Ισλαμοφοβία: Ρατσιστικό εργαλείο

του Νίκου Λούντου

 

Οι ρατσιστές εκμεταλλεύονται το αίμα αθώων για να προωθήσουν την ισλαμοφοβική τους προπαγάνδα. Η κυβέρνηση Μακρόν σέρνει το χορό. Έτοιμα τα είχε στα συρτάρια της τα νομοσχέδια και τα διατάγματα για να χτυπήσει ακόμη μια φορά το μουσουλμανικό πληθυσμό της χώρας, να βγάλει στην παρανομία οργανώσεις, να χτυπήσει την Αριστερά και το συνδικαλισμό. Και το έκανε με το που δολοφονήθηκε ο καθηγητής Σαμουέλ Πατί στο Παρίσι. Περιμένουν σαν όρνια κι άλλα χτυπήματα. Όταν την περασμένη βδομάδα πυροβολήθηκε Έλληνας ιερέας στη Λιόν, έτρεξαν να μιλήσουν για ισλαμική τρομοκρατία. Πλέον κρατείται σαν ύποπτος ένας ακροδεξιός πρώην καλόγερος. Σε ανακοίνωση εκκλησιαστικών παραγόντων αναφέρεται “Δυστυχώς άλλαξαν τα πράγματα”. Λένε ανοιχτά ότι θα τους βόλευε κι άλλος ένας νεκρός από “ισλαμιστές”.

 

Η ισλαμοφοβία είναι το πιο προωθημένο ιδεολογικό εργαλείο των ευρωπαίων ρατσιστών. Η μαζική αντίσταση και τα κινήματα έχουν βγάλει μια σειρά διχαστικά και ρατσιστικά εργαλεία εκτός πολιτικής νομιμοποίησης. Ποια κυβέρνηση θα τολμούσε να πει ανοιχτά ότι οι γυναίκες πρέπει να πληρώνονται λιγότερο γιατί είναι κατώτερες, ότι μια γυναίκα άνεργη δεν μετράει εξίσου με έναν άντρα γιατί η θέση της είναι στο σπίτι; Ποια κυβέρνηση μπορεί να πει ανοιχτά ότι οι ζωές των χιλιάδων μεταναστών και προσφύγων που χάνονται στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο δεν αξίζουν το ίδιο, γιατί το χρώμα τους είναι ίσως πιο σκούρο; Η αμερικάνικη αστυνομία δολοφονεί μαύρους, αλλά δεν τολμάει να πει “Οι ζωές των μαύρων δεν μετράνε”, όπως έλεγε απροκάλυπτα μέχρι πριν από 50 χρόνια. Και την ομοφοβία τους έχουν αναγκαστεί να την καταπιούν μπροστά στο μεγάλωμα του κινήματος της ΛΟΑΤΚΙ υπερηφάνειας.

 

Αλλα η ισλαμοφοβία θεωρείται ρατσισμός του σαλονιού και παραμένει στο απυρόβλητο. Όχι μόνο προσβάλλουν δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον πλανήτη, αλλά έχουν το θράσος να δηλώνουν περήφανοι και μάλιστα να παρουσιάζουν τον ρατσισμό τους με προοδευτικό περιτύλιγμα. Η επίθεση στα δικαιώματα των μουσουλμάνων στη Γαλλία σερβίρεται ως υπεράσπιση του “κοσμικού” και “ανεξίθρησκου” κράτους, σαν κληρονομιά της Γαλλικής Επανάστασης. Με την ίδια υποκρισία που οι αποικιοκράτες και οι δουλέμποροι μεταλαμπάδευαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό όταν λεηλατούσαν την Αφρική και την Αμερική, έκοβαν χέρια και πόδια και δολοφονούσαν ολόκληρους πληθυσμούς.

 

Δεν χωράει η παραμικρή υποχώρηση απέναντι σε αυτή τη ρατσιστική εκστρατεία. Η Αριστερά έχει θέση δίπλα στους καταπιεσμένους όταν δέχονται την επίθεση του κράτους. Ο Μακρόν που ανοίγει πυρ στις διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων, που στέλνει τα ΜΑΤ κατά των απεργών, δεν μετατρέπεται ξαφνικά σε προοδευτικό υπερασπιστή των δικαιωμάτων όταν οργανώνει ισλαμοφοβικές εκστρατείες.

