Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αξίζει περισσότερα

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το μεγαλύτερο και μακροβιότερο μέτωπο δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και ανένταχτων αγωνιστών. Δημιουργήθηκε εξαρχής και παραμένει αταλάντευτα ένα διακριτό πολιτικό σχέδιο από τα σχέδια της ρεφορμιστικής αριστεράς και από τα σχέδια ενσωμάτωσης στο αστικό μπλοκ, στον ρεφορμισμό ή στην διαχείριση. Από το 2009 απέφυγε τις σειρήνες τόσο της «συνεργασίας» με τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και τις σειρήνες του ψαλιδίσματος του πολιτικού πλαισίου στο όνομα δήθεν του «πλατέματος της απεύθυνσης». Κατάφερε να βάλει στο κίνημα ως ζωντανή συζήτηση –και όχι ως παραπομπή στο απώτερο μέλλον- το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, την ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ, τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, συνδέοντάς τα όμως με τα ζητήματα επιβίωσης και καθημερινής πάλης του εργαζόμενου λαού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξαρχής ιδρύθηκε ως μέτωπο οργανώσεων και αγωνιστών. Οι καλύτερες στιγμές της συνδέθηκαν με την ποιότητα της πολιτικής σύνθεσης που προέκυπτε από διαφορετικές απόψεις στο εσωτερικό της και από τη δημοκρατία των τοπικών συνελεύσεων, που κατάφεραν να μετασχηματίσουν τόσο τις οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όσο και τους αγωνιστές που στοιχήθηκαν στις γραμμές της. Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν δώσει μάχες ενωτικά μέσα στο κίνημα, και με τη δράση τους έχουν συμβάλει στη δημιουργία και λειτουργία συσπειρώσεων, παρεμβάσεων, σχημάτων και επιτροπών πάλης του εργαζόμενου λαού στα σωματεία, τις γειτονιές, τα Πανεπιστήμια, που συναποτελούν ένα ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης και δράσης. Στις μάχες αυτές ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει αποδείξει ότι μπορεί να αλληλεπιδρά με έναν ευρύτερο κινηματικό και μαχητικό κόσμο από πολλές αφετηρίες και πολιτικές κατευθύνσεις.

Σήμερα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζει να αποτελεί τον ηγεμονικό πολιτικό φορέα στο χώρο της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς, γεγονός που σηματοδοτεί και την ευθύνη της για τις εξελίξεις στον χώρο αυτό,  ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει βρεθεί ξανά κατακερματισμένος, ενώ αυξάνεται ο αριθμός των αγωνιστών και αγωνιστριών που, παρότι ενεργοί και ενεργές στα κινήματα και τους αγώνες, δεν βλέπουν ως αναγκαία ή ελπιδοφόρα την στράτευσή τους σε κάποιο μέτωπο ή οργάνωση της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να γίνει ένα «μικρό ΚΚΕ». Η στάση περιχαράκωσης δεν της αρμόζει. Το να εγκαταλείπει κανείς το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα προς όφελος άλλων επιδιώξεων είναι εξίσου ρεφορμιστικό με το να χρησιμοποιεί το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα για να δημιουργήσει την εντύπωση του «αντικαπιταλιστικού κάστρου» και να υψώσει τείχη στο μαχόμενο κομμάτι της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την εμπειρία της, τις πρακτικές της και το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμά της, μπορεί και οφείλει να συμβάλλει στην πολιτική επανενεργοποίηση του μαχόμενου κόσμου. Μπορεί και οφείλει να συμβάλει στο να δημιουργηθεί εκείνη η συσπείρωση δυνάμεων που θα μπορεί να δείχνει, στη θεωρία και στην πράξη, ότι θέλει και μπορεί να «βάλει πλάτη» στην ανατροπή, με αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και ανυποχώρητη κινηματική δράση.

