«Τώρα μόνο ΚΚΕ – Αυτοδύναμη Αντιπολίτευση». Πρόκειται για ένα από τα βασικά συνθήματα που προτάσσει το ΚΚΕ για τις εκλογές στις 25 Ιούνη, μαζί με το «ΚΚΕ η μόνη αντιπολίτευση». Τελικά σε ποιον απευθύνεται και τι στοχεύει;

Απέναντι στην περίοδο αυξημένων δυσκολιών και απαιτήσεων, που διαμορφώνεται μετά και το αποτέλεσμα των εκλογών στις 21 Μάη, το ΚΚΕ δεν επιλέγει να επικεντρώσει στην αποκάλυψη του αντιλαϊκού προγράμματος αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων με αυστηρή τήρηση των απαιτήσεων της ΕΕ και του κεφαλαίου, που θα προωθήσει η επόμενη κυβέρνηση (της ΝΔ) και να αντιπαραθέσει ένα συνολικό πρόγραμμα σύγκρουσης με την αστική γραμμή προετοιμάζοντας την ανατροπή της, που φυσικά θα κριθεί στην αντιπολίτευση των αποφασιστικών αγώνων σύγκρουσης και όχι απλής διαμαρτυρίας. Δεν επεξεργάζεται και δεν προβάλλει ένα πρόγραμμα πολιτικών στόχων ανατροπής από τη σκοπιά των εργατικών λαϊκών αναγκών και δικαιωμάτων, που θα μπολιάσει και τους αγώνες του κινήματος. Απεναντίας, όπως είδαμε, αρνείται ή αναβάλλει υπεραναγκαίους στόχους, όπως η εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο των σιδηροδρόμων, της ενέργειας και άλλων ζωτικών τομέων. Δεν θέτει στο κίνημα ως στόχο, άρα δεν προετοιμάζει για την αναγκαία ρήξη με την ΕΕ.

Αντί γι’ αυτά το ΚΚΕ προβάλει μονότονα το σύνθημα της αντιπολίτευσης και ότι μόνο το ΚΚΕ είναι αντιπολίτευση. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος πως το κάνει αυτό για να οριοθετηθεί από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, του ΜέΡΑ25, της Πλεύσης Ελευθερίας, που μιλούν για αντιπολίτευση, αλλά την περιορίζουν ως μια αντίθεση μέσα στο κοινοβούλιο και χωρίς ρήξη με το πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής. Ωστόσο, μια τέτοια οριοθέτηση θα έπρεπε να γίνει πρωτίστως από την προβολή του προγράμματος για να δείξει ότι οι δυνάμεις αυτές αποδέχονται το πλαίσιο της ΕΕ και εκκινούν την αντιπολίτευση τους υποσχόμενοι για άλλη μια φορά την αυταπάτη ότι θα χωρέσουν η ανακούφιση ή τα όποια φιλολαϊκά μέτρα προτείνουν εντός του ασφυκτικού πεδίου της δημοσιονομικής σταθερότητας και της εγγύησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Άλλωστε δεν είναι δυνάμεις που παίζουν κάποιο σημαντικό ρόλο στην κίνηση του κόσμου στον δρόμο και σε μια μάχιμη αντιπολίτευση, είτε από τη σκοπιά των θέσεων τους είτε από τη σκοπιά της ελλιπούς έως ανύπαρκτης για κάποιες δυνάμεις κοινωνικής δικτύωσης και αναφοράς.

Το σύνθημα αυτό του ΚΚΕ περισσότερο στοχεύει τις δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων, καθώς και του ευρύτερου ανεξάρτητου δυναμικού του ταξικού και ριζοσπαστικού ανατρεπτικού ρεύματος. Το ΚΚΕ φιλοδοξεί να κερδίσει την ψήφο αυτού του δυναμικού, διαμορφώνοντας όρους «αυτοδυναμίας» μέσα στο κίνημα την επόμενη των εκλογών.

Αυτό είναι και το επικίνδυνο, καθώς το ΚΚΕ για άλλη μια φορά προβάλει την προτεραιότητα του να χτυπήσει όποια άλλη μαχητική αριστερή επαναστατική δύναμη και να κατοχυρώσει ότι αυτό είναι δήθεν η «μόνη αντιπολίτευση», η «αυτοδύναμη αντιπολίτευση».

Μάλιστα ο γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας στην ομιλία του στον Περισσό (29/5) κάλεσε τους εργαζόμενους να μην «σκορπίσουν οι ψήφοι τους σε άλλα μικρότερα σχήματα», «καμιά ψήφος, λοιπόν, δεν πρέπει να πάει χαμένη, να σκορπίσει “δεξιά” κι “αριστερά”, αλλά να πέσει, με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, μόνο στο ΚΚΕ!».

