Τρόμος και σφαγή, αυτή είναι η πραγματικότητα της τουρκικής εισβολής στη βόρεια Συρία. Κόσμος που φεύγει κυνηγημένος, κάποιοι για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια. Οικογένειες που εγκαταλείπουν την ελάχιστη σταθερότητα για να κινηθούν προς το άγνωστο. Φεύγουν για να γλυτώσουν από έναν στρατό που βομβαρδίζει, με τον κίνδυνο να πέσουν πάνω σε κάποιον άλλο στρατό. 

 

Ο τρόμος είναι κομμάτι της πολεμικής τακτικής. Όσο περισσότερο γίνεται γνωστό ότι ο τουρκικός και τα συνεργαζόμενα με αυτόν αραβικά σώματα εκτελούν στη μέση του δρόμου όποιον συναντάνε, ρίχνουν όλμους κατά οικισμών, νοσοκομείων, καταυλισμών, τόσο πιο γρήγορα ο απλός κόσμος τρέχει να ξεφύγει, να αναζητήσει προστασία. Ο τουρκικός στρατός ισχυρίζεται πως έχει ήδη σκοτώσει εκατοντάδες μαχητές του κουρδικού αντάρτικου. Η κουρδική ηγεσία λέει πως πρόκειται για προπαγανδιστικά ψέματα. 

 

Το σίγουρο είναι ότι τα τουρκικά βομβαρδιστικά σάρωσαν από τις πρώτες μέρες της εισβολής τις πόλεις στη μεθόριο και ακολούθησαν τα τανκς. Μέχρι και 100 χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να φύγουν χωρίς καμιά προετοιμασία. Οι εικόνες από την δολοφονία της κούρδισσας πολιτικού Χεβρίν Χαλάφ συγκλόνισαν τους πάντες. Μια από τις πολιτοφυλακές που συνεργάζονται με τον τουρκικό στρατό έσυρε τη Χαλάφ έξω από το αυτοκίνητό της και τη δολοφόνησε επί τόπου, καθώς ο κόσμος έφευγε να ξεφύγει από τους βομβαρδισμούς. Αυτή είναι η βαρβαρότητα που ζει όλος ο κόσμος που ψάχνει διαφυγή. Οι συριακές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταγγέλλουν βομβαρδισμούς ασθενοφόρων, δημοσιογραφικών αποστολών, όλμους χωρίς κανέναν στρατιωτικό στόχο παρά μόνο να προκαλέσουν μαζικό πόνο και πανικό, και απειθάρχητη, εκδικητική βία κατά πάντων.

 

Κόσμος παγιδευμένος

 

Και αυτό που πιθανώς ακολουθεί τώρα είναι να βρεθεί κι άλλος κόσμος παγιδευμένος ανάμεσα σε αντιμέτωπα πυρά. Η κουρδική ηγεσία προχώρησε σε “στρατιωτική συμφωνία”, όπως την αποκαλεί, με το καθεστώς του Άσαντ και εμμέσως με τη Ρωσία. Ο στρατός του Άσαντ κατευθύνεται προς τη μεθόριο και διεξάγεται αγώνας δρόμου για το ποιος θα καταφέρει να καταλάβει πρώτος τις πόλεις που εγκαταλείπουν οι “Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις”. Τον ανταγωνισμό ανάμεσα στην τουρκική εισβολή και την δίψα του Άσαντ να δείξει ότι μπορεί να ξαναελέγχει ολόκληρη την επικράτεια την πληρώνουν ήδη τα χωριά που πρώτα βομβαρδίζονται και μετά “απελευθερώνονται”. Η Ρωσία δηλώνει ότι θα κοιτάζει με προσοχή για να… μην ξεπεράσει κανείς τα όρια.

