδομάδα πριν την κάλπη της 7^ης του Ιούλη, το πραγματικό πρόγραμμα της άρχουσας τάξης ήλθε στην επιφάνεια.

Λεηλασία προς χάριν των τραπεζών του αποθεματικού «μαξιλαριού ρευστότητας» που δημιουργήθηκε με την τελευταία δόση του τρίτου μνημονιακού δανείου, λεηλασία της λαϊκής κατοικίας με παράδοση των κόκκινων δανείων στα κοράκια του χρηματιστηρίου με εγγύηση του δημοσίου, λεηλασία της κοινωνικής ασφάλισης με την παράδοση των επικουρικών συντάξεων στους κερδοσκόπους των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, λεηλασία των ΔΕΚΟ που έχουν απομείνει ξεκινώντας από την χρεωκοπημένη –λόγω μνημονιακών μέτρων- ΔΕΗ, λεηλασία των ελεύθερων χώρων με κατάργηση ακόμα και των πενιχρών περιβαλλοντολογικών και πολιτιστικών εγγυήσεων που κατόρθωσε να επιβάλλει ο αγώνας της Ένωσης Ελλήνων Αρχαιολόγων στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας δηλώνουν κυνικά και προκλητικά, ότι θα επιβάλλουν αυτό το πρόγραμμα μαζί με μια γερή δόση ρεβανσισμού, τιμωρώντας τον εργαζόμενο λαό που τόλμησε να το αμφισβητήσει κλονίζοντας την πολιτική σταθερότητα του συστήματος με τους αγώνες του, ενάντια σε όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας.

Απέναντί τους έχουν έναν χαμερπή Τσακαλώτο να υπερασπίζεται το τρίτο μνημόνιο σαν την επιτομή της επιτυχημένης φιλολαϊκής διαχείρισης. Έχουν ένα Τσίπρα που έσπασε το εμπάργκο στον Σκάϊ, σε μια καταφανή προσπάθεια να δείξει ότι επιθυμεί διακαώς την συνεργασία με το σύνολο των βαρόνων του αστισμού και είναι γι’ αυτό διατεθειμένος να ανεχτεί όλη την αλητεία που χαρακτηρίζει την «δημοσιογραφία» των συστημικών ΜΜΕ. Έχουν, με λίγα λόγια, έναν ΣΥΡΙΖΑ που ούτε μπορεί, ούτε θέλει να αποτελέσει ανάχωμα στον επερχόμενο ρεβανσισμό της Δεξιάς.

Πως θα μπορούσε όμως να είναι αλλιώς, όταν το τρίτο μνημόνιο, που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ με την στήριξη της ΝΔ και του ΚΙΝΑΛ, ολοκλήρωσε την μνημονιακή επίθεση που αναπτύχθηκε μέσα από τα δύο μνημόνια που προηγήθηκαν;

Το ζήτημα των κόκκινων δανείων είναι σε αυτό αποκαλυπτικό. Η αλήθεια είναι ότι το τραπεζικό σύστημα –το «κυκλοφορικό σύστημα» κάθε καπιταλιστικής οικονομίας- κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με έμφραγμα, λόγω του μεγάλου αριθμού μη εξυπηρετούμενων (κόκκινων) δανείων. Αυτός είναι και ο λόγος που το φθινόπωρο του 2018 είχε σημειωθεί ένα ράλι κατάρρευσης των τραπεζικών μετοχών, δίνοντας και το σήμα ότι ο ελληνικός καπιταλισμός στο σύνολο του είναι σοβαρά άρρωστος. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ συμφωνούν απόλυτα πως η λύση είναι η παράδοση των κόκκινων δανείων στις διάφορες εισπρακτικές εταιρείες –τιτλοποίηση δανείων το λένε στην δική τους γλώσσα- με εγγύηση από το δημόσιο των κερδών που αυτά τα κοράκια υπολογίζουν ότι θα έχουν. 