Δυστυχώς η συζήτηση της 5^ης Συνδιάσκεψης ήταν πολύ πίσω από αυτό που ήταν και είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και οι αγωνιστές της στις καλύτερες στιγμές τους. Η έλλειψη λειτουργίας των τοπικών επιτροπών για πολύ καιρό, η δυστοκία στην πολιτική σύνθεση, οι επιλογές χωριστών κατεβασμάτων σε κεντρικούς Δήμους το 2019, η απομείωση των μελών και ο υπερβολικά σύντομος χρόνος του προσυνεδριακού διαλόγου που συνδυάστηκε με διαδόσεις που δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα (άλλοι διέδιδαν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι έτοιμη να διασπαστεί, άλλοι ότι υπάρχει πρόταση να πάει με το ΜΕΡΑ25 κλπ) με μοναδικό σκοπό να τρωθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οδήγησαν –με ευθύνη βασικών οργανώσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- σε μια πολιτική απόφαση που δεν αντικατοπτρίζει τις δυνατότητες πολιτικής σύνθεσης που υπήρχαν εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλει, μετά την 5^η Συνδιάσκεψή της, να συμβάλλει καθοριστικά στην ενότητα των δυνάμεων της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής αριστεράς με το αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα, στην ενοποίηση και ενδυνάμωση του χώρου αυτού, στο στις κεντρικές μάχες (βουλευτικές εκλογές και εκλογές ΟΤΑ), όσο και στις κοινωνικές μάχες. Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μπορεί να ενοποιεί δυνάμεις –πόσο μάλλον δυνάμεις με τις οποίες έχουμε συνυπάρξει στο ίδιο μέτωπο ή και οργάνωση και δυνάμεις με τις οποίες δρούμε μαζί για χρόνια σε κοινωνικούς χώρους- κι όχι να χρησιμοποιείται ως τείχος διαχωρισμού. Σε μια τέτοια πορεία μόνο μπορούν να συζητηθούν και να εκλείψουν και τα διαλυτικά φαινόμενα που έχουν εμφανιστεί εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ -αποστρατεύσεις μελών ή οργανώσεων, διαφορετικά κατεβάσματα σε σωματεία και Δήμους, περιχαράκωση στα «γνωστά» ή «παραδεδομένα»- εμποδίζοντας την δράση και την επιρροή της.

Οι καλύτερες στιγμές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως αντικαπιταλιστικού μετώπου ήταν εκείνες στις οποίες η πολιτική σύνθεση στο εσωτερικό της παρήγαγε μετατοπίσεις τόσο στις οργανώσεις που τη συναποτελούσαν, έδινε τον τόνο στον ευρύτερο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και συνέβαλλε καθοριστικά στην οργάνωση των κινημάτων από τα κάτω.

Ως ανένταχτοι σύντροφοι και συντρόφισσες που δρούμε μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θεωρούμε ότι η πολιτική απόφαση της 5^ης Συνδιάσκεψης, ακόμη και σε επίπεδο ύφους, είναι πολύ πίσω από τις μετωπικές κατακτήσεις των οργανώσεων και των συντρόφων και συντροφισσών που την ψήφισαν. Δεν μπορεί η εικόνα που δίνεται προς τον κόσμο της μαχόμενης αριστεράς να είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ζητά την δορυφοριοποίηση όλων των συλλογικοτήτων στις οποίες απευθύνεται γύρω από την ίδια. Αυτό δεν αντιστοιχεί στην «ισότιμη» συνεργασία που θέτει ως στόχο η ίδια πολιτική απόφαση.

Το κάλεσμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την «ισχυρή ενωτική παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στις επόμενες πολιτικές μάχες και τις εκλογές» δεν περνά μέσα από διμερείς επαφές οργανώσεων, αλλά οφείλει να γίνει σε δημόσιες διαδικασίες, όπου μπορούν να παρέμβουν ισότιμα τόσο οι οργανώσεις που το κάλεσμα αυτό αφορά, όσο και οι αγωνιστές και αγωνίστριες που ενδιαφέρονται για την επόμενη μέρα στο κίνημα και την αριστερά.

Ευσταθίου Νικολέττα

Διαμάντη Ήρα

Ζώτος Τάκης

Κουλούρης Σπύρος

Κουτσούμπα Δέσποινα

Νίκου Δονάτος

Πανταζόπουλος Διονύσης

Παπαχατζής Ηλίας

Πολυχρονιάδης Δημήτρης

Σιδερής Λευτέρης

[Το κείμενο είναι ανοιχτό σε υπογραφές]