Ώρα για νέο εργατικό κίνημα

Γιάννης Ελαφρός

Ο νόμος Χατζηδάκη ψηφίστηκε από τον κοινοβουλευτικό λόχο της Νέας Δημοκρατίας, ενώ έξω από τη βουλή, τόσο το πρωί όσο και το απόγευμα, χιλιάδες εργαζόμενοι/ες διαδήλωσαν την μαχητική τους αντίθεση. Μέσα στους διαδρόμους κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές καυχιόνταν ασυλλόγιστα πως θα κτυπηθούν πλέον οι απεργίες που ξεφεύγουν από τον κομφορμισμό της συμβολικής διαμαρτυρίας. Στους δρόμους απέξω οι διαδηλωτές είχαν άλλη γνώμη, με συνθήματα όπως «Θα μείνει στα χαρτιά», «Θα ανατραπεί». Η ιστορία έχει δείξει πως η ταξική πάλη δεν σταματά με την ψήφιση ενός νόμου, κλιμακώνεται σε ανώτερο επίπεδο, που τελικά κρίνει την εφαρμογή του, ή και την κατάργησή του.

Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη-Μητσοτάκη άφησαν μια γλυκόπικρη γεύση. Από την μια οι εργατικοί αγώνες ορθώθηκαν παρά το μπαράζ κυβερνητικής προπαγάνδας για τα «θετικά» και την «προοδευτικότητα» του νόμου, παρά την ανυπαρξία του επίσημου συνδικαλισμού, παρά την αντιπολιτευτική εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς. Η κυβέρνηση έχει ηττηθεί ακόμα και στο επίπεδο της «κοινής γνώμης», καθώς η πλειονότητα του κόσμου είναι αρνητική για το νόμο. Ιδιαίτερη σημασία έχει πως αναπτύχθηκαν αγώνες και απεργίες παρά και ενάντια στη ΓΣΕΕ (όπως η μεγάλη απεργία στις 6 Μάη), παρά και ενάντια στις δικαστικές απαγορεύσεις (όπως στο λιμάνι στις 3, 10 και 16 Ιούνη). Δόθηκαν μάχες σκληρές, μέσα από τις οποίες αναδείχθηκε μια ριζοσπαστική τάση, που αγκάλιασε σε μεγάλο βαθμό τμήματα της νέας εργατικής βάρδιας και εκφράστηκε και στις συγκεντρώσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων, όπως ξανά στα Προπύλαια την Τετάρτη και στα Χαυτεία στις 10 Ιούνη.

Από την άλλη είναι φανερό πως στην πορεία του αγώνα υπήρξε φρενάρισμα, προσπάθεια α-κινητοποίησης και αποκλιμάκωσης, με αποτέλεσμα αντιδράσεις που δεν αντιστοιχούν στην οξύτητα και το βάθος της αστικής επίθεσης. Η προσπάθεια αυτή δεν έγινε μόνο από την κυβέρνηση και το κράτος, αλλά και από τον υποταγμένο και αστικοποιημένο συνδικαλισμό, με επικεφαλής την ηγεσία της ΓΣΕΕ, η οποία δρα πιο ξεδιάντροπα από ποτέ ως πρακτορείο της αστικής πολιτικής μέσα στον συνδικαλισμό. Η άρνησή τους να αντιταχθούν συνολικά στο νόμο αναζητώντας θετικές ρυθμίσεις (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που ψήφισε 55 άρθρα και το ΚΙΝΑΛ 73, σε μια επίδειξη… κυβερνησιμότητας εντός ΕΕ και συστήματος), η αντιμετώπισή του από τη σκοπιά της «ανάπτυξης»(!) με αποδοχή δηλαδή της αστικής στρατηγικής, το παιχνίδι των καθυστερήσεων στην εξαγγελία κινητοποιήσεων, με αποκορύφωμα την κατάργηση της απεργίας στις 3 Ιούνη (με τη συνέργεια του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΠΑΜΕ) και την άρνηση να κλιμακώσει με νέα απεργία την Τετάρτη παρά την επιτυχία της 10ης Ιούνη, υπογραμμίζουν για μια ακόμα φορά τον ρόλο της… Yes-EE. Και δεν είναι μόνο η εξωνημένη ΓΣΕΕ. Η ΑΔΕΔΥ καθυστέρησε χαρακτηριστικά στο να αποφασίσει την απεργία στις 16/6, ακόμα χειρότερα το ΕΚΑ, ενώ ΟΛΜΕ και ΑΔΕΔΥ έσπευσαν να εξαιρέσουν από την απεργία όσους εμπλέκονταν στις πανελλαδικές (με τη σύμφωνη γνώμη ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ), πριν ακόμα κινηθεί η Κεραμέως…

