Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κόσμος της αντιπολίτευσης: …Περιμένετε στο ακουστικό σας

 

του Κώστα Πίττα από την Εργατική Αλληλεγγύη, 12/02/2020, No 1409

 

Φωτιά έχουν πάρει από την προηγούμενη βδομάδα οι διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των προετοιμασιών για το συνέδριο το Μάη. Αλλεπάλληλες συνεδριάσεις –με ρυθμούς που κάνουν δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος που δεν ανήκει στα ψηλά κλιμάκια της κομματικής ηγεσίας το ποιο όργανο συνεδριάζει, πότε και με ποιο θέμα. Στις 5/2 συνεδρίασε η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και ακολούθησε το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα γίνει η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, στις 22 Φλεβάρη θα πραγματοποιηθεί κεντρική πολιτική εκδήλωση με ομιλητή τον Τσίπρα, αμέσως μετά θα συνέλθει η Κεντρική Επιτροπή Οργανωτικής Ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και …έπεται συνέχεια. 

 

Και φυσικά, παράλληλα με τις κομματικές διαδικασίες, έχει ανοίξει και μια ολόκληρη φιλολογία στα ΜΜΕ για την πορεία ‘ανασυγκρότησης’ και ‘διεύρυνσης’ που υποσχέθηκε ο Τσίπρας μετά την εκλογική ήττα του περασμένου Ιούλη, για την προοπτική μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ‘μεγάλη προοδευτική παράταξη’, για την πιθανότητα ‘πασοκοποίησής’ του (στον απόηχο, μάλιστα, της συνάντησης Φλαμπουράρη-Γείτονα), για αντιπαραθέσεις και διαφωνίες στο εσωτερικό του, για ‘συμβουλευτικό’ δημοψήφισμα σχετικά με νέο όνομα κλπ κλπ. 

 

Στην πραγματικότητα, αυτές οι διαδικασίες και η αντίστοιχη φιλολογία αντανακλούν ένα πολιτικό ζήτημα και αυτό είναι το πόσο δεξιά έχει πάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι διεργασίες ‘ανασυγκρότησης’, ‘μετασχηματισμού’ κλπ δεν γίνονται στο κενό. Γίνονται καθώς το κόμμα της ‘πρώτης φοράς Αριστερά’ έχει παραιτηθεί από το να κάνει αριστερή αντιπολίτευση απέναντι στη χειρότερη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. Την ώρα που  εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι και νεολαία, ανάμεσά τους και το 31% που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλη, δίνουν σκληρές μάχες ενάντια στις οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές επιθέσεις της Νέας Δημοκρατίας όλους αυτούς τους οκτώ μήνες, δεν βρίσκουν καμία στήριξη από το κόμμα της ‘αξιωματικής αντιπολίτευσης’ στην πράξη –και συχνά ούτε στα λόγια.  

 

Κι αυτό συμβαίνει σε όλα τα μέτωπα που ανοίγουν αυτές οι επιθέσεις. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Στην κλιμάκωση των ιδιωτικοποιήσεων, όπως πχ του Ελληνικού ή της ΔΕΗ, η απάντηση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στους Γεωργιάδηδες ήταν ότι «εμείς πρώτοι τις βάλαμε σε ένα δρόμο». Η αντιπαράθεση στην καταστροφή του ασφαλιστικού συστήματος από τον Βρούτση περιορίζεται στο ότι «αρκούσε ο δικός μας νόμος Κατρούγκαλου». Οι πρόσφυγες διαδηλώνουν ενάντια στις δολοφονικές Μόριες και τους ρατσιστικούς εγκλεισμούς σε νέα στρατόπεδα-φυλακές, αλλά αυτό που έχει να ψέξει την κυβέρνηση ο Τσίπρας είναι ότι «τώρα καταλάβατε πόσο πολύπλοκο είναι το προσφυγικό ζήτημα». Στην εξωτερική πολιτική διεκδικεί τα εύσημα ότι αυτός αναβάθμισε το ρόλο του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή με τους ‘άξονες’ με το σφαγέα Νετανιάχου και το δικτάτορα Σίσι, και τη σύσφιξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ του Τραμπ. Ακόμα χειρότερα, στην ελληνοτουρκική διαμάχη για τις ΑΟΖ, ο Τσίπρας φτάνει στο σημείο να κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ ότι δεν αξιοποιεί τις υποσχέσεις της ΕΕ για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία και να προειδοποιεί ότι μπορεί να έρθει η ώρα των ελληνικών φρεγατών! Και βέβαια, ούτε λέξη για την περιβαλλοντική καταστροφή από τις εξορύξεις των υδρογονανθράκων και τις συμβάσεις με τις πολυεθνικές που υπέγραψε ο ίδιος σαν κυβέρνηση. Ο κατάλογος τέτοιων (μη) αντιπολιτευτικών παρεμβάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι μακρύς.

 

Είναι φυσιολογικό επακόλουθο όταν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει μια τόσο δεξιά πολιτική, να μην κάνει τίποτα για να στηρίξει και πολύ περισσότερο να οργανώσει τις μάχες του κόσμου –και του ‘δικού του’ κόσμου– που παλεύει ενάντια σε αυτές ακριβώς τις επιθέσεις.

