1. Για τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών
Οι εκλογές της 6ης Μάη έδειξαν με τον πιο σαφή τρόπο ότι ο δρόμος των μνημονίων, της λιτότητας, των μέτρων, δεν είναι μονόδρομος για τον ελληνικό λαό και την κοινωνία μας. Σήμερα ο λαός πρέπει να πιστέψει ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτές τις πολιτικές και να γίνουμε οι ίδιοι αφέντες στον τόπο μας. Η ενίσχυση της αριστεράς είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα προς αυτή την κατεύθυνση, ωστόσο η αλλαγή της κοινωνίας και η απελευθέρωση του λαού μας δεν περνάει μόνο από τις κάλπες. Κυρίαρχα αφορά την αποφασιστικότητα των εργαζομένων, της νεολαίας, των ανέργων, των αγροτών να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, να συνεχίσουν τους αγώνες και να απαιτήσουν όσα τους ανήκουν.
2. Για τις εκλογές στις 17 Ιούνη
Αν στις εκλογές της 6ης Μάη φάνηκε ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος, με τις εκλογές της 17ης Ιούνη πρέπει να αρχίσουμε να τον περπατάμε. Ωστόσο δεν αρκεί πια να λέμε ότι υπάρχει ακόμα ένας δρόμος. Ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τις ευκολίες και τις δυσκολίες που προϋποθέτει αυτή η κατεύθυνση. Όταν μας βάζουν (κόμματα, τρόικα, ελληνικό κεφάλαιο) να επιλέξουμε ανάμεσα στη λιτότητα και τα δάνεια, το μνημόνιο και την ελευθερία μας, τα μέτρα και το ευρώ, είναι σαφές ότι πρέπει να διαλέξουμε πλευρά. Είναι σημαντικό να ενισχυθεί σε αυτές τις εκλογές η αριστερά, αλλά είναι σημαντικότερο η αριστερά να πει τα πράγματα με το όνομα τους. Για να ξαναγίνει συνώνυμο των λαϊκών αγώνων και κατακτήσεων, να γίνει ο πραγματικός εκφραστής της λαϊκής βούλησης.
3. Κεντρικός άξονας του εκβιασμού: ευρώ και ΕΕ.
Ακούμε σήμερα σε κανάλια, διαβάζουμε σε εφημερίδες, ενημερωνόμαστε από πολιτικούς και διάφορους ειδικούς για το πόσο καταστροφική θα ήταν η έξοδος της χώρας από το ευρώ. Για αυτούς το ευρώ παρουσιάζεται σαν μια αξία για την οποία αξίζει να θυσιαστεί ένας ολόκληρος λαός. Ωστόσο αποκρύπτουν ότι το ευρώ βολεύει συγκεκριμένες μόνο, ελάχιστες τσέπες. Σίγουρα δεν ευνοεί όσους καλούμαστε να πληρώσουμε τις συνέπειες της κρίσης. Άλλωστε σήμερα ευρώ και ΕΕ είναι και όργανα επιβολής των αντιλαϊκών πολιτικών. Η ΕΕ θέτει όρια στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή της χώρας και επιβάλλει μαζί με το ΔΝΤ και τις ελληνικές κυβερνήσεις τα μνημόνια στο όνομα της σωτηρίας ενός νομίσματος που παράγει χρέος τόσο στο επίπεδο της χώρας όσο και των ανθρώπων της. Σήμερα η ρήξη με τα μνημόνια και όλη αυτή την πολιτική σημαίνει και ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Δεν γίνεται να έχουμε μια ελεύθερη χώρα αν δεν φύγουμε από τη φωλιά του λύκου. Το αίτημα και η πάλη για έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ πρέπει να είναι τα πρώτα ανάμεσα στους στόχους της αριστεράς και του λαϊκού κινήματος.
4. Αρκεί να βγούμε από το ευρώ;
Πρέπει να είναι πρώτα επειδή ακριβώς συνδέονται άμεσα με την ακύρωση των μνημονίων, των δανειακών συμβάσεων, των πολιτικών που δημιουργούν τα μνημόνια. Πρέπει να έχουμε ετοιμαστεί να ακολουθήσουμε ένα δρόμο χωρίς τους δανειστές. Πρέπει να προχωρήσουμε στη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του χρέους ώστε να εξασφαλίσουμε τα χρήματα για τις αναγκαίες πληρωμές στο εσωτερικό και να ξεκινήσουμε την ανόρθωση της χώρας. Οι τράπεζες να εθνικοποιηθούν, εφόσον έχουν ήδη αποζημιωθεί με δεκάδες δισεκατομμυρίων που τους έχει δώσει ο ελληνικός λαός μέχρι τώρα. Ο πλούτος να αναδιανεμηθεί υπέρ των λαϊκών στρωμάτων και σε βάρος των εφοπλιστών, των βιομηχάνων, των ξενοδόχων. Οι εργαζόμενοι και η κοινωνία να πάρουν τον έλεγχο της πολιτικής και της παραγωγής. Είναι ένας δύσκολος δρόμος χωρίς αμφιβολία, αλλά μπορεί να αναδείξει προοπτικές, μια δυνατότητα σε μερικούς μήνες να ζούμε πολύ καλύτερα. Δεν μιλάμε λοιπόν απλά για μια έξοδο χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς σχέδιο, η οποία θα ήταν επικίνδυνη σε ένα άμεσο επίπεδο για τη χώρα. Αυτή η άτακτη έξοδος είναι, αντίθετα, πιθανό σενάριο στα πλαίσια της αποτυχίας της κυβερνητικής πολιτικής. Να τους προλάβουμε για να ορίσουμε εμείς το παιχνίδι. Με εμπιστοσύνη στο λαό μας που δεν είναι ένα τσούρμο τεμπέληδες, να φέρουμε στο προσκήνιο τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας μας.
