Κείμενο της Δήμητρας Κυρίλλου,

υποψήφια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο Βόρειο Τομέα Αθήνας

 

Στο τηλεοπτικό debate των αρχηγών τα ζητήματα ομοφοβίας και σεξιστικών διακρίσεων απουσίαζαν πλήρως από την ατζέντα των «μεγάλων» κομμάτων. Δεν συνέβη βέβαια το ίδιο στην ημερίδα της Νέας Δημοκρατίας στο Ζάππειο, όπου ο πρώην πρωθυπουργός Σαμαράς επιδόθηκε σε ρατσιστικό και ομοτρανσφοβικό παραλήρημα με επίθεση σε έννοιες όπως τα φύλα και «γονέας 1 και 2», στην πραγματικότητα δαιμονοποιώντας τους «άλλους», είτε είναι οι πρόσφυγες είτε οι λοατκι+, που δήθεν απειλούν την «αγία Ελληνική οικογένεια». Θα μπορούσε να είναι εξαιρετική πάσα για την Αριστερά για να βγει μπροστά στην υπεράσπιση των καταπιεσμένων.

 

Δυστυχώς μια μέρα νωρίτερα η Λιάνα Κανέλλη μιλώντας στο in.gr υπεραμύνθηκε της θέσης του ΚΚΕ κατά του ΛΟΑΤΚΙ+ γάμου όπως βέβαια και κατά του συμφώνου συμβίωσης, παραπέμποντας την εκπλήρωση των αιτημάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ σε έναν μελλοντικό και αφηρημένο κομμουνισμό και επαληθεύοντας επιφανειακά τον ισχυρισμό ότι Αριστερά και ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα είναι ασυμβίβαστα.

 

Κι όμως, η πρόσφατη εμπειρία δείχνει το αντίθετο: Η αντικαπιταλιστική αριστερά άνοιξε και πάλεψε με επιτυχία τη σεξιστική καταπίεση, όπως δείχνει η δράση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η «LGBTQ+ ΑΝΤΑΡΣΥΑ – ομάδα για το φύλο και τη σεξουαλικότητα» συγκροτήθηκε στις αρχές του 2014 πατώντας στην ως τότε παρουσία αγωνιστών και αγωνιστριών του μετώπου μέσα στο πολύχρωμο κίνημα, αναγνωρίζοντας το κενό μιας επαναστατικής στρατηγικής σε αυτό και προσπαθώντας να συνδέσει τους αγώνες ενάντια στο σεξισμό και την ομοφοβία με την καθημερινή πάλη της εργατικής τάξης και τις ιδέες της αριστεράς.

 

Το εγχείρημα είχε να αντιμετωπίσει και να απαντήσει σε απόψεις αυτάρκειας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, στην επιφυλακτικότητα απέναντι στην οργανωμένη εργατική τάξη και τη δύναμη του συνδικαλισμού, στην αντίληψη της πολιτικής ως «καπέλωμα» από τα κόμματα. Με παρεμβάσεις και προκηρύξεις αναδείξαμε τη δυνατότητα των συνδικάτων να καλούν και να παρίστανται έμπρακτα στις γιορτές περηφάνειας, τα «Pride», στα οποία συμμετείχαμε μαζικά, ασκώντας κριτική όπου χρειαζόταν (π.χ. αποκλεισμός της Τρανς κοινότητας το 2015), οργανώνοντας πολιτικές εκδηλώσεις για να συνδέσουμε τις μάχες τις περιόδου με το πολύχρωμο κίνημα. Με παρέμβαση στον αγώνα των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών το 2015 και των νοσοκομειακών βάλαμε με συγκεκριμένο τρόπο ότι η αλληλεγγύη ανάμεσα σε διαφορετικά κομμάτια του κινήματος μετράει και μπορεί να κάνει διαφορά.

 

Με τη διοργάνωση ανοιχτών συζητήσεων φέραμε στην επικαιρότητα θεματικές όπως η παράδοση του Stonewall και οι ρίζες του κινήματός μας, τα ροζ τρίγωνα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί κ.α. Παράλληλα, επιμείναμε στη συντροφική συζήτηση γιατί η αριστερά δεν μπορεί να υποτιμά τις μάχες ενάντια στη σεξιστική καταπίεση αλλά να τις στηρίζει ενεργά, κάνοντας τις συνδέσεις με την αναγκαιότητα για την ανατροπή του συστήματος που γεννά και θρέφει την καταπίεση.

 

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση διέψευσε τις απόψεις αναμονής και εφησυχασμού. Υποδεχθήκαμε τις ημιτελείς μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και την αναγνώριση ταυτότητας φύλου με πανώ έξω από τη βουλή, διεκδικώντας πλήρη και όχι μισά δικαιώματα, γνωρίζοντας ότι η πραγματική δύναμη δεν βρίσκεται στα βουλευτικά έδρανα, αλλά στην κοινωνία, που μπορούμε να την κερδίσουμε και ν’αλλάξουμε τα πράγματα μια και καλή.

Η δολοφονία του ακτιβιστή Ζακ Κωστόπουλου τον Σεπτέμβρη του 2018 πυροδότησε το ξέσπασμα του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, που ανάγκασε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να μην κλείσει την υπόθεση και να συλλάβει τους δράστες. Καθώς ο κόσμος πολιόρκησε τις δικαστικές αίθουσες στις πιο δύσκολες συνθήκες της πανδημίας, τη σκυτάλη για τους αντικαπιταλιστές πήρε η «Πρωτοβουλία στη φυλακή οι δολοφόνοι της Ζάκι», μια φρέσκια παρέμβαση με στόχο να μετατρέψει την δικαίωση της Ζάκι σε υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος. Με ενημερώσεις, εκδηλώσεις και αποφάσεις σωματείων που απαιτούσαν δικαιοσύνη για τον Ζακ φτάσαμε πέρσι στην άδικη απόφαση που αποκαλύπτει το πραγματικό πρόσωπο των θεσμών και του κράτους, διαδηλώσαμε από το πρώτο βράδυ και συνεχίζουμε.

 

Με τον ίδιο προσανατολισμό, μαζί με το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα που διαδηλώνει για τον Ζακ, παλεύει την ομοφοβία και απαιτεί να σταματήσουν εδώ και τώρα όλες οι σεξιστικές διακρίσεις. Η ανταπόκριση της αριστεράς σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι αόριστες δηλώσεις και υποσχέσεις, αλλά έμπρακτη πολιτική στήριξη όπως έχουν κάνει οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.