Ο Γιάννης Σηφακάκης και ο Αντώνης Δραγανίγος μιλούν στην Εργατική Αλληλεγγύη για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στις νέες προκλήσεις. Οι συνεντεύξεις στην Εργατική Αλληλεγγύη συνεχίζονται...

 

 

Είναι η ώρα για δυνατή ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Ο Γιάννης Σηφακάκης από την ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη, Εργατική Αλληλεγγύη, 24/06/2020, No 1427

 

Μια εξέγερση έχει απλώθεί στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Τζ.Φλόιντ και εμπνέει εκατομμύρια αγωνιστές κι αγωνίστριες σε όλο τον κόσμο. Πως βλέπεις αυτή την εξέλιξη;

 

Η έκρηξη που συγκλονίζει τις ΗΠΑ κοντά ένα μήνα, στέλνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: οι εξεγέρσεις των εργατών και της νεολαίας είναι στην ημερήσια διάταξη, η συσσωρευμένη οργή ξεσπάει και μπορεί να σαρώσει το σύστημα που σπέρνει πανδημίες και θάνατο για τους φτωχούς, διακρίσεις, καταστολή και περιβαλλοντική καταστροφή.  

 

Το 2019 είδαμε εκατομμύρια ανθρώπους να ξεσηκώνονται και να διαδηλώνουν στο Σουδάν και την Αλγερία, στο Εκουαδόρ και την Χιλή, στο Λίβανο και το Ιράκ, στο Χονγκ Κονγκ και την Ινδία. Η πανδημία του κορονοϊού μπορεί να φρέναρε προσωρινά αυτό το κύμα, αλλά δεν το σταμάτησε. Η κυρίαρχη τάξη νόμιζε ότι θα καταφέρει να ελέγξει τις αντιδράσεις με την καραντίνα, την απειλή της κρίσης που επιδεινώνεται ραγδαία, αλλά και με τον ρατσισμό που χρησιμοποιεί συστηματικά σαν εργαλείο για να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει την οργή του κόσμου. 

 

Έπεσε έξω! Το κίνημα επιστρέφει ακόμα πιο ριζοσπαστικοποιημένο και η φωτιά της έκρηξης φτάνει πλέον στην καρδιά του καπιταλισμού, κάνοντας τον άλλοτε ...«πανίσχυρο» Τραμπ να τρέχει να κρυφτεί στα λαγούμια του Λευκού Οίκου για να γλιτώσει. Και από την Αμερική αντηχεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου κόντρα στους κάθε λογής Τραμπ που μας κυβερνάνε. 

 

Το χαρτί του ρατσισμού καίγεται όχι μόνο στους δρόμους της Νέας Υόρκης αλλά και στο Παρίσι που οι υγειονομικοί διαδηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, όπως έκαναν και τα Κίτρινα Γιλέκα την περασμένη χρονιά, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο, στην Αθήνα, παντού. Η έμπνευση από το κίνημα Black Lives Matter βγάζει στο δρόμο χιλιάδες και χιλιάδες στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών κόντρα στην Ευρώπη φρούριο και τη ρατσιστική πολιτική της ΝΔ, τις εξώσεις, τις απελάσεις και τις δολοφονίες  στα σύνορα. 

 

Η μεγαλειώδης διαδήλωση αλληλεγγύης στην εξέγερση στις ΗΠΑ που κάλεσε στις 3 Ιούνη η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με άλλες δυνάμεις της μαχόμενη αριστεράς, έδωσε την ευκαιρία να εκφραστεί αυτή η διάθεση κι εδώ. Είναι καθήκον μας να οργανώσουμε τη συνέχεια.

 

Η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι “μας έσωσε” από τον κορονοϊό και την ίδια στιγμή εξαπολύει επιθέσεις απέναντι στην εργατική τάξη. Ποιές είναι οι απαντήσεις που παίρνει και ποιός είναι ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς σε αυτές;

 

Πίσω από τα παραμύθια της κυβερνητικής προπαγάνδας για «κυριαρχία του Μητσοτάκη», για πετυχημένη αντιμετώπιση τόσο του κορονοϊού όσο και της οικονομικής κρίσης, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η οικονομία δεν παίρνει μπρος, όσες «διευκολύνσεις» και να παρέχει η κυβέρνηση στους Βασιλάκηδες, τις τουριστικές επιχειρήσεις και όλα τα λαμόγια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που το μόνο που τους νοιάζει είναι τα κέρδη τους, ρισκάροντας έναν δεύτερο γύρο πανδημίας και τις ζωές μας. 