Η ΝΔ προτείνει η εγγύηση να προέλθει από το «αποθεματικό μαξιλάρι» και την προσφυγή σε προληπτική πιστοληπτική γραμμή από την ΕΚΤ –και φυσικά νέο μνημόνιο- για την στήριξη του δανεισμού του δημοσίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει όχι, γιατί το «μαξιλάρι» θα είναι εγγύηση για τα τοκογλυφικά μνημονιακά δάνεια, και άρα οι εγγυήσεις για τα κόκκινα δάνεια θα προέλθουν από νέο δανεισμό από τις χρηματαγορές. Όμως αυτός ο νέος δανεισμός θα αυξήσει τουλάχιστον κατά 10% το δημόσιο χρέος, θα αυξήσει άρα και τα επιτόκια δανεισμού και θα οδηγήσει –λόγω δυσκολίας εξασφάλισης ρευστότητας- στην πιστοληπτική γραμμή της ΕΚΤ και στο νέο μνημόνιο από άλλο δρόμο. Η σύγκρουση Παπαδημητρίου-Τσακαλώτου λοιπόν είναι απολύτως παραπλανητική.

Το ίδιο ισχύει και για την σύγκρουση γύρω από το ασφαλιστικό, όπου οι νόμοι Κουτρουμάνη (2010) και Κατρούγκαλου (2016) εισήγαγαν την λεγόμενη «νοητή κεφαλαιοποίηση» (σύνταξη με βάση το ύψος των εισφορών όλου του εργασιακού βίου και όχι με βάση το ύψος των μισθών της τελευταίας πενταετίας) ανοίγοντας τον δρόμο για την παράδοση των εισφορών και των συντάξεων στην αληθινή κεφαλαιοποίηση του τζόγου των χρηματιστηρίων.

Το ίδιο ισχύει και για την ΔΕΗ, που η υποχρεωτική επιδότηση των κερδών των ιδιωτικών εταιρειών από την ίδια την ΔΕΗ, και η υποχρεωτική απόσυρση της, τόσο από τις ΑΠΕ όσο και την λιγνιτική παραγωγή, που νομοθέτησαν και τα τρία μνημόνια, οδήγησαν στην κατάρρευση και το άνοιγμα της δυνατότητας για ιδιωτικοποίηση της εταιρείας.

Απέναντι σε αυτήν πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι παύση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους. Χρειαζόμαστε κρατικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μετόχων και με εργατικό έλεγχο της Διοίκησης τους, διαγραφή των χρεών των λαϊκών στεγαστικών δανείων και των δανείων των αυτοαπασχολούμενων και μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων.

Χρειαζόμαστε κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση των μετόχων, όλων των ιδιωτικών εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, -τόσο ΑΠΕ όσο και καύσης άνθρακα και υδρογονανθράκων- και ενσωμάτωση τους σε μία ενιαία αποκλειστικά δημόσια ΔΕΗ με εργατικό έλεγχο στην Διοίκηση της.

Χρειαζόμαστε αποκλειστικά δημόσιο αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο ασφαλιστικό σύστημα με εργατικό έλεγχο, χρηματοδοτούμενο αποκλειστικά από τους εργοδότες και το δημόσιο, κρατικοποιώντας χωρίς αποζημίωση κάθε ιδιωτική επιχείρηση που δεν συμμορφώνεται με τις υποχρεώσεις της.

Χρειαζόμαστε δημόσιους χώρους πρασίνου και για αυτό πρέπει να αποτρέψουμε την υλοποίηση της επένδυσης του Λάτση στο Ελληνικό, παραδίδοντας το στο Δημόσιο με λαϊκή αυτοδιαχείριση.

Χρειαζόμαστε μια αριστερά που θα θέλει να οργανώσει τον αγώνα και την άμεση κινητοποίηση της εργατικής τάξης και του εργαζόμενου λαού ώστε να επιβάλλουμε τους παραπάνω στόχους.

Άρα χρειαζόμαστε μια αριστερά που το πρόγραμμα της να στοχεύει στην άμεση μεταφορά εισοδήματος, πλούτου και εξουσίας από τους καπιταλιστές στον εργαζόμενο λαό. Ένα πρόγραμμα που μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαθέτει.

Και αυτό πρέπει να είναι το μοναδικό κριτήριο της χρήσιμης ψήφου στις εκλογές της 7^ης του Ιούλη.

Παντελής Αυθίνος

Μέλος της ΤΕ Καλλιθέας και του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Υποψήφιος Βουλευτής στην Β3 Εκλογική Περιφέρεια Νότιου Τομέα Αθηνών.