 

Υπάρχει όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς που δεν πέφτει σε αυτή την παγίδα και υπερασπίζεται τους καταπιεσμένους ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους. Κι αυτό ενοχλεί ακόμη περισσότερο τους από πάνω. Έχουν πρόσφατα εφεύρει και μια καινούργια ταμπέλα, αυτή της “ισλαμο-αριστεράς” για να επιτεθούν στην Αριστερά που δεν σκύβει το κεφάλι. Είναι τιμή για την Αριστερά να δέχεται τέτοιες επιθέσεις. Στην εποχή του Μαρξ, τα κράτη μιλούσαν για συνωμοσίες από “Κόκκινους Εβραίους” πίσω από τις επαναστάσεις. Από την εποχή του Λένιν και στη συνέχεια, έκαναν λόγο για “εβραιο-μπολσεβίκους”. Οι φασίστες των πογκρόμ και του Ολοκαυτώματος βρήκαν μπροστά τους την Αριστερά που υπερασπίστηκε όλους τους διωκόμενους και γι’ αυτό την μίσησαν. H θέση της Αριστεράς σήμερα είναι να στέκεται δίπλα στους μετανάστες, δίπλα στους πρόσφυγες, δίπλα στα κορίτσια που θέλουν να πετάξουν από τα γαλλικά σχολεία, δίπλα στις γυναίκες στις εργατογειτονιές του Παρισιού που αναγκάζονται να πάνε για ψώνια υπό την απειλή των πολυβόλων της γαλλικής αστυνομίας.

 

Φασιστικός υπόνομος

 

Σε ένα πρόσφατο άρθρο της γαλλικής εφημερίδας Λιμπερασιόν υπενθυμίζεται ότι ο όρος “ισλαμο-αριστερά” προέρχεται από την άκρα δεξιά, αλλά εντάχθηκε στον “σοβαρό” πολιτικό λόγο από διανοούμενους σαν τον Ταγκιέφ που έγιναν ειδικοί στο να ξανασερβίρουν ιδέες από τον φασιστικό υπόνομο με ακραίο φιλελεύθερο περιτύλιγμα. Για τον Ταγκιέφ η “ισλαμο-αριστερά” εμφανίζεται με το κίνημα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση στις αρχές του αιώνα όπου “ένας συγκεκριμένος αριστερίστικος τριτοκοσμισμός βρέθηκε δίπλα δίπλα, ιδιαίτερα στις διαδηλώσεις υπέρ των Παλαιστίνιων, με ισλαμιστικά ρεύματα”.

 

Στο ίδιο άρθρο της Λιμπερασιόν, ως πολεμική ενάντια στην Αριστερά που υπερασπίζεται τους μουσουλμάνους απέναντι στην καταπίεση, αναφέρεται το έργο του Πασκάλ Μπρικνέρ. Ο Μπρικνέρ, σύμφωνα με το άρθρο, καταγγέλλει “μια συμμαχία ανάμεσα σε ακτιβιστές της Αριστεράς και ριζοσπαστικές μουσουλμανικές οργανώσεις” και βασίζει την κριτική του στο κείμενο του Κρις Χάρμαν που στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο “Ριζοσπαστικό Ισλάμ, Ιμπεριαλισμός και Αριστερά”. Όποιος διαβάσει το κείμενο του Χάρμαν (από τις εκδόσεις του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου) θα καταλάβει πρώτα από όλα ότι οι επιθέσεις είναι γεμάτες ψέματα. Δεν προτείνεται κανενός είδους συμμαχία με… τον ισλαμισμό.

 

Αυτό που κάνει ο Χάρμαν ανάμεσα σε άλλα είναι αυτό που αποφεύγουν με μανία να κάνουν οι προπαγανδιστές της ισλαμοφοβίας. Κι αυτό είναι να εξετάσει τις πολλαπλές πραγματικότητες που υπάρχουν πίσω από μια λέξη-σκούπα, όπως είναι το Ισλάμ ή αντίστοιχα και ο Χριστιανισμός. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία παγκόσμιας εμβέλειας και έχει τόσες εκφάνσεις όσες και οι διαφορετικές χώρες, εποχές, γλώσσες, κοινωνικές τάξεις και κατηγορίες τις οποίες διατρέχει. Το “πολιτικό ισλάμ” είναι ένα διαφορετικό φαινόμενο που επίσης έχει ένα τεράστιο εύρος. Όποιος βάζει στο ίδιο καλούπι το Ισλάμ του Μάλκολμ Χ και του αγώνα των Μαύρων στις ΗΠΑ με τον ένοπλο “τζιχαντισμό” ή το πολιτικοποιημένο “Ισλάμ” της βασιλικής οικογενειοκρατίας της Σαουδικής Αραβίας με την παλαιστινιακή Χαμάς που αντιστέκεται στην ισραηλινή κατοχή, δεν θέλει να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε, αλλά να μας μπερδέψει.

 

Όπως, για παράδειγμα, θέλει να μας μπερδέψει ο Πρετεντέρης, ο οποίος, κάνοντας επίσης αναφορές στον Μπρικνέρ, γράφει στα Νέα ότι “O καλός άνθρωπος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι είχε δει το έργο. Και προειδοποίησε τον Μητσοτάκη και τον Αναστασιάδη ότι ο Ερντογάν θα μας γεμίσει τζιχαντιστές. Ο αιγύπτιος πρόεδρος ξέρει το έργο από τη χώρα του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Πολλά χρόνια τώρα ο Ερντογάν διακινεί μισθοφόρους στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής, στον Καύκασο.”