 

Ο Ερντογάν και οι στρατηγοί του δεν είναι οι μόνοι εγκληματίες. Οι υποκριτές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του υπόλοιπου Δυτικού Κόσμου, όσα ψεύτικα δάκρυα κι αν χύνουν, όσο κι αν καλούν σε “αυτοσυγκράτηση”, είναι συνένοχοι. Η σφαγή στη Συρία δεν ξεκίνησε χθες. Η Τουρκία έχει αναγγείλει την εισβολή της στην Συρία εδώ και τουλάχιστον ένα χρόνο. Και τώρα οι κυβερνήσεις της ΕΕ δηλώνουν ότι θα σκεφτούν αν θα επιβάλουν κυρώσεις και εμπάργκο στους εξοπλισμούς. Ούτε σε αυτό δεν συμφωνούν προφανώς. 

 

Όλη η πολιτική προετοιμασία του Ερντογάν βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό και στη ρατσιστική εκστρατεία της ΕΕ. Τα στρατόπεδα που ο Ερντογάν έστησε στη μεθόριο με τη Συρία, μαντρώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, είναι κομμάτι της “συνετής” πολιτικής να μείνουν οι πρόσφυγες όσο μακρύτερα γίνεται από τα ευρωπαϊκά σύνορα. Η ΕΕ που στήνει στρατόπεδα στη Λιβύη, που πνίγει παιδιά στη Μεσόγειο, χειροκροτούσε και ενίσχυε τον Ερντογάν. Η Μόρια του Μητσοτάκη που δεν θέλει η Ελλάδα να γίνει “φιλικός υποδοχέας για τους κατατρεγμένους” είναι η άλλη έξοδος του ίδιου μαύρου και ματοβαμμένου τούνελ που φτάνει μέχρι το Μανμπίτζ.

 

Δεν εισέβαλε πρώτη φορά η Τουρκία στη Συρία. Πέρσι όταν έκανε την εισβολή στο Αφρίν, στα βορειοδυτικά, η ΕΕ δήλωνε πάλι την ανησυχία της, αλλά αναγνώριζε τα συμφέροντα και τις ανάγκες “ασφαλείας” της Τουρκίας. Είναι τόσο υποκριτές οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που καταγγέλλουν τον Τραμπ ότι πρόδωσε τους Κούρδους, αλλά είναι οι ίδιοι που συνεχίζουν στις περισσότερες χώρες να έχουν το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (PKK) στη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων. Έκαναν ότι δεν έβλεπαν όταν οι φυλακές της Τουρκίας γέμιζαν με αγωνιστές και στελέχη των κουρδικών οργανώσεων.

 

“Ευκαιρίες”

 

Όταν η Ρωσία και η Τουρκία μοίραζαν μεταξύ τους τις ζώνες επιρροής δυτικά του Ευφράτη, οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έβλεπαν “ευκαιρίες σταθεροποίησης”. Στην πρώτη τούρκικη εισβολή, το 2016, ευρωπαϊκές χώρες έδιναν την υποστήριξή τους. Οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, εξίσου υποκριτές, που τότε κυβερνούσαν έστελναν τις πρώτες απειλές στους Κούρδους ότι θα τους εγκαταλείψουν αν δεν αφήσουν την Τουρκία να κινηθεί όπως θέλει από την άλλη μεριά του ποταμιού. Τώρα κι αυτοί καταγγέλλουν τον “προδότη” Τραμπ.

 

Ένα σημαντικό κομμάτι όλης αυτής της υποκρισίας, πέρα από τους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς, έχει να κάνει με το ρατσισμό και την ισλαμοφοβία. Κι αυτό πρέπει να το λάβει υπόψη της η Αριστερά, για να μην αναπαράγει όλη την επίσημη προπαγάνδα, νομίζοντας ότι έτσι υποστηρίζει τους Κούρδους. Ξαφνικά, όλη η προσοχή των διεθνών ΜΜΕ πέφτει πάνω στις φυλακές και στα στρατόπεδα όπου κρατούνται μέλη του ISIS, και επιχειρείται νέο κύμα υστερίας για τους τρομοκράτες που θα απελευθερωθούν λόγω του νέου πολέμου. Δεν δίνουν δεκάρα για τους νεκρούς, ούτε για τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. 