 

Πολιτικά, έναν χρόνο μετά την εκλογική της νίκη, η ΝΔ βρίσκεται πολιορκημένη από την οργή και τους αγώνες ενός εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι της Υγείας άνοιξαν το δρόμο με την απεργία στις 7 Απρίλη, κλιμάκωσαν ακόμα περισσότερο με την συγκλονιστική απεργία στις 16 Ιούνη και συνεχίζουν, οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό – τουρισμό παίρνουν τη σκυτάλη και μαζί οι εκπαιδευτικοί, οι εργάτες της Τέχνης, οι εργαζόμενοι στους Δήμους, στην ΕΥΔΑΠ και τις ΔΕΚΟ. Μια σειρά χώροι και κλάδοι βγαίνουν στον αγώνα ενάντια στις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις μειώσεις των μισθών. 

 

Σε αυτές τις συνθήκες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να παίξει μεγαλύτερο ρόλο. Να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις της τις απεργίες και τις εργατικές αντιστάσεις. Ενωτικά και αιχμηρά, οργανώνοντας από τα κάτω και βάζοντας πίεση σε όλες τις ηγεσίες να κινηθούν. Το παράδειγμα του Συντονιστικού των Νοσοκομείων δείχνει τον τρόπο που αυτό γίνεται πράξη και μπορεί να γενικευτεί σε όλους τους χώρους. Αποφεύγοντας τον σεχταρισμό και τις διασπαστικές πρωτοβουλίες, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορούν να συσπειρώνουν όλο τον κόσμο που θέλει να παλέψει.

 

Αυτό ισχύει και για το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα, όπου χάρη στην ΚΕΕΡΦΑ έχουμε παίξει πρωτοπόρο ρόλο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να σταθεί στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών, στον κοινό αγώνα για να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για άσυλο, στέγη και χαρτιά σε όλους. Να αντισταθεί στον εθνικισμό και την απειλή του πολέμου, την καταστολή και τη λεηλασία της φύσης, μαζί με τους χιλιάδες που βγαίνουν στο δρόμο.

 

Ποιά είναι τα επόμενα βήματα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

 

Πολλοί αγωνιστές που συγκρούονται με την κυβέρνηση και γυρνάνε την πλάτη στην «υπεύθυνη αντιπολίτευση» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν μεγαλύτερη εκτίμηση σήμερα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ που την κρίσιμη περίοδο της καραντίνας υπεράσπισε έμπρακτα το δικαίωμα στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση κόντρα στις κυβερνητικές απαγορεύσεις, απορρίπτοντας τις λογικές «θα λογαριαστούμε μετά». Σε όλον αυτόν τον κόσμο χρειάζεται να ανοιχτεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

 

Η εκδήλωση που οργανώνει στις 6 Ιούλη στο Πεδίον του Άρεως είναι ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. 

 

Σε στιγμές σαν τις σημερινές που ολόκληρος ο κόσμος είναι σε αναβρασμό, αποκτάει ξεχωριστή σημασία η συζήτηση για την προοπτική. Και η αντικαπιταλιστική/επαναστατική αριστερά είναι η δύναμη που μπορεί να προβάλει καθαρά δύο πολύ βασικές αιχμές. 

 

Πρώτον, την ανάγκη σύνδεσης του νέου κινήματος με την απεργιακή δύναμη της εργατικής τάξης. Βλέπουμε ήδη να γίνεται αυτό πράξη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς. Δίπλα στους εξεγερμένους για την δολοφονία του Τζορτζ Φλόϊντ στις ΗΠΑ απεργούν οι οδηγοί των λεωφορείων, οι νοσοκομειακοί, οι λιμενεργάτες. Και αυτό δίνει έμπνευση για να γενικεύονται αυτές οι συνδέσεις και στις υπόλοιπες χώρες. 

