Την περσινή χρονιά η Motor Oil είδε τα κέρδη της να αγγίζουν το 1 δισ. ευρώ. Παραπλήσια κέρδη είχε η «Hellenic Energy» (πρώην ΕΛΠΕ) ενώ κοντά στο μισό διs. ήταν τα κέρδη του ΟΠΑΠ, της Coca Cola, της Ελλάκτωρ και του Μυτιληναίου. Ο χορός αυτός των δισεκατομμυρίων φαίνεται τελείως ξένος στους εργαζόμενους αυτής της χώρας που ζορίζονται να βγάλουν τον μήνα, αγωνιούν για το σπίτι τους, βλέπουν το εισόδημα τους να εξανεμίζεται μετά τις 20 κάθε μήνα, ενώ το 55% αυτών δήλωσε ότι αναγκάστηκε να μειώσει τις διατροφικές του δαπάνες εξαιτίας της ανεξέλεγκτης ακρίβειας. Αυτή η εκρηκτική αντίθεση είναι η πλέον χαρακτηριστική της κοινωνίας που οικοδομήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια της μνημονιακής λιτότητας και των αντιλαϊκών πολιτικών με διαδοχικές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δε εκείνο το όριο που καμία από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν αμφισβητεί. Αντίθετα, κεντρικό στοιχείο του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ότι για να ζήσει ο λαός πρέπει να χάσει πλούτο, ιδιοκτησία και δύναμη το κεφάλαιο, με ριζικές αυξήσεις στους μισθούς, προστασία της εργατικής κατοικίας και μια σειρά άλλες αλλαγές που αποτελούν στόχους πάλης για το εργατικό κίνημα.

Αντίστοιχη ένοχη συμφωνία επικρατεί σχετικά με την ουσία της ασκούμενης πολιτικής. Ουσιαστικά, όποια και αν θα είναι η επόμενη κυβέρνηση, οι ράγες της πολιτικής της έχουν φτιαχτεί, η «τηλεδιοίκηση» του ΣΕΒ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ είναι σε λειτουργία και ψάχνουν τον «σταθμάρχη» (Μητσοτάκης ή Τσίπρας) που θα οδηγήσει σε νέα καταστροφικά κοινωνικά «Τέμπη». Μόνο και μόνο η επαναφορά των μνημονιακών δεσμεύσεων της ΕΕ από το 2024, που σημαίνει ότι από το 1.7% έλλειμμα πρέπει να μεταβούμε σε 2% πλεόνασμα, σημαίνει αφαίμαξη από την κοινωνία 7-9 δισ. ευρώ μέσα σε μιάμιση χρονιά. Αυτό μπορεί να συμβεί είτε με νέα αιματηρή φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων είτε με οδυνηρές περικοπές στους ήδη διαλυμένους τομείς κοινωνικής πολιτικής είτε με νέα επίθεση σε μισθούς και συνάξεις. Σε κάθε περίπτωση, ο παρονομαστής είναι κοινός. Το μάρμαρο αναμένεται να το πληρώσει ο λαός και αυτό είναι κάτι που αποδέχονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα μεγάλα κόμματα. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν αποδείξει με τις κυβερνητικές τους θητείες ότι αποδέχονται πλήρως τα ευρωμνημονιακά πλαίσια, ενώ το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ25 (με διαφορετικό τρόπο το καθένα) προειδοποιούν ότι η έξοδος από την ΕΕ συνιστά καταστροφή.

Με άλλα λόγια, το πραγματικό δίλημμα δεν μπορεί να είναι «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», αλλά το αν θα συνεχιστεί η επίθεση του κεφαλαίου ή αν θα μπει φρένο σε αυτή την πορεία, ανοίγοντας έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο για την ελληνική κοινωνία. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλλει μια σαφή – όχι εύκολη, αλλά τη μοναδική – ρεαλιστική πολιτική πρόταση για το πώς μπορεί να αλλάξει η ζωή μας μέσα από την πάλη του εργατικού κινήματος για την διαγραφή του χιλιοπληρωμένου χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ και κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας. ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ψήφο και τη στάση μας, λοιπόν, όχι μόνο για τις 21 Μαΐου αλλά κυρίως για την επόμενη μέρα, για την ανατρεπτική αριστερή αντιπολίτευση που χρειαζόμαστε.

* υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Δυτική Αττική

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών