Για την αναγκαία στην επόμενη φάση συνολική προσπάθεια αντεπίθεσης του εργατικού λαϊκού κινήματος, με όρους μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, είναι αναγκαία μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά. Αυτό τόνισε μεταξύ άλλων η γιατρός Μαρία Καραμπέλη, μέλος του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή στην ομιλία της στην εκδήλωση στο φεστιβάλ Αναιρέσεις την Παρασκευή, με τίτλο «Δυναμώνουμε αυτό που τους φοβίζει! Πρόταση για κίνημα ανατροπής και ισχυρή επαναστατική Αριστερά».

«Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτέλεσε και αποτελεί μια προσπάθεια να δώσουμε σάρκα και οστά στη δυνατότητα μιας άλλης, αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς. Ακόμα και στην προεκλογική περίοδο έδωσε τη δυνατότητα οι ιδέες της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης να φτάσουν σε ευρύτερο κόσμο. Επικοινωνήσαμε με εργασιακούς χώρους και τμήματα της κοινωνίας που δεν είχαμε δεσμούς. Όλη τη δεκαετία που μας πέρασε πήγαμε κόντρα στο ρεύμα της διαχείρισης και της εναλλαγής», τόνισε χαρακτηριστικά η Μ. Καραμπέλη, η οποία έκανε και συγκεκριμένη αναφορά για τις εξελίξεις στον χώρο της Υγείας ανατρέποντας την κυβερνητική προπαγάνδα.

«Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες. η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνει μαχητικά και στη μάχη των προσεχών εκλογών, όχι απλά επιδιώκοντας να κρατήσει τις πάνω από 30.000 ψήφους της αλλά να επεκτείνει και άλλο αυτή τη φωνή», υπογράμμισε η μάχιμη γιατρός.

Ολόκληρη η ομιλία της Μαρίας Καραμπέλη:

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι. Να σας καλωσορίσω κι εγώ με τη σειρα μου στη σημερινή εκδήλωση ,που ακούστηκαν μια σειρά από ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις πάνω σε μια εκρηκτική κατάσταση, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο επειδή βγήκαμε από μία εκλογική αναμέτρηση πριν από μισό περίπου μήνα και ακολουθεί και μια δεύτερη στις 25 του Ιούνη, αλλά κυρίως επειδή η ίδια η περίοδος αντηχεί μια τρομακτική ένταση και έκταση της εκμετάλλευσης με αφετηρία εξελίξεων σε όλα τα επίπεδα.

Το αστικό στρατόπεδο προσπαθεί να βγει τρομακτικά ισχυροποιημένο και συμπαγές μετά και την εκλογική μάχη της 21^ης Μαΐου και εν όψει και της νέας εκλογικής μάχης, με μία λυσσαλέα προσπάθεια εμπέδωσης της καπιταλιστικής επίθεσης σαν μονόδρομο. Όσα έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα προσεχή χρόνια, έρχονται να προσδέσουν νέα βάρη σε όσα ζήσαμε τουλάχιστον τη δεκαετία που μας πέρασε. Ζήσαμε σε καθεστώς ακραίας επίθεσης με τα βάρη της κρίσης στις πλάτες μας, τα μνημόνια, την περιβόητη αποπληρωμή του χρέους, την ανελέητη επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, την προσπάθεια περαιτέρω εμπορευματοποίησης της υγείας, τους πλειστηριασμούς των σπιτιών μας, την τρομακτική ακρίβεια.

Πρακτικά όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν μας διαμήνυσαν, ότι μοναδικός στόχος τους, ήταν και είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου και στον λαό θα πετάξουν ένα ξεροκόμματο, ντυμένο με τον περίφημο μανδύα των επιδομάτων.

Το περιβόητο ταμείο ανάκαμψης, που δήθεν γεννήθηκε για να αντιμετωπίσει τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας και αφορά περί τα 30 δισ. για την Ελλάδα είναι πρακτικά ένα νέο μνημόνιο, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης με εκ νέου δανεισμό και υποχρεώσεις αποπληρωμής, που θα φέρουν νέα μέτρα και περικοπές στο όνομα μιας ανάπτυξης προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι μας περιμένει από δαύτους. Στόχος και της Νέας Δημοκρατίας που ως φαίνεται θα είναι ο κορμός της επόμενης κυβέρνησης, αλλά και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησαν και διαμόρφωσαν και αυτοί τις προϋποθέσεις για να ζει ο λαός μας όλο και πιο δύσκολα, είναι να ισοπεδωθούν κι άλλο οι εργατικές κατακτήσεις (χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο νόμος Χατζηδάκη), να καταστρατηγηθεί κάθε έννοια εργατικής συλλογικής διεκδίκησης και να μετράμε πόσες μέρες του μήνα μπορούμε να βγάλουμε πέρα.

