Την Κυριακή 4 Δεκέμβρη συνεδρίασε το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ΠΣΟ είχε θέμα την προετοιμασία της 5ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την παρέμβασή της το επόμενο διάστημα. 

 

Στη συνεδρίαση κατατέθηκαν καταρχήν δυο κείμενα Θέσεων για την 5η Συνδιάσκεψη. Το σχέδιο Θέσεων που κατέθεσε η αντιπροσωπεία του ΣΕΚ το οποίο προσπάθησε να εκφράσει συνθετικά τα κείμενα που είχαν κατατεθεί στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Και το κείμενο που επέλεξε να επιμείνει η αντιπροσωπεία του ΝΑΡ. 

 

Το κεντρικό ερώτημα που καθόρισε τη διαδικασία του ΠΣΟ ήταν με ποιο προσανατολισμό και με ποιες πρωτοβουλίες θα πορευτεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε συνθήκες επιταχυνόμενης κρίσης της κυβέρνησης της ΝΔ και ανόδου των αγώνων και της ριζοσπαστικοποίησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας. 

 

Οι σ. του ΣΕΚ τόσο εισηγητικά όσο και στις παρεμβάσεις μας επιμείναμε σε δυο ζητήματα. Ότι οι αγώνες και οι πολιτικές εμπειρίες όλου του προηγούμενου διαστήματος έχουν διαμορφώσει ένα πλατύ ρεύμα αγωνιστριών και αγωνιστών που αναζητούν στήριγμα στις μάχες και αναζητούν προοπτική παραπέρα από τα όρια που βάζει η αριστερά του κοινοβουλευτικού δρόμου. Κι ότι ο δρόμος για να προχωρήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να επικοινωνήσει με αυτό το ρεύμα παίρνοντας ενωτικές και αιχμηρές πρωτοβουλίες και στις μάχες του κινήματος και στις εκλογές. 

 

Σε αυτή την κατεύθυνση προτείναμε προσθήκες στο κείμενο για την «Πολιτική τοποθέτηση-πρόταση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την περίοδο και τις επερχόμενες πολιτικές και εκλογικές μάχες» που είχε κατατεθεί ξεχωριστά στο ΠΣΟ. Ανάμεσα στ’ άλλα προτείναμε ότι: "Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να πάρει ενωτικές πρωτοβουλίες και να απευθυνθεί στο δυναμικό της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς για την συνεργασία σε όλες τις μάχες και τις εκλογές... Στόχος μιας τέτοιας συνεργασίας δεν μπορεί να είναι η περιχαράκωση μιας μειοψηφίας του “χώρου”, αλλά το άνοιγμα, η διεύρυνση και ενίσχυση του ρεύματος που στηρίζει πολιτικά τους αγώνες του σήμερα και βάζει στόχο να συγκροτήσει δυνατή αριστερή αντιπολίτευση ενάντια σε όποιο κυβερνητικό διαχειριστή του ελληνικού καπιταλισμού προκύψει μετά τις εκλογές. Για να στηρίξουμε τις σκληρές ταξικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν ενάντια στις άγριες επιθέσεις που προετοιμάζει η άρχουσα τάξη... Για μια αριστερή αντιπολίτευση που θα βάζει τον πήχη του προγράμματος και των πρωτοβουλιών της στο κίνημα ψηλά, σε αντίθεση με την καταστροφική λογική του καπιταλισμού...Με αυτόν τον προσανατολισμό η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχει στην εκδήλωση-συζήτηση που διοργανώνει την Δευτέρα 19 Δεκέμβρη στην Αθήνα η Πρωτοβουλία για την Ενωτική Κίνηση της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς». 

 

Αντίθετα, η τοποθέτηση από πλευράς του ΝΑΡ ήταν ότι η «σωστή τακτική» για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να «οξύνει τις διαφορές» και «να διασπάσει τους άλλους» δηλαδή τον χώρο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αρνήθηκαν ακόμα και την συμμετοχή και παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το δικό της πλαίσιο και πολιτική πρόταση στην εκδήλωση στον κινηματογράφο Στούντιο στις 19 Δεκέμβρη γιατί διοργανώνεται από μια «δομημένη Πρωτοβουλία» στο όνομα της «ενωτίτιδας»… 

 

Αυτή η στάση -που πλειοψήφησε στις τελικές ψηφοφορίες- είναι καταστροφική. Δεν φέρνει συσπείρωση δυνάμεων γύρω από την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, αντίθετα σημαίνει περαιτέρω περιθωριοποίηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν επιδρά στο δυναμικό οργανωμένων και ανένταχτων αγωνιστών/τριών που στηρίζουν ενωτικά εγχειρήματα σε μια σειρά χώρους, αντίθετα απομονώνεται αλαζονικά από αυτό με την τοποθέτηση ότι η επιλογή είναι η διάσπαση και όχι η συγκρότηση και το προχώρημά του. 

 

Επιστέγασμα αυτής της σεχταριστικής στάσης ήταν η πρόταση του ΝΑΡ για διαγραφή της ΑΡΙΣ από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ «για να μην επιλέξει η ίδια πότε θα αποχωρήσει με στόχο να κάνει ζημιά»! Έτσι έχει καταλήξει να αντιλαμβάνεται τις μετωπικές συνεργασίες το ΝΑΡ...

 

Οι καλύτερες στιγμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη δεκατριάχρονη πορεία της ήταν εκείνες που αξιοποίησε τον αντικαπιταλισμό της, το μεταβατικό της πρόγραμμα και τις αιχμές του, για να παίξει το ρόλο της ατμομηχανής για όλον αυτόν τον κόσμο, με κορυφαίο παράδειγμα τη μάχη για το Όχι στο δημοψήφισμα το 2015. Τέτοια αντικαπιταλιστική Αριστερά χρειάζεται ο κόσμος του αγώνα σήμερα.