 

Η αποσταθεροποίηση στη Συρία δεν ήρθε από το ISIS. Το ISIS είναι ένα από τα αποτελέσματα της διάλυσης δυο ολόκληρων χωρών, της Συρίας και του Ιράκ από πολέμους εδώ και 15 χρόνια. Όσο για τα στρατόπεδα που είχαν υπό τον έλεγχό τους οι κουρδικές δυνάμεις (και μέσω αυτών οι ΗΠΑ) δεν είναι γεμάτα τρομοκράτες, όπως θέλει η ευρωπαϊκή προπαγάνδα. Είναι τόσο απάνθρωποι, που μιλώντας για εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο που ζει σε αντίσκηνα στις πιο άθλιες συνθήκες, όταν δεν μπορούν να πουν “ISIS”, λένε “οικογένειες, γυναίκες, παιδιά και συγγενείς μαχητών του ISIS”. Το κουρδικό κίνημα έχει τη συμπαράστασή μας επειδή παλεύει για αυτοδιάθεση, και αυτή τη στιγμή επειδή ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται αντιμέτωπος με τα τανκς. Όχι γιατί η κουρδική ηγεσία έκανε το δεσμοφύλακα στρατοπέδων για τις μεγάλες δυνάμεις.

 

Υποκρισία

 

Σ’ αυτή την υποκρισία επικεφαλής μπαίνει το Ισραήλ που κι αυτό καταγγέλλει την “προδοσία” του Τραμπ. Το πιο επιθετικό και ρατσιστικό αποικιακό κράτος έχει το θράσος να πλασάρεται ως υπερασπιστής της κουρδικής αυτοδιάθεσης. Αυτό που στην πραγματικότητα τρέμει το Ισραήλ είναι ότι η απώλεια της αμερικάνικης ηγεμονίας στην περιοχή κινδυνεύει να το αφήσει χωρίς προστάτη και πως ο σιωνισμός μπορεί κάποια στιγμή να βιώσει “προδοσία” μεγαλύτερη κι από αυτή που βιώνουν σήμερα οι Κούρδοι.

 

Για τους από κάτω, η υποχώρηση της αμερικάνικης ηγεμονίας είναι κάλεσμα για δράση. Στη διαλυμένη Συρία μπαίνουν τώρα όλες οι ύαινες της περιοχής για να αρπάξουν το κομμάτι τους, όχι μόνο η Τουρκία και η Ρωσία, αλλά και το ίδιο το καθεστώς του Άσαντ που επανέρχεται. Ο δρόμος της συνεργασίας με τους ιμπεριαλιστές οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε προδοσίες. Ο δρόμος της εξέγερσης από τα κάτω και της επανάστασης ξανανοίγει από την Αλγερία ως το Ιράν. Αυτός είναι ο δρόμος και για τη Συρία.

 

Το δικό μας καθήκον είναι να σταματήσουμε τους “δικούς μας” υποκριτές που συμμετέχουν στη σφαγή και κλείνουν τα σύνορα. Όποιος θέλει να βοηθήσει σε αυτή την προσπάθεια παλεύει ενάντια στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, για να σταματήσουν εδώ και τώρα οι κούρσες των εξοπλισμών και οι ανταγωνισμοί για το φυσικό αέριο στη Μεσόγειο. Αλληλεγγύη στο κουρδικό κίνημα - να βγουν τώρα οι κουρδικές οργανώσεις από τις λίστες των “τρομοκρατών”. Και πάνω απ’όλα να ανοίξουν τα σύνορα, όλοι οι πρόσφυγες, καινούργιοι και παλιοί, είναι καλοδεχούμενοι. Οι κατατρεγμένοι δεν είναι εργαλείο για τις μοιρασιές των από πάνω, είναι δύναμη για τους αγώνες όλων μας.