Και μιας και προέρχομαι από το χώρο της υγείας και είδαμε τι συνέβη και τις τελευταίες μέρες με τα τραγικά περιστατικά των τριών θανατων, να πούμε ξεκάθαρα πως και εδώ στόχος τους είναι η περαιτέρω εμπορευματοποίησή της. Μας είπαν ότι αυξήσανε τον προϋπολογισμό για την υγεία σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας είπαν όμως ότι η αύξηση αυτή πήγε για να καλυφθούν η ακρίβεια στις υπηρεσίες και τα προιόντα και όχι για να στελεχωθούν τα νοσοκομεία με προσωπικό. Τσακώνονται ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ποιος έκανε τις περισσότερες προσλήψεις υγειονομικών αλλά δε μας είπαν ότι την τελευταία διετία είμαστε 6.000 περίπου λιγότεροι υγειονομικοί. Μας είπαν, ότι πάνε για «νέο ΕΣΥ» και είναι προτεραιότητα τους, δίνοντας μάλιστα και παραδείγματα. Μας ειπε ο Κ. Μητσοτάκης για δυνατοτητα κατοικον νοσηλείας για τους καρκινοπαθεις και για 15 προγραμματα προληψης για τη δημοσια υγεια. Δε μας είπαν όμως πού θα θεραπευτούν οι διαγνωσμένοι με καρκίνο ασθενείς, όταν έκλεισαν νοσοκομεία και μείωσαν τις κλίνες και τα ραντεβου για χειρουργικη επέμβαση και σχεδιασμό θεραπείας είναι μήνες μετά.

Μας είπε ο κ. Πνευματικός περί κόστους τεραστίων διαστάσεων για τη νοσηλεία των καρκινοπαθών τελικού σταδίου. Λέγοντας μας πρακτικά ότι το ζύγι κόστους-οφέλους είναι μονόδρομος. Μας ειπε ο κ. Πλευρης οτι δε συμφέρουν δομές υγείας για όλο το χρόνο και μαλιστα μας παρουσίασε οτι κυκλοφορούν περισσότερα ασθενοφόρα απ όσα είχαμε επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κοκορομαχίες στα ψιχουλα δηλαδή. Γιατι δεν μας ειπε ότι κυκλοφορούν 45-50 ασθενοφόρα στην Αττική ενω θα επρεπε να είναι τουλάχιστον 100, και στα νησια ένα στην καλύτερη περίπτωση. Δεν μας είπε ότι θα παγιώσει ελαστική εργασια και μετακινησεις για υγειονομικους για να μπαλωσουν τρυπες σε αυτες στις υπαρχουσες υγειονομικες δομες που στενάζουν από έλλειψη προσωπικού. Δε μας ειπε οτι μοναδικό τους κριτηριο ειναι η παγιωση συμπράξεων δημόσιου ιδιωτικού τομέα, για να ρεύσει περαιτέρω χρήμα στο μεγάλο κεφάλαιο, ότι μεταφέρονται μια- μια οι υπηρεσίες και της περιθαλψης και των διακομιδών αλλα και της αποκαταστασης στη σφαίρα του ιδιωτικού τομέα. Μας ειπαν οτι κράτησαν όρθιο το ΕΣΥ στην πανδημια, αυξανοντας τις ΜΕΘ και προσλαμβάνοντας προσωπικό αλλά δε μας είπαν ότι προ πανδημίας οι κλινες ΜΕΘ ηταν ακόμα και πισω απο τα δεδομενα που εδινε η Ευρωπαικη Ενωση και οτι το ΕΣΥ έμεινε όρθιο, γιατί οι υγειονομικοί υπερέβαλαν εαυτώ πρωί-βράδυ, πανω απο τους ασθενείς, για να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούσαν. Υγειονομικοί, που προσληφθηκαν με καθεστως συμβασεων ορισμενου χρονου, να αξιοποιηθουν στην πανδημια και στη συνεχεια να πεταχθουν στο στρατο των ανεργων και στη συνθήκη της εργασιακης περιπλάνησης.

