Μεγάλης σημασίας για τον απόλυτο έλεγχο της αγροτοδιατροφής από το κεφάλαιο αποτελεί η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε («πράσινη» συμφωνία, επιπλέον αναπροσανατολισμός των επιδοτήσεων υπέρ των μεγαλοαγροτοκτηνοτρόφων και των επιχειρήσεων), οι συνεχιζόμενες τρομακτικές αυξήσεις (λιπάσματα, ζωοτροφές, πετρέλαιο, ρεύμα κτλ), η συνεχιζόμενη συγκεντροποίηση παραγωγής και γης αλλά και η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (ειδικά μεσαίων μονάδων) δια μέσου εξαγορών και λουκέτων.

Οι φετινές τιμές των λιπασμάτων-ζωοτροφών (αυξήσεις από 30% μέχρι 250%), του πετρελαίου και του ρεύματος υπερδιπλασιάζουν το κόστος παραγωγής των αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων. Με βάση πρόσφατη μελέτη του Ελληνικού Συνδέσμου Φυτοπροστασίας (ΕΣΥΦ) με τη «πράσινη» συμφωνία, θα έχουμε αύξηση του κόστους παραγωγής στο βαμβάκι 250%, στο ροδάκινο 60%, στο αμπέλι 300%, ενώ εκτιμούν ότι θα έχουμε μείωση παραγωγής στην ελιά 50%, στο σκληρό σιτάρι 10%, στα κηπευτικά 44% και στα μηλοειδή 65%. Μιλάμε για 1,7 δις ευρώ ή -15% στο κύκλο εργασιών του αγροτοκτηνοτροφικού τομέα (υπολογίζεται στα 11,5 δις). Όλες αυτές οι προβλέψεις δεν παίρνουν υπόψη τους, τους καύσωνες, τη ξηρασία, τις πυρκαγιές, τους παγετούς και τις καταστροφικές πλημμύρες που αναμένεται να διαρκέσουν για πολύ ακόμα λόγω της συνεχιζόμενης κλιματικής κρίσης - περιβαλλοντικής καταστροφής.

Εκτός από τις τιμές των προϊόντων, η πρωτοφανής ακρίβεια λόγω της πολιτικής του πολυεθνικού κεφαλαίου αποτελεί μια επιπλέον μορφή κλοπής του εισοδήματος των εργαζομένων της πόλης αλλά και των αγροτοκτηνοτρόφων. Επιπλέον οι εξαγορές επιχειρήσεων (ΔΕΛΤΑ, ΔΩΔΩΝΗ, κτλ) από funds ή η τεράστια συγκεντροποίηση (ιχθυοκαλλιέργειες, κλάδος ελαιοπαραγωγής και άλλων δέντρων) η οποία αποτελεί επιδίωξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμβάλλουν στη ταχύτατη διείσδυση του πολυεθνικού κεφαλαίου στον αγροτοδιατροφικό τομέα.

Όλες αυτές οι εξελίξεις δρομολογούνται μαζί με την διάλυση της εργασίας και την έλλειψη εργατικών χεριών, με τα χαμηλά μεροκάματα στους εργαζόμενους στις αγροτοδιατροφικές βιομηχανίες, το αντεργατικό τερατούργημα Μητσοτάκη-Χατζηδάκη αλλά και την συνολική αντιδραστική πολιτική σε βάρος των εργατών γης.

Τα Πολυεθνικά Πολυκλαδικά Μονοπώλια (ΠΠΜ) ανασυγκροτούν το «στρατόπεδο» του κεφαλαίου στη προσπάθεια αύξησης των κερδών και ξεπεράσματος της βαθιάς και δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό γίνεται με το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, τη καταστροφή μεσαίων στρωμάτων και τη συρρίκνωση των λαϊκών στρωμάτων της υπαίθρου, των αγροτοεργατών - εργατοαγροτών όχι μόνο στη περιοχή μας αλλά παγκόσμια (χαρακτηριστικές είναι οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις εκατομμυρίων Ινδών αγροτών το τελευταίο διάστημα).

Η επιστημονική έρευνα των Π.Π.Μ είναι υποταγμένη στο κέρδος και όχι στις κοινωνικές ανάγκες με αποτέλεσμα το βίαιο ξεκλήρισμα λόγω και της αδυναμίας προσαρμογής στην ταχύτατες επιστημονικοτεχνολογικές αλλαγές που επιβάλλει το κεφάλαιο. 

Η επιστημονική έρευνα των Π.Π.Μ (οι «πράσινες» προτάσεις) σε συνδυασμό με την παραγωγή, το εμπόριο και τη χρηματοπιστωτική τους πολιτική συμβάλλει στην υπεξαίρεση υπεραξίας όχι μόνο από τις δικές τους δραστηριότητες αλλά και από τα πιο αδύναμα μεσαία στρώματα τα οποία τα οδηγούν στη καταστροφή. Μαζί με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, τον ΟΟΣΑ, τις ολοκληρώσεις τύπου Ε.Ε αποτελούν διεθνοποιημένο μηχανισμό εκμετάλλευσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας. Τα Π.Π.Μ ληστεύουν την εργατική δύναμη, καταστρέφουν το περιβάλλον, υποβαθμίζουν συνεχώς τη ποιότητα των τροφίμων (στο όνομα της πράσινης οικονομίας!!!), έχοντας στο τιμόνι τους την ακόρεστη δίψα για κέρδος και κυριαρχία. 

