Δηλώσεις των σ. Σκούφογλου, Βαφειάδου, Συλαϊδή, Μπλάνα και Διαβολάκη στην Εργατική Αλληλεγγύη για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ 

 

Μάνος Σκούφογλου 

ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Οι αγώνες της περιόδου της καπιταλιστικής κρίσης δημιούργησαν εκρηκτικές καταστάσεις σε όλο τον κόσμο. Εργατικοί αγώνες, εξεγέρσεις, κινήματα πλατειών, κλόνισαν σοβαρά το πολιτικό σύστημα πολλών καπιταλιστικών κρατών και αμφισβήτησαν την ηγεμονία των αστικών τάξεων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, έλειψε ο πολιτικός φορέας που θα μπορούσε να οδηγήσει το κίνημα σε μια ριζικά διαφορετική λύση –έλειψαν τα επαναστατικά κόμματα. Έτσι, είδαμε να επωφελούνται είτε αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις, είτε παλιά και νέα ρεφορμιστικά κόμματα, που, από τους Podemos μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, αφιέρωσαν τις δυνάμεις τους σε μια προσπάθεια σταθεροποίησης του καπιταλισμού.

 

Στην Ελλάδα, οι αγώνες μέχρι το 2012 υπήρξαν διεθνές σημείο αναφοράς. Υπήρξε κι εδώ το έλλειμμα μιας μαζικής και συνειδητής επαναστατικής δύναμης, ωστόσο υπήρξε και μια από τις σημαντικότερες προσπάθειες να το υπερβούμε: η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Φέρνοντας μαζί δυνάμεις από διαφορετική μήτρα, αλλά με κοινό την αφοσίωση στους αγώνες και την ανεξαρτησία από το κράτος, το κεφάλαιο και τον ρεφορμισμό, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπήρξε μια μεγάλη κατάκτηση κι ένα εγχείρημα αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης με διεθνή εμβέλεια. Έκανε την αντικαπιταλιστική αριστερά γνωστή σε όλη τη χώρα. Κι έδειξε στην πράξη πόσο σημαντική είναι η ύπαρξη μιας αριστεράς που δεν δεσμεύεται από τον πολιτικό πραγματισμό του συστήματος.

 

Όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γεννήθηκε με προβλήματα που βαθμιαία την έφεραν στο όριο της επιβίωσης. Προβλήματα πολιτικής κουλτούρας: άνευ αρχών ανταγωνισμοί, υποτίμηση όσων δεν προέρχονταν από οργανώσεις, άρνηση να ληφθούν στοιχειώδη μέτρα αναβάθμισης, όπως κοινό έντυπο, γραφεία, κοινό φεστιβάλ. Προβλήματα δημοκρατίας: παραλυμένες διαδικασίες, μέλη-φαντάσματα που ψηφίζουν μόνο στις συνδιασκέψεις, υπερπροβολή των μεγαλύτερων οργανώσεων. Κυρίως, όμως, πολιτικά προβλήματα. Δυσκολία να γίνει κατανοητή η λογική του ενιαίου μετώπου, που σημαίνει κοινή δράση και ώσμωση με όλα τα ρεύματα του κινήματος στον δρόμο, αλλά πολιτική ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Προβλήματα σεκταρισμού και διάσπασης στους αγώνες. Διαρκής ανακύκλωση της λογικής για ένα ευρύτερο αριστερό μέτωπο, όπου οι αντικαπιταλιστές θα είναι μαζί με τον λεγόμενο αγωνιστικό ρεφορμισμό, χάνοντας την ανεξαρτησία τους.

 

Αυτή η λογική μας οδήγησε στην ανεπιτυχή συνεργασία με το πατριωτικό ρεφορμιστικό Σχέδιο Β, στις διαδοχικές προτάσεις πολιτικής και εκλογικής συνεργασίας με τη ΛΑΕ των πρώην υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ ή με άλλες θολές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, στη διάσπαση μιας μερίδας για να πάει στη ΛΑΕ, στις ιδεοληπτικές προσπάθειες συνεργασίας με υποτιθέμενα αγωνιστικά κομμάτια του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά οδήγησαν στην τραγική εικόνα της διάσπασης των υποψηφιοτήτων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις περσινές δημοτικές εκλογές, για την οποία δεν έγινε καν αυτοκριτική. Αυτά επισημαίνει εδώ και χρόνια η Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική.