Αυτη λοιπόν ειναι η πραγματικότητα της επόμενης μερας, η πραγματικότητα των κοστολογημένων τους προγραμμάτων.

Η πραγματικότητα που θελουν μια νεα γενια προσδεδεμενη στο αρμα του ευρω, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, των πολεμικων εξοπλισμων της ακραιας λιτοτητας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες, απέναντι ομως σε αυτη την εκρηκτικη κοινωνική κατασταση γεννήθηκαν αντιστάσεις και εργατικές διεκδικήσεις. Πάλι θα αναφερθώ στην τελευταια τριετια και την πανδημια. Οι επιπτώσεις της πανδημίας, απόρροια της διαχείρισής της από το αστικο συστημα, η ενίσχυση της καταστολής, η περαιτέρω περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών, μαζί φυσικα με την οξυνση του κοινωνικού ζητήματος, δημιούργησαν μια θυμωμένη-οργισμένη ειδικά νέα γενιά. Παρα την προσπαθεια πειθάρχησης, υπήρξαν διεκδικησεις με συλλογικό τρόπο εντός και εκτος νοσοκομείων. Παράλληλα υπήρξαν αγώνες σε δύσκολους χώρους του ιδιωτικού τομέα, επισιτισμός, efood, πετρέλαια Καβάλας, larko, cosco, Μαλαματινα, αγώνες των καλλιτεχνών, αγώνες στην εκπαίδευση, ειδικά γύρω από την προωθουμενη αξιολογηση. Ειδικα η νεολαια πρωτοστατησε όχι μόνο στο χώρο που σπουδάζει, με τη πολύ σημαντική νίκη απέναντι στην πανεπιστημιακή αστυνομία αλλά και σε αγωνες εναντια σε κυκλωματα μαστροπων βιαστων, σε επιχειρούμενες ιδιωτικοποιήσεις ελευθερων δημοσιων χωρων και καταστροφής του περιβάλλοντος. Και φυσικά η συμμετοχή εκατοντάδων νέων ανθρώπων στις κινητοποιήσεις μετά το έγκλημα στα τεμπη που κυριάρχησε αγανακτηση και οργή, με το συνθημα αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές να αποτυπώνει το πλαίσιο του αγώνα.

Τι έλειψε όμως από αυτές τις σημαντικές εργατικές διεκδικήσεις και εστίες αντίστασης; Έλειψε σίγουρα ένα άλλο εργατικό κίνημα, χώρια από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και την περιχαράκωση και τον ακολουθητισμό του ΠΑΜΕ. Έλειψε ένα νέο ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα,με σωματεία όργανα πραγματικής συλλλογικής συζήτησης και διεκδίκησης που δε θα αποκλείουν εργαζόμενους, και θα συνολικοποιούν τις επιμέρους εργατικές αντιστάσεις, με αιτήματα που θα αναδεικνύουν ζητήματα καθημερινής ανακούφισης των εργατών αλλά και θα συνολικοποιούν τον αγώνα απέναντι στην εγχώρια αστική τάξη και το εκάστοτε πολιτικό της προσωπικό. Που θα συντονίζονται και θα συγκροτούν ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, πραγματικό αντίπαλο δέος στην επίθεση του κεφαλαίου. Έτσι λοιπόν, χρειάζεται και στο εργατικό κίνημα να αναπτυχθεί εκείνη η ταξική πτέρυγα που θα διεκδικεί ολόκληρο τον πλούτο που παράγεται, χωρίς λύσεις του μικρότερου κακού και αυταπάτες καλύτερης διαχείρισης. Που πραγματικά θα βάζει ως στόχο όχι μόνο την κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων αλλά και την προοπτική της εργατικής χειραφέτησης.

