Γιώργος Παυλόπουλος
▸ Επικίνδυνα παιχνίδια με τη φωτιά από Μητσοτάκη-Ερντογάν
Μέσα σε ένα τοξικό κλίμα εμπόλεμων δηλώσεων, αμοιβαίων απειλών και επίδειξης τσαμπουκά («θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά», «ίσως έρθουμε πρώτοι εμείς μέρα μεσημέρι» κ.λπ.) βαδίζουν προς τις εκλογικές τους αναμετρήσεις Ελλάδα και Τουρκία. Οι κυβερνήσεις τους, με επικεφαλής Μητσοτάκη και Ερντογάν, συντηρούν συνειδητά στην πρώτη γραμμή το «εθνικό ζήτημα», θεωρώντας προφανώς ότι εξυπηρετεί τους εκλογικούς τους σχεδιασμούς — έστω και αν οι λαοί των δύο χωρών δεν το αξιολογούν ανάμεσα στα βασικά τους προβλήματα. Μοιάζουν δε να παίζουν… κρυφτούλι, επιδιώκοντας να είναι οι «άλλοι» αυτοί που θα στήσουν πρώτοι τις κάλπες, με την ελπίδα ότι θα προκύψει πολιτική αστάθεια και θα μπορέσουν να την εκμεταλλευτούν. Με στόχο, φυσικά, να κάνουν τις κινήσεις που έχουν ήδη σχεδιάσει, η μεν επεκτείνοντας τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια σε κάποιες περιοχές (με πιθανότερη την Κρήτη) και η δε διευρύνοντας τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο και συνολικά τη ΝΑ Μεσόγειο.
Αμφότερες γνωρίζουν, βεβαίως, ότι έτσι παίζουν κυριολεκτικά με τη φωτιά, καθώς παραμένει εξαιρετικά υψηλός ο κίνδυνος ενός «θερμού επεισοδίου», με απρόβλεπτη κατάληξη. Ίσως δεν είναι τυχαίο, από αυτή την άποψη, το γεγονός ότι στο τελευταίο τεύχος του βρετανικού περιοδικού The Economist, που κυκλοφόρησε την Παρασκευή, υπάρχει κομμάτι με τίτλο «Θα μπορούσε η Τουρκία να καταλάβει ένα μικροσκοπικό ελληνικό νησί;». Και μαζί, η εκτίμηση ότι «το Καστελόριζο θα μπορούσε να είναι ένα σημείο σύγκρουσης».
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα ανταγωνιστικά συμφέροντα Ελλάδας και Τουρκίας έχουν αρχίσει να «διασταυρώνονται» επικίνδυνα και σε άλλες περιοχές: Το Μαγκρέμπ (κυρίως στη Λιβύη), τα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, ακόμη και την Ουκρανία. Κάτι που δημιουργεί σοβαρό κίνδυνο οι δύο χώρες να βρεθούν απέναντι, με το χέρι στη σκανδάλη, χωρίς να το καταλάβουν…
Το σίγουρο, σε κάθε περίπτωση, είναι ότι οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας συνεχίζουν να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη των δύο λαών, τους οποίους αφαιμάζουν και χρεώνουν κυριολεκτικά στον αιώνα τον άπαντα. Εκατομμύρια άνθρωποι και στις δύο πλευρές του Αιγαίου καλούνται, εκτός από τις τρομακτικές αυξήσεις στα τρόφιμα και την ενέργεια, να πληρώσουν και το κόστος της αέναης κούρσας εξοπλισμών.
Αέναη κούρσα εξοπλισμών στις δύο χώρες, τη στιγμή που οι λαοί τους στενάζουν από φτώχεια και ακρίβεια
Πρόκειται για μια κούρσα η οποία διεξάγεται πλέον σε αέρα, ξηρά και θάλασσα – και μάλιστα, όχι μόνο στην επιφάνειά της, αλλά και στον βυθό της. Άλλωστε, η απόκτηση και από την Τουρκία των γερμανικών «αόρατων» υποβρυχίων που διαθέτει ήδη το πολεμικό ναυτικό της Ελλάδας (το Βερολίνο κάνει κυριολεκτικά πάρτι!) κάνει την Αθήνα να ανησυχεί ότι θα χάσει το πλεονέκτημα, που ισχυριζόταν ότι διαθέτει, και να ψάχνει τρόπους είτε να αγοράσει περισσότερα είτε άλλα, ακόμη πιο προηγμένα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα αεροπλάνα και τα πλοία, τα τανκς και τους πυραύλους. Κάθε φορά που η μία χώρα αγοράζει κάτι από έναν από τους πολλούς πρόθυμους προμηθευτές, η άλλη σπεύδει να αναζητήσει τη ρελάνς, αδιαφορώντας για το διαρκώς διογκούμενο χρέος.
Για του λόγου το αληθές, καθώς η Άγκυρα φαίνεται ότι τελικώς θα καταφέρει να πάρει τα F-16 που θέλει από τις ΗΠΑ, στην Αθήνα έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν σενάρια επίσπευσης της αγοράς των F-35, αλλά και επιπλέον γαλλικών Rafale. Επίσης, καθώς η Τουρκία έχει προχωρήσει πολύ στο μέτωπο των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, η ελληνική κυβέρνηση τάζει λαγούς με πετραχήλια και τεράστια ποσά σε εταιρείες και πανεπιστήμια για να επιταχύνουν τα αντίστοιχα σχέδια.
του Σωτήρη Κοντογιάννη
Αντώνης Δραγανίγος