 

Παρόλα αυτά, μέσα στην κρίση του κορονοϊού, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέβαλαν όσο κανένας άλλος χώρος στο να μείνει ζωντανή η ταξική πάλη. Στα δύσκολα, πάντα φαίνεται η χρησιμότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Ας μην χαίρονται τα ρεφορμιστικά ρεύματα για την κρίση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί δεν μπορούν να την αντικαταστήσουν. Ας μην ελπίζει καμία δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ότι θα επωφεληθεί αν διαλυθεί το εγχείρημα. Προλαβαίνουμε να σώσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Θα δείξει. Το σίγουρο όμως είναι ότι προλαβαίνουμε, μπορούμε και υποχρεούμαστε να σώσουμε το σχέδιο για μια ενωμένη, ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά.

 

 

Αντωνία Βαφειάδου

ΕΚΚΕ, ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Αν κάτι ανέδειξε η κρίση, είναι η ανάγκη του κόσμου να πάμε αλλιώς. Αυτό αποτυπώνεται στις γεμάτες κόσμο (για τις δεδομένες συνθήκες) εκδηλώσεις, στις συνεχείς μαζικές και ζωντανές πορείες, στις πλατείες. Γιατί ο καπιταλισμός προκαλεί ασφυξία στους από κάτω. Από τις καταπιεσμένες μειονότητες και τους άλλους περιθωριοποιημένους της αμερικανικής κοινωνίας μέχρι τους αντάρτες της Ινδίας και των Φιλιππίνων· από τους κολασμένους των ελληνικών χοτ-σποτ μέχρι τους ντελιβεράδες και τους σερβιτόρους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους· όλοι βιώνουν με κάποιο τρόπο τις συνέπειες μιας ζωής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.

 

Συνέπειες ιδιαίτερα αισθητές στις ειδικές συνθήκες μιας μικρής περιφερειακής χώρας του ευρωπαϊκού νότου, όπως η Ελλάδα, με τη συνεχιζόμενη συστηματική καταστροφή της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής, τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις σε κάθε βασικό τομέα (Υγεία, Παιδεία, εργασία, δημοκρατικά δικαιώματα), που εντάθηκαν με πρόφαση και όχημα την κρίση. Απόδειξη, ότι ενώ η κυβέρνηση επέβαλε στο λαό ακραία μέτρα εγκλεισμού και οικονομικής παράλυσης, ξεπερνώντας το όριο μεταξύ προστασίας της δημόσιας υγείας και υπέρμετρης καταστολής, την ίδια στιγμή ο κρατικός μηχανισμός λειτουργούσε ρολόι, με τεράστια παραγωγή ΠΝΠ, για τόσα νομοσχέδια όσα πολλά χρόνια εργατικών κινητοποιήσεων δεν είχαν επιτρέψει να περάσουν. Συνεχίστηκε έτσι η πολιτική του Μνημονίου Διαρκείας, όπως εφαρμόστηκε και από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

 

Σ’ αυτήν τη μάχη, εκτός από τις παραδοσιακές κρατικές μεθόδους καταστολής (αστυνομική βία, διώξεις, αυθαίρετα πρόστιμα κ.λπ.), είχαμε να αντιμετωπίσουμε και τον αναβαθμισμένο ρόλο των «μέσων ενημέρωσης», στα οποία η κυβέρνηση έριξε εξαρχής βάρος, σκορπώντας αφειδώς χρήμα για να εξασφαλίσει τη σιωπή και τη συνενοχή τους, ενώ δεν ξόδευε δεκάρα για την ενίσχυση του ΕΣΥ και των χιλιάδων νέων ανέργων.

 

Αντίστοιχα σήμερα, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δώσει 24 δις από το Ταμείο Ανάκαμψης της ΕΕ (αν και όταν θα έρθουν) επιχορηγώντας τους επιχειρηματίες, δηλαδή εφαρμόζοντας νέα μνημόνια για τον κόσμο της εργασίας. Για τα αφεντικά επιδοτήσεις, για τους εργαζόμενους 20% μείωση, ελαστικές σχέσεις εργασίας, απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις στους ΟΤΑ, στη ΔΕΗ, στο νερό…

 

Στη σημερινή συγκυρία η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να παίξει το δικό της ρόλο· προωθώντας το μεταβατικό της πρόγραμμα, δένοντάς το με τους αγώνες της περιόδου, αλλά και εμπλουτίζοντάς το, αντλώντας από την πείρα της ταξικής πάλης και λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, ανέργων, υποαπασχολούμενων και επισφαλώς εργαζόμενων, της νεολαίας, των προσφύγων και μεταναστών, των αστέγων και των φτωχομεσαίων αγροτών.

 

Είναι ώρα να χτίσουμε ένα κοινό αγωνιστικό απεργιακό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ, με συντονισμό όλων των ταξικών σωματείων που αποδεσμεύονται από λογικές του προσκυνημένου συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει να γίνει όχι μόνο στήριγμα των αγώνων, μα και η σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά στον κάμπο, δρώντας ως πολιτική δύναμη και όχι με τη λογική ακτιβιστικής οργάνωσης, ως ενιαίο σύνολο και όχι σαν συγκόλληση οργανώσεων και ανθρώπων. Προϋπόθεση: να ξεπεράσει το τέλμα της προηγούμενης περιόδου μέσα από μια διαδικασία σε βάθος κριτικής–αυτοκριτικής που θα ενώνει και δεν θα διασπά, όχι με λογική εσωστρέφειας και ενδοσκόπησης, αλλά με ειλικρινή διάθεση να απευθύνεται στους αγωνιστές και στο κίνημα συνολικά.

 

Χρειαζόμαστε μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών, όπου οι αποφάσεις της πλειοψηφίας θα γίνονται σεβαστές, όπως και οι απόψεις της μειοψηφίας· που θα μπορεί μέσα από τις δικές της διαδικασίες να μετουσιώνει σε πολιτική την πλούσια πείρα των λαϊκών αγώνων, χωρίς ηγεμονισμούς, μικροκομματισμούς και καχυποψίες που υπονομεύουν τον αγώνα μας.

 

 

 

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί πρωτοποριακή συλλογική πρωτοβουλία οργανωμένων δυνάμεων κι ανένταχτων αγωνιστών της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής αριστεράς, πρωτοβουλία ώριμη κι εντελώς επίκαιρη, καθώς ιδρύθηκε αμέσως μετά την “αστραπή” της νεανικής εξέγερσης για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, που προπορεύθηκε κι ενέπνευσε τους αγώνες ενάντια στις μνημονιακές επιθέσεις λίγο αργότερα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωταγωνίστησε σε κάθε μάχη εργατικης αντίστασης, ενάντια στις κυβερνήσεις των μνημονίων και τις επιθέσεις των αφεντικών, ενάντια στη ραγδαία αυξανόμενη απειλή φασισμού-ρατσισμού, ιδιαίτερα στην περιοχή μας στην πάλη κατά του πολέμου και του ιμπεριαλισμού, για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και στα ανάλογα κινήματα που ξέσπασαν σε όλο τον κόσμο.

 

Η σύγχρονη κρίση ποτέ δεν ξεπεράστηκε, “κουκουλώθηκε” με τις πολιτικές των μνημονίων, φεσώνοντας την ήδη χρεωκοπημένη χώρα και τους εργαζόμενους με δυσθεώρατα νέα χρέη, μέσα από μια πρωτοφανή κοινωνική και πολιτική κρίση, ενώ διαρκώς διογκώνεται η κρίση του περιβάλλοντος-κλιματος. Η απάντηση δόθηκε μαζικά σε απεργίες, στις πλατείες κ.ά δράσεις, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ  μπροστάρισα, πάλεψε για το μεγαλειώδες ΟΧΙ  - χωρίς αστερίσκους - στις 5/7/2015 και στη συνέχεια  ενάντια στην “κωλοτούμπα” του ΣΥΡΙΖΑ και τα δικά του μνημόνια... Αυτά που οδήγησαν με μαθηματική βεβαιότητα στην παλινόρθωση της Ν.Δ., μια κυβέρνηση-τέρας του Φρανκεστάιν που ενσωματώνει  γενναίες δόσεις (νεο)φιλελευθερισμού, ρατσισμού, αυταρχισμού και πολεμοκαπηλείας – ενώ η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ συχνά διαγκωνίζεται με τη κυβέρνηση για το copyright. Η υπόλοιπη κοινοβουλευτική αριστερά (ΚΚΕ και ΜΕΡΑ25) αναμασούν τις χρεοκοπημένες προσεγγίσεις (η αναγκαία ρήξη αναβάλλεται για όταν “ωριμάσουν” οι  συνθηκες – ή για το πώς θα “πεισθούν” οι ελίτ στην ΕΕ...). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει στις γραμμές που χάραξε από  την αρχή – για αποφασιστική ρήξη με κεφάλαιο, ΕΕ, ΝΑΤΟ, ρατσισμό, φασισμό, πόλεμο.

 

Πάνω σ'αυτόν τον καμβά, ήρθε η πανδημία του COVID-19, γέννημα-θρέμμα του σύγχρονου τερατώδους καπιταλισμού, φέρνωντας μια πρωτοφανή κρίση που ξεγύμνωσε ακόμη και τις πιο ανεπτυγμένες χώρες, με πρώτες τις ΗΠΑ αλλά και στην ΕΕ: “ο βασιλιάς είναι γυμνός”. Προκαλούνται άγριο βάθαιμα της κρίσης, ύφεση, ανεργία, αυταρχισμός, γεωπολιτικές συγκρούσεις. Η κυβέρνηση της ΝΔ, έντρομη μπροστά στα τεράστια κενά στο ΕΣΥ που η ίδια η πολιτική της προκάλεσε από παλιότερα αλλά και τώρα, προχώρησε σε ένα ασφυκτικό lockdown και τώρα κάνει την κωλοτούμπα δραματικής χαλάρωσης των υγειονομικών μέτρων όπως επέβαλαν οι διάφοροι Βασιλάκηδες, με τον κίνδυνο για δεύτερο, μεγαλύτερο επιδημικό κύμα να ελλοχεύει, όπως φαίνεται και παγκόσμια. Ταυτόχρονα ενισχύει τον αυταρχισμό και το ρατσισμό, υπονομεύει δικαιώματα, όπως της διαδήλωσης. Να μην περιμένουμε από τη ΝΔ να διορίσουν τις δεκάδες χιλιάδες που απαιτούνται στο ΕΣΥ, για να καλύψουν χιλιάδες εντατικές που λείπουν, ούτε να επιτάξουν τους κλινινάρχες, ούτε να σφραγίσουν με test και ιχνηλασία κάθε πιθανή πύλη εισόδου. Ούτε βέβαια να επιτάξουν τα ξενοδοχεία εξασφαλίζοντας τους εργαζόμενους, για ένα ευρύτατο πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού. Οι εργαζόμενοι σε Υγεία, Παιδεία, καλλιτεχνικά, τουρισμό, επισιτισμό έχουν κινητοποιηθεί και το τσουνάμι των κινημάτων Black Lives Matter που ξέσπασε στις ΗΠΑ κι αλλού, έρχεται και στα μέρη μας. 

 

Αυτός ο κόσμος αποδείχτηκε σάπιος με τον πιο δραματικό τρόπο, ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος και εφικτός μόνο με τους αγώνες των ίδιων των εργαζόμενων. Η εκδήλωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 6/7 πρέπει να γίνει σταθμός για να ξεκινήσουν και να κερδίσουν τέτοιοι αγώνες.

 

 

Δημήτρης Μπλάνας

Αριστερή Συσπείρωση, ΠΣΟ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Μπαίνοντας πλέον στην περίοδο μετά την καραντίνα ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εκ νέου σκληρή επίθεση από την αστική τάξη και την κυβέρνησή της που αξιοποιεί την εμφάνιση του κορονοϊού για να προωθήσει την αντιδραστική ατζέντα. Οι χιλιάδες απολύσεις εργαζομένων, με τον κλάδο του επισιτισμού και τους εποχιακούς εργαζομένους να βρίσκονται το επίκεντρο και αφορά κυρίως τη νεολαία, η εκ περιτροπής εργασία και η άρση της προστασίας της οικογένειας, οι περικοπές μισθών και η ρευστοποίηση των εργασιακών σχέσεων αποτελούν την σκληρή πραγματικότητα που εξελίσσεται στους εργασιακούς χώρους.

 

Η νέα οικονομική κρίση εξαπλώνεται σε διεθνές επίπεδο με τις ενδείξεις να προμηνύουν συνέχισή της με σοβαρά πλήγματα στην παραγωγή και το τραπεζικό σύστημα. Η υγειονομική κρίση και η αδυναμία αντιμετώπισης της εξάπλωσης του ιού παρά τα σκληρά κατασταλτικά μέτρα και τις καραντίνες που επιβλήθηκαν ειδικά από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ /ΕΕ/ Αγγλία), ήρθαν να αναδείξουν την κατάντια και τις αδυναμίες του Δυτικού πολιτισμού που αποτελεί συνέχεια και κομμάτι της ίδιας καπιταλιστικής κρίσης και αδυνατεί να προσφέρει το ελάχιστο πλέγμα προστασίας στους εργαζόμενους παρά τα υπερκέρδη που αποτυπώνονται επί χρόνια στις επιχειρήσεις του. Η αντιμετώπιση σε περιόδους κρίσεων, έτσι και τώρα, γνωστή και μονοδιάστατη. Συμπίεση και χτύπημα του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών τάξεων, αυταρχική θωράκιση στο εσωτερικό όπως οι πρόσφατες χουντικής έμπνευσης κινήσεις του Μητσοτάκη για την απαγόρευση των διαδηλώσεων ή η καταστολή στις ΗΠΑ και εξαγωγή των κρίσεων μέσω ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με πρόσφατο παράδειγμα την ένταση του πολέμου στη Λιβύη σε μία καυτή ούτως ή άλλως περιοχή.

 

Η ελληνική αστική τάξη και ο ελληνικός καπιταλισμός όχι μόνο δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα αλλά η ένταση της κρίσης αποτυπώνεται με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο λόγω και της υποτελούς θέσης του στο διεθνή καταμερισμό. Η διαδικασία αυτή αναδεικνύει τις ίδιες τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες του ελληνικού καπιταλισμού που βρίσκεται σε δυσχερή θέση τόσο σε επίπεδο των ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων που συμμετέχει, αλλά και σε επίπεδο του τοπικού ανταγωνισμού της με την τουρκική αστική τάξη. Για τη διέξοδο από την κρίση του, επιχειρεί να αποτυπώσει έναν συμβιβασμό με το τουρκικό κεφάλαιο, διαμεσολαβώντας υπέρ του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου ΗΠΑ και ΕΕ ώστε να κρατήσει για τον ίδιο ένα κομμάτι από την πίτα των ΑΟΖ διασφαλίζοντας τη μεσοπρόθεσμη αναπαραγωγή του έστω και σε υποτελή θέση. Άλλωστε και στο παρελθόν δεν έχει διστάσει προκειμένου να διαφυλάξει τη δική του αναπαραγωγή, να οδηγήσει ακόμα και σε «εθνικές ήττες» με καταστροφικές συνέπειες για τον κόσμο της εργασίας.

 

Η διαδικασία αυτή ενέχει αντικειμενικά προϋποθέσεις και δυνατότητες να δημιουργήσει κοινωνικές εκρήξεις και διαρρήξεις ακόμα και στις υφιστάμενες σταθερές κοινωνικές συμμαχίες που συγκροτούνται με την πλήρη καθοδήγηση και έλεγχο τους από την αστική τάξη. 

 

Για αυτό το λόγο η αποσταθεροποίηση του κυβερνητικού κέντρου είναι μονόδρομος για να βγει ο λαός στο προσκήνιο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συμβάλει με μειωμένη ισχύ σε σχέση με το παρελθόν αλλά υπαρκτές τις δυνατότητες σε αυτήν την κατεύθυνση. Αρκεί να μπορέσει να ξεπεράσει τις καταστροφικές επιλογές, διάσπασης των σχημάτων στις γειτονιές, εξοβελισμού της άλλης άποψης στα εργατικά σχήματα στο όνομα της πλαστής ομοφωνίας στη δράση, τον πολιτικό και κοινωνικό σεχταρισμό και τη φοβικότητα απέναντι στο κοινωνικό κίνημα και τις δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε αυτό.

 

 

Θανάσης Διαβολάκης

δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Η υγειονομική κρίση κατέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο την αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλισμού να την διαχειριστεί, προστατεύοντας στοιχειωδώς τον πληθυσμό του πλανήτη. Από τη λεηλασία της φύσης που φαίνεται να ευθύνεται για την εμφάνιση του κορονοϊού μέχρι τη διάλυση των δημόσιων συστημάτων υγείας που έστειλε στο θάνατο δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, το σύστημα δείχνει ότι είναι ιστορικά "τελειωμένο". Οι άρχουσες τάξεις σε όλο τον κόσμο προσπάθησαν να φορτώσουν τα βάρη και αυτής της κρίσης στους εργαζόμενους και την είδαν ως ευκαιρία να επιτεθούν στα δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα και τους μισθούς. 

 

Αυτά είναι που πυροδότησαν και τροφοδοτούν τις αντιστάσεις και τις εξεγέρσεις σε όλο τον πλανήτη, με πρώτο αλλά όχι μοναδικό παράδειγμα τις ΗΠΑ. Πολλά εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βγαίνουν στους δρόμους και συγκρούονται φωνάζοντας ότι σ' αυτό το σύστημα δεν μπορούν να αναπνεύσουν. Το ζήτημα μιας άλλης διαχείρισης των συλλογικών υποθέσεων, που θα θέτει σε προτεραιότητα την προστασία της φύσης και της ανθρώπινης ζωής και όχι τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών, έχει τεθεί.

 

Στη χώρα μας η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρήκε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει την αντιλαϊκή της επίθεση σε όλους τους τομείς, από τα εργασιακά και την εκπαίδευση μέχρι το περιβάλλον και τους πρόσφυγες. Παράλληλα, εκτός από τα θεσμικά δώρα, μοίρασε στους επιχειρηματίες δεκάδες εκατομμύρια που θα κληθούν να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Το δόγμα της κυβέρνησης ήταν "μείνετε σπίτι και όταν σας αφήσουμε να βγείτε θα έχουμε προλάβει να τα αλλάξουμε όλα προς το χειρότερο". Οι εργαζόμενοι όμως δεν πειθάρχησαν. Ακόμα και μέσα στην καραντίνα ήταν πολλές οι εκδηλώσεις αντίστασης με συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες ακόμα και απεργίες, παραμερίζοντας συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες αλλά και τις παραινέσεις της "υπεύθυνης" Αριστεράς που συμβούλευε "τώρα στο σπίτι, θα λογαριαστούμε μετά".

 

Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρωτοστάτησαν στην οργάνωση αυτών των αντιστάσεων. Με σεβασμό στην προστασία καθενός και του συνόλου, δεν σταματήσαμε την πολιτική δράση, δώσαμε ελπίδα στους εργαζόμενους, δείξαμε το δρόμο της διεκδίκησης. Υγειονομικοί, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στον τουρισμό-επισιτισμό, στις ΜΚΟ και πολλοί άλλοι μπήκαν στον αγώνα. Έγιναν και μεγάλες κινητοποιήσεις, Πρωτομαγιά, συγκεντρώσεις για το περιβάλλον, συμπαράσταση στην αμερικανική εξέγερση, πρόσφυγες. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το κίνημα της τελευταίας περιόδου έχει τη σφραγίδα της δικής μας προσπάθειας. Οι επιθέσεις ενάντια στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ από τα συστημικά ΜΜΕ και όχι μόνο, είναι μια καλή απόδειξη.

 

Σε αυτό το δρόμο πρέπει να συνεχίσουμε. Από τη μια οργανώνοντας τα κινήματα που ξεσπούν και θα εντείνονται καθώς μια βαθειά οικονομική κρίση ακολουθεί την πανδημία. Με πλατειά απεύθυνση σε όλα ανεξαίρετα τα κομμάτια που θέλουν να αγωνιστούν, με ενωτική παρουσία σε όλα τα κινήματα και τους χώρους, με πρωτοβουλίες συντονισμού, γενίκευσης και κλιμάκωσης των αγώνων. Από την άλλη πρέπει να ενισχύσουμε την ενιαία πολιτική παρουσία και παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ παντού. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης, που έχουμε επεξεργαστεί και πρέπει να συνεχίσουμε, μπορεί να γίνει η εναλλακτική διέξοδος των εργαζόμενων μπροστά στην πολύπλευρη κρίση του συστήματος. Δίνει τις ανατρεπτικές και μόνες εφικτές απαντήσεις που δεν μπορεί να δώσει η ρεφορμιστική Αριστερά. Φάνηκαν καθαρά οι δυνατότητες, πρέπει να τις αξιοποιήσουμε. Το κίνημα και οι εργαζόμενοι χρειάζονται μια δυνατή Αντικαπιταλιστική Αριστερά. 

 

Καλούμε όλο τον κόσμο του αγώνα στην πολιτική μας εκδήλωση να συζητήσουμε την εμπειρία και τις προοπτικές του κινήματος μας. Για να μπορούμε να αναπνέουμε ελεύθερα!

 

Θανάσης Διαβολάκης

δημοτικός σύμβουλος Πειραιά, ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