Το δυναμικό για μια εργατική αντεπίθεση υπάρχει, είναι αναγκαίο να κάνει το επόμενο βήμα

Με την ψήφιση του νόμου που καταργεί το 8ωρο και επιχειρεί να δέσει χειροπόδαρα εργαζόμενους και σωματεία, και με το ξεδίπλωμα της αστικής επίθεσης το επόμενο διάστημα με όπλο το νεομνημονιακό Σχέδιο και το Ταμείο Ανάκαμψης στο έδαφος της κρίσης και της πανδημίας, η ταξική πάλη θα ανέβει επίπεδο. Όλη η εξέλιξη αυτής της μάχης ανέδειξε την επιτακτική αναγκαιότητα για ένα νέο εργατικό κίνημα. Το αντεργατικό τερατούργημα μπορεί να μείνει στα χαρτιά και να ανατραπεί-καταργηθεί, αλλά όχι με «συνδικαλισμό» τύπου ΓΣΕΕ, ούτε με τη διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ που στις κρίσιμες ώρες δεν κλιμακώνει αδειάζοντας τους αγωνιστές του που σπάνε τα πόδια τους στους χώρους δουλειάς, ούτε βέβαια με αναμονή του Τσίπρα, που αντιγράφει όλο και περισσότερο πρακτικές Μαυρογιαλούρου.

Απαιτείται νέο εργατικό κίνημα τώρα, αναγέννηση της συλλογικής πάλης και επείγουσα ταξική ανασυγκρότηση των σωματείων. Ένα κίνημα που θα βάλει στο τιμόνι τα εργατικά συμφέροντα και δικαιώματα συνολικά (που θα ενώνει και δεν θα διαχωρίζει παλιούς-νέους, δημόσιο-ιδιωτικό, μόνιμους-ελαστικούς, ντόπιους-μετανάστες, άνδρες-γυναίκες) ενάντια στην επίθεση και την πολιτική κυβερνήσεων, κεφαλαίου, ΕΕ, ενάντια στη λογική «νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη και του επενδυτή», κόντρα στην κυριαρχία του κέρδους και της αγοράς πάνω στις κοινωνικές ανάγκες. Με διεκδικήσεις για ριζική βελτίωση της θέσης της εργασίας (όπως το 6ωρο-30ωρο με αύξηση των μισθών και σταθερή εργασία με όλα τα δικαιώματα), από τη σκοπιά της συνολικής εργατικής χειραφέτησης και της αντικαπιταλιστικής ανατροπής κόντρα σε λογικές «κοινωνικής συνοχής», συναίνεσης και «εθνικής ενότητας».
Ένα νέο εργατικό κίνημα μαχητικό, που θα δίνει σκληρούς αγώνες χωρίς όρια, με στόχο την απόσπαση κατακτήσεων, την επιβολή ρωγμών, τη νίκη και όχι τη διαπραγμάτευση για το ρυθμό χειροτέρευσης, την κοινοβουλευτική εξαργύρωση και την «εξαγωγή συμπερασμάτων». Που θα συγκροτεί συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων, ενωτικό και δημοκρατικό κέντρο αγώνα όλων των σωματείων που θέλουν να παλέψουν νικηφόρα και αποφασιστικά, παίρνοντας την πρωτοβουλία κινήσεων από τη ΓΣΕΕ και την κυβέρνηση.

Ένα νέο εργατικό κίνημα που θα εισβάλλει και θα αναπτυχθεί με επίμονη και υπομονετική δουλειά ταξικής οικοδόμησης των σωματείων, των επιτροπών αγώνα, των εργατικών συλλογικοτήτων μέσα στους χώρους δουλειάς και θα λειτουργεί δημοκρατικά στηριγμένο στις συνελεύσεις των σωματείων, στη βάση και τις αποφάσεις της.

Το δυναμικό για μια τέτοια εργατική αντεπίθεση στρατηγικής πνοής υπάρχει. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο με όλη την πολυμορφία του στις κινητοποιήσεις κατά του νόμου Χατζηδάκη, από την ανακήρυξη της 6ης Μάη μέχρι την απεργιακή απειθαρχία της ΠΕΝΕΝ και την μαζική αγωνιστική παρουσία πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών σχημάτων. Είναι ώριμο και επιτακτικά αναγκαίο πια να κλιμακώσει την προσπάθειά του. Η συγκρότηση μιας πανελλαδικής κίνησης για την εργατική χειραφέτηση θα λειτουργήσει ως καταλύτης. Πότε, αν όχι τώρα, ποιοι, αν όχι εμείς;

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 18-20.6.2021