 

Ο “καλός άνθρωπος Σίσι” που αναφέρει ο Πρετεντέρης είναι αυτός που σφαγίασε χιλιάδες ανθρώπους στη μέση του δρόμου. Έχει βάλει μαζικά την Αριστερά και συνδικαλιστές στη φυλακή και στέλνει τις συμμορίες του να διαλύσουν την παραμικρή συγκέντρωση διαμαρτυρίας πριν καν αυτή αρχίσει. Δεν μπορεί να κρυφτεί η υποκρισία που αδιαφορεί για τους χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που πέφτουν νεκροί ή εξαφανίζονται, αλλά ανακαλύπτουν τη μεγάλη απειλή της βίας μετά από ένα έγκλημα στο Παρίσι.

 

Ο Σίσι συνεργάζεται στενά με τα Εμιράτα και τη Σαουδική Αραβία που δολοφονούν στο όνομα του Ισλάμ. Αλλά είναι “προοδευτικός” επειδή δολοφονεί αγωνιστές των Αδελφών Μουσουλμάνων, οι οποίοι το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξαν είναι ότι κέρδισαν τις εκλογές πριν από μερικά χρόνια.

 

Κοινωνική ανάφλεξη

 

Το γαλλικό πολιτικό σύστημα που τώρα παρουσιάζεται σαν “κοσμικό” είναι αυτό που μέχρι να πάρει πόδι από την Αλγερία χώριζε τους κατοίκους της σε δύο κατηγορίες, τους Χριστιανούς και τους μουσουλμάνους. Η ψήφος των πρώτων μετρούσε πολλαπλάσια από τους δεύτερους. Είναι το ίδιο κράτος που οργάνωσε τη μοιρασιά της ευρύτερης Συρίας ώστε να παραμείνει ο έλεγχος του Λιβάνου στα χέρια της χριστιανικής άρχουσας τάξης. Καταδίκασε γενιές μεταναστών, ιδιαίτερα από τις πρώην γαλλικές αποικίες, σε μόνιμη φτώχεια και εγκατάλειψη στα προάστια των μεγάλων πόλεων, αλλά κάθε φορά που υπήρχε κίνδυνος κοινωνικής ανάφλεξης θυμόταν τον “ισλαμιστικό κίνδυνο” και τον “σεπαρατισμό”. Τα γκέτο που δημιούργησε η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και η ανεργία παρουσιάζονται από τη γαλλική δεξιά σαν αποτέλεσμα της ιδεολογίας των εκατομμυρίων φτωχών που δεν θέλουν να “ενσωματωθούν”.

 

Η “κοσμικότητα” του γαλλικού κράτους, αντί για ελευθερία για τον καθένα να πιστεύει σε όποιον Θεό θέλει, δεν είναι παρά η δυνατότητα του κράτους, της αστυνομίας και των δικαστών να επιβάλλουν στις γυναίκες πώς πρέπει να ντύνονται και τις πετάει έξω από το σχολείο και τις δημόσιες υπηρεσίες αν φορούν μαντίλα. Το σημερινό σχέδιο που παρουσιάζει η κυβέρνηση μάλιστα φτάνει να μηχανεύεται πρόστιμα για όποιον (γυναίκα ή άντρα) δεν δεχτεί να εξεταστεί από γιατρό του άλλου φύλου. Ακόμη και το δικαίωμα μιας γυναίκας να εξεταστεί από γυναίκα γυναικολόγο κηρύσσεται παράνομο.

 

Μπροστά σε όλα αυτά, τολμάνε να χρησιμοποιήσουν και το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου. Αυτό που ζητάνε είναι ελευθερία για τους ρατσιστές. Δεν μπορείς να ντυθείς όπως θέλεις, να πιστεύεις σε όποιον Θεό θέλεις, να πας σε όποιον γιατρό θέλεις, αλλά αυτοί που σε βρίζουν είναι ελεύθεροι να το κάνουν. Πριν από λίγο καιρό μια μουσουλμάνα φοιτήτρια αναδείχθηκε εκπρόσωπος των φοιτητών. Μια καμπάνια που την παρουσίαζε σαν γουρούνι και σαν βομβίστρια αυτοκτονίας βρήκε τη θέση της σε περιοδικό όπως το “Σαρλί Εμπτό” που μετέτρεψαν σε ηρωισμό το να προσβάλλεις τους μουσουλμάνους. Ζωγραφίζουν τον Ερντογάν να σηκώνει μια γυναικεία φούστα, αλλά οι ίδιοι είναι βαθιά χωμένοι στο βρακί του Μακρόν και της Λεπέν.

 

Η εργατική τάξη ξέρει πολλά για αυτή την ψεύτικη ελευθερία του λόγου. Είναι η ελευθερία του αφεντικού να σε βρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ, και να σε απειλεί ότι θα χάσεις τη δουλειά. Για μας η ελευθερία του λόγου έχει νόημα όταν μετατρέπεται σε δυνατότητα να οργανώσεις συνδικάτο και αγώνα ενάντια στο αφεντικό και να του κλείσεις και το στόμα αν χρειαστεί. Και σε αυτήν την προσπάθεια δεν θα τους αφήσουμε να μας διαχωρίσουν με ισλαμοφοβία και ρατσισμό.