Θανάσης Αγαπητός

υποψήφιος βουλευτής Α' Θεσ/νίκης με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Αν αυτές τις ημέρες θέλουμε να μιλήσουμε με εικόνες, αναμφίβολα, η πρώτη που θα έρχονταν στη σκέψη μας θα ήταν το κρατικό έγκλημα των Τεμπών που ανέδειξε το τρομερό κοινωνικό κόστος των ιδιωτικοποιήσεων, την επέλαση της αδίστακτης μανίας για καπιταλιστικό κέρδη. Φανέρωσε όμως επίσης και την ένοχη «κόκκινη κλωστή» που συνδέει τα αστικά κόμματα και διαδοχικές κυβερνήσεις στο ζήτημα των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και τις συνέπειες που έχει η απαξίωση των εργαζομένων και της εργασίας τους, καθώς και η διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Τα Τέμπη μας έδειξαν το ρόλο της ΕΕ, καθώς είναι αυτή που προωθεί 15 χρόνια τώρα την ιδιωτικοποίηση των τρένων και όλων των κοινωνικών τομέων.

Η δεύτερη εικόνα έρχεται από ένα πρόσφατο πρωτοσέλιδο ελληνικής οικονομικής εφημερίδας: «Ο επόμενος πόλεμος στην Ευρώπη είναι για το φαγητό». Καθόλου υπερβολικό. Ενώ ο γενικός πληθωρισμός στην Ευρώπη είναι 7-8%, ο αντίστοιχος για τα τρόφιμα είναι 16-20%. Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα ένα 55% δηλώνει ότι αναγκάστηκε να μειώσει τις δαπάνες του για τροφή. Στην εποχή των διθυράμβων για τεχνητή νοημοσύνη, τα κουπόνια και τα συσσίτια που θυμίζουν πολεμικές εποχές γίνονται πλέον «κανονικότητα» και αυτό δεν αφορά μόνο το Μητσοτάκη.

Η τρίτη εικόνα έρχεται από τα στοιχεία του ΕΡΓΑΝΗ που μαρτυρούν ότι το 50% των νέων προσλήψεων στη χώρα μας αφορούν μερική ή εκ περιτροπής απασχόληση. Η ανεργία στην Ελλάδα (12%) είναι η δεύτερη υψηλότερη στην Ευρώπη, ενώ η αποδόμηση της παραγωγικής βάσης έχει οδηγήσει μόλις το 60% του πληθυσμού να αποτελεί εργαζόμενο δυναμικό με οποιαδήποτε μορφή. Ας προσέξουμε καλύτερα που πάνε τα πράγματα: Μέσα στη δεκαετία 2008-2018 οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία μειώθηκαν κατά 150.000, ενώ στο διάστημα 2012- 2022 προστέθηκαν 200 πεντάστερα ξενοδοχεία ενός συγκεκριμένου τύπου σαθρής ανάπτυξης, περιβαλλοντικής καταστροφής και εργασιακής γαλέρας.

Στο σύγχρονο καπιταλισμό η εργατική τάξη είναι σε απόλυτο διωγμό.

Η τέταρτη εικόνα αφορά το νέο εθνικό όραμα της ΝΔ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ «να ανέβει η Ελλάδα επενδυτική βαθμίδα»! Όλα αυτά όταν το δημόσιο χρέος είναι πλέον στα 400 δις και το ιδιωτικό στα 256 δις, ενώ οι τράπεζες σε όλο τον κόσμο κλονίζονται σε αναμονή νέου παροξυσμού κρίσης.

Η πέμπτη εικόνα είναι αναμφίβολα αυτή που αφορά το αμόκ αυταρχισμού, καταστολής, επιτήρησης και χαφιεδισμού. Τη συσσώρευση γυναικοκτονιών και παιδοβιασμών και την κυριαρχία του κυνισμού, του ατομισμού, τη δολοφονία των αισθημάτων και των αλληλέγγυων συνδέσεων.

Έτσι βλέπουμε εμείς την πραγματικότητα στη χώρα μας, αυτά είναι τα μεγάλα προβλήματα, για αυτά επιδιώκουμε να κυριαρχήσει η συζήτηση στις κοινωνικές και πολιτικές μάχες και στις εκλογές και να δημιουργηθεί το ευρύ μαχόμενο «στρατόπεδο» που θα κινείται ενάντια στον κόσμο του κεφαλαίου και θα παλέψει για «ψωμί, δουλειά, δημοκρατία και ειρήνη», ενάντια στον κανιβαλισμό εργασιακών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, για τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών ώστε να μη γίνουν κρέας για τα κανόνια νέων πολέμων.

Στο «δια ταύτα» της αντιπαράθεσης για τις εκλογές, το πραγματικό δίλημμα όπως το θέτει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι: Υποταγή ή Ρήξη και Ανατροπή;