Γιάννης Ελαφρός

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ξαναφέρνει στο προσκήνιο όλα όσα έχει εξορίσει η συναίνεση Ν∆-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ

Αυτές τις μέρες πραγματοποιούνται σε όλη την Ελλάδα δεκάδες συνελεύσεις των Επιτροπών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενόψει της 5ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του μετώπου το επόμενο Σαββατοκύριακο 21-22 Ιανουαρίου στην Αθήνα. Η συμμετοχή είναι αξιοσημείωτη, σε μια διαδικασία ουσιαστική, πολιτικών αποφάσεων και επιλογών, πολύ διαφορετική από τα «συνέδρια» των κομμάτων του αστικού δικομματισμού (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ/ΠΑΣΟΚ), που είναι μια αποθέωση του αρχηγού και προεκλογικών σποτ (φτιαγμένων από γραφεία επικοινωνίας), αλλά και της «ακίνητης» Αριστεράς που είναι όλα καταληγμένα πριν αρχίσει η διαδικασία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντλεί τη δύναμή της από την πρωτοπόρα συμμετοχή των αγωνιστών και αγωνιστριών της στα δρώμενα και με αυτή την έννοια όσα γίνονται αυτές τις μέρες υπογραμμίζουν πόσο λάθος ήταν το «πάγωμα» των διαδικασιών βάσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται σε μια συγκυρία που η ανάγκη παρέμβασης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς αναδεικνύεται εμφατικά. Εν μέσω πολλαπλών και μόνιμων κρισιακών φαινομένων του καπιταλισμού και ισοπεδωτικής επίθεσης στους εργαζόμενους, η κυρίαρχη πολιτική ζωή και η προεκλογική περίοδος, όπως διαμορφώνεται από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, παραμένει στα ρηχά: Στο ποιος είναι πιο έντιμος και θεσμικός διαχειριστής… Την ώρα που ο κόσμος δεν βγάζει τον μήνα και οι αγωνιζόμενοι αντιμετωπίζουν την κρατική-αστυνομική βαρβαρότητα ο ΣΥΡΙΖΑ υψώνει «Τείχος δημοκρατίας» κατά Μητσοτάκη-Ντογιάκου αποκλειστικά, μαζί με Ευάγγελο Βενιζέλο και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, «καραμανλική» Δεξιά και το… ευρωπαϊκό κεκτημένο!

Όλα τα μεγάλα και πραγματικά διακυβεύματα, από την ανάγκη ριζικής βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων με πλήγματα στην προκλητική κερδοφορία του κεφαλαίου, περάσματος στο δημόσιο με εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση ολόκληρων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και των υπηρεσιών («δημόσια αγαθά») για να έχει ο λαός ρεύμα, θέρμανση, υγεία, παιδεία, τρόφιμα κλπ., διαγραφής του ιδιωτικού χρέους των φτωχών οικογενειών και του δημόσιου χρέους, απειθαρχίας-εξόδου από την ΕΕ των χρηματιστηρίων ενέργειας/αγαθών και ιδιωτικοποίησης των πάντων, απεμπλοκής τώρα από τον πόλεμο στην Ουκρανία, τον επικίνδυνο αντιδραστικό ανταγωνισμό με Τουρκία, απομάκρυνσης των βάσεων και εξόδου από το ΝΑΤΟ, κατάργησης όλων των μηχανισμών αστυνομικής καταστολής και κρατικής παρακολούθησης για να αναπνεύσει ελεύθερα ο λαός, ενάντια στην αντιπροσφυγική και ρατσιστική υστερία, στις σεξιστικές επιθέσεις και καταπίεση, μέχρι το στοπ στην καπιταλιστική λεηλασία του περιβάλλοντος, έχουν εξαφανιστεί από την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση, αφού ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ συναινούν σε όλα αυτά. Πρόκειται για τα ζωτικά θέματα που φέρνει στο προσκήνιο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο πλαίσιο ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης και ανατροπής, που επιδιώκει να τροφοδοτεί τα αιτήματα του κινήματος και να ανοίγει το δρόμο για την επαναστατική ανατροπή του βάρβαρου καπιταλισμού για το πέρασμα της εξουσίας και του πλούτου στα χέρια των εργαζομένων.