Λυσσαλέος ανταγωνισμός

Οι εξαγορές και οι συγκεντροποιήσεις υλοποιούνται σε συνεργασίες με τις τράπεζες που ξεκοκκαλίζουν το δημόσιο χρήμα και τον ιδρώτα του λαού ενώ τα κυρίαρχα στρώματα του ελληνικού αγροτοδιατροφικού τομέα προσπαθούν μέσα στον λυσσαλέο ανταγωνισμό να αυξήσουν την κερδοφορία τους και να διασφαλίσουν την ηγετική τους θέση σε πλήρη εναρμόνιση με τη κυρίαρχη κατεύθυνση που επιβάλλουν τα Π.Π.Μ.

Αυτή την κατεύθυνση στηρίζει η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ σε συνέχεια της πολιτικής όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Συνένοχοι είναι η συνεταιριστική γραφειοκρατία Συνένοχη ήταν και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που συνέχισε στην ίδια ρότα των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων…

Όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό πιστό στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πιστό στη πολιτική συγκεντροποίησης της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής μέσω των εξαγορών, των ολιγομελών ομάδων παραγωγής και των διαεπαγγελματικών ενώσεων συμβάλλουν στην πλήρη καπιταλιστικοποίηση της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής της οποίας τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα με την πανδημία του COVID 19 που αποτελεί συνέχεια των τρελών αγελάδων, των ιών των χοίρων, των πτηνών κτλ.

Τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ: Από τη μια οι δυνάμεις του κεφαλαίου, οι τραπεζίτες, οι πολυεθνικές, η ΕΕ, το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος. 

Από την άλλη, οι δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού. Η πλειοψηφία της νεολαίας, οι μικροί αυτοαπασχολούμενοι, τα λαϊκά στρώματα της υπαίθρου, οι αγροτοαγρότες – εργατοαγρότες που δουλεύουν για να ζήσουν. Για να ζήσουν όλοι αυτοί μια αξιοβίωτη ζωή πρέπει να ανατρέψουν τη κυρίαρχη πολιτική, να προβάλλουν την ανάγκη της συλλογικής ιδιοκτησίας ενάντια στον καπιταλιστικό «μονόδρομο». Πρέπει να χάνει πλούτο το κεφάλαιο.

Ο παραγόμενος πλούτος σε συνδυασμό με τις τεράστιες επιστημονικοτεχνικές δυνατότητες της εποχής μας, δημιουργούν όρους για να τραφεί ποσοτικά αλλά και ποιοτικά ο λαός. Απαραίτητος όρος είναι η απελευθέρωση της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής (και όλων των στρατηγικών κλάδων) από την κυριαρχία του κεφαλαίου, την εντατική χημικό-τοξική εκμετάλλευση της φύσης και τον εφιάλτη των γενετικά τροποποιημένων προϊόντων. Με μια παραγωγή σε αρμονία με τη φύση και τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος.

Απαιτείται:

Να δημιουργηθεί κοινό αγωνιστικό μέτωπο της εργαζόμενης πλειοψηφίας των ανέργων και της νεολαίας με τα λαϊκά στρώματα της υπαίθρου για την έξοδο από την Ε.Ε και τη σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου για να τραφεί ποιοτικά και ποσοτικά ο λαός. Με βασικούς στόχους πάλης οι οποίοι αποτελούν κομμάτι ενός συνολικότερου αντικαπιταλιστικού προγράμματος και περιλαμβάνει:

1) τη δημιουργία μεγάλων περιφερειακών δημοκρατικών πρωτοβάθμιων παραγωγικών συνεταιρισμών αγροτοκτηνοτρόφων–αλιέων-ιχθυοκαλλιεργητών. Συνεταιρισμών ενταγμένων σε μια σχεδιοποιημένη οικονομία με κριτήριο ότι θέλουμε να γίνουμε οι «ελεύθεροι συνεταιρισμένοι παραγωγοί», με κοινωνικοποιημένη τη γη και με εργατικό έλεγχο. Με συλλογικές συμβάσεις εργασίας για τους/τις εργαζόμενους/ες στον κλάδο και στους/στις εργάτες/τριες γης (μισθό, ασφάλιση, διατροφή, αξιοπρεπή διαμονή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη).

2) την εθνικοποίηση-κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των τραπεζών και όλων των αγροτοδιατροφικών επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. 

3) τη δημιουργία ενιαίου δημόσιου φορέα τροφίμων, ερευνητικών κέντρων, σε συνεργασία με τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και τα δημόσια πανεπιστήμια, που θα συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού με κεντρικό σχεδιασμό και με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Με δημόσια πανεπιστήμια υποταγμένα στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στην καπιταλιστική μηχανή. Με συνεχή δωρεάν επιμόρφωση των επιστημόνων του κλάδου. 

4) έναν δημόσιο φορέα τροφίμων που θα ελέγχει πλήρως τα σημεία πώλησης με δημοκρατικό εργατικό έλεγχο στην επάρκεια, στη διάθεση και στον έλεγχο των τιμών.

5) την ικανοποίηση των άμεσων αναγκών επιβίωσης που προβάλλουν τα συλλογικά όργανα των εργαζομένων και της υπαίθρου για να υπάρχουν όροι παραμονής στην ύπαιθρο και στη θάλασσα. Εκτός από τα άμεσα αιτήματα επιβίωσης που προβάλλουν οι αγροτοκτηνοτροφικοί σύλλογοι πρέπει να επιδοτηθεί άμεσα φέτος η παραγωγή των τοπικών προϊόντων για την διατροφική αυτάρκεια του λαού, την κάλυψη του διογκωμένου κόστους μεταφοράς εφοδίων και παραγόμενων προϊόντων αλλά και την προστασία φυσικά των εργαζομένων στη βιομηχανία τροφίμων 

6) την περιβαλλοντική προστασία, τη δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία. Την ανάπτυξη και ανάδειξη των τοπικών πολιτισμών μέσω των παραγόμενων προϊόντων.