 

Πολιτική ουσία

 

Γι’ αυτό, η συζήτηση για τη διαδικασία ‘πασοκοποίησης’ δεν είναι αφηρημένη ούτε περιορίζεται στα ‘τυπικά’ όρια συνεργασιών που προβάλλουν τα ‘διαφωνούντα’ στελέχη του κόμματος. Είναι θέμα πολιτικής ουσίας: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάει ήδη τόσο δεξιά όσο το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη (για να μην πούμε του Βενιζέλου).

 

Αυτή η δεξιά πολιτική καθρεφτίζεται και στην κομματική μετεξέλιξη που συντελείται οργανωτικά. Ούτε εδώ η κουβέντα είναι αφηρημένη. Μπορεί ο Τσίπρας να βάζει στόχους να ‘γραφτούν’ στο κόμμα δεκάδες χιλιάδες μέλη που τα καλεί «να πάρουν το ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους», να αναφέρεται σε «πλατιές δημοκρατικές διαδικασίες» με δημοψηφίσματα κλπ, αλλά η πραγματικότητα άλλα λέει. Λέει ότι τα απλά κομματικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ τα έχει γραμμένα στα παλιότερα των υποδημάτων του. 

 

Επειδή όλες τις κωλοτούμπες, όταν ήταν κυβέρνηση, δεν τις έκαναν τα απλά κομματικά μέλη και οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Τσίπρας με την παρέα του στην ηγεσία του κόμματος. Επειδή το μαζικό ΟΧΙ τον Ιούλη του 2015 το ανέτρεψε με καινούργιο Μνημόνιο μέσα σε ένα βράδυ. Επειδή ποτέ δεν ρώτησε τα μέλη αν θέλουν κι αυτά να σφίξουν το χέρι του Νετανιάχου, ούτε αν τους αρέσει η ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες. Ούτε, βέβαια, για το τσεκούρι του ασφαλιστικού από το νόμο Κατρούγκαλου. Όπως και δεν ρώτησε ποτέ τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και το 31% του κόσμου που τον ψήφισε τον Ιούλη ελπίζοντας ότι δεν θα έχει τον Μητσοτάκη πάνω στο κεφάλι του –ή έστω ότι θα έχει μια αριστερή στήριξη ενάντια στη κυβέρνηση της ΝΔ– αν συμφωνούν με την υποτονική ως ανύπαρκτη αντιπολίτευσή του.

 

Τι αξία, λοιπόν, έχουν τώρα οι δηλώσεις ότι τα μέλη «θα πάρουν το ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους»; Μήπως όση αξία έχει η οργάνωση «διεθνούς συνεδρίου αποτίμησης της κυβερνητικής θητείας» στις 3-4 Απριλίου; Ή «η διεξαγωγή συμβουλευτικού δημοψηφίσματος» στις 5-6 Απριλίου; (που παρεμπιπτόντως, το περιεχόμενό του …θα αποφασιστεί στην επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής).

 

Η πραγματικότητα είναι ότι όπως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έχει πολιτικά τερματίσει το κοντέρ προς τα δεξιά, έτσι έχει τερματίσει οργανωτικά το κοντέρ αντιδημοκρατικά. Ή, για να παραφράσουμε ένα παλιό ποδοσφαιρικό ανέκδοτο: η χάραξη πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με δεκάδες συνεδριάσεις οργάνων, δημοψηφίσματα, ημερίδες, συνέδρια και …στο τέλος κερδίζει ο Τσίπρας.

 

Η απάντηση, τόσο στη δεξιά πολιτική, όσο και στην αντιδημοκρατική κατηφόρα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να έρθει από τον Τσακαλώτο και τους 53+, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη ή την επιστολή 21 βουλευτών του που «εκφράζουν επιφυλάξεις (!)». Όπως δεν μπόρεσε να σταματήσει τον Τσίπρα και ο Λαφαζάνης το 2015, που σε τελευταία ανάλυση ήταν και πιο αριστερός από τα παραπάνω ‘διαφωνούντα στελέχη’ και είχε και το έλεγχο του 30% της Κεντρικής Επιτροπής τότε. Η απάντηση βρίσκεται έξω από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ρεφορμιστική αριστερά που σαν αντιπολίτευση προσπαθεί να καλλιεργεί ένα ψεύτικο ρεαλισμό που οδηγεί στην αδράνεια. Αλλά, όπως γράφουμε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του ΣΕΚ ‘Σοσιαλισμός από τα Κάτω’:

 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να παίξει [ακόμα και] αυτόν το ρόλο. Μεγάλα κομμάτια της εργατικής τάξης έχουν ζωντανή την εμπειρία για το τι σήμαινε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και πόσο δεξιά στρέφεται η πολιτική του όχι μόνο όταν ήταν στα υπουργεία, αλλά και τώρα που είναι αντιπολίτευση. Το βάρος πέφτει στην επαναστατική αριστερά να καλύψει τις ανάγκες του κόσμου που παλεύει, να δώσει στήριξη και συντονισμό στις απεργίες, οργάνωση και πολιτική υποστήριξη στο αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, διεθνιστικές απαντήσεις ενάντια στην πολεμική απειλή, εναλλακτική συνολική στρατηγική για το δρόμο προς τη νίκη».