Δεν είναι μόνο η θεμιτή επιδίωξη ενίσχυσης της δύναμης του ΚΚΕ, αλλά η αναπαραγωγή της λογικής της «χαμένης ψήφου» και η ισχυροποίηση μόνο του ΚΚΕ.

Δηλαδή, σε απλή μετάφραση προβάλει αυτό που κάνει πράξη όπου η αριθμητική υπεροχή των δυνάμεων του το επιτρέπει, δηλαδή την απομόνωση και εξάλειψη (εάν μπορεί) κάθε άλλης αριστερής φωνής. Ενώ λοιπόν το ΚΚΕ καλεί τους αριστερούς/ές και τους αγωνιστές/στριες του κινήματος να το ψηφίσουν παρά τις διαφορετικές τους απόψεις και τις διαφωνίες τους, μετά τις εκλογές επιχειρεί να εξαλείψει κάθε διαφορετική άποψη και διαφωνία, ειδικά την οργανωμένη έκφραση της επαναστατικής και σύγχρονα κομμουνιστικής αριστεράς.

Στη δύσκολη μάχη των εκλογών, η παρέμβαση της Αριστεράς πρέπει να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός πολιτικού ανατρεπτικού αντικαπιταλιστικού και επαναστατικού πολιτικού ρεύματος, που θα αναμετρηθεί στα ίσα με την αστική πολιτική και ιδεολογική επίθεση, που θα αντικρούσει και θα ανατρέψει την κυριαρχία των μειωμένων απαιτήσεων και προσδοκιών και του ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική) και θα αποτελέσει τη βάση για την εργατική αντεπίθεση. Το ΚΚΕ απεναντίας προτάσσει το ξεκαθάρισμα με κάθε άλλη εργατική αριστερή και επαναστατική δύναμη.

Αυτή τη λογική δυστυχώς θα τη βρούμε μπροστά μας στους αγώνες της επόμενης μέρας, όπως το συναντήσαμε στην προηγούμενη περίοδο όταν το δυνάμωμα του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στους εργατικούς χώρους αντί για ένα αναπροσανατολισμό των συνδικάτων σε αγωνιστική κατεύθυνση οδήγησε σε συνύπαρξη του με τις αστικές δυνάμεις στα προεδρεία όχι μόνο των σωματείων, αλλά και Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων και στη μη συνολική διαφοροποίηση από το σχεδιασμό της γραφειοκρατίας και του υποταγμένου συνδικαλισμού. Μη συμβάλλοντας τελικά οι αγώνες να αποκτούν ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο και αντίστοιχους στόχους αλλά ούτε μορφές σύγκρουσης και συνέχεια (βλέπε ν. Χατζηδάκη, κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, κλιμάκωση των αγώνων ενάντια στη λιτότητα για αυξήσεις και ΣΣΕ, ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε Υγεία, Παιδεία κλπ).

Αυτές οι επιδιώξεις του ΚΚΕ δεν μπορούν να αγνοηθούν από τον κόσμο της ευρύτερης μαχόμενης Αριστεράς, τους αγωνιστές/στριες οργανώσεων, που δεν κατεβαίνουν στις εκλογές και προχωρούν σε γενικό κάλεσμα υποστήριξης της Αριστεράς. Οφείλουν να οριοθετούνται από αυτή την αλαζονική τακτική του Περισσού, που υψώνει τείχος ανάμεσα στις αγωνιστικές δυνάμεις, όπως βέβαια και από τη διαχειριστική σοσιαλδημοκρατική πολιτική γραμμή των ΜέΡΑ25-ΛΑΕ.

Δεν μπορούμε να ξεχνάμε ότι στις 25 Ιούνη το αποτέλεσμα θα καθορίσει τα πολιτικά εκείνα ρεύματα που θα παίξουν αναβαθμισμένο ρόλο στην μαχητική αντιπολίτευση στον δρόμο για την ανατροπή της πολιτικής του κεφαλαίου, της ΕΕ, και του ΝΑΤΟ και θα μπορούν με μεγαλύτερη δύναμη και αυτοπεποίθηση να συμβάλουν στον σχεδιασμό, την οργάνωση, τη δημοκρατική λειτουργία στη βάση, τους πολιτικούς στόχους και τα αιτήματα ενός μαζικού κινήματος που θα αποτελέσει την ελπίδα απέναντι στην αστική επίθεση.

Αυτό πρέπει κατά τη γνώμη μας να σκεφτούν και αγωνιστές που κάτω από τα κάθε είδους προεκλογικά διλήμματα ψήφισαν στις 21 Μάη ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜέΡΑ25 ή ότι άλλο.

Στις 25 Ιούνη η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να είναι στην προτεραιότητα του κόσμου του αγώνα.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