 

Και δεύτερον, την ανάγκη για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης εδώ και τώρα, σαν την μόνη ρεαλιστική λύση απέναντι στις κυβερνητικές επιθέσεις και την βαρβαρότητα του συστήματος που βυθίζεται στη χειρότερη κρίση του. Διαγραφή του χρέους για να βρούμε λεφτά για τα δημόσια νοσοκομεία, τα σχολεία και τις δημοτικές υπηρεσίες. Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο και όχι νέα «πακέτα διάσωσης» στις τράπεζες, στις αεροπορικές εταιρείες, στις ιδιωτικές κλινικές, στα ξενοδοχεία και κάθε μεγάλη επιχείρηση που ζητάει κυβερνητική επιδότηση για να σωθεί. Ρήξη με την ΕΕ που κλονίζεται από  τους ανταγωνισμούς των κρατών μελών της καθώς η κρίση χοντραίνει. Ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη, όχι για να περιοριστούμε στη διαχείριση του συστήματος από μια κυβέρνηση σαν του ΣΥΡΙΖΑ, που οδηγεί σε συμβιβασμούς και ήττες, αλλά για να ανοίξουμε την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της εργατικής επανάστασης. 

 

Έχουμε να ξεπεράσουμε υπαρκτές αδυναμίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντιλήψεις και πρακτικές που αναπαράγουν τον σεχταρισμό και την εσωστρέφεια και κοστίζουν χαμένες ευκαιρίες. Σημαία μας δεν μπορεί να είναι οι καταγγελίες προς την υπόλοιπη Αριστερά, ακόμα και στο εσωτερικό του μετώπου μας, αλλά οι πρωτοβουλίες που συσπειρώνουν τον κόσμο που θέλει να παλέψει και έχουν στόχο να τραβάνε μπροστά όλη την Αριστερά. 

 

Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι πιο δυνατή και έμπειρη από τον Μάη του ’68. Αυτό σημαίνει μεγαλύτερες δυνατότητες αλλά και ευθύνες πάνω μας. Στο χέρι μας είναι να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις!

 

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στις νέες προκλήσεις

 

Ο Αντώνης Δραγανίγος, μέλος της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη. Εργατική Αλληλεγγύη, 17/06/2020, No 1426

 

Βλέπουμε την έκρηξη που απλώνεται διεθνώς με αφετηρία τις ΗΠΑ. Πώς σχολιάζεις αυτήν τη νέα εξέλιξη;

H έκρηξη στις ΗΠΑ και διεθνώς αποτελεί μια πηγή ελπίδας, αισιοδοξίας και έμπνευσης για όλους μας. Δείχνει ότι η ιστορία δεν τελείωσε και οι «εξεγέρσεις δεν είναι εκτός του κλίματος». Σίγουρα ο πυροδότης, το γεγονός μιας στυγνής και εν ψυχρώ δολοφονίας, θα αρκούσε από μόνο του να πυροδοτήσει το μεγάλο αυτό κίνημα. Εντούτοις η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ ήταν η σπίθα που έβαλε φωτιά στον κάμπο. Η μόνιμη ρατσιστική και συνολικά κρατική βία, η φτώχεια, οι τεράστιες αντιθέσεις, η ακροδεξιά πολιτική του Τραμπ. Μια κοινωνία βαθιά διχασμένη, με το στρατόπεδο της αστικής τάξης και του κράτους της που σε συμμαχία με τη συντηρητική, αστική και θρησκόληπτη Αμερική ήταν σε επίθεση και «ξαφνικά» βρίσκεται μπροστά σε ένα υπέροχο κύμα εξεγέρσεων.

 

Όμως πέρα από την «ανάσα» που μας δίνει το κίνημα πρέπει να δούμε και ορισμένα αξιοσημείωτα πολιτικά στοιχεία.

 

Πρώτον η εξέγερση αυτή συμπυκνώνει τις εμπειρίες, την «πολιτική γνώση» και τα υποκείμενα που γεννήθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια στα μεγάλα κινήματα που ξέσπασαν στις ΗΠΑ. Οι υπερασπιστές του «Βlack Lives Matter», με το ρεύμα της ανεξάρτητης εργατικής δράσης, του Οccupy, των αντιρατσιστικών αγώνων κλπ δρουν και παλεύουν μαζί, κατανοούν ότι το κάθε ένα από αυτά έχουν έναν κοινό εχθρό, τείνουν να ξεπεράσουν τη «μερικότητά τους» και να «συντεθούν» σε μια ενιαία δράση και στην αναζήτηση μιας διαφορετικής προοπτικής.

