Εργατική απάντηση στα εγκλήματα των ιδιωτικοποιήσεων: Εργατικός έλεγχος είναι η λύση

Λέανδρος Μπόλαρης

 

Η πεποίθηση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις σημαίνουν χρυσά κέρδη, και επιδοτήσεις, για τα αφεντικά, ρεμούλες για τους «διαπλεκόμενους» και εγκλήματα όπως τα Τέμπη είναι γενικευμένη. Οι αγώνες των εργαζόμενων θέτουν επί τάπητος την απάντηση. Παλεύουμε να εμποδίσουμε τις ιδιωτικοποιήσεις που θέλει να περάσει στα τελευταία της η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και για την ανατροπή όλων των ιδιωτικοποιήσεων που έχουν γίνει και μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση. 

 

Αυτό ισχύει προφανώς για τον σιδηρόδρομο. Τα σωματεία των εργαζόμενων εκεί έχουν καταγγείλει, πολύ πριν το «δυστύχημα» των Τεμπών, την άθλια κατάσταση που έφερε ο τεμαχισμός και η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Οι σιδηρόδρομοι πρέπει να γίνουν ξανά κρατικοί, σε ένα ενιαίο φορέα γιατί ο τεμαχισμός σε διαφορετικές εταιρείες μόνο σκοπό είχε το ξεπούλημά τους. Αυτό λένε και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των σιδηροδρομικών. 

 

Να ξαναγίνουν κρατικοί χωρίς καμιά αποζημίωση για τους «επενδυτές» που τους κατάπιαν αντί πινακίου φακής και τσέπωναν 50 εκατομμύρια το χρόνο ως επιδότηση από τον προϋπολογισμό.. 

 

Ολοι/ες πλέον γνωρίζουμε ότι οι σιδηροδρομικοί γνωρίζουν πολύ καλύτερα τις ανάγκες του κόσμου και τους τρόπους που μπορεί να πραγματοποιηθεί με ασφάλεια το σιδηροδρομικό έργο. Η κυβέρνηση βιάζεται να ξεκινήσει τα δρομολόγια μη και ζημιωθεί η Cosco που διαμαρτύρεται και τα σωματεία βάζουν ζητήματα για αυτό το «μπάχαλο» και απαιτούν μέτρα ασφάλειας. 

 

Γι’ αυτό η κρατικοποίηση πρέπει και μπορεί να γίνει με εργατικό έλεγχο. Οι εργαζόμενοι στους σιδηρόδρομους και όλη η εργατική τάξη να επιβάλουν τους όρους και τις προτεραιότητες. Επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου για τις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας που τους χρησιμοποιούν και όχι για σιδηροδρομικά έργα «πνοής» για το κεφάλαιο όπως η παράκαμψη των Στενών του Βοσπόρου που θέλει να σπαταλήσει δις η κυβέρνηση Μητσοτάκη. 

 

Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία δίνουν μάχες διαρκείας όλα αυτά τα χρόνια ενάντια στις προσπάθειες της κυβέρνησης να διαλύσει και να ιδιωτικοποιήσει το ΕΣΥ. Η πιο πρόσφατη είναι η μάχη για να μην παραδοθούν στους Βαρδινογιάννηδες οι παιδοογκολογικές κλινικές του Αγ. Σοφία και του Αγ. Κυριακού στην Αθήνα, μονάδες που διαχειρίζονται το 80% των περιπτώσεων παιδικού καρκίνου πανελλαδικά. 

 

Η κυβέρνηση επιδοτεί με κάθε τρόπο το κύκλωμα της ιδιωτικής Υγείας, τους «κλινικάρχες» που κερδοσκοπούν ασύστολα με τον πόνο και την αρρώστια. Στο αποκορύφωμα της πανδημίας το αίτημα για την επίταξη των κλινικών και των ΜΕΘ τους είχε τεράστια απήχηση σε όλη την κοινωνία και είχε γίνει αίτημα των συνδικάτων. Πριν μερικές βδομάδες με την έξαρση των ιώσεων ήρθε στο φως η κερδοσκοπία των εταιρειών του φαρμάκου που «εξαφάνιζαν» απλά αντιφλεγμονώδη από τα φαρμακεία. 