Οι απόπειρες «συμμόρφωσης» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν διαχρονικά αποτύχει· εκφράζει πάντα «το πνεύμα της ανταρσίας»

Είμαστε σε μια εποχή, όπου διαμορφώνονται νέες δυνατότητες έτσι ώστε η αντικαπιταλιστική, επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά να παίξει κρίσιμο ρόλο (πολύ σημαντικότερο από τα σημερινά της μεγέθη) κι αναμφίβολα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το δυναμικό που συσπειρώνει θα έχει πρωτοπόρα συμβολή. Τρεις παράγοντες συνηγορούν σε αυτό: Πρώτο, η ποιότητα των αντιφάσεων του συστήματος φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη αντικαπιταλιστικής απάντησης –και μάλιστα με ορίζοντα κομμουνιστικής απελευθέρωσης– πολύ πιο έντονα ακόμα και από την περίοδο 2010-12, που σε τμήματα του λαού έμοιαζε να φταίει μόνο το μνημόνιο, η τρόικα και οι κυβερνήσεις. Δεύτερο, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, στις σκληρές και δύσκολες μάχες βγήκε μπροστά ένα πρωτοπόρο δυναμικό, που δεν κερδίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ (που ήταν απών από τους περισσότερους αγώνες) ούτε καλύπτεται από το αγωνιστικό σημειωτόν, το «όλα για τις κάλπες» και την αναπαλαίωση του «υπαρκτού» του ΚΚΕ, ούτε από την ευρω-τεχνοκρατική παρουσία του ΜέΡΑ25, εντός ΕΕ, ΝΑΤΟ, καπιταλισμού και με τον «Γιάνη» μη εστεμμένο μονάρχη. Αυτό το δυναμικό αμφισβητεί και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ φυσικά, αλλά υπάρχουν συναγωνιστικές σχέσεις· μια γνήσια πορεία αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής ανασυγκρότησης μπορεί να το εμπνεύσει.

Τρίτο, η βαριά σκιά της αστικής ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ έχει σπείρει βεβαίως απογοήτευση και μια αίσθηση του «δεν γίνεται», αλλά σε πρωτοπόρους αγωνιστές προκαλεί ανώτερες αναζητήσεις για μια πιο ουσιαστική προγραμματική και στρατηγική απάντηση. Οδηγεί και σε τάσεις απόρριψης σε ό,τι μοιάζει με επανάληψη των «στόχων επιβίωσης», της συσπείρωσης με βασικό κριτήριο την εκπροσώπηση στη βουλή κ.λπ.

Η επερχόμενη 5η συνδιάσκεψη μπορεί να απαντήσει θαρρετά και με αυτοπεποίθηση για μια πορεία αναζωογόνησης της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως να λάβει πρωτοβουλίες ανασυγκρότησης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και συσπείρωσης του ριζοσπαστικού δυναμικού. Το πολιτικό ερώτημα βεβαίως είναι –και τίθεται στις συνελεύσεις- εάν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει έτσι ώστε το δυναμικό αυτό να κάνει βήμα πολιτικής-προγραμματικής ενοποίησης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, στον δρόμο για ένα ισχυρό πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή θα γίνει αιμοδότης των κάθε είδους σχεδίων διαχείρισης του καπιταλισμού και τελικά ενίσχυσής των «δημοκρατικών δυνάμεων».

Είναι πολλά μάτια στραμμένα πάνω στη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, γιατί σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί η διάταξη των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς και το εάν θα υπάρχει αξιόμαχη ανατρεπτική δύναμη στα αστικά σχέδια πριν και μετά τις εκλογές. Στα 13 χρόνια ύπαρξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έγιναν αρκετές προσπάθειες να τεθεί «εντός πλαισίου», να συμφιλιωθεί με τον ρεφορμισμό, να βάλει νερό στο κρασί της. Απέτυχαν, γιατί αυτή η πολιτική ανορθογραφία, σφυρηλατημένη στη φωτιά του Δεκέμβρη, εκφράζει πάντα «το πνεύμα της ανταρσίας».

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 21-22.1.2023