Οι εκλογές είναι μία περίοδος, εκτός των άλλων, υποσχέσεων. Ψεύτικων υποσχέσεων, ύπουλων υποσχέσεων, υποσχέσεων για νέες αυταπάτες και μία νέα ενσωμάτωση όλων αυτών των μεγάλων αγώνων σε κυβερνητικές λογικές. Λογικές που δεν ξεφεύγουν από τη γραμμή ενός νέου σφαγείου μιας δολοφονικής επιδρομής του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Όσοι από την αριστερά δεν αναφέρονται σε αυτό, δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνουν, είναι για να δικαιολογήσουν πολιτικές επιλογές οι οποίες, είτε σέρνονται στον κυβερνητισμό, είτε είναι επιλογές επιβίωσης και δεν έχουν καμία προοπτική. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπόσχεται ένα πράγμα και αναλαμβάνει την ευθύνη για αυτήν την υπόσχεση. Όχι μόνο να συνεχίσουμε με μεγαλύτερη ένταση τους αγώνες στους οποίους συμμετείχαμε. Έχοντας επίγνωση και των δικών μας αδυναμιών τις οποίες καλούμαστε ενόψει της ανώτερης ποιότητας επίθεσης που κάνει το κεφάλαιο να τις υπερβούμε. Η ρεφορμιστική πολιτική και αριστερά, την οποία την έχει πληρώσει ο λαός πολλές φορές με αίμα και θυσίες γιατί κινείται πίσω από το πιο δημοκρατικό σκέλος του αστικού πολιτικού συστήματος, έφερε καταστροφές, έφερε κυβερνήσεις, έφερε συμμετοχή σε κυβερνήσεις, έφερε αδιέξοδα. Αυτόν τον φαύλο κύκλο υποσχόμαστε εμείς μαζί με το κίνημα ότι θα συμβάλλουμε να σπάσει.

Έχουμε επίγνωση ότι έρχονται νέοι αγώνες και η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι έρχονται μεγάλα ιστορικού χαρακτήρα γεγονότα. Η αύρα αυτή έρχεται διεθνώς και από τη χώρα μας. Για αυτά τα γεγονότα ετοιμαζόμαστε. Μας κατηγορούν παλιοί συναγωνιστές που έχουν επιλέξει δρόμους κυβερνητικούς ή δρόμους αυταπατών ότι δεν έχουμε πρόγραμμα εξουσίας. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πρόταση εξουσίας που δεν είναι κυβερνητική γιατί γνωρίζει πως ό,τι κατέκτησε ο λαός μας δεν έγινε από κυβερνήσεις, ούτε με το ΚΚΕ μέσα. Έγινε από τον αγώνα του. Έχουμε πρόταση εξουσίας, επαναστατικής ανατροπής αυτού του βαρβάρου συστήματος, εργατικής εξουσίας. Και μιλάμε στο όνομα ενός προγράμματος μιας νέας εργατικής εξουσίας -από αυτή τη σκοπιά απορρέει το αντικαπιταλιστικό μας πρόγραμμα. Από αυτή τη σκοπιά προκύπτει η σύγκρουση με τον καπιταλισμό, με το αστικό κράτος και η μάχη για δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις. 

Σε αυτό το σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι, σε αυτήν την επαναστατική προοπτική μιας άλλης εξουσίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει διαχωρισμό από τη λογική του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είναι επίκαιρο γιατί μας ξανάρχεται εναλλακτική στρατηγική τέτοιου τύπου και δυστυχώς κάποιοι το καλοκοιτάνε. Μιλάμε για κομμουνιστική απελευθέρωση η οποία ορίζεται από την υπέρβαση του πισωγυρίσματος της Οκτωβριανής Επανάστασης και του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η ρήξη που επιχειρεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την επόμενη περίοδο είναι με τη λογική του ασυμβίβαστου αντικαπιταλιστικού αγώνα και όχι μόνο η κατάληψη θέσεων στο κοινοβούλιο ή σε δημοτικά συμβούλια -που μας ενδιαφέρει κι αυτό προφανώς. 

50 χρόνια μετά το ιστορικό έτος του 1973, έτος εξεγέρσεων, Νομικής και Πολυτεχνείου, είναι συγκλονιστικό το ότι ακόμα περνάει στα νέα παιδιά ένα σοβαρό δίδαγμα του τότε: ότι μόνο με τέτοιες εξεγέρσεις δημιουργούνται κατακτήσεις, δημοκρατικές αλλαγές, προοπτικές άλλης κοινωνίας και επαγγελία αλλαγών επαναστατικού χαρακτήρα. Είναι δέσμευσή μας να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν οι εξεγέρσεις αυτή τη φορά να μην ενσωματωθούν στο σύστημα αλλά να ανοίξουν το δρόμο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και του λαού.

Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, Νο1571