Χρειάζεται και στο εργατικό κίνημα να αναπτυχθεί εκείνη η ταξική πτέρυγα που θα διεκδικεί ολόκληρο τον πλούτο που παράγεται, χωρίς λύσεις μικρότερου κακού και αυταπάτες καλύτερης διαχείρισης

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες. Στη συνολική προσπάθεια αντεπίθεσης του εργατικού λαϊκού κινήματος με όρους μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης πρέπει να γίνεται και η συζήτηση για μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική επαναστατική αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αποτέλεσε και αποτελεί μια προσπάθεια να δώσουμε σάρκα και οστά στη δυνατότητα μιας άλλης, αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς. Ακόμα και στην προεκλογική περίοδο έδωσε τη δυνατότητα οι ιδέες της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και της κομμμουνιστικής απελευθέρωσης να φτάσουν σε ευρύτερο κόσμο. Επικοινωνήσαμε με εργασιακούς χώρους και τμήματα της κοινωνίας που δεν είχαμε δεσμούς. Όλη τη δεκαετία που μας πέρασε πήγαμε κόντρα στο ρεύμα της διαχείρισης και της εναλλαγής στο αστικό παιχνίδι ειδικά την περίοδο 2012-2015, όταν καλούσαμε τον κόσμο σε μαζικό ξεσηκωμό την ώρα που όλες οι αλλες δυναμεις είχαν εκλογικό προσανατολισμό, να θυμηθούμε το ΚΚΕ που καλούσε για εκλογές εδώ και τώρα, ενώ το 2015 υπερασπιστήκαμε το εργατικό ΟΧΙ του λαού, απέναντι στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με νέα μέτρα θηλιά για το λαό που, όταν πάλι το ΚΚΕ καλούσε σε άκυρο αποχή, δήθεν για να μην ενσωματωθεί το ΟΧΙ του λαου στο αστικό αφήγημα, ενω στην πραγματικότητα απουσίαζε εκκωφαντικά από μία ακόμα στιγμή της ταξικής πάλης.

 Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνει μαχητικά και στη μάχη των προσεχών εκλογών, όχι απλά επιδιώκοντας να κρατήσει τις ψήφους της αλλά να επεκτείνει και άλλο αυτή τη φωνή

Γι όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, συντρόφισσες και συντροφοι, φίλοι και φίλες η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρεμβαίνει μαχητικά και στη μάχη των προσεχών εκλογών, όχι απλά επιδιώκοντας να κρατήσει τις πάνω από 30.000 ψήφους της αλλά να επεκτείνει και άλλο αυτή τη φωνή.

Όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι φοιτητές-σπουδαστές, οι μαθητές δεν μπορούμε να δούμε τη φωνή μας να εκφράζεται μέσα από λογικές τύπου ΜΕΡΑ 25-ρήξης, δηλαδή χωρίς ρήξη μέσα σε μία διαχειριστική, τεχνοκρατική πρόταση στο πλαίσιο του συστήματος, προβάλλοντας ένα μοντέλο υγειούς ανταγωνιστικού ελληνικού καπιταλισμού, που μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκει να ψαρέψει ψήφους από το νεολαιίστικο ριζοσπαστισμό, ενω την επόμενη μέρα δε θα αμφισβητεί σε καμία περίπτωση τα ιερά και όσια του καπιταλιστικού συστήματος που είναι υπεύθυνα για τα καθημερινά δεινά μας.

Ούτε μπορούμε να δούμε τη φωνή μας μέσα από το ΚΚΕ, που παρά τη συμβολή του σε μια σειρά από αγώνες ιδίως στον ιδιωτικό τομέα και την ύπαρξη αγωνιστών και αγωνιστριών στους κόλπους του, συνεχίζει μια γραμμή αγώνων απλής διαμαρτυρίας στο κίνημα (παρά την τρομακτική όξυνση της καπιταλιστικής επίθεσης), με στόχο πάντα την εξαγωγή συμπερασμάτων που δε θα οδηγήσουν σε άλλη οργάνωση και νίκες των εργαζομένων αλλά στην εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ. Μάλιστα, αυτό έγινε ολοφάνερο στις κινητοποιήσεις των Τεμπών με κεντρικό σύνθημα να τιμωρηθούν οι ένοχοι, και τρομακτική αδυναμία να κλιμακωθεί ο απεργιακός αγώνας όχι μόνο σε διάρκεια αλλά και σε περιεχόμενο. Παράλληλα, ενώ προβάλει το σοσιαλισμό ως άμεση πρόταση, αποφεύγει να μιλήσει για επανάσταση, ενώ δεν προτείνει δρόμους ενίσχυσής της στο σήμερα-εκτός φυσικά από την ενίσχυση του κόμματος. Αποκόπτονται όλοι οι αγώνες για τα άμεσα λαϊκά προβήματα από την πάλη ενάντια στην αστική πολιτική, τις κυβερνήσεις, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Ούτε φυσικά μπορούμε να δούμε τη φωνή μας στην Πλεύση της Ζωής.. Μαζί με το επιχείρημα «είμαι η μόνη γυναίκα – αρχηγός κόμματος» ψαρεύει ψήφους από νεολαία και γυναίκες. Ουτε ελευθερία ούτε αγάπη μπορεί να υπάρχει μέσα στο επικίνδυνο μονοπάτι μιας φαινομενικής αποπολιτικοποίησης, που στην ουσία δεν έρχεται σε καμία σύγκρουση με την αστική πολιτική.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, τι προκύπτει λοιπόν από όλα όσα βιώνουμε καθημερινά και όσα φαίνονται ότι έχουμε μπροστά μας; Θα αναμετρηθούμε γύρω από κοστολογημένα προγράμματα και τις δημοσιονομικές αντοχές της χώρας και τα ψίχουλα των επιδομάτων που μας πετάνε, διαμορφώνοντας μια νέα γενιά που θα διαπραγματεύεται μια λιγότερο κακή θέση στον ήλιο;