5. Είναι εφικτά όλα αυτά;
Συχνά ακούμε ότι αυτά είναι ανεδαφικά και δεν μπορεί να συμβούν. Όντως δεν μπορεί να συμβούν για τους επιχειρηματίες και τις τράπεζες, τις μνημονιακές κυβερνήσεις, την τρόικα και όσους θεωρούν ότι το ευρώ και η ΕΕ είναι ιερά πράγματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Για όλο τον υπόλοιπο λαό αυτά είναι όχι μόνο εφικτά αλλά και αναγκαία. Είναι δεκάδες οι χώρες που έχουν διαγράψει τα χρέη τους επικαλούμενες αδυναμία αποπληρωμής και την πεποίθηση των λαών τους ότι αυτά τα χρέη δεν είναι δικά τους. Πώς θα δώσουμε λεφτά που εμείς δεν πήραμε στην τσέπη; Περνώντας στην εθνικοποίηση των τραπεζών, η Ισλανδία είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα. Οι Ισλανδοί εθνικοποίησαν τις τράπεζες τους αφού τις είχαν αφήσει να πτωχεύσουν και τώρα βαδίζουν σε πολύ καλύτερο δρόμο όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και συνολικά από την ΕΕ. Εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων έκαναν πρόσφατα και άλλες χώρες, όπως η Αργεντινή. Εμείς θα χρειαστεί να τα συνδυάσουμε όλα αυτά και ενδεχομένως να πρωτοτυπήσουμε σε κάποια πράγματα. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ είναι ένα από αυτά τα βήματα που δεν έχουν δοκιμαστεί ξανά, αλλά απαραίτητοι όροι σήμερα για την ελευθερία μας.
6. Για την ανασυγκρότηση της εγχώριας παραγωγής
Αν φύγουμε από το ευρώ, λένε συχνά, δεν θα έχουμε να φάμε, δεν θα έχουμε καύσιμα, δεν θα έχουμε φάρμακα, θα γίνουμε Αλβανία... Όμως χωρίς μνημόνια και τους διάφορους πάτρωνες (ντόπιους και ξένους) πάνω από το κεφάλι της η χώρα που θα ανήκει στο λαό της θα μπορεί να παράξει διαφορετικά, με νέο πρότυπο και σε νέα κατεύθυνση. Σήμερα λένε ότι δεν παράγουμε σαν χώρα όταν τα προϊόντα των αγροτών σαπίζουν στις αποθήκες και όλο και περισσότερα χωράφια μένουν χέρσα. Όταν κλείνουν εργοστάσια και αναγκαζόμαστε να εισάγουμε όλο και περισσότερα από το εξωτερικό. Όταν η ΕΕ μας επιβάλλει όρια στην παραγωγή και προστάζει τους αγρότες να ξεριζώνουν τα «περίσσια» αμπέλια. Αυτός ο τόπος μπορεί να παράξει αλλιώς. Με έλεγχο της κοινωνίας σε αυτά που παράγονται και το πώς παράγονται και με κυρίαρχο προσανατολισμό την αυτάρκεια. Να καλλιεργήσουμε τα χέρσα χωράφια, να λειτουργήσουμε τα παρατημένα εργοστάσια. Ταυτόχρονα οι αμοιβαίες συμφωνίες με χώρες του εξωτερικού μπορούν να μας εξασφαλίσουν την κάλυψη τυχόν ελλείψεων. Συμφωνίες με όρους αλληλεγγύης και όχι εκμετάλλευσης.
7. Ποιος και πώς;
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε μεγαλειώδεις αγώνες του λαού μας απέναντι στην πολιτική της τρόικας και των μνημονίων. Αυτοί οι αγώνες ανέδειξαν νέες μορφές οργάνωσης της κοινωνίας. Νοσοκομεία και υπηρεσίες λειτούργησαν με ευθύνη των ίδιων των εργαζομένων, οι συνελεύσεις στις πλατείες έδειξαν ότι ο λαός μπορεί να συμμετέχει με νέο τρόπο στην πολιτική και να κάνει ο ίδιος πολιτική. Η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, η προώθηση τέτοιων πρωτοβουλιών και η συμμετοχή όλων μας στους αγώνες και τις διεκδικήσεις του επόμενου διαστήματος είναι η απαραίτητη συνταγή για να νικήσουμε. Σε αυτό τον αγώνα η αριστερά οφείλει να έχει σημαντικό ρόλο και να εξοπλίσει το λαό με τα αναγκαία εφόδια για να οικοδομήσουμε μαζί το μέλλον αυτού του τόπου. Το ερώτημα που γεννιέται δεν είναι αν γενικά θα κυβερνήσει ή όχι η αριστερά. Αλλά σε ποια κατεύθυνση θα κάνει πολιτική, πώς θα δώσει χώρο στο λαό να εκφραστεί, πώς δεν θα διαχειριστεί τη σημερινή κατάσταση προσφέροντας απλά ψίχουλα για να καθησυχαστούμε, αλλά θα οραματιστεί και θα χτίσει μαζί με το λαό μια άλλη εφικτή πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα δυστυχώς δεν περνάει από μεσοβέζικες λύσεις «όχι στα μνημόνια – ναι στο ευρώ». Και η ανάγκη να πάρουμε τον άλλο δρόμο κάνει επιτακτική την ενίσχυση των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές, γνωρίζοντας ότι μετά από αυτές μας περιμένει μια δύσκολη μα ελπιδοφόρα διαδρομή.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΛΑΣΙΘΙΟΥ
