μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υποψήφιος στην Α‘ Περιφέρεια Ανατολικής Αττικής

«Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να σηματοδοτήσει την αναγκαιότητα όχι “άλλης μιας Αριστεράς”, αλλά της “άλλης Αριστεράς”, της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς», τονίζει ο Παναγιώτης Μαυροειδής. «Με την άρνησή της να μπει στα θολά νερά συνδιαλλαγής μέσω της προσχώρησης σε σοσιαλδημοκρατικά ευρωπαϊκής κοπής ρεύματα όπως το ΜέΡΑ25, δεν “προστάτευσε” μόνο τις αρχές της αλλά και  τη γενικότερη ανάγκη του αντικαπιταλιστικού, αντιϊμπεριαλιστικού, αντιΕΕ, αντιΝΑΤΟ μετώπου και προγράμματος», υπογραμμίζει, ενώ  σημειώνει τις προγραμματικές διαφορές με το ΚΚΕ και το ΜέΡΑ25 και κυρίως όσες προκύπτουν από το «κριτήριο  της πράξης και της επαναστατικής τακτικής».

Συνέντευξη στον Κυριάκο Νασόπουλο

 Και σε αυτές τις εκλογές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έρχεται να προστεθεί σε πλειάδα Αριστερών ψηφοδελτίων;

Διεκδικούμε να «αντιπροσωπεύσουμε» την αναγκαιότητα όχι «άλλης μιας Αριστεράς», αλλά της «άλλης Αριστεράς», της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Σε συνθήκες όπου τα λαϊκά στρώματα βρίσκονται εντός μιας καταιγίδας αντεργατικών, ανελεύθερων, πολεμοκάπηλων και περιβαλλοντοκτόνων πολιτικών.

 Δικαιολογείται πολιτικά αυτή η προτεραιότητα; Και πώς μπορεί να γίνει αυτή η διάκριση στην Αριστερά;

Δεν συζητάμε για την «πειρατική» χρήση της έννοιας της Αριστεράς. Η απάντηση δεν βρίσκεται στην ανάθεση σε «Αριστερές» κυβερνήσεις διαχείρισης της αστικής πολιτικής, κατά το γνωστό τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ διέσυρε την Αριστερά μιλώντας στο όνομά της. Με τη διακυβέρνησή του αλλά και τη συναινετική του «αντιπολίτευση» δικαίωσε το γνωστό: «Ο ΣΥΡΙΖΑ σεντράρει, η ΝΔ σκοράρει». Φυσικά, δεν έχει ουσιαστικά σχέση με την Αριστερά η εκ των προτέρων αποδοχή των πολιτικών της ΕΕ, της παραμονής στο ΝΑΤΟ, της λεγόμενης «υγιούς επιχειρηματικότητας» και της «πράσινης ανάπτυξης» με φαντεζί προτάσεις «ρεαλιστικής ανυπακοής» στο πλαίσιό τους, που προβάλλει το ΜΕΡΑ25.

 Τι διαφορετικό λέτε, ωστόσο, από το ΚΚΕ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ προβάλλει ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης τόσο για άμεσες καταχτήσεις των εργαζομένων, όσο και για τη συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή, δηλαδή την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ως δρόμο για επαναστατική διέξοδο προς τον σοσιαλισμό/κομμουνισμό. Το ΚΚΕ, αντίθετα, συγκεντρώνει ψήφους και δυνάμεις για κυβερνητική ανάθεση χωρίς επαναστατική τομή, γι’ αυτό και δεν υιοθετεί στην τρέχουσα πολιτική πάλη στόχους που κλονίζουν την αστική πολιτική όπως η έξοδος από την ΕΕ ή οι εθνικοποιήσεις επιχειρήσεων.

 Επιμένει δηλαδή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ περισσότερο στις προγραμματικές διαφορές με το ΚΚΕ;

Όχι μόνο! Υπάρχει το κριτήριο της πράξης και ειδικά της επαναστατικής τακτικής στις «στροφές» της ταξικής πάλης, εκεί που υπάρχει δυναμική κλονισμού της σταθερότητας του αστικού συστήματος. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γεννήθηκε μέσα στο κλίμα του Δεκέμβρη του 2008, όταν το ΚΚΕ έτρεξε να δηλώσει ότι «στη δική μας επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι». Την επαύριο κιόλας της μετατροπής του «Όχι» σε «Ναι» από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, έτρεξε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μαζί με τους άλλους, βοηθώντας και το σύστημα αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ να «περάσουν τον κάβο». Άλλη σημασία έχουν τα λόγια στα «ήρεμα νερά» και άλλη μέσα στη φωτιά…

 Υπάρχει ωστόσο υπολογίσιμο πολιτικό δυναμικό που μπορεί να ενοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση;

Η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν συνιστά αγνόηση των αδυναμιών της, αλλά πολιτικό σήμα προς το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς

Βεβαίως και υπάρχει. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα πολιτικό μέτωπο αγωνιστών/ριών και τεσσάρων οργανώσεων (ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΟΚΔΕ, ΕΚΚΕ) και έχει κριτική στήριξη στις εκλογές από άλλες, όπως το Κόκκινο Νήμα. Έχουμε επίγνωση ότι το αντικαπιταλιστικό πολιτικό δυναμικό είναι –ευτυχώς!– ευρύτερο. Υπάρχουν δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που δεν δίνουν μαζί μας τη μάχη και δεν παρεμβαίνουν εκλογικά. Ωστόσο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την άρνησή της να μπει στα θολά νερά συνδιαλλαγής μέσω της προσχώρησης σε σοσιαλδημοκρατικά ευρωπαϊκής κοπής ρεύματα όπως το ΜέΡΑ25, δεν «προστάτευσε» μόνο τις αρχές της, αλλά και τη γενικότερη ανάγκη του αντικαπιταλιστικού, αντιϊμπεριαλιστικού, αντιΕΕ, αντιΝΑΤΟ μετώπου και προγράμματος. Η εκλογική της ενίσχυση δεν συνιστά επομένως συνηγορία σε ό,τι αυτή έχει κατακτήσει ή αγνόηση των αδυναμιών της, αλλά πολιτικό σήμα προς το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 Είστε δέκτες της πολιτικής κατηγορίας ότι η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αυτές τις εκλογές συνιστά κάποια αδιαφορία για την κυβέρνηση και περιορισμό μόνο στην ανάγκη αντιπολίτευσης…

Κάθε άλλο. Τόσο «θετικά», όσο και «αρνητικά», μας νοιάζει και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση. Θέλουμε γκρέμισμα της κυβέρνησης της ΝΔ, αλλά και κάθε κυβέρνησης που θα ασκεί αστική πολιτική. Τέτοια θα ασκήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και αυτή τη φορά δεν χρειάζεται να τα «γυρίσει», το έχει ήδη κάνει με το πρόγραμμά του. Θέλουμε ταυτόχρονα να ακυρώσουμε τη δυνατότητα να εισπράττει την οργή από την αντεργατική πολιτική το κόμμα του αστικού διπολισμού που θα είναι στην αντιπολίτευση. Θέλουμε αυτή να βγαίνει σε αγωνιστική και αντισυστημική κατεύθυνση προς τα Αριστερά. Θεωρούμε ότι υπάρχει ανάγκη εργατικής ανατρεπτικής αντιπολίτευσης στον δρόμο (α λα Γαλλία) και στον πολιτικό αγώνα. Μόνο αυτά εγγράφουν δυνατότητες τόσο για απόσπαση με σκληρό αγώνα καταχτήσεων, όσο και για να τεθεί υπό προϋποθέσεις επαναστατικής κρίσης ζήτημα εξουσίας και άρα και κυβέρνησης στα χέρια των εργαζομένων.

 Το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης παραπέμπει στην ανατροπή του καπιταλισμού, ωστόσο τίθεται τέτοιο ερώτημα κάθε στιγμή; Δεν εννοώ ως ανάγκη, αλλά ως δυνατότητα με βάση τους συσχετισμούς…

Καταρχάς δεν σημαίνει μόνο αυτό. Σημαίνει και μια αναγκαία, από πολιτική και ταξική σκοπιά, κατεύθυνση. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικεί βελτίωση της θέσης των εργαζομένων, με «κόντεμα» (και τελικά την ανατροπή) των κερδών, της ιδιοκτησίας και εξουσίας του κεφαλαίου, των δημοσιονομικών ορίων της ΕΕ ή/και των πολεμικών δαπανών του ΝΑΤΟ. Σε αυτό το πλαίσιο, υποστηρίζουμε στόχους όπως 1.000 ευρώ κατώτατο μισθό καθαρά, γενική αύξηση όλων των μισθών 30%, μείωση ωρών εργασίας 30ωρο-6ωρο, εθνικοποιήσεις ή μέτρα περιβαλλοντικής προστασίας ενάντια στην καταλήστευση της φύσης. Η κατεύθυνση των αστικών κομμάτων ή/και της ακροδεξιάς είναι διαφορετική, ακόμη και όταν μιλούν για κάποιες βελτιώσεις. Έχουν πάντα προτάσεις μιας «αναδιανομής» μεταξύ διαφορετικών τμημάτων των εργαζομένων και επαιτείας από ψίχουλα αντισταθμιστικών προγραμμάτων της ΕΕ. Πάντα «δίνουν» με το ένα χέρι, κλέβοντας με το άλλο και μεταφέροντας εισόδημα προς το κεφάλαιο.

 Θα αντέξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το γνωστό επιχείρημα της «χαμένης» ψήφου;

Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι «χρήσιμη» για την επόμενη μέρα των αγώνων και την αντικαπιταλιστική προοπτική. Χαμένη ψήφος είναι αυτή που πηγαίνει στα κόμματα που ετοιμάζουν τα κυβερνητικά κοστούμια για εφαρμογή μιας δοσμένης αντεργατικής πολιτικής, είτε αν πάει άμεσα σε αυτά είτε έμμεσα δια της αποχής (που αυξάνει το ποσοστό των κομμάτων «εξουσίας») ή δια της ψήφους σε κόμματα κολαούζους όπως το ΠΑΣΟΚ ή η ακροδεξιά Ελληνική Λύση.

Δημοσιεύτηκε στο Πριν 13.5.23