Εμείς λέμε ξεκάθαρα όχι. Και το όχι αυτό έχει μια πελώρια εξήγηση. Σήμερα αναβλύζουν πιο πολύ από ποτέ οι δυνατότητες που ενυπάρχουν αλλά καταπιέζονται και έχουν στρεβλή ανάπτυξη στον καπιταλισμό, που αναδεικνύουν την κομμουνιστική προοπτική ως τη μοναδική καθολική απάντηση στην αντιδραστική επίθεση του συστήματος και το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης ως δυνατότητα και όχι ως ουτοπία. Βλέπουμε πως το σύστημα επιδιώκει διαρκώς να φέρει ειδικά τη νεολαία στα μέτρα του. Δηλαδή να εμπεδώσει τα εξής. Νέοι αναλώσιμοι, ελαστικα εργαζόμενοι με μοναδική διέξοδο τον ατομικό δρόμο και τον ανταγωνισμό. Με τη λογική του κέρδους και της αγοράς να επιδρά στα πάντα. Στο φαγητό που τρώμε, τη μουσική που ακούμε, τον τρόπο που συννενοούμαστε και επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες. Με μία κουλτούρα κανιβαλισμού, επίδειξης, ναρκωτικών, βίας και φασισμού, τις ψυχικές διαταρχές (κατάθλιψη, διαταραχή άγχους, απομόνωση) να βαράνε κόκκινο. Απέναντι λοιπόν σε αυτή την προσπάθεια πλήρους ιδεολογικής ηγεμονίας της αστικής αφήγησης, λέμε πως σήμερα υπάρχουν οι όροι οι εργαζόμενοι να αναπτύσσουν ανεμπόδιστα τη δημιουργικότητα της συλλογικής δουλειάς, να έχουν χειραφετιτικό πολιτιστικό αντιπρόταγμα, να αναζητούν τη διαμόρφωση μιας χειραφετημένης κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση και τάξεις, χωρίς καταπίεση, πολέμους και αλλοτρίωση και διακρίσεις οποιουδήποτε τύπου.

Είναι τρομακτικά αναγκαία η ύπαρξη ενός σύγχρονου προγράμματος και κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης, για την επανεξόρμηση των επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών

Σε αυτή την αναζήτηση-συζήτηση είναι τρομακτικά αναγκαία η ύπαρξη ενός σύγχρονου προγράμματος και κόμματος κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Για την επανεξόρμηση των επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών. Γιατί ο σύγχρονος καπιταλισμός κυοφορεί σε ανώτερο βαθμό εκείνες τις δυνατότητες για την επαναστατική του υπέρβαση, όσο και εκείνες μιας πρωτοφανούς βαρβαρότητας που απειλεί τον ίδιο τον άνθρωπο και το πλανήτη. Για να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια του ίδιου του Λένιν, που έλεγε ότι «ο σοσιαλισμός μάς κοιτάζει πίσω από όλα τα παράθυρα του καπιταλισμού». Γιατί η ανάπτυξη των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων δείχνει, περισσότερο από κάθε προηγούμενη φορά, τις δυνατότητες για ένα, όχι μόνο επαναστατικό, αλλά και οριστικά νικηφόρο άλμα στην ιστορία, καθώς εκφράζει τη τάση του εργάτη, του δημιουργού του πλούτου, να οργανώσει συλλογικά την εργασία, το χρόνο και συνολικά τον κοινωνικό πολιτισμό.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