Γιώργος Παυλόπουλος

Σε τούτες τις γιορτές δεν έχουμε ανάγκη από δώρα. Δεν θα μας λείψει η ζεστή παρέα και οι κουβέντες των φίλων και των αγαπημένων μας. Ούτε η βόλτα στον χειμωνιάτικο ήλιο ή μια κοντινή εκδρομή χωρίς τον φόβο των ελέγχων και των προστίμων. Και τα παιδιά μας δεν θα τα νοιάξει που δεν θα πουν τα κάλαντα, μαζεύοντας χαμόγελα, ευχές και κανένα χαρτζιλίκι. Δεν μας ενδιαφέρει που οι μισθοί μας έχουν πετσοκοπεί ή που είμαστε σε αναστολή. Ούτε που τα αφεντικά μας ίσως απαιτούν να τους επιστρέψουμε χέρι-χέρι το «δώρο» των Χριστουγέννων. Δεν μας τρομάζει η ανεργία ούτε η πιθανότητα να μην ξαναβρούμε τη δουλειά μας όταν επιστρέψει η «κανονικότητα». Δεν μας νοιάζει ούτε με πόσο κόπο θα γεμίσει, αν γεμίσει, το τραπέζι. Δεν μας πτοεί ότι έξω από την πόρτα του σπιτιού μπορεί να παραφυλάει το φάντασμα του επιμελητή της τράπεζας ή του εκπροσώπου των funds, που θα μας καλέσει να το εγκαταλείψουμε. Ούτε θα πεταχτούμε από το σοκ εάν μέσα στα μεσάνυχτα ή τα ξημερώματα ακουστεί ο χτύπος στην πόρτα από τον αστυφύλακα και τον εισαγγελέα. Και φυσικά, ουδεμία σημασία έχει που πλέον δεν μπορούμε να διαμαρτυρόμαστε, να διαδηλώνουμε, να απεργούμε.

Όλα αυτά είναι μικροπράγματα. Γιατί σε τούτες τις γιορτές, μας αρκεί – πρέπει να μας αρκεί – που ξεκινάει η «Επιχείρηση Ελευθερία». Που κοντοζυγώνει η απόβαση των συμμάχων στη Νορμανδία της κατειλημμένης από τον κορονοϊό ζωής μας. Που υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ, έστω κι αν είναι τεχνητό. Και πάνω από όλα, που οι πολιτικοί μας αρχηγοί – ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης και η πρόεδρος Σακελλαροπούλου, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Τσίπρας και ο «αντάρτης» πρώην υπουργός του Βαρουφάκης, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Κουτσούμπας και η ωσεί παρούσα Γεννηματά (η οποία εξαιρέθηκε από τη σεμνή τελετή λόγω ασθένειας) θα στείλουν ένα ακόμη ξεκάθαρο και δυνατό μήνυμα ενότητας, ελπίδας και εθνικής παλιγγενεσίας στον βασανισμένο και καχύποπτο λαό. Όπως έκαναν και πρόσφατα όταν συγκρότησαν το «δημοκρατικό τόξο» στη δίκη της Χρυσής Αυγής, όπως κάνουν απέναντι στην «τουρκική απειλή», αλλά και – οι περισσότεροι από αυτούς – με την υπερψήφιση των στρατιωτικών δαπανών και των κονδυλίων για τους νέους εξοπλισμούς.

Νέοι σόου και μήνυμα εθνικής ενότητας με τον δημόσιο εμβολιασμό των πολιτικών αρχηγών

Τα φώτα, λοιπόν, θα είναι στραμμένα από την Κυριακή στο προεδρικό μέγαρο και τον Ευαγγελισμό. Εκεί όπου, σύμφωνα με τα συμφωνηθέντα, θα μεταβούν οι πολιτικοί αρχηγοί προκειμένου να κάνουν το εμβόλιο μπροστά στις κάμερες, οι οποίες με τη σειρά τους θα μεταφέρουν την εικόνα και το μήνυμα σε κάθε σπίτι, σε κάθε γωνιά της χώρας. Αφού πρώτα, βεβαίως, έχουν καθαρίσει οι διάδρομοι από τα ράντσα, έχουν απομακρυνθεί τα φέρετρα με τους νεκρούς από την πανδημία, έχουν σφραγιστεί οι πόρτες των γεμάτων ΜΕΘ, έχουν κλείσει τα στόματα των γιατρών και νοσηλευτών που κάτι διαφορετικό έχουν να πουν – όχι για τον εμβολιασμό και την αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητά του, αλλά για το έγκλημα διαρκείας που διαπράττεται.

Η εικόνα αυτή δεν αποτελεί, προφανώς, ελληνική ιδιαιτερότητα. Κάτι ανάλογο θα γίνει την Κυριακή σε όλες τις χώρες της ΕΕ, μιας και ξεκινά επισήμως η διαδικασία του εμβολιασμού. Ο ένας μετά τον άλλο, οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί των «27» (όσοι δεν έχουν νοσήσει βεβαίως) θα περάσουν μπροστά από τον φακό για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Το έκαναν επίσης ήδη ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Μπάιντεν στις ΗΠΑ και ο Νετανιάχου στο Ισραήλ (αδιαφορώντας για τους χιλιάδες που τον καλούσαν να παραιτηθεί), το έκαναν ή θα το κάνουν οι περισσότεροι από αυτούς.

Όταν τελειώσει, όμως, η παγκόσμια αυτή παράσταση, τότε όλοι οι υπόλοιποι – πλην των κυβερνώντων, των καπιταλιστών και των υποτακτικών τους που λυμαίνονται τις ζωές μας – θα επιστρέψουν στη σκληρή πραγματικότητα. Θα κληθούν να τα φέρουν βόλτα και να αντέξουν για πολλούς ακόμη μήνες, έχοντας να αντιμετωπίσουν και τους μαυραγορίτες της ελπίδας οι οποίοι, όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο, πατούν πάνω στις ανάγκες και τους φόβους των λαών. Γνωρίζοντας, μάλιστα, πως τίποτα δεν θα είναι ίδιο μόλις αυτή η τρομακτική πανδημία σβήσει. Και αναζητώντας, παράλληλα, τον τρόπο για να εκφράσουν την οργή τους και να εκδικηθούν για όλα όσα έχουν πάθει μέσα στο 2020 – μα και πιο πριν από αυτό.

Για τις τόσες φορές (63 όπως υπολογίζεται) που η Κομισιόν απαίτησε από τα κράτη-μέλη της ΕΕ να μειώσουν τις δαπάνες για τη δημόσια υγεία και να προχωρήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Για τα ταξικά lockdown που έχουν στόχο τον εχθρό-λαό, ο οποίος αναγκαζόταν να στοιβάζεται στις μεγάλες παραγωγικές μονάδες, τα μέσα μεταφοράς, τα στρατόπεδα των φαντάρων και των προσφύγων. Για την πρόβα τζενεράλε ενός καθεστώτος διαρκούς έκτακτης ανάγκης και στρατιωτικού νόμου σε περίοδο «δημοκρατίας». Για τα χαμένα όνειρα και μεροκάματα. Για τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά στην Ελλάδα και τα εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο που έχασαν μια ολόκληρη χρονιά (ή μήπως δύο;) εξαιτίας του στοχευμένου φιάσκου της τηλεεκπαίδευσης. Για τους σχεδόν 4.500 ανθρώπους της διπλανής πόρτας στην Ελλάδα και τους πάνω από 1,7 εκατομμύρια παγκοσμίως τους οποίους έχει βρει ο θάνατος, καθώς και τους πολλούς ακόμη που θα έχουν την ίδια μοίρα. Για τα μυαλά που έχουν χάσει την πυξίδα τους, τις καρδιές που ψάχνουν τα ταίρια τους και τις ψυχές που αναζητούν τη χαμένη ισορροπία τους.

Οι κομμουνιστές ήταν συχνά αυτοί που έδιναν απαντήσεις και αποτελούσαν το παράδειγμα σε ανάλογες δραματικές καμπές της ιστορίας. Τώρα;

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 24.12.2020