 

Σε αυτήν την υπαρκτή δυνατότητα δεν μπορεί να ανταποκριθεί η λεγόμενη «αριστερή πτέρυγα» των δημοκρατικών, ούτε στην πιο αριστερή εκδοχή της, αυτή του Σάντερς. Η κατάρρευση της «δημοκρατικής αστικής πτέρυγας» και του ρεφορμισμού δεν είναι τυχαία. Έχει να κάνει με το ότι όλες οι αντιθέσεις μέσα από τις οποίες ξεσπούν μεγάλα κινήματα είναι άρρηκτα δεμένες με τη δομική κρίση του καπιταλισμού και με τη βασική του αντίθεση. Έτσι η αναζήτηση μιας βαθύτερης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής προοπτικής είναι μονόδρομος.

 

Αυτό είναι το καθήκον σε άρρηκτη σύνδεση φυσικά με τον κόσμο που παλεύει. Μια νέα επαναστατική ελπίδα είναι λοιπόν εφικτή!

 

Από τους υγειονομικούς και τους εκπαιδευτικούς μέχρι τους εργάτες τέχνης και το περιβάλλον, μια σειρά κινητοποιήσεις εξελίσσονται και σε εγχώριο επίπεδο την τελευταία περίοδο. Ποια είναι η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στηρίζει ανεπιφύλακτα όλες αυτές τις κινητοποιήσεις. Σε αντίθεση με το κλίμα ηττοπάθειας και μειωμένων προσδοκιών που υπάρχει σε πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, βλέπουμε και πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν θα κάτσουν με «σταυρωμένα τα χέρια» να δουν τις ζωές τους να καταστρέφονται. Οι σημερινές εστίες αγώνα στην εργατική τάξη, στα μεγάλα περιβαλλοντικά κινήματα, στην νεολαία κλπ μπορούν και πρέπει να γενικευτούν. Πάνω σε αυτή την βάση επιδιώκουμε την κοινωνική και προγραμματική ανασυγκρότηση και ενίσχυση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 

Πώς αντιμετώπισε η αντικαπιταλιστική αριστερά την κρίση του κορονοϊού;

 

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πάλεψε από την πρώτη στιγμή αποκαλύπτοντας τις πολιτικές επιδιώξεις που ξεδιπλώθηκαν με αφορμή και στο όνομα της πανδημίας. Αποκάλυψε την κυβερνητική υποκρισία, όταν από την μια έπαιρνε κατασταλτικά μέτρα και από την άλλη άφηνε να συνεχίζονται οι άθλιες συνθήκες σε χώρους δουλειάς, στρατόπεδα και προσφυγικά camps. Έδωσε τη μάχη σε όφελος της δημόσιας Υγείας ενάντια στην κυβερνητική πολιτική που φρόντισε να ενισχύει την ιδιωτική Υγεία ρίχνοντας φυσικά όλο το βάρος της υγειονομικής κρίσης στο δημόσιο σύστημα. Δρώντας με υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα αντιταχθήκαμε στην λογική της υποταγής του «μένουμε σπίτι», και την παραπλήσιά του «θα λογαριαστούμε μετά».

 

Ταυτόχρονα προσπαθήσαμε να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα από αυτήν την πανδημία. Γιατί πράγματι, η κρίση αυτή ανέδειξε τα βαθύτερα όρια και τις αντιφάσεις του καπιταλισμού. Όρια που αφορούν την καταστροφή της φύσης και τις συνθήκες γέννησης και διάδοσης της πανδημίας, την κατάρρευση των δημόσιων συστημάτων Υγείας, την κατεύθυνση της έρευνας, την προσπάθεια των κυρίαρχων τάξεων να φορτώσει τα βάρη της επιταχυνόμενης οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων.