 

Κάθε μέρα ένα καινούργιο σκάνδαλο ή μια νέα ιστορία φρίκης δείχνει πόσο δίκιο έχουν οι εργαζόμενοι στη δημόσια Υγεία όταν αντιστέκονται στις περικοπές, διεκδικούν προσλήψεις μονιμοποιήσεις και επέκταση αντί για διάλυση του ΕΣΥ. Αυτοί οι εργαζόμενοι/ες, και οι αγώνες τους, έχουν κρατήσει όρθια τα νοσοκομεία. 

 

Κι έχουν αναδείξει και σε αυτό τον κλάδο, τον τόσο κρίσιμο για τη ζωή όλων μας, την επικαιρότητα του εργατικού ελέγχου. Απλά, οι εργαζόμενοι, νοσηλευτές, γιατροί, διοικητικοί, ξέρουν πολύ καλύτερα τις ανάγκες και πως να «τρέχουν» ένα νοσοκομείο από τους Πλεύρηδες, τους διοικητές και τους κάθε λογής μάνατζερ. 

 

Κρατικοποίηση

 

Οι σιδηρόδρομοι και τα νοσοκομεία δεν είναι τα μόνα παραδείγματα που ανοίγει εδώ και τώρα το ζήτημα της κρατικοποίησης χωρίς αποζημίωση για τα αφεντικά και με εργατικό έλεγχο. Εχει ανοίξει στον τομέα της ενέργειας. Η κρατικοποίησή αυτού του κλάδου είναι η μόνη πραγματική απάντηση στην κερδοσκοπία με τα «χρηματιστήρια ενέργειας» και όλα τα κόλπα της «αγοράς» που πάνε τα τιμολόγια στα ύψη και εξανεμίζουν το εισόδημα των εργαζόμενων. Κρατικοποίηση όχι με «διευθύνοντες συμβούλους» που αμείβονται με «μισθούς» της τάξης των 1.000 ευρώ την ημέρα (ο σημερινός της ΔΕΗ) για να επιβλέπουν το πάρτι των «παρόχων», αλλά με τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους στο τιμόνι. 

 

Εχει ανοίξει ακόμα και σε κλάδους που μοιάζουν «μακρινοί» απ’ αυτή τη συζήτηση αλλά δεν είναι. Ποιος ελέγχει τον Πολιτισμό, τα Μουσεία, τα θέατρα; Η κάθε Μενδώνη παρέα με τους «χορηγούς», τις Στέγες Ωνάση, τα Ιδρύματα Νιάρχου, τους Λιγνάδηδες ή οι εργαζόμενοι στα Μουσεία, οι αρχαιολόγοι, οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες που έχουν τη γνώση, την εμπειρία και τη φαντασία να εξασφαλίσουν ότι ο πολιτισμός και η τέχνη είναι κοινωνική ανάγκη και όχι εμπόρευμα; Η απάντηση είναι προφανής, τη δίνουν όλοι και όλες αυτοί με τους αγώνες και τα αιτήματα που προβάλλουν. 

 

Το εργατικό κίνημα έχει εμπειρία από τέτοιες μάχες αλλά και από νίκες. Το 1990-93 η κυβέρνηση του Μητσοτάκη πατρός αποπειράθηκε μια κατά μέτωπο σύγκρουση με την εργατική τάξη με σημαία τις ιδιωτικοποιήσεις και έσπασε τα μούτρα της στη ναυαρχίδα αυτής της προσπάθειας, την «αποκρατικοποίηση» της ΕΑΣ, των μπλε λεωφορείων της Αθήνας. Η κυβέρνηση έπεσε, και οι εργαζόμενοι της ΕΑΣ επέβαλαν στην επόμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ την επανακρατικοποίηση των λεωφορείων. 

 

Αν σήμερα υπάρχουν δημόσιες -έστω και λαβωμένες- δημόσιες συγκοινωνίες στο Λεκανοπέδιο με ισχυρά συνδικάτα, το οφείλουμε σε μεγάλο βαθμό σε εκείνη τη νίκη που έγινε στο απόγειο του νεοφιλελευθερισμού όταν οι ιδιωτικοποιήσεις έμοιαζαν κοινή λογική. Σήμερα το εργατικό κίνημα μπορεί να πάει πολύ πιο μακριά. Να επιβάλλει εδώ και τώρα την ατζέντα που διαμορφώνουν οι αγώνες, η οργή και η ριζοσπαστικοποίηση των εργαζόμενων και της νεολαίας. 

 

Αριστερά

 

Σε αυτές τις συνθήκες η Αριστερά θα έπρεπε να προβάλλει το αίτημα για κρατικοποιήσεις με πρώτη των σιδηροδρόμων. Όμως, δεν το κάνει. Κοντεύει να κλείσει μήνας από το έγκλημα των Τεμπών και ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που έχει να πει είναι δηλώσεις σαν κι αυτή του Τσίπρα στις 23 Μάρτη: 

 

«Η αναποτελεσματικότητα του κράτους οφείλεται και στην ανεπάρκεια της διοίκησης αλλά και σε φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς. Ο πολίτης χρειάζεται ένα κράτος το οποίο θα είναι αξιοκρατικό, το οποίο θα είναι δημοσιονομικά βιώσιμο, το οποίο θα είναι αποτελεσματικό, ασφαλές και δημοκρατικό». 

 

Ποιος θα εξασφαλίσει την «αποτελεσματικότητα»; Οι υπουργοί της «προοδευτικής κυβέρνησης». Πώς; Με τη «διαφάνεια» που θα σιγουρέψει η επίβλεψη από τις διάφορες «Ανεξάρτητες» και «Ρυθμιστικές» Αρχές τις οποίες όπως καταγγέλλουν διαρκώς τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζει και αγνοεί η κυβέρνηση. 

 

Όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει και ξαναδεί. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ από το 1994 είχαν κάνει σημαία τους τέτοιες «Αρχές» ακριβώς για να περάσουν πιο «μαλακά» και κομματιαστά τις ιδιωτικοποιήσεις σε τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, σιδηροδρόμους. Οι «τεχνοκράτες» τα στελέχη με «τα γκρι κουστούμια» για να θυμηθούμε τον Σημίτη θα εξασφάλιζαν την «κοινωνική οικονομία της αγοράς». Κάπως έτσι φτάσαμε στο ΠΑΣΟΚ των μνημονίων. 

 

Δεν υπάρχουν «ιδιωτικοποιήσεις με ανθρώπινο πρόσωπο». Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πούλησε την ΤΡΑΙΝΟΣΕ αντί 45 εκατ ευρώ το 2917 στο όνομα της «δημοσιονομικής βιωσιμότητας», μη ξεχνιόμαστε. Τώρα υπόσχεται «χρηστή διαχείριση». Το κίνημα που βγήκε στους δρόμους και στην απεργία είναι πολύ πιο μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Είναι πιο μπροστά κι απ’ τις ηγεσίες όπως του ΚΚΕ και του ΜέΡΑ25. Για το ΚΚΕ το αίτημα για κρατικοποιήσεις είναι «οπορτουνισμός». Για το κόμμα του Βαρουφάκη ο «δημόσιος φορέας των σιδηροδρόμων» είναι ακόμα ένα σημείο ενός προεκλογικού προγράμματος. 

 

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά λέει ότι τις κρατικοποιήσεις χωρίς αποζημίωση και τον εργατικό έλεγχο μπορεί να τον επιβάλλει το κίνημα που παλεύει στο εδώ και τώρα. Το εργατικό κίνημα συγκρούεται συνολικά με τις ιδιωτικοποιήσεις και το κριτήριο που βάζει το κέρδος πάνω από τις ζωές μας. 

 

Στηριζόμαστε στην κληρονομιά του Μαρξ που έγραφε το 1871 ότι: «κάθε κίνημα με το οποίο η εργατική τάξη αντιμετωπίζει σαν τάξη τις κυρίαρχες τάξεις και προσπαθεί να τις καταβάλει με πίεση απ' έξω, είναι ένα πολιτικό κίνημα. Λ.χ. η προσπάθεια να υποχρεωθούν οι ξεχωριστοί κεφαλαιοκράτες σε κάποιο ξεχωριστό εργοστάσιο ή και σε κάποιον ξεχωριστό κλάδο της βιομηχανίας με απεργίες κ.λπ. να περιορίσουν τις ώρες εργασίας, είναι ένα καθαρά οικονομικό κίνημα. Απεναντίας το κίνημα που έχει για σκοπό να επιβάλει την ψήφιση ενός νόμου για το οχτάωρο κ.τ.λ. είναι ένα πολιτικό κίνημα».

 

Δυναμώνουμε τις απεργίες και τους αγώνες που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν αυτή την εναλλακτική της εργατικής τάξης. Και στηρίζουμε την επαναστατική Αριστερά που δίνει αυτή τη μάχη μέσα στο κίνημα, θέλει να φτάσει την σύγκρουση με την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη μέχρι το νικηφόρο τέλος.