 

Μια νέα οικονομική κρίση ακολουθεί μετά το lockdown. Ποια είναι τα καθήκοντα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μπροστά σε αυτήν την κρίση; 

 

Μια που η παρούσα καθολική κρίση συμπυκνώνει και αναδεικνύει τα βαθύτερα όρια και αντιφάσεις του καπιταλισμού, η αντικαπιταλιστική αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει κατ’αρχήν να κάνουν ένα μεγάλο βήμα προγραμματικής ανασυγκρότησης.

 

Να συνεισφέρουν σε ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει τα ζητήματα της πάλης ενάντια στο νέο, πολύ πιο αντιδραστικό καθεστώς εκμετάλλευσης που δημιουργείται με καταλύτη τα «κεκτημένα του κεφαλαίου» στην περίοδο του κορονοιού, το περιβάλλον και την υπεράσπισή του, το καθεστώς της ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, καθώς η τελευταία περίοδος έδειξε την ανάγκη των δημόσιων αγαθών που μπορούν να προστατευτούν μόνο με ένα εκτεταμένο πρόγραμμα εθνικοποιήσεων με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Τέλος, το ζήτημα της ρήξης με τα διεθνή στηρίγματα του κεφαλαίου, καθώς η μεν ΕΕ επιδιώκει, πάντα στο όνομα της αντιμετώπισης της πανδημίας, το φόρτωμα των κρατών με δυσθεώρητα δάνεια, που γρήγορα θα οδηγήσουν σε πανευρωπαικά μνημόνια, ενώ με την συμμετοχή στο ΝΑΤΟ η χώρα μας εμπλέκεται ακόμα βαθύτερα στις αντιδραστικές εκστρατείες του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και την εξοπλιστική κούρσα ξοδεύοντας άνω των 5 δις ευρώ τον χρόνο για πολεμικές δαπάνες.

 

Παράλληλα η αντικαπιταλιστική αριστερά χρειάζεται να μπει μπροστά στους αγώνες που είναι σε εξέλιξη και θα ενταθούν. Χτίζοντας συντονισμούς μάχης σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων και συνδικαλιστών, κέντρα αγώνα και πρωτοβουλιών στο εργατικό κίνημα. Η ΓΣΕΕ την περίοδο αυτή «έμεινε σπίτι» προπαγανδίζοντας την κυβερνητική γραμμή ότι η «κρίση μας αφορά όλους». Δεν έχουμε λοιπόν, για μια ακόμα φορά να περιμένουμε κάτι από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό.

 

Αυτές οι δύο προϋποθέσεις θα μας φέρουν σε επαφή με ζωντανά κοινωνικά ρεύματα που θέλουν να παλέψουν ενάντια στο σημερινό καπιταλισμό και αναζητούν μια συνολικά διαφορετική προοπτική. Και τέτοια ρεύματα υπάρχουν κυρίως μέσα στον μαχόμενο κόσμο. Με αυτόν τον κόσμο πρέπει να έρθει σε επαφή και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν θέλει να «ξαναγεννηθεί» μέσα σε μια ζωντανή κοινωνική κίνηση.

 

Για να γίνει όμως αυτό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να αλλάξει ριζικά. Δεν μπορεί να το κάνει όπως είναι σήμερα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να μετασχηματιστεί η ίδια αφήνοντας πίσω την λογική του «αθροίσματος οργανώσεων», της υποτίμησης της βάσης της και του ανένταχτου δυναμικού της, των διαφορετικών πρακτικών μέσα στο κίνημα και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις χωρίς καν προσπάθεια επικοινωνίας και συνεννόησης, τις αντισυντροφικές πρακτικές που φτάνουν στα όρια βίαιων συμπεριφορών από ορισμένες συνιστώσες της.

 

Τελειώνοντας με αυτές τις αντιλήψεις και πρακτικές, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορέσει να συμβάλει σε εκείνο το κλίμα γόνιμης πολιτικής και θεωρητικής αναζήτησης, μάχιμης και ενωτικής αγωνιστικής συμπόρευσης, συσπείρωσης δυνάμεων στην κατεύθυνση του αντικαπιταλιστικού μετώπου / πόλου, που έχει το κίνημα. Σαν ΝΑΡ παλεύουμε σε αυτή την ελπιδοφόρα κατεύθυνση.